Επιστολή προς την υπουργό Παιδείας Αννα Διαμαντοπούλου σχετικά με την απαξιωτική "πολιτική" της απέναντι στους μαθητές..και οχι μονο...!!!

   Προς ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ Α.Ε:

της Εβελίνας Σταύρου
(Μεταπτυχιακή φοιτήτρια / Εκπαιδευτικός)

Δεν μπορείς να είσαι ουδέτερος
σε ένα τρένο που κινείται.
Howard Zinn

  Δεν υπάρχει πλέον καμία αμφιβολία, ούτε σε κάποιο προσχηματικό πλαίσιο, ότι ο πολιτικός σας λόγος έχει μεταποιηθεί σε στυγνό επιχειρηματικό λόγο, σε μια προσπάθεια να μεταλλάξετε την κοινωνία και τη συλλογική ζωή σε μια απέραντη ανταγωνιστική αγορά.

 Η προσπάθεια αυτή βέβαια, γνωρίζετε κι εσείς πολύ καλά ότι δεν μπορεί να αποδώσει στο σημείο που οραματίζεστε για έναν πολύ, πολύ απλό λόγο: τα σχέδια σωτηρίας της χώρας με κάθε κόστος, που επικαλείστε, υπερβαίνουν ακριβώς αυτό που εσείς και οι συνάδελφοι σας, ως υποτακτικοί υπάλληλοι των αγορών και των εκάστοτε οικονομικών οργανισμών, δεν αντιλαμβάνεστε ή σκοπίμως παραβλέπετε:

 τον άνθρωπο ως φύσει κοινωνικό και συλλογικό όν με αλληλοσεβασμό και αλληλεγγύη. 

Σαφώς, δεν αμφισβητώ τις μακροχρόνιες μάχες που έχετε δώσει σε αγαστή – πλην όμως ...εκχυδαϊστική – συνεργασία με τους εταίρους σας για να αντιστρέψετε την ανθρώπινη φύση και να τη μεταλλάξετε σε έρμαιο της κατανάλωσης και οπαδό των μικροκομματικών εξουσιαστικών σας ορέξεων και υποσχέσεων, κατακομματιάζοντας την κοινωνική συνοχή.

 Αναγνωρίζω ότι θα είχατε επιτύχει πολλά περισσότερα, αν δεν υπήρχαν δυνάμεις να δρουν υπερασπιζόμενες τα κοινωνικά αγαθά και τα ανθρώπινα ιδεώδη, αλλά δεν είναι δυνατόν να νεκρώσετε τα πάντα παρά τις ατελείωτες εταιρικές συναντήσεις και διαβουλεύσεις σας.

   Όσα τσιπάκια ελέγχου σκέψης κι αν ανακαλύψετε να προσαρμόσετε στον άνθρωπο, δεν θα πρέπει να σας διαφεύγει ότι  η γνώση και η έμφυτη ανάγκη γι΄ αυτήν ξεπερνάει κάθε μορφή εξουσίας και αυταρχισμού και ξεχύνεται σαν πλημμυρισμένο και ασυγκράτητο ποτάμι να κερδίσει την ελευθερία.

 Δεν αναφέρομαι φυσικά στην ελευθερία της αγοράς, αλλά στην ελευθερία της δημιουργίας, της πνευματικής κατάκτησης, της λογικής έκφρασης και της σκέψης – η επισήμανση αποσκοπεί να φωτίσει αυτό που επιμελώς παλεύετε να σκοτεινιάσετε. 

    Σ΄ αυτό, λοιπόν, το σημείο – για το οποίο να είστε σίγουρη κι εσείς, αλλά και οι φίλτατοί σας «εθνικοί σωτήρες», ότι  η Ιστορία θα σας ξεπεράσει με τον ίδιο σκληρό και ατιμωτικό τρόπο, που τώρα βιάζετε ανεξαιρέτως όλη την κοινωνία και το μέλλον της –  έρχεστε να δώσετε κανονιστικές αρχές με εκβιασμούς και απειλές σε ένα κύμα ανήλικων ανθρώπων, των μαθητών, που κραυγάζουν και αγωνιούν για αυτό που τους κλέβετε με τον πιο ληστρικό τρόπο, ενώ τους ανήκει, την Παιδεία.

