Κύριοι, Δεν φταίει μόνο ο Καπιταλισμός…

 

το συντεχνιακό αυτό συνονθύλευμα που διαχρονικά δημιουργήθηκε (πως τολμούμε και) το ονομάζουμε «κοινωνία»…

Θεόδωρος Στάμος, 1979

Κουραστήκαμε να ακούμε για κάθε νέο μέτρο, για κάθε «νέο μνημόνιο» -μία επαναλαμβανόμενη απάντηση (ορισμένες φορές μονολεκτική) - «φταίει η πλουτοκρατία, ο ιμπεριαλισμός, οι κεφαλαιοκράτες». Φτάνει πια με τις –εκ του ασφαλούς- αοριστίες, θέλουμε συγκεκριμένες προτάσεις σε κάθε συγκεκριμένο θέμα.

Και οι πέτρες έχουν πλέον καταλάβει ότι το δικό μας δημοσιονομικό σύστημα σάπισε-σαπίζει συνεχώς ΚΑΙ από τα κάτω. Διαχρονικά, η συνεργεία των πολιτικών, δημόσιων στελεχών, η ρεμούλα μιας αχαλίνωτης τοπικής αυτοδιοίκησης (εκατοντάδες ραδιοφωνικοί σταθμοί, δεκάδες τηλεοπτικοί κ.α. «δημοτικές» επιχειρήσεις, διορισμοί αριστερών-κεντρώων-δεξιών ανάλογα το δημοτικό… “Άρχοντα”)… πώς να αφορίσεις το «καπιταλιστικό» σύστημα για τις εκατοντάδες χιλιάδες προσλήψεις ημετέρων στο δημόσιο. Πως μπορούμε και ταυτίζουμε τα συμφέροντα όλων αυτών των κρατικοδίαιτων βδελλών και «τα κεκτημένα» τους φτάνοντας στον σουρεαλιστικό παροξυσμό να διαδηλώνουμε κιόλας γι΄αυτά («τα κεκτημένα» Τους), δεν ξέρω βρίσκομαι με μία συνεχή απορία.

Είναι κοινωνία αυτό το πράγμα, αυτό το πλήθος, το συντεχνιακό αυτό συνονθύλευμα που διαχρονικά δημιουργήθηκε, πως τολμούμε να το ονομάζουμε «κοινωνία», και εάν αυτό το δημιούργημα, μιας γιγάντιας Σαθρότητα επιμένουμε να το ονομάζουμε έτσι, πως τολμούμε και υπερασπιζόμαστε την άποψη πως η ικανοποίηση ΌΛΩΝ (ανεξαιρέτως!) των οικονομικών διεκδικήσεων, συνιστά …

οικονομική (ή ακόμη χειρότερα, “κοινωνική”) πρόοδο!

… και συνεχίζουν ορισμένοι το ίδιο κι απαράλακτο τροπάρι ότι η δική μας κρίση ήταν και είναι μέρος της διεθνούς χρηματοπιστωτικής -καπιταλιστικής παθογένειας. Το καπιταλιστικό σύστημα δεν είναι άμοιρο ευθυνών, όμως εμείς έχουμε… ιδιαιτερότητες που άλλες προηγμένες χώρες του ιδίου συστήματος δεν έχουν αντιμετωπίσει ποτέ. Πολλοί και διάφοροι «αναλυτές» στην άμοιρη χώρα μας που θέλουν το καλό της δεν λαμβάνουν στα υπόψη τους ότι σε εμάς εδώ η κρίση δεν προήλθε «από αχαλίνωτα τραπεζικά ιδρύματα, που υπερδάνεισαν την ιδιωτική οικονομία, έφτιαξαν φούσκες, άντλησαν μπόνους δισεκατομμυρίων, πολλαπλασίασαν μόχλευση και κινδύνους και έστειλαν τον λογαριασμό στο κράτος. Οι ελληνικές τράπεζες ούτε υπερδάνεισαν ούτε υπερδανείστηκαν ούτε ξεκοκάλισαν εξωφρενικές αμοιβές. Το ιδιωτικό μας χρέος είναι από τα χαμηλότερα. Οι τράπεζες δεν διασώζονται με δημόσιο χρήμα επειδή δημιούργησαν κινδύνους. Διασώζονται επειδή κινδυνεύουν από το τσουνάμι του δημοσίου χρέους. Τα τοξικά των τραπεζών είναι οι επενδύσεις τους σε ομόλογα του ελληνικού Δημοσίου…» (υπογράμμιση δική μου)

