Γιατί το "σοσιαλιστικό" ΠΑΣΟΚ τρέμει στην κυριολεξία την κατάρρευση της "δεξιάς" εκκλησίας;

Ποιος φοβάται τη σημερινή εκκλησιαστική "κρίση";

Γιατί το "σοσιαλιστικό" ΠΑΣΟΚ τρέμει στην κυριολεξία

την κατάρρευση της "δεξιάς" εκκλησίας;

Γιατί η αριστερά "ποιεί την νύσσαν"

μπροστά στις ακράδαντες αποδείξεις

περί της ύπαρξης ακροδεξιού παρακράτους;

Γιατί ο Γιωργάκης πάει "χέρι με χέρι" με τον Καρατζαφέρη;

Έκπληκτοι είδαμε τον Κακλαμάνη μέσα στη Βουλή των Ελλήνων να κάνει "έκκληση" στην κυβέρνηση να προστατεύσει την εκκλησία από την "κατρακύλα" της. Με ικετευτικό σχεδόν λόγο τον είδαμε ν' αγωνίζεται να προστατεύσει το κύρος της και να παρακινεί την κυβέρνηση να κάνει το ίδιο. Είδαμε έναν από τους πιο επιφανείς πραιτοριανούς του "σοσιαλισμού" να κάνει έκκληση στη Δεξιά ΝΔ να προστατεύσει τη Δεξιά εκκλησία. Ο "σοσιαλισμός" όχι μόνον των πιστών "Κακλαμάνηδων" αλλά και όλων των διάσημων και εσχάτως βαθύπλουτων "άθεων" δείχνει .....σήμερα να αγωνιά κάπως περίεργα για την επιβίωση της εκκλησίας.

Αυτό ούτε ως ανέκδοτο δεν θα έστεκε σε άλλες εποχές. Με το ΠΑΣΟΚ στην αντιπολίτευση και την "επάρατη" στην εξουσία μια εκκλησιαστική κρίση σαν τη σημερινή θα ήταν το "βούτυρο" στο "ψωμί" των "σοσιαλιστών". Ένα πραγματικό "τζακ ποτ" για πολιτικούς όπως ο Ανδρέας Παπανδρέου. Το πιο σίγουρο "διαβατήριο" για την εξουσία. Σε άλλες εποχές θα έβγαζαν τον λαό στο δρόμο, για να πολεμήσουν το παρακράτος της δεξιάς. Θα προκαλούσαν μια αντιδεξιά συσπείρωση μέσα στις τάξεις του λαού, η οποία θα μπορούσε να ρίξει μέχρι και την ίδια την κυβέρνηση.

Θα χρησιμοποιούσαν τις αποκαλύψεις περί διαπλοκής της εκκλησίας με τη Δικαστική Εξουσία, ως απόδειξη της ύπαρξης δεξιού παρακράτους. Ενός παρακράτους, που απειλεί το Σύνταγμα και τη δημοκρατία. Ενός παρακράτους, το οποίο ευνοεί δεξιούς φασίστες εις βάρος αριστερών "δημοκρατών". Ενός παρακράτους οπλισμένων μοναχών που περιμένουν να χύσουν "δημοκρατικό" αίμα. Ενός παρακράτους, όπου η διαπλοκή μεταξύ εξουσιών και μυστικών υπηρεσιών θα "ξυπνούσε" τα ένστικτα του δημοκρατικού λαού. Ενός παρακράτους, που δια του λόγου του Αρχιεπισκόπου αποκάλυψε σε όλους ότι "ανάσανε" με τη νίκη της δεξιάς ΝΔ στις τελευταίες εκλογές. Αν τα πράγματα ήταν έτσι όπως φαίνονται οι "σοσιαλιστές" θα έψαχναν για κρύπτες όπλων και πραξικοπηματίες. Την κρίση της εκκλησίας θα τη μετέτρεπαν σε κυβερ­νη­τική κρίση. Θα επαναφέρανε όρους όπως "κόκκινη προβιά" ή "stay behind". Θα επαναφέρανε το θέμα του διαχωρισμού της εκκλησίας από το κράτος. Όρεξη να είχαν οι "σοσιαλιστές" και υπάρχουν έτοιμα τα "ποιηματάκια" τους γι' αυτές τις καταστάσεις.

Σήμερα όμως αυτό το οποίο επιβάλει η λογική των κομματικών ανταγωνισμών δεν βλέ­πουμε να συμβαίνει. Συμβαίνει μάλιστα το ακριβώς αντίθετο. Βλέπουμε μια δεξιά κυβέρνηση να στέκεται αδιάφορη μπροστά στην κρίση που μαστίζει την εξ' ορισμού δεξιά εκκλησία και ένα ΠΑΣΟΚ να αγωνιά. Γιατί άραγε αγωνιά; Τι φοβάται το ΠΑΣΟΚ; Γιατί το απειλεί η αποκάλυψη του "δεξιού" παρακράτους της εκκλησίας; Τι σχέση μπορεί να έχει το "σοσιαλιστικό" ΠΑΣΟΚ με τα "ροζ" εσώρουχα κάποιων ιεραρχών;

Πριν πούμε οτιδήποτε άλλο, χρήσιμο είναι να πούμε μερικά χρήσιμα πράγματα, για να γνωρίζει ο αναγνώστης τι είδους κατάσταση επικρατεί στο γενικό επίπεδο. Τι είδους κατάσταση επικρατεί στο "χώρο" στον οποίο υποτίθεται ανήκει και το ίδιο το ΠΑΣΟΚ. Αυτό το οποίο προκαλεί σήμερα τη μεγαλύτερη εντύπωση απ' όλα είναι το "μούδιασμα" της κοινοβουλευτικής Αριστεράς. Είναι οι χαμηλοί "τόνοι" της. Είναι η μεγαλοψυχία της. Είναι η σχεδόν "χριστιανική" διάθεσή της να κατανοήσει και να "συγχωρήσει".

Αυτοί οι οποίοι επί δεκαετίες υποτίθεται κυνηγούσαν το "θηρίο" της Δεξιάς, σήμερα, που είναι πραγματικά αδύναμο, δεν σπεύδουν να το αποτελειώσουν. Ακούσαμε για παράδειγμα γνωστούς αριστερούς της "αντίστασης" και της "δημοκρατίας" να εκθειάζουν την εκκλησία και τον ρόλο της. Αριστεροί μας θύμισαν ότι η εκκλησία έχει "παρηγορητικό" ρόλο για τους φτωχούς. Ούτε ο ίδιος ο Αρχιεπίσκοπος δεν έχει χρησιμοποιήσει αυτόν τον όρο. Οι ίδιοι μίλησαν για τον φιλανθρωπικό ή τον ποιμαντικό ρόλο της. "Θλίβονται" και "πληγώνονται" με την κατάσταση που την αφορά άνθρωποι οι οποίοι σε όλη τους τη ζωή είχαν ως "επάγγελμα" και μάλιστα απόλυτα κερδοφόρο την αντιεκκλησιαστική στάση.

Συμβαίνουν δηλαδή περίεργα πράγματα. Περίεργα πράγματα, εφόσον εδώ αποκαλύ­φθηκαν πραγματικά στοιχεία για την ύπαρξη παρακράτους. Όχι "αποχρώσες" ενδείξεις, όπως θα έλεγε κάποιος νομικός. Υπάρχουν πραγματικά στοιχεία. Όταν η εκκλησία διαπλέκεται με τη δικαστική εξουσία και τις μυστικές υπηρεσίες, υπάρχει παρακράτος. Υπάρχει μια μερίδα συμπολιτών μας, που εξασφαλίζει "συγχωροχάρτια" και άρα την ατιμωρησία της για την οποια­δήποτε πράξη της. Υπάρχει μια μερίδα συμπολιτών μας, η οποία "προοδεύει" σε μια στημένη κατάσταση, όπου το κύριο προσόν είναι "συστατικές" επιστολές ιεραρχών. Υπάρχει μια μερίδα συμπολιτών μας, για την οποία το επίσημο κράτος δεν "ενεργοποιεί" τους μηχανισμούς του, προκειμένου να εφαρμόσει τους νόμους εναντίον τους. Κάποιοι κινούνται υπεράνω των νόμων και μετατρέπουν το κράτος σε "φέουδό" τους. Όλοι αυτοί εκ των πραγμάτων συνθέτουν παρα­κράτος, εφόσον σε μια κρίσιμη για την ιδεολογία τους στιγμή θα χρησιμοποιήσουν τις ιδιότητες και τα μέσα τους, για να προστατεύσουν τις συνθήκες που τους δημιούργησαν και τους οδήγησαν στην "πρόοδο".

Όταν υπάρχουν τέτοιου είδους καταστάσεις, είναι τουλάχιστον περίεργες οι συμπεριφορές ειδικά των αριστερών. Όταν φτάνει ο γνωστός Ανδρουλάκης να εκθειάζει τον κοινωνικό ρόλο της εκκλησίας, αυτό είναι τουλάχιστον ύποπτο. Όταν ο συγγραφέας του Μ εις την Ν εκθειάζει τον ρόλο της εκκλησίας και αναγνωρίζει τον κοινωνικό της ρόλο, κάτι "βρωμάει" στο βασίλειο της Δανιμαρκίας, όπως θα έλεγε ο ποιητής. Υπάρχει κάτι το ύποπτο στη στάση του. Όταν αυτός, ο οποίος αποδεδειγμένα βασανίστηκε από το δεξιό παρακράτος, δεν αντιδρά σε μια περίοδο κατά την οποία υπάρχει αποκάλυψη πραγματικών στοιχείων περί της ύπαρξης ενός τέτοιου παρακράτους, πρέπει να μας προβληματίζει η στάση του.

Τι συμβαίνει λοιπόν και πρέπει να μας προβληματίζει; Αυτό το οποίο συμβαίνει είναι το εξής: Τα προβλήματα της εκκλησίας ενεργοποιούν τα ένστικτα όλων των αστών και όχι μόνον των αριστερών. Τα ταξικά, τα πολιτικά και τα ατομικά τους ένστικτα. Απειλείται το "ψωμάκι" τους από ενδεχόμενη κατάρρευση της εκκλησιαστικής εξουσίας. Γιατί; Γιατί οι αριστεροί, οι περισσότεροι εκ των οποίων είναι αστοί, γνωρίζουν ότι χάρη σ' αυτήν τρώνε το "παντεσπάνι" τους. Εργάτη αριστερό, που να τρώει το απλό "ψωμί" του μεροκάματου, έχουμε χρόνια να δούμε. Οι περισσότεροι επιφανείς αριστεροί κάπου στο δημόσιο "εστιάζονται". Στο ταξικό τους "εστιατόριο".

