«Κι αν μου κόψουν το ρεύμα; Το ψυγείο είναι άδειο»

Του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Δεν πληρώνουν. Δεν έχουν να πληρώσουν. «Δεν μας έχει μείνει τίποτα για να πάρουν» όπως λένε. Διαρκώς όμως ανακοινώνονται νέα μέτρα, έκτακτες εισφορές και νέοι φόροι. Ακούνε τα στομάχια των παιδιών τους να γουργουρίζουν από την πείνα και, στο τηλέφωνο, τις τράπεζες να ζητάνε τα χρωστούμενα.

«Τα παιδιά μου τι θα απογίνουν;» αναρωτιέται ο Κώστας Ασκληπιάδης. Χρωστάει σε δύο τράπεζες, στην εφορία, σε συγγενείς και φίλους

«Μας αποτελειώνουν. Μας ρίχνουν τη χαριστική βολή» με τα ειδικά τέλη και τις έκτακτες εισφορές. Μικρά κοριτσάκια, όχι επαγγελματίες, γίνονται, όπως λένε, πόρνες επειδή πεινάνε. Σε όλα τα σπίτια υπάρχει εκνευρισμός, καβγάδες και ήδη κάνουν σκέψεις για το πώς θα είναι η ζωή τους χωρίς ...

ηλεκτρικό.

**Ο Κώστας Ασκληπιάδης, 45 ετών, με τρεις γιους, 18, 16 και 14 (ακόμη δεν έχουν πάρει βιβλία στο σχολείο), εργάζεται ως εξωτερικός υπάλληλος, «κλητήρας δηλαδή, πάνω σ' ένα μηχανάκι όλη τη μέρα», σε ταξιδιωτικό γραφείο. Χρωστάει σε δύο τράπεζες 12 χιλιάδες ευρώ, χρωστάει στην εφορία, σε φίλους, συγγενείς, κουνιάδες, γείτονες και η ΔΕΗ παραμένει απλήρωτη.

Αδειο το ψυγείο

Στις υποχρεώσεις του, όπως λέει, ήταν πάντα τυπικός. «Τώρα όμως, με τα νέα μέτρα, πώς να είμαι; Χρειάζομαι τουλάχιστον τα διπλάσια απ' όσα βγάζω». Μέσα στο σπίτι, συνεχής ο εκνευρισμός και οι καβγάδες με τη γυναίκα του. «Μου λέει να πάω να βρω δεύτερη δουλειά, αλλά πού; Τα παιδιά μου όλη την ώρα πάνε στο ψυγείο. Το βλέπουν άδειο, το κλείνουν και ξανάρχονται. Τα βλέπω κι εγώ, αλλά κάνω πως δεν τα είδα. Ρε μπαμπά, μου λένε, θα φάμε τίποτα; Κάντε υπομονή, τους λέω, αύριο. Αλλά από αύριο σε αύριο πάμε όλη την ώρα».

Τα μάτια του ανοιγοκλείνουν διαρκώς. «Νευρικό τικ, μου είπε ο γιατρός. Οταν θα 'σαι στενοχωρημένος, θα το κάνεις συνέχεια». Επίσης, λόγω δουλειάς, κυκλοφορεί διαρκώς. «Πολλές φορές, κοπέλες με σταματάνε στο δρόμο. Ελληνίδες, μικρές, μεγάλες, μεσαίες. Μου λένε, γεια σου αγόρι μου, τι κάνεις; Πάμε να περάσουμε ωραία; Δεν είναι επαγγελματίες. Εφτασαν όμως και οι κοπελίτσες μας να γίνονται πουτάνες για να μπορούν να ζήσουν. Τις ρωτάω αν πεινάνε και μου λένε ναι».

Στο σενάριο που θέλει να τους κόβουν το ρεύμα, «δεν είναι μόνο ότι δεν θα έχουμε φως. Στο ψυγείο, πάνε όλα, χάλασαν. Τα ρούχα, το πλυντήριο, το σιδέρωμα. Μας έχουν δέσει τα χέρια». Ως πατέρας, κλαίει που δεν έχει να προσφέρει στα παιδιά του. Ποτέ όμως μπροστά τους. «Εγώ τουλάχιστον έζησα και καλές μέρες. Διασκέδασα, ταξίδεψα. Τα παιδιά μου τι θα απογίνουν;». Τους γονείς του τούς επισκέπτονταν, όταν οι εποχές ήταν καλές, κάθε Κυριακή. Στο οστεοφυλάκιο, για να τους ανάψει ένα καντήλι. Πλέον, «δεν μπορώ να πάω. Η απόσταση είναι μεγάλη και λεφτά για βενζίνη δεν έχω».

**Ο Νίκος Καραντινάκης, 30 ετών, μουσικός, παίζει τη λύρα αλλά ουσιαστικά είναι άνεργος. Ζει με τους γονείς του, εξίσου άνεργοι και οι δύο, και με την αδελφή του που σπουδάζει. Σταθερό εισόδημα στην οικογένεια δεν υπάρχει. Μόνο με κάτι μικρομεροκάματα που κάνει ο πατέρας του και σε γλέντια που ο ίδιος θα παίξει λύρα, θα μπορέσουν να μπουν λίγα λεφτά στο σπίτι.

