Δικαίωμα και υποχρέωση να αντισταθούμε

οι υπουργοί της κυβερνησης «έχουν...


 εκπορνευτεί


 πολλές φορές»

Η «εξομολόγηση» κορυφαίου στελέχους της κυβέρνησης στο Βήμα της Κυριακής ότι οι υπουργοί της «έχουν εκπορνευτεί πολλές φορές» από την ψήφιση του Μνημονίου μέχρι σήμερα μπορεί να μοιάζει συγκλονιστική.

 Αλλά δεν ενδιαφέρει ούτε τους εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες που θα διαδηλώσουν σήμερα και αύριο σε όλη τη χώρα ούτε τα εκατομμύρια που βρίσκονται στο χείλος της καταστροφής και του εξανδραποδισμού.

Κατ' αναλογία αποτελεί όχι μόνο πλήρη επιβεβαίωση των όσων γράφουμε εδώ και πολλούς μήνες, αλλά ψυχρή ομολογία ενοχής, το ότι: «Από τον Φεβρουάριο του 2009, οκτώ μήνες πριν από τις εκλογές, γνωρίζαμε ότι η Ελλάδα είναι τεχνικά πτωχευμένη.

Η χρεοκοπία ήταν θέμα χρόνου».

1. Ελάχιστα απασχολεί αυτού του είδους η «ειλικρίνεια» όταν ένα μείζον έγκλημα έχει ήδη συντελεστεί και οι ένοχοι συνεχίζουν να βρίσκονται στην κυβέρνηση παρότι ομολογούν ότι ψεύδονταν ασυστόλως.

 Εξ άλλου το ότι έλεγαν ψέματα το γνωρίζει ολόκληρη η κοινωνία.

 Λίγο αργά λοιπόν εμφανίζονται κάποιοι ως «ειλικρινείς», όταν μάλιστα δεν έχουν υποβάλει, έστω, την παραίτησή τους.

2. Παρομοίως ελάχιστα απασχολεί η «αποκάλυψη» ότι ο πρωθυπουργός, αναζητώντας «λύση» διαχείρισης του χρέους, προτιμούσε το...

«φλερτ» µε την Goldman Sachs και την Deutsche Bank. Είναι από καιρό πασίγνωστο – και δημόσιο...

3. Το ότι «οι πρωτοφανείς πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες δοκιμάζουν την ψυχολογική αντοχή του (σ.σ.: πρωθυπουργού)» είναι επίσης εντελώς αδιάφορο – και μάλλον αυστηρά προσωπικό του ζήτημα.

4. Η «αποκάλυψη» πως στις 15 Ιουνίου, ημέρα κατάθεσης του Μεσοπρόθεσμου στη Βουλή, το δράμα της συνομιλίας μεταξύ Παπανδρέου και Σαμαρά για το ενδεχόμενο συγκυβέρνησης ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. έληξε με παρέμβαση του... Νίκου Παπανδρέου έχει λίγο περισσότερο ενδιαφέρον.

Κυρίως επειδή, αν αληθεύει πλήρως, εμφανίζει τα δύο κεντρικά πρόσωπα της πολιτικής μας σκηνής, τον εν ενεργεία και τον «εν αναμονή» πρωθυπουργός, να αποφασίζουν για τη διαχείριση και το μέλλον της χώρας με κριτήριο τις τηλεφωνικές... εκτιμήσεις των – άνευ πολιτικής ιδιότητας και αρμοδιοτήτων – αδελφών και των γνωστών τους. Αναγνωρίζοντας ότι είναι πολιτικά γυμνοί.

Είναι ακόμη ενδιαφέρον επειδή οι συνεργάτες του πρωθυπουργού, μπροστά σε μια κρίσιμη πολιτική διαπραγμάτευση, παραδέχονται εν τοις πράγμασι ότι είναι εντελώς ανίκανοι να επιτελέσουν τον ρόλο τους και καλούν τον αδελφό του πρωθυπουργού – ο οποίος εμφανίζεται να έχει... ατύπως την «αρμοδιότητα» τηςστελέχωσης του κράτους! – για να πάρει την κατάσταση στα χέρια του.