Ακόμα και όταν ιδιωτεύουν, το κάνουν πάντα υπό κρατική χορηγία. Όπου υπάρχει "ευαι­σθησία" που δίνει μισθό, αριστερός τον εισπράττει. Σε γενικές γραμμές, όπου υπάρχει κάποια εθνική επιδότηση ή κάποια κοινοτική βοήθεια και απαιτούνται τόνοι "ευαισθησίας" και "δημοκρατικότητας", αριστερούς θα βρεις. Από την προστασία του περιβάλλοντος μέχρι την προστασία της αρκούδας του Βιτσίου, τα πάντα τα αντιλαμβάνονται σαν ιδεολογικό τους "φέουδο". Γι' αυτούς δεξιός "ευαίσθητος" δεν υπάρχει. Οι δεξιοί απαγορεύεται ν' "ανησυχούν", είτε για το περιβάλλον είτε για τις αρκούδες. Αυτοί έχουν άλλα "φέουδα". Οι δεξιοί ανησυχούν για την "ψυχή" τους και την "οικονομία", ενώ οι αριστεροί για το "περιβάλλον" και την κοινωνική "δικαιοσύνη". Οι δεξιοί έχουν το Άγιο Όρος, ενώ οι αριστεροί το Κιότο. Μιλημένα, ξηγημένα. Ο καθένας την ειδικότητά του. Ως εκ τούτου "ιδιοκτήτες" και "καλλιεργητές" των κοινωνικών "ευαισθησιών" είναι πάντα οι ίδιοι. Αριστεροί "μη κυβερνητικοί", που θέλουν να "κυβερνάνε".

Όλοι αυτοί οι "ευαίσθητοι" αριστεροί σήμερα έχουν έρθει στην ανάγκη να ιεραρχήσουν τα συμφέροντά τους και να κάνουν κάποιες επιλογές. Το αποτέλεσμα αυτών των επιλογών είναι αυτό το οποίο βλέπουμε και μας προβληματίζει. Σήμερα ανησυχούν για τα ταξικά τους συμφέροντα και βάζουν στην άκρη όλα τα υπόλοιπα. Τα ταξικά τους συμφέροντα είναι αυτά τα οποία τους αναγκάζουν να "ξεχάσουν" τις αριστερές τους "καταβολές" και τους τοποθετούν πάνω στην ίδια φιλοεκκλησιαστική "πλατφόρμα" με τους "συναδέρφους" δεξιούς. Τα συμφέ­ροντα, τα οποία είναι προσαρμοσμένα απόλυτα πάνω στον κρατικό μηχανισμό. Χάρη στη χρι­στια­νική λογική και άρα χάρη στον κύριο φορέα της, ο οποίος είναι η εκκλησία, η αστική τάξη στο σύνολό της τρώει γλυκό "ψωμάκι".

Χάρη στην εκκλησία "τρώνε" οι δεξιοί αστοί που "προοδεύουν", παριστάνοντας τις "θερα­παινίδες" της, αλλά το ίδιο κάνουν και οι αριστεροί, που παριστάνουν τους "πολέμιούς" της. Μεγάλα κομμάτια της "πίτας" παίρνουν τα "καλά" και πιστά "παιδιά", αλλά τα ίδια κομμάτια εξασφαλίζουν και τα "κακά" και άπιστα παιδιά. Οι αθεΐες τους είναι οι "μπίζνες" τους μέσα σε μια δεδομένη "αγορά", την οποία διασφαλίζει η εκκλησία. Όλοι παριστάνουν ό,τι τους βολεύει, αλλά γνωρίζουν από πού τρώνε. "Αμπελοφιλοσοφούν" προς άγραν ψήφων, μισθού και δόξας, αλλά γνωρίζουν τα ταξικά, τα συντεχνιακά ή τα ατομικά τους συμφέροντα.

Γνωρίζουν ότι τα πάντα τα οφείλουν στη χριστιανική λογική, η οποία διασφαλίζει την κεφα­λαιο­ποίηση του δικού τους κεφαλαίου. Ο χριστιανικός "φιλελευθερισμός" ήταν αυτός ο οποίος ίδρυσε τα εθνικά αστικά κράτη. Η χριστιανική "ιδεολογία" ήταν αυτή η οποία δημιούργησε την κοινοβουλευτική διαχείριση. Η χριστιανική "δημιουργικότητα" ήταν αυτή η οποία εφεύρε τα Πανεπιστήμια. Η χριστιανική "δικαιοσύνη" ήταν αυτή η οποία εδραίωσε την ταξική ιεραρχία. Η χριστιανική "γενναιοδωρία" ήταν αυτή η οποία έκανε τους αστούς πλούσιους. Η χριστιανική "αδικία" ήταν αυτή η οποία δημιούργησε τον χώρο της αντιδραστικής "διανόησης". Η χριστια­νική "διαχείριση" ήταν αυτή η οποία δημιούργησε θέσεις πολιτικών "ηρώων". Η χριστιανική "τυραννία" ήταν αυτή η οποία δημιούργησε το "πάνθεον" των αστών κοινωνικών ηρώων.

Όλα αυτά αντιλαμβανόμαστε ότι δημιουργούν χώρο "προόδου" και "επιτυχίας". Αυτή η λογική είναι που "ταΐζει" τους αστούς. Αυτή είναι που δίνει υψηλούς μισθούς σε πολιτικούς, επιστήμονες, πανεπιστημιακούς κλπ.. Αυτή είναι που μετατρέπει σε κεφαλαιοκράτες τους συγγραφείς διανοητές της. Αυτή είναι που στηρίζει τα εθνικά κράτη μέσα στα οποία βολεύονται πλούσια οι "δημοκράτες". Οι ακριβοπληρωμένοι "δημοκράτες", που έχουν πιάσει όλα τα πόστα. Πόστα πολιτικά, συνδικαλιστικά ή κρατικά. Χωρίς αυτήν την λογική τα πάντα θα ήταν διαφο­ρετικά. Οι κεφαλαιοκράτες θα ήταν πλούσιοι και οι εργαζόμενοι απλά θα εργάζονταν. Δεν θα περίσσευε τίποτε για τους αστούς. Δεν θα "πουλούσαν" οι αστοί την "πραμάτειά" τους. Δεν θα προστάτευε κανένας αυτήν την "πραμάτεια". Δεν θα υπήρχαν "ήρωες", που θα μετατρέπονταν σε πλούσιους πολιτικούς. Δεν θα υπήρχαν "διανοητές", που θα μετατρέπονταν σε πλούσιους συγγραφείς. Δεν θα υπήρχαν "ευαίσθητοι", που θα μετατρέπονταν σε πλούσιους συνδικαλιστές. Δεν θα υπήρχαν ακτιβιστές, που θα μετατρέπονταν σε ακριβοπληρωμένους τηλεοπτικούς celebrities.

Τα κοινωνικά προβλήματα σε κάποια στιγμή θα λύνονταν και δεν θα γίνονταν "κεφάλαιο" για κάποια συγκεκριμένη κοινωνική τάξη. Θα υπήρχαν διάσημοι άνθρωποι, οι οποίοι απλά θα εισέπρατταν "ευχαριστώ". Τα χρήματα που "επιχρυσώνουν" αυτό το "ευχαριστώ" τα διασφαλίζει η χριστιανική λογική και άρα ο βασικός της "πυλώνας", ο οποίος είναι η εκκλησία. Τι θέλουμε να πούμε με όλα αυτά; Ότι το παρακράτος βολεύει πολλούς. Πιο πολλούς απ' όσους φαίνονται. Κάποιοι τρώνε πλούσια ως στελέχη του παρακράτους και κάποιοι άλλοι τρώνε εξίσου πλούσια ως επίσημοι εχθροί του.

Αυτό το οποίο θέλουμε να πούμε είναι ότι κάποιοι αντιλαμβάνονται το παρακράτος και την εκκλησία ως κεφάλαιο και το κεφάλαιό του κανένας δεν το καταστρέφει. Όταν συμβαίνει αυτό, ευνόητα είναι μερικά πράγματα, τα οποία είναι κοινά καί γι' αυτούς που στηρίζουν το παρα­κράτος καί γι' αυτούς που το πολεμούν. Το παρακράτος το πολεμάς, όταν δεν μπορείς να το καταστρέψεις, αλλά μπορείς να γίνεις πλούσιος ως "ήρωας". Τη δογματική εκκλησία την πολεμάς, όταν δεν μπορείς να την νικήσεις, αλλά μπορείς να γίνεις πλούσιος ως "δημοκράτης". Φτάσαμε στο σημείο να βλέπουμε δεξιούς να μιλάνε για διαχω­ρισμό της εκκλησίας από το κράτος και οι αριστεροί να "ψελλίζουν" κάτι ανάλογο για την τιμή των "όπλων". Για να μην τους πάρουν οι δεξιοί την ιδεολογική τους "περιουσία".

Αυτός είναι ο πολύτιμος ρόλος της εκκλησίας για τους πλούσιους αστούς του συνόλου του ιδεολογικού φάσματος. Η εκκλησία διατηρεί τη μεγάλη κοινωνική μάζα στην αγραμματοσιά. Η εκκλησία την υποτάσσει στην εξουσία προς "χάριν" του Κυρίου. Αυτή η μάζα εργάζεται και φορολογείται, για να μπορούν οι αστοί να εισπράττουν και να μοιράζονται μεταξύ τους πλούτο. Δεξιοί κι αριστεροί από το ίδιο "ταμείο" εισπράττουν. Γι' αυτόν τον λόγο μιλάμε για "αγορά" και "πραμάτεια". Η μόνιμη και σταθερή συμπεριφορά της εκκλησίας δημιουργεί μόνιμη και σταθερή "αντίδραση". Η ίδια ρητορεία δημιουργεί την ίδια "αντιρητορεία". Τον πλούσιο και διάσημο αριστερό "αντιδραστικό", θα τον διαδεχθεί το παιδί του. Τα ίδια πράγματα θα λένε, εφόσον τα ίδια πράγματα συμβαίνουν.

Όπως ο "δογματισμός" γίνεται για κάποιους κεφάλαιο, τα ανάλογα συμβαίνουν και από το αντίπαλο "στρατόπεδο". Εξαιτίας της περίσσιας "δημοκρατικότητάς" τους, κάποιοι ανέβηκαν στα βόρεια προάστια και από τότε δεν λένε να κατέβουν. Πολεμώντας το παρακράτος, τον νεπο­τισμό της Δεξιάς, τα βολέματα και τη "διαπλοκή" των εξουσιών, κάποιοι απέκτησαν βίλες στην Εκάλη. Στα ιδιωτικά σχολεία των πλουσίων πηγαίνουν τα παιδιά τους. Γεμάτα είναι τα ιδιωτικά σχολεία της μισητής "πλουτοκρατίας" από παιδιά αριστερών.

Τι θέλουμε να πούμε μ' αυτό; Ότι κάποιοι αριστεροί έμαθαν τον εχθρό τους και βολεύ­τη­καν με τον "στημένο" πόλεμο εναντίον του. Στη συνέχεια εκπαίδευσαν και τα παιδιά τους και τα βόλεψαν κι αυτά. Οι "ήρωες" γέννησαν "ηρωόπουλα" και όλοι μαζί πλέον συντηρούν τις συνθήκες που γνωρίζουν. Τον "ήρωα" Παπανδρέου τον διαδέχθηκε το "Παπανδρεόπουλο". Τον "ήρωα" Γεννηματά τον διαδέχτηκε το "Γεννηματόπουλο", τον Αλευρά το "Αλευρόπουλο" και έπεται λαμπρή συνέχεια. Μαζεύουν "προσόντα" στις ΗΠΑ, για να γυρίσουν και να μας "σώ­σουν".