Να το επαναλάβω: «Τα τοξικά των τραπεζών είναι οι επενδύσεις τους σε ομόλογα του ελληνικού Δημοσίου…»

Δηλαδή: «Η ελληνική κρίση δεν ήταν έκρηξη ιδιωτικού δανεισμού που μεταμορφώθηκε σε δημόσιο έλλειμμα και χρέος (όπως σε ΗΠΑ, Βρετανία, Ισλανδία, Ιρλανδία, Ισπανία, κ. α.). Δεν ήταν μια κρίση των τραπεζών που έγινε κρίση του κράτους. Ηταν ακριβώς το αντίστροφο: μια κρίση δημοσίου χρέους, που στη συνέχεια μόλυνε έναν υγιή τραπεζικό τομέα….»

[…]

«Δεν είναι άδικο το πρόγραμμα προσαρμογής; Είναι άδικο για όσους δεν συμμετείχαν στο πλιάτσικο, έλιωναν στον ανταγωνισμό, πλήρωναν τους φόρους τους. Είναι άδικο για όσους χάνουν τη δουλειά τους, αγωνιούν για το σπίτι τους, φλερτάρουν με τη φτώχεια. Και, βέβαια, η βάση δεν έχει ίδιες ευθύνες με την κορυφή. Ακόμα δεν είδαμε έναν φαύλο πολιτικό πίσω από τα κάγκελα. Αλλά αυτή δεν είναι μια κρίση που εξυφάνθηκε στην πλάτη μας. Είναι μια κρίση που τη γνωρίζαμε και την αγνοήσαμε. Δεν μας την έκρυψαν σε περίπλοκα προϊόντα, όπως η Γουόλ Στριτ στους πελάτες της. Δεν μας αιφνιδίασε, όπως στην Ιρλανδία.»

Όταν επιχειρούνται «αριστερές αναλύσεις» δεν θα έπρεπε να λάμβάνονται στα υπόψη ότι: «Η κρίση σε Ευρώπη και Αμερική αναδεικνύει την παρασιτική υπερανάπτυξη των χρηματαγορών εις βάρος της δημοκρατίας. Η ελληνική κρίση έχει αντίστροφη φορά: είναι κρίση ενός δημοκρατικού κρατισμού που, στη θαλπωρή μιας αχαλίνωτης μεταπολίτευσης, αναπτύχθηκε παρασιτικά, πνίγοντας την οικονομία και τις αγορές….» […]

[όλα τα πλάγια του κ. Γ. Παγουλάτος στην «Κ»]

Βλέποντας μονόπλευρα, και μη ανα(γνωρίζοντας) τα στοιχειώδη, οι αναλύσεις σου θα είναι πάντα ανεπαρκείς, είτε θέλεις να γκρεμίσεις το υπάρχον σύστημα, είτε για να το συντηρήσεις.

Αυτά τα ολίγα, προς διάφορους αποδέκτες…

…

ΥΓ: άκουσα ότι πάνω από το 30% των (εκατοντάδων) δημοσίων οργανισμών δεν έχουν αποδώσει οικονομικό ισολογισμό -όπως υποχρεούνται- στο υπουργείο Οικονομικών. Προς τους συντρόφους μου, της Αριστεράς: Για το “φαινόμενο” αυτό, θα πρέπει για άλλη μια φορά, να καταγγείλουμε τον διεθνή Ιμπεριαλισμό.

Po