Καθώς μετά το παραπάνω δημοσίευμα δεν έχει υπάρξει καμιά αντίδραση εκ μέρους των ενδιαφερομένων και εμπλεκομένων, μπορούμε ελεύθερα να βγάλουμε τα συμπεράσματά μας.

5. Το ότι η κυβέρνηση υιοθέτησε μια δανειακή σύμβαση (και το μνημόνιό της) που αποτελούσε συρραφήανάλογων κειμένων με τα οποία δεσμεύθηκαν άλλες χώρες στο παρελθόν, χωρίς μάλιστα να υπάρξεικανενός είδους διαπραγμάτευση εκ μέρους της κυβέρνησης της Ελλάδας, αλλά και καμιά μέριμνα για την επιβίωση της χώρας μας, το έχουμε επισημάνει τόσες πολλές φορές, ώστε η επιβεβαίωση πως η χώρα μας παραδόθηκε άνευ όρων στους δανειστές της αποτελεί κενό γράμμα.

Είναι επικίνδυνοι...

Ακόμη και η ομολογία ότι η κυβέρνηση, πριν και μετά τη δανειακή και το μνημόνιο, συμπεριφερόταν σανσυνοικιακός εκβιαστής βάζοντας «διλήμματα» που ενεργοποιούσαν συνεχώς επώδυνες μεταβολές πολιτικής εις βάρος της Ελλάδας δεν ήταν άγνωστο στους συνεπείς και επιμελείς αναγνώστες του (έντυπου και ηλεκτρονικού) «Π». Οι οποίοι γνωρίζουν ότι μια σειρά σημαντικές εξελίξεις – από την είσοδο του ΔΝΤ στην ευρωζώνη και την Ελλάδα έως την «απειλή» αποβολής από το ευρώ – προήλθαν από κυβερνητικές«πρωτοβουλίες».

Ίσως η κατάληξη του... επικού ρεπορτάζ του «Βήματος» να είναι το σημείο του με το μεγαλύτεροενδιαφέρον, καθώς σημειώνει για τον Γ. Παπανδρέου και την αποφράδα ημέρα της ανακοίνωσης στο Καστελόριζο:

«Η οδύσσεια είχε ήδη αρχίσει για την Ελλάδα και ο ίδιος το γνώριζε. Γι' αυτό απέφυγε να υπογράψει το μνημόνιο. Ήθελε να αποφύγει την οδύσσεια μιας συμφωνίας που θα μπορούσε να τον καταδιώκει για πάντα».

Κι όμως, θα τον καταδιώκει – μαζί με την οργή και την απόγνωση που έχει ήδη προκαλέσει στον ελληνικό λαό. Μαζί με το ξεπούλημα της χώρας και τη μετατροπή της σε προτεκτοράτο χρέους και αποικία. Μαζί με τη μετατροπή των Ελλήνων σε δουλοπάροικους τοκογλύφων...

Πτωχεύει και η δημοκρατία

Εκατομμύρια Έλληνες, είτε διαδηλώσουν σήμερα και αύριο είτε όχι, ήδη γνωρίζουν ότι το μέλλον τους είναι – μαζί με τη χώρα τους – εκ των προτέρων εκχωρημένο. Και ότι, ανεξαρτήτως του τελικού μοντέλου της πτώχευσης, δεν διακυβεύονται απλώς οι μισθοί και τα εργασιακά τους δικαιώματα. Ούτε μόνο η «αξιοπρέπειά» τους. Αλλά η ίδια η ελευθερία να αποφασίζουν για τη μοίρα τους.

● Αυτό σημαίνει η χθεσινή αποστροφή της Μέρκελ ότι οι χώρες που δεν τηρούν τους όρους για μείωση των ελλειμμάτων τους πρέπει να παραπέμπονται στο ευρωδικαστήριο.

● Αυτό σημαίνει η δήλωση της ιδίας ότι η «λύση» που θα αποφασιστεί την Κυριακή για την Ελλάδα στη Σύνοδο Κορυφής είναι πιθανό να περιλαμβάνει μόνιμη αποστολή της τρόικας στην Αθήνα για την επιτήρηση του ελληνικού χρέους.