Φτάσαμε στο σημείο οι "ειδικοί" της φτώχειας να κατοικούν στην Εκάλη. Φτάσαμε στο σημείο οι "ειδικοί" της εργατιάς να κάνουν μανικιούρ. Φτάσαμε στο σημείο οι "ειδικοί" κατά της διαπλοκής να είναι διαπλεκόμενοι. Φτάσαμε στο σημείο οι "ειδικοί" της δημοκρατίας και της αξιοκρατίας να είναι νεποτιστές. Φτάσαμε στο σημείο οι "ειδικοί" της αριστερής ιδεολογίας να "εξειδικεύονται" σε αμερικανικά κολλέγια. Κάποιοι έφαγαν γλυκό "ψωμάκι" με το σύνθημα …"ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά". Κάποιοι έφαγαν γλυκό "ψωμάκι", υποστηρίζοντας τον διαχωρισμό της εκκλησίας από το κράτος. Κάποιοι έγιναν "ιδιοκτήτες" παράταξης, εξαιτίας της παραταξιακής "ιδιοκτησίας" της εκκλησίας. Κάποιοι έγιναν μόνιμοι "ποιμένες" δημοκρατών, εξαιτίας του ποιμαντορικού ρόλου της εκκλησίας.

Όταν όλα αυτά τα διασφαλίζει η εκκλησία με τη συμπεριφορά της, ευνόητο είναι ότι απειλείται η "φάμπρικα" των πονηρών σε περίπτωση που αυτή απειλείται. Το παρακράτος και άρα η εκκλησία δίνει εκείνα τα χαρακτηριστικά στο κράτος, που κάνουν πλούσιους ανθρώπους, όπως ο Ανδρουλάκης ή η Δαμανάκη. Αν δεν υπήρχαν οι "ποιμένες" της εκκλησίας, θα υπήρχε "ποίμνιο" για τον Ανδρέα; Αν δεν υπήρχαν αρχιμανδρίτες, θα υπήρχε ο Λαλιώτης ή ο Πάγκαλος; Αν δεν υπήρχαν τα μιλιούνια των αγράμματων χριστια­νών πιστών, οι οποίοι περι­μένουν να "σωθούν" από τους "ποιμένες" τους, με ποιους θα ανταγωνίζονταν τα μιλιούνια των "δημοκρατών", που περιμένουν τα ίδια;

Ακόμα και το ΚΚΕ τρώει από το ίδιο "πιάτο". Χωρίς τον δογματισμό της εξουσίας, ποιος θα ήταν ο εχθρός που θα δικαιολογούσε τον δικό του δογματισμό; Χωρίς την απειλή του "τυφλού" "ποιμνίου" των πιστών χριστιανών, πώς θα "τυφλωνόταν" το "ποίμνιο" των προλεταρίων; Ποιος θα ήταν ο εχθρός, που θα διατηρούσε ζωντανό τον δογματικό "δεινόσαυρο" του ΚΚΕ. Χωρίς τη μητρόπολη των Αθηνών πώς θα συντηρηθεί η "μητρόπολη" του Περισσού; Τα ιερατεία των "σωτή­ρων" δεν μπορούν να επιβιώ­σουν χωρίς εχθρούς με όμοια χαρακτηριστικά. Δεν μπορούν να ασκήσουν εξουσία πάνω στους "τυφλούς" που τους ακολουθούν χωρίς δικαίωμα διαφωνίας. Χωρίς τον "βατικανισμό" του μακαριότατου Χριστόδουλου δεν θα υπήρχε ο "βατικανισμός" της συντρόφισσας Παπαρήγα.

Κατάλαβε ο αναγνώστης τι συμβαίνει; Η αστική τάξη, που καπηλεύεται τα πάντα, αντιλαμ­βάνεται σήμερα ότι η εκκλησιαστική κρίση απειλεί τα προνόμιά της. Δυόμιση σχεδόν αιώνες μετά τη Γαλλική Επανάσταση τα ίδια προβλήματα κάνουν τους ίδιους ανθρώπους πλούσιους. Οι μισοί τρώνε επειδή ταυτίζονται με τα "προβλήματα" και οι άλλοι μισοί τρώνε επειδή ταυτίζονται με τις "λύσεις". Όλοι οι υπόλοιποι εργάζονται, για να συντηρούν τους "ηγέτες" τους. Ο καθένας καταθέτει τον "οβολό" του στο "παγκάρι" της επιλογής του. Τίποτε δεν αλλάζει, εφόσον δεν συμφέρει κανέναν ν' αλλάξει. Κανένας καροποιός δεν ήταν ευτυχής, όταν εφευρέθηκε το αυτοκίνητο. Κανένας παγοποιός δεν ήταν ευτυχής, όταν εφευρέθηκε το ψυγείο. Για τους ίδιους λόγους κανένας αριστερός σήμερα δεν είναι ευτυχής με την εκκλησιαστική κρίση.

Για όλους αυτούς τους λόγους υπάρχει αυτό το "μούδιασμα" της ελληνικής Αριστεράς. Δεν σπεύδει κανένας να αποτελειώσει το βαρύτατα τραυματισμένο "θηρίο", γιατί δεν συμφέρει κανέναν. Φοβούνται όλοι το άγνωστο που θ' ακολουθήσει. Το άγνωστο, που θα δημιουργήσει νέες συνθήκες για νέους ανθρώπους, οι οποίοι προφανώς δεν θα είναι στο γνωστό "κύκλωμα". Φοβούνται συνθήκες με ανάγκες για άλλα συνθήματα, για άλλες ρητορείες και φυσικά για άλλα πρόσωπα. Συνθήκες, που θα τους στείλουν όλους μαζί στα σπίτια τους. Συνθήκες, που δεν τους συμφέρουν. Συνθήκες, που δεν θα τους επιτρέπουν να γίνονται πλούσιοι με τα ίδια βιβλία που υπάρχουν από την Γαλλική Επανάσταση και το μόνο που αλλάζει είναι το όνομα του συγγρα­φέα. Συνθήκες, που δεν θα τους επιτρέπουν να γίνονται πλούσιοι με την ίδια πολυδουλεμένη ρητορεία.

Αν πεθάνει η "επάρατη" Δεξιά, της οποίας ο κύριος "πυλώνας" είναι η εκκλησία, πώς θα ζήσουν αυτοί που επί αιώνες προσπαθούν —ιδεολογικά ανεπιτυχώς και οικονομικά επιτυχώς— να τη "σκοτώσουν"; Πού θα βολευτεί το κουτορνίθι, που το περιμένουν από τις ΗΠΑ για να διαδεχθεί τον αντιδεξιό "ήρωα" πατέρα του; Τι θα βρει να "διαχειριστεί" ως οικογενειακό κεφάλαιο αυτός ο οποίος σπούδασε διαχείριση στο Χάρβαρντ; Γι' αυτόν τον λόγο όλοι οι ευαίσθητοι "δημοκράτες" κρύβονται σήμερα πίσω από τον "καταραμένο" Μητσοτάκη, ο οποίος αναζητά απεγνωσμένα "σωσίβια" για την εκκλησία. Σε άλλες εποχές θα θυμούνταν την αποστασία του και τη διαπλοκή του.

Σήμερα τον λατρεύουν, γιατί δουλεύει για όλους. Πρέπει να σωθούν αυτοί που "χτυπούσαν τον Ανδρέα στην ταράτσα", γιατί εξαιτίας τους τρώνε όλοι οι υπόλοιποι αντιστασιακοί "Ανδρέ­ηδες" στον "ημιώροφο". Εκτός από τους βασανιστές και τους βασανιζόμενους, που πρωταγω­νιστούν κάθε φορά, τρώνε και όλοι οι "δυνάμει" όμοιοί τους. Τρώει ο βασανιστής και τρώει κι αυτός ο οποίος προσφέρεται να βασανίσει στο όνομα των ίδιων συμφερόντων. Τρώει ο βασανι­ζό­μενος και τρώει κι αυτός που από "ηρωισμό" διαθέτει τον εαυτό του για βασανισμό στο όνομα της δημοκρατίας. Όλος ο "θίασος" αγωνιά, γιατί η παράσταση κινδυνεύει εάν μείνει από πρωταγωνιστές. Όλοι οι πρωταγωνιστές ενδιαφέρονται για την επιβίωση των συναδέρφων τους, ακόμα κι αυτών που παριστάνουν τους εχθρούς τους. Γιατί; Γιατί θα τελειώσει η παράσταση και θα τους φύγουν οι πελάτες. Πού θα τα πουλήσουν οι "δημοκράτες" τα αντιστασιακά τους "μύγδαλα", αν πεθάνει ο βασανιστής;

Αναφερόμαστε στην Αριστερά, γιατί υπάρχει ένα "παιχνίδι" στη σχέση της με την άκρα Δεξιά, την οποία αντιπροσωπεύει η εκκλησία. Η σχέση τους είναι σχεδόν ερωτική, εφόσον στην κυριολεξία ο ένας επιβιώνει εξαιτίας του άλλου. Μια σχέση που επιτρέπει στους πονηρούς του κάθε χώρου να "ρίχνουν" τους ιδεολογικούς συντρόφους τους χάρη στο μεγάλο "εχθρό" τους. Από τη μεταπολίτευση και μετά υπάρχει ένα "παιχνίδι", που κάποιους τους βολεύει εις βάρος των "συνεταίρων" τους. Τι θέλουμε να πούμε μ' αυτό; Τον χώρο της Αριστεράς κάποιοι τον "καταλήστευσαν" με τη βοήθεια της Ακροδεξιάς εκκλησίας. Τον χώρο της Δεξιάς κάποιοι "αριστε­ροί" τον παρέδωσαν στον έλεγχο της άκρας Δεξιάς.

Όλα αυτά γίνονται εκ του ασφαλούς, γιατί το επιτρέπουν τα δεδομένα. Ο παγκόσμιος σχεδιασμός είναι τέτοιος, που επιτρέπει τα "παιχνίδια". Γιατί; Γιατί δεν επιτρέπει σε κανέναν να ξεφεύγει από τα προκαθορισμένα όρια. Δεν μπορεί ένα χριστιανικό κράτος και μάλιστα ένα κράτος της χριστιανικής "βιτρίνας", όπως η Ελλάδα, να "εκτροχιαστεί" ιδεολογικά. Δεν μπορεί να "εκτροχιαστεί" ούτε προς τα δεξιά ούτε προς τα αριστερά. Είναι υποχρεωμένο να κινείται σε προκαθορισμένη ιδεολογική "ράγα". Αυτό είναι ξεκαθαρισμένο. Απαγορεύεται τόσο η Χούντα όσο και το "προλεταριάτο". Από τη στιγμή που στόχος είναι το "καπέλωμα" της δημοκρατίας, αυτό επιτυγχάνεται μέσα από τις διαδικασίες της. Όταν έχουν προσδιοριστεί αυτά τα οποία απαγο­ρεύονται, το "παιχνίδι" του "καπελώματος" παίζεται στη μοιρασιά. Ο ένας κάνει "πάσα" στον άλλο και γίνεται η "μοιρασιά".