«Και πάλι, μόνο για τα βασικά, τα απολύτως απαραίτητα». Εάν και ψάχνει μήνες τώρα για δουλειά, «για να συνεισφέρω, τουλάχιστον, στο ρεύμα», δεν βρίσκει τίποτα. «Κάποτε», θυμάται, «έβλεπες ουρές στη ΔΕΗ. Τότε όμως ο κόσμος πήγαινε για να πληρώσει. Τώρα, βλέπεις τις ίδιες ουρές, μόνο που είναι για διακανονισμούς. Και εμείς τέτοιους διακανονισμούς κάνουμε. Μας λένε να δώσουμε τα μισά και να τους χρωστάμε τα υπόλοιπα».

Στην εποχή του πάγου

Μέσα στο σπίτι, όπως λέει, υπάρχει εκνευρισμός, στενοχώρια και μιζέρια, ενώ εάν τους κόψουν το ρεύμα, «λες εντάξει η τηλεόραση, εντάξει εάν έχεις υπολογιστή, εντάξει τα ρούχα, θα τα πλύνεις στο χέρι. Με το ψυγείο όμως και το μαγείρεμα τι θα κάνεις;», αναρωτιέται. «Θα μας επιστρέψουν στην εποχή που ο κόσμος αγόραζε πάγο για το ψυγείο. Και πάλι, θα αγοράζουμε πάγο κάθε μέρα; Και με το μαγείρεμα τι θα κάνουμε; Θα ψήνουμε με φωτιές;».

Σε όλη αυτήν τη σίγουρα δυσάρεστη κατάσταση, όπως λέει, «τρία πράγματα μπορείς να κάνεις. Να κάθεσαι στον καναπέ, να κοιτάς το ταβάνι και να λες, τέλος. Την πέρασα όμως αυτή τη φάση. Μπορείς πάλι να φύγεις στο εξωτερικό, αλλά εγώ ούτε μπορώ ούτε θέλω. Μπορείς όμως και να διεκδικήσεις. Αμα μαζευτούμε 500, 1.000, 10.000 που δεν έχουμε να πληρώσουμε τη ΔΕΗ και κάνουμε κατάληψη, τι θα κάνουν;».

Ωστόσο δεν πιστεύει πως τα πράγματα θα φτάσουν μέχρι εκεί, όπως δεν πιστεύει ότι όλα αυτά τα νέα μέτρα είναι φόροι. «Χαράτσια είναι. Τα παίρνουν από εμάς και τα δίνουν στους Γερμανούς και τα γκόλντεν μπόις». Τέλος, «δεν θα πληρώσω. Δεν έχω, όπως πάρα πολύς κόσμος. Δεν μπορούν να μας αρμέξουν άλλο.

**Η Κατερίνα Λιάγκη, μητέρα τριών παιδιών, 20, 11 και 10, απολύθηκε τον περασμένο Μάρτιο. Στον σύζυγό της, δημόσιο υπάλληλο, έχουν περικόψει το μισθό ενώ τα δώρα Χριστουγέννων και Πάσχα είναι κομμένα τελείως. Τα παιδιά τους, στο σχολείο, έχουν για την ώρα πάρει μόνο τρία βιβλία το καθένα.

Τα πέντε άτομα στην οικογένειά της ζουν με ένα μισθό, το επίδομα ανεργίας που παίρνει και «που θα κοπεί» και ό,τι μπορέσουν να συνεισφέρουν οι γονείς τους. «Η ζωή μας ήταν μετρημένη αλλά αξιοπρεπής. Πλέον, αντί να βοηθάμε εμείς τους γονείς μας, που είναι μεγάλοι και χρειάζονται φάρμακα και γιατρούς, μας βοηθάνε αυτοί με τις συντάξεις τους».

Με μία σύνταξη

«Η μητέρα μου, με μία σύνταξη 600 ευρώ, συνεισφέρει για να ζουν παιδιά και εγγόνια. Εκεί μας καταντήσανε. Τώρα περιμένουμε πότε θα 'ρθουν οι νέοι φόροι. Ηδη ζούμε με περικοπές. Υπολογίζουμε τι μπορεί να μας έρθει, αλλά ακόμα και με τους χαμηλότερους υπολογισμούς, δεν θα μπορέσουμε να πληρώσουμε. Εχουμε μειώσει τα πάντα.

Ως μητέρα, θέλω να κάνω πράγματα για τα παιδιά μου. Απογοητεύομαι και στενοχωριέμαι που δεν μπορώ. Η ζωή μας πλέον είναι να κοιμόμαστε και να ξυπνάμε με ένα διαρκή πονοκέφαλο. Εχουν κατανόηση τα παιδιά, αλλά πόση; Πόσες φορές θα σου ζητήσουν ένα ρούχο, ένα παιχνίδι και πόσες θα μπορέσεις να τους πεις όχι; Αμα σ' το λέει από τον χειμώνα βέβαια, μέχρι το καλοκαίρι και με οικονομίες ίσως μπορέσεις να του το αγοράσεις. Υπάρχει εκνευρισμός, λύπη και καβγάδες στο σπίτι. Προσπαθούμε όμως να το κρύβουμε από τα παιδιά μας. Στερούμαστε ό,τι μπορούμε για να έχουν αυτά.

»Δεν είναι δικός μας ο προγραμματισμός της καταστροφής. Βλέπουμε κόσμο να περπατάει στους δρόμους και να παραμιλάει. Οι ζητιάνοι είναι πολύ περισσότεροι. Ολοι συζητάνε για την πολιτική και την οικονομία. Μας οδηγούν στο να χάσουμε την υγεία μας. Και την ψυχική και τη σωματική. Και άμα σου έρθει κάποια αρρώστια και έχεις ίσα ίσα τα λεφτά για να ζήσεις, τότε τι θα γίνει;». *