● Αυτό σημαίνει ο σχεδιασμός ο οποίος, σύμφωνα με ρεπορτάζ του Reuters, αναπτύσσεται στο πλαίσιο της Κομισιόν και προβλέπει πως «η προς το παρόν ολιγομελής ομάδα δράσης της Κομισιόν, που βρίσκεται στην Αθήνα υπό τον Χορστ Ράιχενμπαχ, θα στηριχθεί με εκατοντάδες τεχνοκράτες που θα έρθουν στην Ελλάδα (και) θα αποκτήσει ορισμένες εκτελεστικές αρμοδιότητες». Δηλαδή θα υποκαταστήσει την ελληνική κυβέρνηση.

● Αυτό σημαίνει η σημερινή προειδοποίηση του «Π» ότι «από τον Δεκέμβριο θα αρχίσουν να συρρέουν οι μόνιμοι επίτροποι που θα διαχειρίζονται και θα αποφασίζουν για τα πάντα» μετατρέποντας, μαζί με τους – πολυετούς ορίζοντα – νόμους Βενιζέλου, τις εκλογές σε διαδικασία χωρίς περιεχόμενο.

● Αυτό σημαίνει η σημερινή αποκάλυψη του «Π» ότι η τρόικα βλέπει για το πρώτο τρίμηνο του 2012 «ένανέο, μεγαλύτερο κύμα απολύσεων στο Δημόσιο και νέα εσωτερική υποτίμηση μέσω μειώσεων σε μισθούς και συντάξεις στον δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα». Και ότι «η κυβέρνηση είναι ενήμερη πως εκεί οδεύει η κατάσταση».

Όχι πια αμέτοχοι

Αυτό, εν τέλει, σημαίνει η επίσπευση της ελληνικής πτώχευσης. Όλα όσα δεν μπορούν να υλοποιηθούν με τους ρυθμούς της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ στο πλαίσιο δανείων και μνημονίων [από την καταστροφή εισοδημάτων, δικαιωμάτων και περιουσιών μέχρι την κατάσχεση της εθνικής περιουσίας, των υποδομών και των πλουτοπαραγωγικών πηγών] θα γίνουν ταχύτατα σε καθεστώς επίσημης και ελεγχόμενης από τους δανειστές πτώχευσης.

1. Γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο ο ελληνικός λαός δεν μπορεί πια να παρακολουθήσει αμέτοχος τη μετατροπή του σε δουλοπάροικο.

2. Γι' αυτό ο ελληνικός λαός δεν μπορεί να βλέπει ουδέτερα τα «μανιφέστα» των προθύμων που ζητούν την επιτάχυνση και την πληρέστερη εφαρμογή των αποφάσεων του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου φιλοδοξώντας να είναι οι ίδιοι οι «απαραίτητες» τσόντες ενός συστήματος διακυβέρνησης που καταλύει τη δυνατότητα της ελληνικής κοινωνίας να αποφασίζει για τα του οίκου της – δηλαδή καταλύει τη δημοκρατία, έστω και στη φτωχή και κουτσουρεμένη μορφή της.

Άλλωστε το νέο σύστημα διακυβέρνησης, όπως προκαθορίζεται από το «κίνημα» εντός της Κομισιόν,δεν αρκείται στις – καθ' ομολογίαν τους – πολιτικές «πόρνες» του παρόντος: «Χρειαζόμαστε κάποιον που να μιλάει ελληνικά, αλλά που να μην είναι με την πλευρά των Ελλήνων». Αν αυτό θέλουν να γίνουν, τότε ορθώς ανέλαβαν την πρωτοβουλία. Μόνο που πλέον όλο και περισσότεροι καταλαβαίνουν...

3. Γι' αυτό ο ελληνικός λαός δηλώνει με όλους τους τρόπους ότι δεν αντέχει άλλο να βλέπει υπουργούς φερέφωνα και βουλευτές κομπάρσους, οι οποίοι, υποταγμένοι στα κέφια των τοκογλύφων, ξηλώνουν ό,τι έχει απομείνει όρθιο σ’ αυτή τη χώρα.