Αυτή η μοιρασιά γίνεται πάντα με βάση την άκρα Δεξιά και άρα την εκκλησία. Γιατί; Γιατί αυτή είναι μέσα σε ένα χριστιανικό κράτος ο μόνος νόμιμος φορέας δογματικής εξουσίας. Μόνο δηλαδή στην πλευρά της Δεξιάς υπάρχει νόμιμος φορέας δογματικής και άρα φασιστικής εξουσίας. Από την πλευρά της Αριστεράς υπάρχει το κομμουνιστικό κόμμα, το οποίο, παρά την ψευδονομιμοποίησή του, πρακτικά δεν είναι νόμιμο, εφόσον απειλεί το σύνολο του χριστια­νικού σχεδιασμού. Νομιμοποιήθηκε μόνον αφού βρέθηκε η μέθοδος εξουδετέρωσής του. Το "παιχνίδι" δηλαδή για το "καπέλωμα" της δημοκρατίας γίνεται με τέτοιον τρόπο, ώστε πάντα να επιβιώνει ο αντιδημο­κρατικός "πόλος" της άκρας Δεξιάς και να εξουδετερώνεται ο αντιδημο­κρατικός "πόλος" της άκρας Αριστεράς και άρα του κομμουνισμού. Το "παιχνίδι" αυτό έχει ως αποτέλεσμα να επιβιώνει ο φασιστικός δεξιός "πόλος" εις βάρος της δημοκρατικής δεξιάς παράταξης και να επιβιώνει ο αντικομμουνισμός της αριστερής παράταξης, εξαλείφοντας την απειλή του δογματικού ΚΚΕ.

Τα πάντα δηλαδή ξεκινάνε από το γεγονός ότι όλοι θίγονται από την καθαρή δημοκρατία και έχουν συμφωνήσει να παίζουν παιχνίδια εις βάρος της. Η ασφάλειά τους είναι ότι γνωρίζει ο ένας τον άλλο και άρα γνωρίζει τα όρια στα οποία μπορεί να κινηθεί. Δεν υπάρχει κίνδυνος, δηλαδή, όταν αναπτύσσεται διχαστική ρητορεία. Δεν υπάρχει κίνδυνος από την πόλωση, όταν την προκαλούν οι προκαθορισμένοι "παίκτες". Στην Αργεντινή, για παράδειγμα, εάν ένα κόμμα —που θα κατέβει στις εκλογές— χρησιμοποιήσει το σύνθημα "ποτέ πια δεξιά", θα βγάλει τον στρατό στο δρόμο. Στη Χιλή, μόλις αντιλήφθηκαν τον κομμουνισμό του Αλιέντε, τον εξόντωσαν βιολογικά. Στην Ελλάδα υπάρχει το στημένο "θέατρο". Εκλογικές αναμετρήσεις κρίνονταν από συνθήματα του τύπου "ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά" και ο στρατός ήταν ήσυχος. Ο Παπανδρέου καταγγελλόταν από τη Δεξιά σαν κομμουνιστής και ήταν κολλητός με τους παπάδες.

Όλα αυτά συμβαίνουν, γιατί γνωρίζουν οι "παίκτες" τα όρια της "σκηνής". Το γεγονός ότι θα επιβιώσει η εκκλησία και το παρακράτος της, δεν σημαίνει ότι θα υπάρξει περίπτωση νέας φασιστικής εκτροπής. Το γεγονός ότι θα κερδίσει τις εκλογές ένα "σοσιαλιστικό" κόμμα, δεν σημαίνει ότι θα υπάρξει περίπτωση σοσιαλιστικής εκτροπής. Γι' αυτόν τον λόγο ο "σοσιαλιστής" κύριος τού "ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά" υπήρξε ο μεγαλύτερος ευεργέτης του κύριου "πυλώνα" της άκρας Δεξιάς, που είναι η εκκλησία.

Αυτός την ευεργέτησε, όπως δεν θα τολμούσε να κάνει κανένας ακροδεξιός. Της διασφά­λισε την εξουσία. Της διασφάλισε την οικονομική παντοδυναμία. Προστάτευσε την περιουσία της, που δημιουργεί τη διαφθορά της και την απάλλαξε από το κόστος λειτουργίας της, εφόσον το κόστος αυτό το φόρτωσε στον λαό, μετατρέποντας τους ιερείς σε δημοσίους υπαλλήλους. Ήταν τόσο καλός "θεατρίνος", που μπέρδεψε ακόμα και τους συνεργάτες του. Ο μακαρίτης ο Τρίτσης νόμισε ότι ο Ανδρέας τα εννοούσε αυτά που έλεγε στα μπαλκόνια και ξεκίνησε αλλαγές που έθιγαν την εκκλησία. Μέχρι να καταλάβει τι γίνεται, τον είχαν "παραιτήσει".

Όμως, το ακόμα χειρότερο ήταν άλλο. Ο Ανδρέας ήταν αυτός ο οποίος διασφάλισε στην εκκλησία τη δυνατότητα διαπλοκής. Πώς; Με το να της εξασφαλίσει τον έλεγχο μίας από τις κυρίαρχες εξουσίες. Έχει αναρωτηθεί κανένας γιατί στα χρόνια της μεταπολίτευσης δεν έγινε ξεκαθάρισμα στο χώρο της δικαιοσύνης; Γιατί δεν έφυγαν με τις κλωτσιές οι επίορκοι δικαστές της Χούντας; Γιατί αυτό βόλευε τόσο την εκκλησία όσο και τον "σοσιαλιστή" ευεργέτη της. Η εκκλησία βολευόταν, γιατί οι άνθρωποί της παρέμειναν στα πόστα τους και ο "ευεργέτης" βολευόταν, γιατί κρατούσε "όμηρο" μία από τις κυρίαρχες εξουσίες. Από τη στιγμή που συνέβη αυτό, ήταν εύκολο για την εκκλησία να εκμεταλλευτεί τις συνθήκες, ώστε να διαιωνίσει το δεξιό παρακράτος.

Προ εκπλήξεων λέει βρέθηκαν κάποιοι, επειδή διαπίστωσαν την ύπαρξη παρακράτους και τη "ροζ" απόχρωση της εκκλησίας. Μόνον οι άσχετοι θα μπορούσαν να βρεθούν προ εκπλή­ξεων μπροστά σ' αυτά τα δεδομένα. Αυτά είναι δεδομένα που πάντα υπάρχουν. Δεν υπάρχει χριστιανικό κράτος, που να μην διαθέτει δεξιό παρακράτος. Δεν υπάρχει χριστιανικό κράτος χωρίς παρακρατικές οργανώσεις, όπως δεν υπάρχει ανθρώπινος οργανισμός χωρίς ένστικτα κι αντανακλαστικά. Απλά είναι τα πράγματα. Τα αστικά κράτη έχουν χριστιανική προέλευση και άρα έχουν χριστιανικά "γονίδια" μέσα στον οργανισμό τους. Γεννήθηκαν από τη χριστιανική βούληση και εκ των δεδομένων έχουν την "παθολογία" του χριστιανισμού. Θα ήταν αδύνατον να μην υπάρχουν τα αντανακλαστικά, τα οποία θα τα περιόριζαν στα όρια που έθεταν οι δημιουργοί τους.

Θα ήταν αδύνατον η εκκλησία, η οποία ήταν αυτή που παραχώρησε το "δικαίωμα" της δημοκρατίας στους λαούς, να μην εξασφαλίσει για τον εαυτό της τη δυνατότητα του ελέγχου της. Θα ήταν αδύνατον να μην εξασφαλίσει τον έλεγχο τουλάχιστον μίας από τις κυρίαρχες εξουσίες. Δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς. Ο φορέας, που ελέγχει τον λαό με τον δογματισμό και την αυθαιρεσία του "ποιμένα", θα ήταν αδύνατον να παραδώσει στον λαό το αυτοδιοίκητο. Το μόνο που θα μπορούσε να κάνει ήταν αυτό που έκανε. Με συνθήκες ψευδοδημοκρατίας παρέδωσε μέρος του λαού σε άλλους ανθρώπους, οι οποίοι όμως είχαν και οι ίδιοι χαρακτη­ριστικά "ποιμένων". Από εκεί και πέρα το παρακράτος τα ελέγχει όλα.

Παρακολουθεί, για να μην υπάρχουν φαινόμενα εκτροπής. Επεμβαίνει, για να επιβάλει τους "ποιμένες" που σέβονται τα προαποφασισμένα. Το παρακράτος της Δεξιάς δηλαδή δεν έχει λόγο μόνον για τους "ποιμένες" της ιεραρχίας της εκκλησίας, αλλά και για τους "ποιμένες" της Αριστεράς. Το παρακράτος της Δεξιάς είναι αυτό το οποίο αποφασίζει για το τι είναι νόμιμο και τι όχι μέσα στο κράτος, το οποίο αντιλαμβάνεται σαν ιδιοκτησία του. Γι' αυτόν τον λόγο τού παραχωρήθηκε ο έλεγχος της δικαστικής εξουσίας. Ο έλεγχος των ισόβιων και μη αιρετών λειτουργών της. Αυτός ήταν ο όρος, για να μην κατεβαίνουν στους δρόμους τα τανκ, κάθε φορά που τα αντιεξουσιαστικά συνθήματα θα ξέφευγαν από το επίπεδο της θεατρικής "ατάκας".

Το ακόμα πιο αστείο είναι το άλλο. Προ εκπλήξεων βρέθηκαν λέει αυτοί οι οποίοι αντι­λήφθηκαν την εκκλησιαστική "αυλή" των "φιλήδονων" και των "φιλάργυρων" αρχιερέων. Δεν πρόλαβε ο Αρχιεπίσκοπος να τελειώσει τη ρητορεία του περί "κουσουρτζήδων" και "ευρω­λιγούρηδων" και ήρθαν οι αποκαλύψεις περί ομοφυλοφίλων και κλεφτών αρχιερέων. Αποκα­λύ­φθηκε ότι πολλοί από τους αρχιερείς ήταν καί "κουσουρτζήδες" και "λιγούρηδες". Αυτά λέει εξέπληξαν το χριστεπώνυμο πλήθος. Το εξέπληξαν, γιατί απλούστατα είναι άσχετο. Ανώμαλους και κλέφτες πάντα φιλοξενούσε η εκκλησία. Όλοι αυτοί ήταν πάντα ευπρόσδεκτοι στους κύκλους της. Γιατί; Γιατί δεν μπορούσε να λειτουργήσει διαφορετικά.

Είναι θέμα λογικής. Δεν μπορεί να λειτουργήσει κανένα δόγμα χωρίς αυτά τα "λουλούδια". Γιατί; Γιατί ένας δογματικός μηχανισμός απαιτεί πλήρη υποταγή από τα στελέχη του. Ακριβώς, επειδή αυτή η υποταγή είναι το ζητούμενο, πάντα υπάρχει ανάγκη δημιουργίας των κατάλληλων συνθηκών. Η υποταγή εξασφαλίζεται με τον καλύτερο τρόπο, όταν υπάρχει δυνατότητα εκβια­σμού. Τα "λουλούδια" είναι εκβιάσιμα και γι' αυτόν τον λόγο είναι χρήσιμα. Εκβιάζεται εύκολα ο ομοφυλόφιλος ή ο κίναιδος. Εκβιάζεται εύκολα ο κλέφτης. Εξαιτίας των κοινών συμφερόντων και των κοινών φόβων όλων αυτών, η ιεραρχία λειτουργεί ως συμμορία και εξασφαλίζει την απρόσκοπτη λειτουργία της.

