Ξέθαψαν το τσεκούρι του πολέμου...

 

Προσπάθησε και απόψε να κοιμηθεί ο φίλος μου αλλά πάλι δεν τα κατάφερε.

 Στις 5 τα ξημερώματα σηκώθηκε από το κρεβάτι.

 Δεν είχε νόημα να περιμένει να τον πάρει ο ύπνος.

 Τον έχει χάσει εδώ και μήνες από τότε που άρχισε να αναρωτιέται για όσα συμβαίνουν γύρω του και κυρίως για το πώς πρέπει να αντιδράσει ο ίδιος.

Οι κρατούντες βομβαρδίζουν τους πολίτες με μέτρα-τόμαχοκ κι εκείνοι προσπαθούν να αμυνθούν με χάρτινες ασπίδες.

Έκλεψαν τα δώρα  και τα έκαναν επιδόματα.

Μείωσαν τους μισθούς και τις συντάξεις.

Ξανά μείωσαν τους μισθούς και τους έκαναν τριψήφιους και τις συντάξεις τις έκαναν «το χαρτζιλίκι του παππού».

Κατάργησαν συλλογικές συμβάσεις.

Απέλυσαν και ξανά απέλυσαν εργαζόμενους μέχρι να πετύχουν το να δουλεύει ένας σε κάθε οικογένεια.

Μας ευρωζαλίζουν κάθε τρίμηνο απειλώντας  πως δεν θα μας δώσουν την επόμενη δόση λες και είμαστε εμείς οι εξαρτημένοι κι εκείνοι οι λαθρέμποροι ναρκωτικών και ζωών.

Γεμάτοι δουλικότητα πάσχοντας από οξεία οσφυοκαμψία, πρωθυπουργοί, υπουργοί, ψυχοπονιάρηδες βουλευτές, υπεύθυνοι αρχηγοί κομμάτων και λοιποί σωτήρες της τσέπης τους, δηλώνουν προς τους δανειστές πως θα τιμήσουν τα συμφωνηθέντα αθετώντας τα όσα υποσχέθηκαν στους πολίτες προεκλογικά. Μπορούν οι υπηρέτες να αρνηθούν στα αφεντικά; Όχι. Υποκλίνονται και εκτελούν τις εντολές.

Με γεμάτες τις τσέπες τους οι τραπεζίτες και λοιποί αναξιοπαθούντες βιομήχανοι (άλλοι κυνόδοντες αυτοί) αρνούνται να αγγίξουν τις καταθέσεις τους και ζητάνε, στην κυριολεξία, το ξεζούμισμα των εργαζόμενων.

Γερμανοί, Γάλλοι και άλλοι ευρωπαίοι τεχνοκράτες-μανούλες στις ληστείες κρατών και πολιτών, αφού πρώτα μας βρίζουν και μετά μας συμβουλεύουν, έρχονται στο τέλος να μας κλέψουν τον ήλιο που μας ζεσταίνει και τον αέρα που αναπνέουμε.

Οι ανύπαντροι πολίτες τιμωρούνται φορολογικά και μισθολογικά επειδή δεν παντρεύτηκαν, οι παντρεμένοι επειδή παντρεύτηκαν, όσοι έχουν παιδιά τιμωρούνται επίσης και σε όσους έχουν πολλά παιδιά ετοιμάζουν παραδειγματικές καρμανιόλες στην πλατεία Συντάγματος.

Οι συνταξιούχοι γίνονται στόχος των υποτελών της τρόικας και για όσους κοντεύουν να βγουν στη σύνταξη οι κυβερνώντες και οι αξιωματικά αντιπολιτευόμενοι επιφυλάσσουν την εξευτελιστική ιδιότητα της «εργασιακής εφεδρείας» κερδίζοντας αυτοί οι ίδιοι τον τίτλο του ανάξιου, ακόμα και για φτύσιμο.

Απολύουν εργαζόμενους με μισές αποζημιώσεις λες και τόσα χρόνια που πέρασαν ήταν χρόνια μισά με εργασία επίσης μισή.

«Θα πληρώσουμε το χρέος μέχρι το τελευταίο ευρώ» δηλώνει ο κουβαρδάς ο Βενιζέλος καμαρώνοντας μπροστά στο μεγάλο αφεντικό-αντικαγκελάριο, έτοιμος να κλάψει από συγκίνηση και έκρηξη ειλικρίνειας. Τους πολίτες τους έχει κανονικά χε…ρετισμένους.

«Θα πρέπει να δουλέψετε περισσότερο» μας παρότρυνε ο αντικαγκελάριος και δεν βρέθηκε ένας να υπενθυμίσει στον «εταίρο μας» πως δουλεύουμε ήδη πολύ περισσότερο και παίρνουμε πολύ λιγότερα από τους συμπολίτες του.

Μέχρι δημοψήφισμα τάζουν οι αθεόφοβοι για να πάρουν θέση οι πολίτες για τη δημοσιονομική πολιτική που εφαρμόζει η κυβέρνηση. Δύο χρόνια έλεγαν πως η λαϊκή εντολή είναι ακόμα νωπή και τώρα που μπαγιάτεψε, θυμήθηκαν να ρωτήσουν το λαό αν συμφωνεί με τη σφαγή που τού έγινε.

Δεν μας έφταναν οι φάτσες των κυβερνόντων να μας τρομάζουν κάθε βράδυ στις τηλεοράσεις στα δελτία εκφοβισμού και τρομοκράτησης, θυμήθηκαν να βγουν σε πρώτο πλάνο και οι εκπρόσωποί μας στις κορυφαίες συνδικαλιστικές οργανώσεις.

Αυτοί που όλο το προηγούμενο διάστημα είχαν κρυφτεί από προσώπου γης, που δεν έκαναν τίποτα για να υπάρξει αντίδραση επικαλούμενοι τις αρνητικές διαθέσεις του κόσμου, που στο όνομα της κομματικής πειθαρχίας και της όποιας θαλπωρής παρείχε η καρέκλα που κατείχαν κρατούσαν υπεύθυνα συγκαταβατική στάση στη λεηλασία εισοδημάτων και δικαιωμάτων. Όλοι αυτοί ξεκουνήθηκαν τώρα που χύμηξε ο κόσμος να τους φάει.

Μ’αυτά και με τόσα άλλα, ο φίλος μου δεν είχε ύπνο ούτε απόψε.

Του κήρυξαν τον πόλεμο. Ξέθαψαν το τσεκούρι του πολέμου.

Το ίδιο θα κάνει κι αυτός. Θα νικήσει όποιος αντέξει μέχρι τέλος. 

Θα αντέξει όποιος έχει ισχυρότερο κίνητρο.

 Το βέβαιο είναι πως η υποταγή οδηγεί στην ήττα και την εξαθλίωση και ο φίλος μου δεν σκέφτηκε ποτέ να υποταχθεί ακόμη και αν οι κυβερνώντες με την παρέα τους προσπαθούν να τον πείσουν για το αντίθετο.

Χρήστος Επαμ. Κυργιάκης