4. Γι' αυτό κάμποσοι παραδοσιακοί εγχώριοι νταβατζήδες, οι οποίοι συστηματικά απομυζούν τα κρατικά ταμεία και τους κόπους των Ελλήνων αξιοποιώντας τις πολιτικές μαριονέτες (τους), μυξοκλαίνε για την επερχόμενη καταστροφή – για την οποία είναι απολύτως συνένοχοι – διαπιστώνοντας πως ούτε η προσωπική τους σωτηρία είναι πια εξασφαλισμένη.

Παρότι ανέλαβαν και επιτελούν προθύμως ρόλο κουκουλοφόρων της τρόικας, μαζί με επώνυμους και ανώνυμους «χαφιέδες υπηρεσίας», έρχεται η ώρα να διαπιστώσουν ότι ούτε τα δικά τους συμφέροντα θα γλιτώσουν την κατάσχεση – και ότι ακόμη κι αυτοί θα επιβιώσουν μόνο ως υπεργολάβοι και υποτελείς των μελλοντικών ξένων επικυρίαρχων.

«Παρέμβαση άνευ προηγουμένου»

Μερικές ατάκες από το χθεσινό δημοσίευμα του Reuters, που αναφέρεται στον σχεδιασμό εντός της Κομισιόν, αποτελεί τον καλύτερο σημερινό επίλογο, καθώς περιγράφει την επόμενη μέρα τής (επίσημης ή ανεπίσημης, μερικής ή ολικής κ.λπ.) πτώχευσης με τον καλύτερο τρόπο:

● «Το μέγεθος της παρέμβασης θα είναι άνευ προηγουμένου».

● «Οι Ιρλανδοί απορρίπτουν την πρόταση ως μία νέα μορφή αποικιοκρατίας».

● «Το σχέδιο πρέπει να παρουσιαστεί προσεκτικά, ας το ονομάσουμε τεχνική βοήθεια... (σ.σ.: όπως αυτή που επισήμως και δημοσίως ζήτησε πρόσφατα ο Παπανδρέου από τον Γιούνκερ!) ή κάπως αλλιώς. Δεν μπορούμε να τους ποδοπατήσουμε».

● «Θα υπάρξει μεγάλη αντίσταση. Η επίσημη εξουσία δεν θα είναι πλέον στα χέρια τους, οι Έλληνες πρέπει να το δεχθούν αυτό».

● «Ή θα γίνει αυτό ή δεν θα λάβουν άλλα χρήματα».

Πόσο σοβαρός είναι αυτός ο σχεδιασμός; Ρωτήθηκε ήδη ο εκπρόσωπος της Κομισιόν και η απάντησή του συνιστά... πλήρη επιβεβαίωση:

«Μία διοικητική οργάνωση δεν μπορεί, σε καμία περίπτωση, να αναλάβει τον έλεγχο από το νομοθετικό σώμα, την νόμιμα εκλεγμένη κυβέρνηση στην Ελλάδα ή σε όποιο άλλο μέρος. (...) Κάτι τέτοιο δεν είναι πολιτικά κατάλληλο και δεν είναι νομικά εφικτό βάσει των υπαρχουσών συνθηκών».

Ίσως γι' αυτό, κάθε δεύτερη μέρα, Μέρκελ και Σόιμπλε ζητούν – ή μάλλον... προαναγγέλλουν – τηναλλαγή των συνθηκών ώστε να διευκολυνθεί ο έλεγχος επί των δημοσιονομικά «αμαρτωλών» χωρών της ευρωζώνης.

Για όλα αυτά και πολλά άλλα, τα οποία επί ενάμιση χρόνο φωνάζουμε σε ώτα μη ακουόντων – ακόμη κι αυτών που πρώτοι όφειλαν να αντιληφθούν τη σκληρή πραγματικότητα –, ο ελληνικός λαός, δηλαδή όλοι εμείς, έχει δικαίωμα και υποχρέωση, απέναντι στον εαυτό του και τις επόμενες γενιές, να αντισταθεί. Το αν μπορεί παραμένει ερώτημα, το οποίο όλοι καλούμαστε να απαντήσουμε...

Του Σταύρου Χριστακόπουλου