Εξαιτίας αυτών των αναγκών, η στάση της είναι πάγια κατά την "αλίευση" των στελεχών της. Θέτει προδιαγραφές ανωμαλίας κι αναζητεί στελέχη. Αναζητεί μεταξύ άλλων καί τους ανώμα­λους καί τους κλέφτες, γιατί αυτοί είναι χρήσιμοι για τη λειτουργία της. Έχοντας τη δυνατότητα να "συγχωρεί" κατά βούληση, πρόβλημα δεν έχει. Ο ανώμαλος ήταν ανώμαλος μέχρι να βρεθεί στην "αγκαλιά" της. Ο κλέφτης ήταν κλέφτης μέχρι να βρεθεί στην "αγκαλιά" της. Ο καθένας από αυτούς θα συνεχίσει να είναι ό,τι ήταν πάντα με ασφάλεια μόνον για όσο διάστημα υποτάσσεται στους ανωτέρους του.

Ακόμα και η "σταυροφορία" της για τάξη και ηθική γι' αυτόν τον λόγο γίνεται. Δημιουργεί μέσα στην κοινωνία συνθήκες, που δεν επιτρέπουν στα "λουλούδια" να ευδοκιμούν. Αυτό τους "σπρώχνει" προς την εκκλησία, η οποία θα τους "συγχωρήσει" και στην πραγματικότητα θα τους επιτρέψει να κάνουν ό,τι έκαναν και πριν χωρίς πρόβλημα μέσα από τις δομές της. Έτσι μόνον υψώνεται ένα σύστημα πάνω στην κοινωνία των ανθρώπων. Όπως ένα πρησμένο σπυρί πάνω στο επίπεδο ανθρώπινο δέρμα. Όπως κάποιος προσπαθεί να περιορίσει με τα δάχτυλά του τον χώρο γύρω από το "σπυρί" για να το πρήξει, συγκεντρώνοντας το "πύον", έτσι κάνει και η εκ­κλη­σία. Της χρειάζεται το κοινωνικό "πύον", για να δώσει "ύψος" στη δομή της και γι' αυτό πιέζει την κοινωνία σε συγκεκριμένα πράγματα.

Γι' αυτόν τον λόγο πολεμά με πάθος την ομοφυλοφιλία, την παιδεραστία κλπ.. Όλα αυτά την απειλούν μόνον όταν βρίσκονται μέσα στην κοινωνία. Γιατί; Γιατί η ύπαρξη αυτών των στοιχείων, που βρίσκονται πέρα από τα όρια, "χαλαρώνει" την κοινωνία. Όταν η κοινωνία μα­θαί­νει να συνυπάρχει με έναν ομοφυλόφιλο, ανέχεται πιο εύκολα την άγαμη μητέρα. Όταν η κοινωνία καλείται ν' αντιμετωπίσει φαινόμενα όπως η παιδεραστία, μαθαίνει να ανέχεται τις προγαμιαίες σχέσεις. Όλα αυτά όμως απειλούν την εκκλησία των "ποιμένων". Απειλούν την εκκλησία, που θέλει να εφευρίσκει "αμαρτίες", για να συγχωρεί "αμαρτωλούς" και να τους "ποιμαίνει".

Με τον τρόπο αυτόν η εκκλησία καταφέρνει δύο πράγματα. Συγκεντρώνει στις τάξεις της ανθρώπους, που μπορεί να τους ελέγχει απόλυτα και ταυτόχρονα δημιουργεί μέσα στην κοινωνία συνθήκες τεχνητής "αποστείρωσης", οι οποίες της επιτρέπουν να κάνει επεμβάσεις σε όλα τα θέματα που άπτονται της προσωπικής ζωής των πιστών. Εμφανίζεται σαν φορέας της κοινωνικής υγείας και πολεμά την "αρρώστια". Την "αρρώστια", που έχει συγκεντρώσει στις τάξεις της. Τα αποτελέσματα είναι αυτά που επί αιώνες βλέπουμε και πάντα μας "εκπλήσσουν". Την ομοφυλοφιλία την πολεμούν ομοφυλόφιλοι της εκκλησίας, ψάχνοντας ανάμεσα στα θύματά τους για εραστές. Την παιδεραστία την πολεμούν παιδεραστές, για να μπουν ως ειδικοί στην αντιμετώπισή της μέσα στα ορφανοτροφεία. Την παιδαγωγική των παιδιών μας την αναλαμβάνουν άγαμοι κληρικοί.

Όλα αυτά προκύπτουν από το βασικό προσόν που απαιτεί η εκκλησία από τα στελέχη της και το οποίο είναι η αγαμία. Η αγαμία, που μπορεί να "κρύβει" τα πάντα. Αυτή είναι μια πανάκριβη για τον φυσιολογικό άνθρωπο "βιτρίνα", που όμως για τους ανώμαλους είναι τζάμπα. Μια "βιτρίνα", που κρύβει εύκολα τα πάντα, εφόσον έτσι κι αλλιώς οι ανώμαλοι ποτέ δεν θα παντρεύονταν. Για όλους αυτούς θα ήταν χειρότερο να υπάρχει υποχρεωτικός γάμος για τους ιερείς, γιατί δεν θα μπορούσαν να κρυφτούν. Θα υπήρχε μια σύζυγος και μια οικογένεια, που θα ήταν δυνάμει εχθροί τους, εφόσον θα τους απειλούσαν με αποκαλύψεις.

Την αγαμία την "εφεύραν" ιεράρχες και όχι ο Θεός. Γιατί την εφεύραν; Γιατί έτσι λειτουρ­γούν τα δόγματα. Παλαιότερα οι αυτοκρατορίες δημιουργούσαν τάξη ευνούχων. Γιατί; Για να δημιουργήσουν ανθρώπους απόλυτα εξαρτώμενους από την εξουσία. Για να δημιουργήσουν ανθρώπους με τόσο ειδικά προβλήματα, οι οποίοι τις ανάγκες τους θα μπορούσαν να τις καλύψουν μόνον κοντά στην εξουσία. Τη "δίψα" τους θα την "έσβηναν" μόνον με εξουσία και χρήμα. Αυτά δηλαδή που μπορούσε να τους παρέχει αφειδώς το σύστημα. Με εξουσία και χρήμα εξασφαλίζει ένας άντρας εραστή άντρα. Με εξουσία και χρήμα εξασφαλίζει ένας άντρας παιδάκια για να "παίζει".

Εδώ θ' αναρωτηθεί εύλογα ο αναγνώστης, για το εάν ισχυριζόμαστε ότι όλοι οι "άγιοι" της εκκλησίας είναι ανώμαλοι ή κλέφτες. Εμείς δεν λέμε ότι όλοι αυτοί είναι τέτοιοι. Εμείς λέμε ότι όλοι σχεδόν οι ανώμαλοι της κοινωνίας στην εκκλησία βρίσκουν καταφύγιο. Γιατί; Γιατί μόνον αυτή μπορεί εδώ και αιώνες να τους παρέχει ασφάλεια για πράγματα, που, αν τα έκαναν ως ιδιώτες μέσα στην κοινωνία, θα είχαν κρεμαστεί στις γειτονιές. Αυτοί όμως για εμάς δεν είναι οι πιο επικίνδυνοι. Πιο επικίνδυνοι είναι αυτοί οι οποίοι δεν είναι τέτοιοι. Γιατί; Γιατί οι πρώτοι δεν παρεμβαίνουν στη λειτουργία της κοινωνίας. Άλλος κοιτάει τη σάρκα του, άλλος την τσέπη του και συνήθως δεν τους ενδιαφέρει το τι γίνεται παραπέρα.

Πιο επικίνδυνοι κατά τη γνώμη μας είναι οι δεύτεροι. Γιατί; Γιατί δεν είναι φυσιολογικοί άνθρωποι. Γιατί δεν είναι φυσιολογικοί άνθρωποι και ασκούν εξουσία σε φυσιολογικούς αν­θρώ­πους. Γιατί είναι σκληροί και απάνθρωποι, που ζητάνε από την κοινωνία να κάνει σκληρά και απάνθρωπα πράγματα. Όπως και οι ανώμαλοι έτσι και αυτοί είναι απόλυτα εξαρτημένοι από την εκκλησία. Γιατί; Γιατί μόνον εκεί μπορούν να επιβιώσουν. Γιατί μόνον εκεί αυτό το οποίο είναι και αυτό το οποίο κάνουν είναι "αξιοθαύμαστο". Αυτοί, που στην κοινωνία —λόγω χαρακτηριστικών— θα ήταν απομονωμένοι ως κακοί σύζυγοι, κακοί γονείς, κακοί φίλοι, κακοί γείτονες κλπ., στην εκκλησία μεταμορφώνονται σε "αδέκαστους" κριτές των πάντων. Ταυτό­χρονα πηγαίνουν σ' αυτήν και για λόγους παρηγοριάς. Μόνον εκεί βρίσκουν χειρότερους για να παρηγορούνται. Μόνον στην κοινωνία των "αγίων" υπάρχουν χειρότεροι που τους ανέχονται. Την κοινωνία των ανθρώπων δεν την αντέχουν και αυτό είναι αμοιβαίο.

Όλοι αυτοί δηλαδή δεν μπορούν να ιδιωτεύσουν και να ζήσουν ανάμεσα σε φυσιολογικούς ανθρώπους. Ως εκ τούτου είναι "παγιδευμένοι" μέσα στην "αρρώστιά" τους, την οποία ανέχεται μόνον η εκκλησία. Γι' αυτόν τον λόγο είναι έτοιμοι να την υποστηρίξουν μέχρι θανάτου, εφόσον "θάνατος" τους περιμένει εκτός εκκλησίας. Γι' αυτόν τον λόγο ό,τι απειλεί την εκκλησία και άρα το "σκάφος" στο οποίο επιβαίνουν, το πολεμάνε με πάθος. Γι' αυτόν τον λόγο ανέ­χονται και τους ανώμαλους, όταν αυτοί παρεισφρέουν ανάμεσά τους. Φοβούνται να τους αποκαλύψουν, γιατί φοβούνται ότι οι αποκαλύψεις απειλούν το "σκάφος", που τους διατηρεί στη "ζωή". Κατάλαβε ο αναγνώστης τι συμβαίνει; Η εκκλησία εξασφαλίζει απόλυτη και γενική υποταγή των μελών της εξαιτίας των ανωμάλων και των κλεφτών. Τους ανώμαλους τους εκβιάζει με την αποκάλυψη των ανωμαλιών τους και όλους τους υπόλοιπους τους εκβιάζει με την αποκάλυψη των ανωμάλων.

Απόρησαν όλοι με τη στήριξη που παρείχαν οι ιεράρχες στο Χριστόδουλο στην τελευταία ολομέλεια της ιεραρχίας. Σε πρόταση μομφής εναντίον του ψήφισαν υπέρ του περισσότεροι και από αυτούς που τον είχαν ψηφίσει στην εκλογή του. Αυτό είναι λογικό. Το αντίθετο θα ήταν το παράξενο. Γιατί; Γιατί απλούστατα έτσι λειτουργούν οι συμμορίες. Όταν οι ιεράρχες ψήφιζαν για Αρχιεπίσκοπο, ο καθένας ψήφιζε με βάση τα ατομικά του συμφέροντα ή τα συμφέροντα της ομάδας στην οποία ανήκε. Σήμερα ψήφισαν οι πάντες υπέρ των κοινών τους συμφερόντων. Ψήφισαν υπέρ της οργάνωσης, η οποία δεν τους συμφέρει να διασπαστεί και άρα να εξασθε­νίσει μπροστά στη μάχη της επιβίωσης. Άλλες ψήφους παίρνει ο "Ντίλιγκερ" ή ο "Καπόνε" όταν οι μαφιόζοι ψηφίζουν για "κάπο" και άλλες ψήφους παίρνει η ίδια η "μαφία", όταν αγωνίζεται για την επιβίωσή της.