 Οι “μειοψηφίες”, στις οποίες αναφέρεστε ότι καταλαμβάνουν και κλείνουν με μη δημοκρατικές διαδικασίες τα σχολεία, δεν αποτελεί παρά έναν ατυχή μύθο και θα εξηγήσω ακριβώς τι εννοώ:

    Όταν σε όλα τα σχολεία παρατηρούνται αντικειμενικές λειτουργικές ελλείψεις – από βιβλία και καθηγητές μέχρι και μελάνι εκτύπωσης για φωτοτυπία των ηλεκτρονικών σκευασμάτων – ελλείψεις που μεθοδευμένα και ευθαρσώς προκαλέσατε “γιατί, όπως λέτε, προέχει η αποπληρωμή του χρέους της Ελλάδας”, πώς μιλάτε για μειοψηφίες μαθητών, όταν όλα τα παιδιά θέλουν και απαιτούν δημόσια σχολεία να λειτουργούν και όχι χώρους να άγονται και να φέρονται καταναλώνοντας τα πρωινά τους;

 Πώς αναφέρεστε αδιαλείπτως σε κομματικές υποκινήσεις, όταν το πρόταγμα της παιδείας δεν περιχαρακώνεται από κομματικούς τίτλους;

 Πώς εν τέλει αυθαιρετείτε απειλώντας με τα πιο αυταρχικά μέσα και τιμωρητικές διακηρύξεις, χρησιμοποιώντας τόσο ασύδοτα και ανενδοίαστα μέρος του διδακτικού προσωπικού σε ρόλο αστυνομικού οργάνου και καταδότη;

 Από ένα τόσο οργανικό κομμάτι του κοινωνικού ιστού, όπως είναι οι δάσκαλοι και οι καθηγητές, που πλέον ζει σε πλήρη εργασιακή επισφάλεια με τα φαντάσματα της ωρομισθίας και της αναπλήρωσης από τη μία και του νεόκοπου “πολιτικού” σχεδίου της εργασιακής εφεδρείας από την άλλη, απαιτείτε πίστη σε ένα καθήκον που κατά το μέγιστο προσομοιάζει σε εκείνο του ένστολου λεγεωνάριου και μηδενικά σε εκείνο του παιδαγωγού και του φορέα της γνώσης.

 Και το επιχειρηματικό σας δαιμόνιο δεν σταματάει εδώ, αλλά συνεχίζει και με σχέδιο συναίνεσης των γονέων, ανθρώπων που γίνονται καθημερινά θύματα στο “θυσιαστήριο” της καταληστευτικής πολιτικής σας με το Μνημόνιο και το Μεσοπρόθεσμο, μέχρι τώρα, να τους απομυζά όλα τα αποθέματα από υλικά μέχρι και συναισθηματικά.

   Οι καταλήψεις στα σχολεία της χώρας είναι τόσο μαζικές ακριβώς γιατί απέχουν πολύ από τη μικροκομματική σας αντίληψη και προσεγγίζουν σε κοινά και αδιαπραγμάτευτα αιτήματα για όλους τους συμβαλλόμενους φορείς της γνώσης – μαθητές, εκπαιδευτικούς, γονείς. Και όσο τα σχολεία δεν μπορούν ούτε καν στοιχειωδώς να λειτουργήσουν δεν υπάρχει λόγος να είναι ανοιχτά. Πώς ζητάτε, αλήθεια, ανοιχτά σχολεία και ανοιχτά Πανεπιστήμια, όταν εσείς οι ίδιοι αποφασίζετε να βάλετε λουκέτο στη δημόσια Παιδεία και να μετατρέψετε το δικαίωμα αυτό σε προνόμιο λίγων και εκλεκτών; 

Μην σπαταλάτε λοιπόν το χρόνο σας αναζητώντας μειοψηφίες που αντιστέκονται ∙ οι μειοψηφίες είναι αυτές ακριβώς που εξυπηρετείτε με του νόμους και την αγοραιολάγνα πολιτική σας. 

    Βέβαια, δεν απορώ, πώς φτάνετε στο σημείο να πολιτεύεστε με μοναδικό σας εργαλείο το φόβο και τον αυταρχισμό, αφού είστε πια απογυμνωμένοι από πολιτικά επιχειρήματα και πρακτικές ακόμα και από ψευδείς επικλήσεις που να σας στηρίζουν προσωρινά.

Το μόνο, αλλά όχι και σίγουρο, αποκούμπι σας είναι οι τράπεζες και οι αγορές για τις οποίες άλλωστε και εργάζεστε νυχθημερόν. Η σκακιέρα, όμως, στην οποία τόσο αριστοτεχνικά δολοφονείτε τις κοινωνίες παγκόσμια και κοπιάζετε για το “Πάσχα” και την αιώνια Ανάσταση της Αγίας Οικονομίας δεν ανήκει στην πραγματική κοινωνική ζωή, το μέλλον της οποίας υπερασπίζονται αυτή τη στιγμή – στον τομέα της Παιδείας – μαθητές, φοιτητές και εκπαιδευτικοί, όπως και σημαντικό κομμάτι των εργαζομένων.

   Θα ήθελα να κλείσω, όπως ακριβώς ξεκίνησα, με την απλή, συγκροτημένη και αφοπλιστική σκέψη ενός ξεχωριστού δασκάλου και ιστορικού, του Howard Zinn:

  "Τους απλούς ανθρώπους μπορεί κανείς να τους εκφοβίσει για ένα διάστημα και να τους περιπαίξει, όμως έχουν μέσα τους μια κοινή λογική και αργά ή γρήγορα θα βρουν τρόπο να αμφισβητήσουν την εξουσία που τους καταπιέζει..."

της Εβελίνας Σταύρου