Αυτή η εκκλησία της συμμορίας των "αγίων" σήμερα κινδυνεύει και αυτό τρομοκρατεί τους ανθρώπους του ΠΑΣΟΚ. Γιατί; Γιατί το ΠΑΣΟΚ μ' αυτήν την εκκλησία συνομώτησε εις βάρος της Αριστεράς. Για να επιβιώσουν τα ακροδεξιά "στοιχεία" στους μηχανισμούς του κράτους, η εκκλησία διαπραγματεύτηκε την επιβίωσή τους με τους "σοσιαλιστές". Για να επιβιώσει το παρα­κράτος της εκκλησίας, παραδόθηκε το κράτος στο "σοσιαλισμό" του Ανδρέα. Κατάλαβε ο ανα­γνώ­στης τι λέμε; Για να το καταλάβει ακόμα καλύτερα, θα δούμε τα πώς και τα πότε μονιμο­ποίησαν το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία. Θα δούμε την εμπλοκή του ακροδεξιού παράγοντα στην "επιτυχία" του σοσιαλισμού. Θα δούμε όμως και τι ακριβώς είναι το ΠΑΣΟΚ, το οποίο λεηλάτησε τον χώρο της Αριστεράς.

Πριν πούμε οτιδήποτε άλλο, χρήσιμο είναι να κάνουμε την εξής διευκρίνιση, για να μην υπάρξουν παρεξηγήσεις και παρερμηνείες. Αναφερόμενοι στη ΝΔ, στο ΠΑΣΟΚ, την εκκλησία, τον Συνασπισμό της Αριστεράς ή και το ΚΚΕ, πάντα αναφερόμαστε στους φορείς της εξουσίας των μηχανισμών τους και όχι στους απλούς πολίτες ψηφοφόρους ή πιστούς. Τα παιχνίδια των παραταξιακών ταυτίσεων και των κοινωνικών διαχωρισμών είναι τεχνητά και εξυπηρετούν αυτούς που εκμεταλλεύονται τους ανθρώπους. Είναι τεχνητά και συνταγματικώς παράνομα, εφόσον το Σύνταγμα αντιλαμβάνεται όλους τους Έλληνες ως μέλη της ίδιας "παράταξης".

Δεν είναι το ίδιο ένας νεοδημοκράτης, που εισπράττει μισθό εκατομμυρίων εξαιτίας της ΝΔ, με έναν απλό ψηφοφόρο της. Δεν είναι το ίδιο ένας ιεράρχης, που εισπράττει μισθό εκατομ­μυρίων εξαιτίας της εκκλησίας, με έναν απλό πιστό. Όλα αυτά είναι τεχνητά και έχουν ως στόχο να εξασφαλίζουν άμυνες σε όλους όσους αντιλαμβάνονται ότι θα μπορούσαν να γίνουν στόχοι των πολιτών για τις κλοπές τους. Μέχρι και ο κοιμισμένος ο Γιωργάκης μας δουλεύει μ' αυτό το "ποιηματάκι". Έβαλε να τον ψηφίσουν "οπαδοί" για αρχηγό και διαρκώς αναμασά την "καρα­μέλα" της παράταξης. Αυτά όλα είναι παράνομα. Είναι αντισυνταγματικό καί το πρώτο καί το δεύτερο. Το Σύνταγμα δεν αναγνωρίζει παρατάξεις και ως εκ τούτου δεν αναγνωρίζει τους ηγέτες τους. Δεν αναγνωρίζει εξωκοινοβουλευτικές εκλογικές διαδικασίες και ως εκ τούτου δεν αναγνωρίζει τα αποτελέσματά τους.

Για εμάς το ΠΑΣΟΚ είναι απλά ένα κόμμα. Ό,τι προβλέπεται από το Σύνταγμα και τίποτε παραπάνω. Το γεγονός ότι το ψηφίζουν κάποια μεγάλα ποσοστά του ελληνικού πληθυσμού, δεν σημαίνει ότι ταυτίζονται μ' αυτό. Σημαίνει ότι το ΠΑΣΟΚ είναι μια απλή επιλογή τους. Όπως το γεγονός το ότι κάποιος προτιμά να πίνει την Coca-Cola δεν τον μετατρέπει ταυτό­χρονα και σε συνιδιοκτήτη της εταιρείας, έτσι και όποιος προτιμά να ψηφίζει ΠΑΣΟΚ δεν μετατρέπεται σε κομματικό στέλεχος και άρα "μέτοχο" αυτής της ιδιωτικής εταιρείας, η οποία παράγει κάποιο συγκεκριμένο πολιτικό "προϊόν". Τα ανάλογα συμβαίνουν και με την εκκλησία. Θεωρητικά όλοι είμαστε εκκλησία, αλλά δεν βάζουμε όλοι τα χέρια μας στα "παγκάρια". Εμείς σ' αυτούς αναφερόμαστε. Αναφερόμαστε στην ιεραρχία, που έχει τα χέρια της μέσα στα "παγκάρια" και μόνον σ' αυτήν.

Τι είναι λοιπόν το ΠΑΣΟΚ και πώς μονιμοποιήθηκε στην εξουσία; Αν το καταλάβει κάποιος αυτό, θα καταλάβει γιατί σήμερα αγωνιά για την επιβίωση της εκκλησίας. Το ΠΑΣΟΚ είναι το κόμμα που διέπρεψε στην εποχή της μεταπολίτευσης. Στην εποχή που η παγκόσμια πολιτική σχεδιαζόταν από τους Αμερικανούς με "αρχιτέκτονα" τον Εβραίο Κίσιγκερ. Στην εποχή που το σύνολο του σχεδιασμού υπηρετούσε καθαρά τα αμερικανοεβραϊκά συμφέροντα. Σ' αυτήν την εποχή ιδρύθηκε το ΠΑΣΟΚ. Το ΠΑΣΟΚ είναι μια ιδιωτική επιχείρηση παραγωγής πολιτικής, η οποία είναι εβραϊκής ιδιοκτησίας. Ιδρύθηκε στην εποχή όπου τα αμερικανοεβραϊκά συμφέ­ροντα δεν μπορούσε να τα αμφισβητήσει κανείς. Στην εποχή όπου το ψυχροπολεμικό "κλίμα" επέτρεπε στους Αμερικανούς και τους Εβραίους να επεμβαίνουν όπου θέλουν και για όποιον λόγο θέλουν.

Το ΠΑΣΟΚ ως κόμμα και άρα ως ιδιωτική επιχείρηση παραγωγής πολιτικού "προϊόντος", το οποίο εκτίθεται προς "πώληση" στις "εκλογές" της κοινοβουλευτικής "αγοράς", ανήκει στον Εβραίο Ανδρέα Παπανδρέου και αποτελεί "επένδυση" των Εβραίων. Είναι μια επιχείρηση, η οποία "στήθηκε" στην Αμερική από αμερικανικά χρήματα και Αμερικανούς υπηκόους. Εβραίοι των ΗΠΑ την χρηματοδότησαν στην ίδρυσή της και Εβραίοι αμερικανικής υπηκοότητας ήταν οι ιδιοκτήτες της. Μέχρι αυτό το σημείο όλα είναι γνωστά. Αυτά τα οποία δεν είναι γνωστά είναι το πώς αυτή η επιχείρηση μονιμοποιήθηκε στην ελληνική πολιτική "αγορά" και πώς έφτασε να γίνει μονοπώλιο τα τελευταία τριάντα χρόνια.

Στο σημείο αυτό απαιτείται να γνωρίζει κάποιος το "παιχνίδι" που περιγράψαμε πιο πάνω. Ο Ανδρέας γνώριζε ότι ο καπιταλισμός φοβόταν τον κομμουνισμό, ο οποίος μπορούσε να διεκ­δικεί τους ψηφοφόρους της Αριστεράς. Εγγυήθηκε στα "αφεντικά" του και στους "επενδυτές" ότι θα λεηλατήσει αυτόν τον χώρο από ψηφοφόρους και ότι θα εξουδετέρωνε αυτόν που θεωρήσαμε παράνομο "πόλο" της αριστερής "πτέρυγας" του πολιτικού φάσματος και ήταν το ΚΚΕ. Ταυτόχρονα γνώριζε πως τους καπιταλιστές ως χριστιανούς τους ενδιέφερε να επιβιώσει το δογματικός "πόλος" της εκκλησίας, ο οποίος θα τους εξασφάλιζε τα τανκ σε περίπτωση που τα πράγματα θα ξέφευγαν από τα όρια. Έπρεπε με λίγα λόγια να εξασφαλίσει την ύπαρξη της ακροδεξιάς και να εξουδετερώσει τον κομμουνισμό.

Αυτά ήταν τα δεδομένα μέσα στα οποία ιδρύθηκε το ΠΑΣΟΚ. Αυτά ήταν τα δεδομένα που αποτελούσαν τις προϋποθέσεις για τους Αμερικανούς εκείνη την εποχή. Αυτή με λίγα λόγια ήταν η "αγορά" μέσα στην οποία θα κινούνταν η νέα επιχείρηση. Από εκεί και πέρα το ΠΑΣΟΚ λειτουργούσε ανεξάρτητα από την αμερικανική θέληση, άσχετα εάν την υπηρετούσε. Λειτουρ­γούσε ως επιχείρηση, που έπρεπε κατ' αρχήν να επιβιώσει και στη συνέχεια να επικρατήσει στην "αγορά". Έκανε χρήση του κεφαλαίου της γνώσης των ιδιοκτητών του και των μέσων των "επενδυτών" του.

Τι σημαίνει αυτό; Το εξής απλό. Γνώριζε ο Ανδρέας τη λειτουργία του συστήματος και άρα και τον ρόλο της εκκλησίας. Ως Εβραίος γνώριζε τις αντιδράσεις της απέναντι στα "ερεθίσματα". Είχε απέναντί του έναν φορέα εξουσίας τεράστιο, νόμιμο, με βίαιες αντιδράσεις και με προβλέ­ψιμα χαρακτηριστικά. Αυτό ήταν το ιδανικό γι' αυτόν. Γιατί; Γιατί μπορούσε με τα παιχνίδια του να βοηθήσει την ακροδεξιά να καπελώσει τη δεξιά παράταξη. Μπορούσε ταυτόχρονα, εκμεταλ­λευόμενος τις προβλεπόμενες αντιδράσεις της, να λεηλατήσει την Αριστερά, παριστάνοντας τον ηγέτη των δημοκρατών στον αγώνα τους απέναντι στην εκκλησία και στο παρακράτος της. Στην εκκλησία, που πάντα πρόσφερε "στέγη" στους "δημοκράτες" με τα ρόπαλα.

Αυτά ήταν τα δεδομένα. Αυτό το οποίο έλειπε ήταν η εφαρμογή του σχεδιασμού. Έλλειπε ο εγκληματικός βραχίονας, ο οποίος θα δημιουργούσε τα "ερεθίσματα" που βόλευαν τον σχε­διασμό. Έλλειπε ο βραχίονας που θα "τσιμπούσε" την εκκλησία και θα την ανάγκαζε να αντι­δράσει βίαια, αλλά απόλυτα προβλέψιμα. Τότε απευθύνθηκε, όπως ήταν φυσικό, στους "επεν­δυτές" του ΠΑΣΟΚ. Ως Εβραίος "επιχειρηματίας", απευθύνθηκε στους Εβραίους "επεν­δυτές". Τι τους ζήτησε; Να στείλουν ανθρώπους του "ευαγούς" ιδρύματος της Μοσάντ, για να δημιουρ­γούν τα "ερεθίσματα" στον προβλέψιμο και σύμφωνο ν' αντιδρά κατά "παραγγελία" αντίπαλό τους.

Το σύνολο της "επιτυχίας" του ΠΑΣΟΚ οφείλεται στις προβλέψιμες αντιδράσεις της ακρο­δεξιάς, τις οποίες από τη μία πλευρά ανέχονταν οι δεξιοί και οι οποίες από την άλλη πλευρά τρόμαζαν τους αριστερούς. Σε όλες τις μεγάλες "στιγμές" της μεταπολίτευσης υπάρχει παρουσία της Μοσάντ. Η Μοσάντ εκμεταλλεύτηκε αν όχι "έστησε" το Πολυτεχνείο. Γιατί; Για να εξασφα­λίσει στον Ανδρέα μια δεξαμενή "αριστερών" στελεχών με εχθρικά χαρακτηριστικά απέναντι στα παραδοσιακά στελέχη της Αριστεράς.

Μόλις εξασφάλισε στελέχη, διεκδίκησε την εξουσία. Μόλις εξασφάλισε "πραιτοριανούς", αναζητούσε "πληβείους" για να τους "σώσει". Αναζητούσε οπαδούς ψηφοφόρους, οι οποίοι θα του έδιναν την εξουσία. Πώς όμως θα μπορούσε να γίνει αυτό; Με μια προβοκάτσια, η οποία θα ερέθιζε ξανά την άκρα Δεξιά. Ποια ήταν κατά τη γνώμη μας αυτή η προβοκάτσια; Η δολοφονία του Πέτρου. Εκτίμησή μας είναι ότι η Μοσάντ σκότωσε τον Πέτρου. Γιατί; Για να ερεθίσει το δεξιό παρακράτος και από την αντίδρασή του να πανικοβληθεί η Αριστερά και να τρέξει στην "αγκαλιά" του "ήρωα" Ανδρέα.

Με τον τρόπο αυτόν το ΠΑΣΟΚ κατόρθωσε να εγκατασταθεί στην εξουσία για τριάντα χρόνια. Η "αντιπαροχή" απέναντι στην εκκλησία ήταν τα προνόμιά της και η μη ενόχληση των ανθρώπων της στη δικαστική εξουσία. Οι πάντες βολεύτηκαν, ο σχεδιασμός εξασφάλισε τη σταθερότητά του και διασφαλίστηκαν τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών. Η "αντιπαροχή" απέναντι στους Εβραίους "επενδυτές" ήταν απόδοση προνομίων στην τοπική εβραϊκή κοινότητα και η μόνιμα φιλοϊσραηλινή πολιτική του "κολλητού" του Αραφάτ. Το "φιλοπαλαιστινιακό" ΠΑΣΟΚ ήταν αυτό το οποίο αναγνώρισε τη "νομιμότητα" του κράτους του Ισραήλ. Αυτό το οποίο δεν έκανε η Δεξιά των καπιταλιστών και "φιλοϊμπεριαλιστών", το έκανε ο σοσιαλιστής και "φιλοάραβας" Ανδρέας.

Από τη στιγμή που "έκλεισε" τους λογαριασμούς του, ήταν εύκολο να μονιμοποιηθεί στην εξουσία. Κάθε φορά που κάτι δεν πήγαινε καλά, η "παράσταση" ξεκινούσε. Η εκκλησία τον αποκαλούσε "κομμουνιστή" και αυτός άρχιζε το αντιιμπεριαλιστικό "ποίημα". Οι δεξιοί τρόμαζαν και συσπειρώνονταν γύρω από την εκκλησία και οι αριστεροί του έδιναν την εξουσία. Μόνιμα "έξω" από τα πράγματα οι δεξιοί δημοκράτες της ΝΔ και οι κομμουνιστές φασίστες του ΚΚΕ. Μόνιμα "μέσα" στα πράγματα οι δεξιοί φασίστες και οι ψευδοσοσιαλιστές του ΠΑΣΟΚ. Αυτοί δηλαδή οι οποίοι εξαρχής επιλέχθηκαν να αδικηθούν και να ευνοηθούν. Απόλυτα κυρίαρχοι της εποχής οι λακέδες των Αμερικανών. Ο Μητσοτάκης και ο Παπανδρέου. Ο συντονιστής του δεξιού παρακράτους και ο κλέφτης της Αριστεράς.

Τα πράγματα άλλαξαν όταν πέθανε ο Ανδρέας και έπρεπε να εξασφαλιστεί η κληρονομιά του. Έπρεπε να περάσει στα χέρια του φυσικού κληρονόμου του και αυτό ήταν δύσκολο. Γιατί; Γιατί ο Γιωργάκης είναι ένας κοινός βλάκας. Παντελώς ατάλαντος μαμάκιας. Ούτε ελληνικά δεν κατόρθωσε να μάθει. Στην κυριολεξία ένα βρεγμένο "σπίρτο". Ούτε συνοικιακό μπακάλικο δεν είναι σε θέση να διευθύνει. Το πρόβλημα, όπως αντιλαμβανόμαστε, ήταν μεγάλο. Πού θα απευθυνόταν η οικογένεια των ιδιοκτητών του ΠΑΣΟΚ; Στους "επενδυτές". Θα αναζητούσαν ξανά τη "χρηματοδότησή" τους. Όμως, για να σου δώσουν, πρέπει να τους δώσεις. Αν δεν μπορείς λόγω αδυναμίας ή θέσης να τους δώσεις, θα σε βοηθήσουν να κατακτήσεις τη θέση που έχεις ανάγκη, για να τους είσαι χρήσιμος.

Κανένα πρόβλημα. Η Μοσάντ να είναι καλά. Οι πράκτορες, οι χαφιέδες της και βέβαια οι δολοφόνοι της. "Έκαψαν" τον ασήμαντο και αναλώσιμο Οτσαλάν και μέσα σε μία νύχτα έκαναν τον Γιωργάκη υπουργό εξωτερικών. Πώς καταλαβαίνουμε ότι ήταν χτύπημα της Μοσάντ; Από το "αποτύπωμά" της. Βλέπουμε πάλι έναν εκτελεστικό "βραχίονα", ο οποίος απλά ερεθίζει το προβλέψιμο στις αντιδράσεις του ακροδεξιό παρακράτος. Η Μοσάντ "έκαψε" τον Οτσαλάν, αλλά το δεξιό παρακράτος το "χρεώθηκε". Ο ακροδεξιός Ναξάκης και οι περί αυτών "αλύτρωτοι" ακροδεξιοί μεγαλοϊδεάτες τον "έκαψαν", αφού τους τον κουβάλησε η Μοσάντ για να τον "κάψουν". Στη συνέχεια η Μοσάντ τον συνέλλαβε στο Ναϊρόμπι και τον παρέδωσε στους Τούρκους.

Με αυτήν τη "χειρουργική" επέμβαση οι Εβραίοι διόρισαν τον Εβραίο Γιωργάκη υπουργό εξωτερικών. Τον πρώτο εβραϊκής καταγωγής και Αμερικανό υπήκοο, ο οποίος παρίστανε τον υπουργό εξωτερικών της Ελλάδος. Διόρισαν απευθείας σε ένα υποτίθεται ευνομούμενο και δημοκρατικό κράτος έναν υπουργό υποψήφιο για την πρωθυπουργία. Του έδωσαν μια θέση, η οποία θα του επέτρεπε να τους εξυπηρετήσει και να αυτοεξυπηρετηθεί. Μια θέση, η οποία θα του επέτρεπε να τους βοηθήσει στους σχεδιασμούς τους και για τον ίδιο θα ήταν η καλύτερη υποθήκη για τη διεκδίκηση της πατρικής του κληρονομιάς.

Κατά το πνεύμα της οικογενειακής τους παράδοσης οι εξυπηρετήσεις έγιναν. Ό,τι συνέ­φε­ρε τους Αμερικανούς, ο Γιωργάκης το έκανε. Τον έπιασε από το "χεράκι" η Εβραία Ολντμπράιτ και του επέβαλε την πολιτική της. Ως υπουργός εξωτερικών ο Γιωργάκης έκανε ό,τι συνέφερε την αμερικανική πολιτική. Χρηματοδότησε όλες της "μη κυβερνητικές" οργανώσεις, οι οποίες εξυπηρετούν την προπαγάνδα της Νέας Τάξης. Έφαγαν αρκετοί κοινωνικά "ευαίσθητοι" Εβραίοι από τα μυστικά κονδύλια του υπουργείου εξωτερικών. Τα χειρότερα όμως ήταν αυτά τα οποία αφορούσαν τη διαχείριση των εθνικών μας θεμάτων.

Εκεί έγιναν πραγματικά εγκλήματα. Εγκλήματα, τα οποία φτάνουν στα όρια της εθνικής προδοσίας. Ο Γιωργάκης μόνος του πήγε και σαμπόταρε εις βάρος της Ελλάδας τη συνθήκη της Λοζάνης. Αναγνώρισε την ύπαρξη εθνικής μειονότητας στη Θράκη. Απλά, για να μην προκαλεί, την αναγνώρισε εμμέσως, εφόσον της πρόσφερε δικαιώματα και δυνατότητες, τα οποία έχουν μόνον οι εθνικές μειονότητες και αυτό δημιουργεί προηγούμενο εις βάρος της Ελλάδας.

Τα ανάλογα έκανε και στο θέμα της Κύπρου. Πριν καν προλάβει να καθίσει στην καρέκλα του αρχηγού του ΠΑΣΟΚ  —αμέσως μετά από την συνταγματική παρανομία της "συμμετοχικής δημοκρατίας"— προσπάθησε να παρασύρει τον κυπριακό λαό στο σχέδιο Ανάν. Ένα σχέδιο, το οποίο εξυπηρετεί καθαρά τα αμερικανικά συμφέροντα και αποτελεί τον εφιάλτη του ελλη­νισμού. Απλά, επειδή είναι βλάκας, το έκανε με τόσο ερασιτεχνικό τρόπο, που δεν είχε το παραμικρό αποτέλεσμα. Όπως χαιρετάει άδεια αυτοκίνητα για λόγους εντυπώσεων, έτσι έκανε "άδειο" διάγγελμα και στους Κυπρίους.

Ο Γιωργάκης, δηλαδή, άσχετα με την παροιμιώδη βλακεία του, όπου μπορούσε εξυπηρέ­τησε τα αμερικανικά συμφέροντα. Το ανθρωπάκι όμως δεν χρωστούσε μόνον σ' αυτούς. Ποτέ δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο Γιωργάκης ήταν ο Εβραίος ιδιοκτήτης της ιδιωτικής εβραϊκής εταιρείας του ΠΑΣΟΚ, την οποία χάρη στην εβραϊκή Μοσάντ την κληρονόμησε. Επομένως χρωστάει και στους Εβραίους. Τι θα μπορούσαν να ζητήσουν από αυτόν οι Εβραίοι; Να τους βοηθήσει στην επίλυση των δικών τους προβλημάτων.

Οι Εβραίοι είχαν πρόβλημα με το Πατριαρχείο της Ιερουσαλήμ. Το Πατριαρχείο οι Εβραίοι το αντιλαμβάνονταν σαν "καρφί" στην "πτέρνα" του Ισραήλ. Ένα "καρφί", του οποίου η ισχύς εξαρτιόταν από το μέγεθος της περιουσίας του. Τους ενδιέφερε λοιπόν να ελέγχουν τον Πατριάρχη, αλλά τους ενδιέφερε και η περιουσία του Πατριαρχείου. Η τεράστια περιουσία του. Μια περιουσία, την οποία και στο παρελθόν έχουν επιχειρήσει να οικειοποιηθούν. Αρκεί να σκεφτεί κάποιος ότι η Κνεσέτ —η γνωστή "χάβρα" των Ιουδαίων και κατ' ευφημισμό κοινο­βούλιο του Ισραήλ— είναι χτισμένη παράνομα πάνω σε οικόπεδο του Πατριαρχείου.

Τι έκαναν γι' αυτό το θέμα; Ό,τι κάνουν πάντα. Προκαλούν φαινόμενα μέσω του "ερεθισμού" του προβλέψιμου ακροδεξιού παρακράτους. Από τον Γιωργάκη απλά ήθελαν να τους εξυπηρετήσει και όχι το "μυαλό" του. Από τον Γιωργάκη απλά ήθελαν να τους εξυπηρε­τήσει μέσω της θέσης του. Μέσω της θέσης του, ως υπουργού εξωτερικών. Μέσω των θέσεων των φίλων του, ως υπουργών κρίσιμων υπουργείων. Από τη στιγμή που θα εξασφάλιζαν τις "πλάτες" τόσο του ίδιου όσο και κάποιων "κολλητών" του —που κι εκείνους βοήθησαν—, ήταν εύκολο να μεθοδεύσουν τα πράγματα.

Τι θα μπορούσαν να κάνουν; Το εξής απλό. Θα μπορούσαν να ερεθίσουν και πάλι τον ακροδεξιό "εχθρό", τον οποίο γνωρίζουν πώς αντιδρά. Τον προβλέψιμο εχθρό τους. Τον εχθρό, που προηγουμένως οι Αμερικανοί είχαν φροντίσει να έχει ηγεσία της επιλογής τους. Τον εχθρό, που βρισκόταν υπό την εξουσία του περίφημου Χριστόδουλου. Αυτόν που "διάβαζε" κατά την περίοδο της Χούντας. Τον ακροδεξιό Χριστόδουλο, ο οποίος ποτέ δεν καταδίκασε τη Χούντα, γιατί απλούστατα ως φασίστας δεν την αντιλήφθηκε ως τέτοια. Τον αρχιγραμματέα της Ιεράς Συνόδου της Χούντας. Το νούμερο δύο της εκκλησίας της Ελλάδας, που συνεργάστηκε με τη Χούντα.

Ο Χριστόδουλος ήταν ο δικός τους άνθρωπος. Ο φασίστας και προβλέψιμος στις αντι­δράσεις του άνθρωπος. Αυτός ο οποίος από τα μέσα της δεκαετίας του ογδόντα ως μητρο­πολίτης Δημητριάδος "δήλωνε" δημοσίως μέσω της αρθρογραφίας του ότι για την επίτευξη των στόχων είναι θεμιτά όλα τα μέσα και ότι η εκκλησία βρίσκεται υπεράνω των νόμων και του Συντάγματος. Αυτόν επέλεξαν οι Αμερικανοί, γιατί αυτός τους βόλευε. Ο Μπερνς του έδωσε το "χρίσμα" και οι λακέδες των Αμερικανών τον βοήθησαν στην εκλογή του. Ο πρώτος Αρχι­επίσκοπος ο οποίος εκλέχθηκε με πολιτικούς όρους. Προβλήθηκε από τα ΜΜΕ και στηρίχθηκε από τον Μητσοτάκη. Ο αντιαμερικανισμός του ήταν πάντα "γιαλατζί". Αυτό αποδεικνύεται εύκολα έμμεσα. Δεν ακούς τι λέει, αλλά βλέπεις ποιος τον υποστηρίζει. Γιατί; Γιατί τα φαινόμενα πολλές φορές απατούν. Η αλήθεια μόνον δεν απατά.

Η αλήθεια στο σημείο αυτό είναι ότι δεν μπορεί ο Μητσοτάκης να στηρίξει κάποιον πραγματικά αντιαμερικανό. Δεν μπορεί αυτός ο οποίος έγινε πλούσιος από την αποστασία να στηρίξει έναν εχθρό των "αφεντικών" του. Δεν μπορεί αυτός ο οποίος τόλμησε προς χάρη των αφεντικών του ν' απειλήσει τον κυπριακό ελληνισμό, να στηρίξει έναν άνθρωπο επικίνδυνο για τα αμερικανικά συμφέροντα. Όταν περιμένεις από τον Μπους να χαϊδέψει την Ντορούλα και να την κάνει πρωθυπουργό, υποστηρίζεις μέχρι και τη μαντάμ Σουσού για Αρχιεπίσκοπο.

Γιατί όμως εμφανίζεται ο Χριστόδουλος σαν αντιαμερικανός; Γιατί αυτό είναι ένας ρόλος και κάποιος ακροδεξιός έπρεπε να τον πάρει. Κάποιος όμως ο οποίος θα ελέγχεται από τον υπερατλαντικό "θιασάρχη". Δεν είναι δυνατόν τον αντιαμερικανισμό στην Ελλάδα να τον εκφρά­ζει κάποιος άγνωστος στους Αμερικανούς και άρα απρόβλεπτος. Αυτόν τον ρόλο τον πήρε ο Χριστόδουλος και αυτή ήταν η βασική προϋπόθεση για να εκλεγεί. Ο αντιαμερικανισμός του όμως είναι μόνον για λαϊκή κατανάλωση. Για τους αγράμματους και τους φτωχούς. Κάτι σαν τον αντιαμερικανισμό του Ανδρέα. Σε όλα τα ασήμαντα φανατικός αντιαμερικανός και στα σημαντι­κά άφαντος. Άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε. Θράκη, Κύπρος, Ιράκ και όλους τους βασικούς άξονες της αμερικανικής πολιτικής δεν τους πείραξε. Ακόμα τον ψάχνουν για να πει την άποψή του.

Η αντιπαροχή για την εκλογή του ήταν η προσπάθειά του να διχάσει τη Μακεδονία. Μια αντιπαροχή, που, ως ακροδεξιός φασίστας, την πρόσφερε χωρίς δεύτερη κουβέντα, εφόσον ήταν εύκολο να παρασυρθεί. Ονειρευόταν τη "με κάθε μέσο" μετατροπή της Αυτοκέφαλης Εκκλησίας της Ελλάδας σε ένα Μέγα Πατριαρχείο των Ελλήνων. Ονειρευόταν τον εαυτό του Πατριάρχη και όχι απλό προεδρεύοντα της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδας. Με τη βοήθεια του Μητσοτάκη, του Έβερτ και άλλων θαμώνων της αμερικανικής και της ισραηλινής πρεσβείας προσπάθησε να θέσει θέμα Νέων Χωρών. Προσπάθησε να διχάσει τη Μακεδονία, γιατί αυτό συνέφερε την αμερικανική πολιτική. Την ίδια πολιτική που την συνέφερε η ύπαρξη της εθνικής τουρκικής μειονότητας στην περιοχή. Την ίδια πολιτική που την συνέφερε το σχέδιο Ανάν.

Επειδή όμως κι αυτός είναι ένας μικρός κι ατάλαντος "Γιωργάκης", απέτυχε παταγωδώς. Με συνοπτικές διαδικασίες τον "τσουβάλιασε" ο Πατριάρχης και ακόμα προσπαθεί να καταλάβει τι έγινε. Ο παρά λίγο "Πατριάρχης" των Ελλήνων παρέμεινε προεδρεύων επίσκοπος και γύρισε στην "τρύπα" του. Ο "ασβός", που για λίγες μέρες παρίστανε τον αυτοκρατορικό "λέοντα", ηττή­θηκε και επέστρεψε στην ταπεινή "φωλιά" του.

Τι σχέση έχει ο Χριστόδουλος με όλα αυτά που περιγράφουμε περί ΠΑΣΟΚ και της εξυπηρέτησής του απέναντι στους Εβραίους "πιστωτές" του; Την εξής απλή. Όλοι αυτοί, οι οποίοι παίζουν τα "παιχνίδια" τους εις βάρος των Ελλήνων, τον εκμεταλλεύονται. Γνωρίζουν καί τον ίδιο, αλλά γνωρίζουν και τον μηχανισμό της εκκλησίας. Γνωρίζουν την ακροδεξιά νοοτρο­πία του, όπως γνωρίζουν και τη λειτουργία του ακροδεξιού παρακράτους. Γνωρίζουν ότι ο Αρχιεπίσκοπος δεν καταλαβαίνει τι σημαίνει θεμιτότητα των "μέσων", όπως γνωρίζουν ότι δεν υπολογίζει τους νόμους και το Σύνταγμα, προκειμένου να φέρει εις πέρας τη στρατηγική που έχει επιλέξει.

Τι σημαίνει αυτό για την περίπτωσή μας, που έχει σχέση με τα εβραϊκά συμφέροντα; Οι Εβραίοι γνωρίζουν ότι ο Αρχιεπίσκοπος είναι ματαιόδοξος φασίστας και ότι παρασύρεται. Εύκολα δηλαδή μπορούν να τον παρασύρουν σε επικίνδυνους "μεγαλοϊδεατισμούς" όλων των ειδών. Ταυτόχρονα γνωρίζουν ότι και η ακροδεξιά εκκλησία, ως φορέας εθνικισμού, είναι εύκολο να παρασυρθεί σε "παιχνίδια" που θεωρεί ότι ευνοούν τα εθνικά συμφέροντα. Αν αυτά τα συνδυάσει κάποιος, θα καταλάβει ότι ήταν εύκολο κάποιοι να παρασύρουν τόσο τον Χριστόδουλο όσο και την εκκλησία στο να προσπαθήσει να παίξει παιχνίδια με το Πατριαρχείο της Ιερουσαλήμ. Εύκολα μπορούν να τον παραμυθιάσουν, εφόσον ο ίδιος νομίζει ότι είναι υπεράνω της εθνικής εξουσίας και "μεγαλοπαράγοντας" της παγκόσμιας εξουσίας. Κάτι σαν ανεξέλεγκτος Πάπας του ελληνισμού. Από εκεί και πέρα εύκολα μπορούν να εξασφαλίσουν τη "σιωπηλή" συμμαχία του παρακράτους της ακρο­δεξιάς σε τέτοιου είδους συμπεριφορές του προκαθήμενου της εκκλησίας. Εύκολα μπο­ρούν να παρασύρουν το παρακράτος της σ' αυτού του είδους τους σχεδιασμούς.

Όταν κάποιος τα γνωρίζει όλα αυτά, εύκολα του "πασάρει" ανθρώπους, για να φέρουν εις πέρας τους "μεγαλόπνοους" εθνικούς σχεδιασμούς. Όπως εύκολα ο Μητσοτάκης τον παρέσυρε στο μεγαλόπνοο εθνικιστικό σχέδιο του να μετατρέψει τον εαυτό του σε Πατριάρχη των Ελλήνων, έτσι κάποιοι άλλοι τον παρέσυραν σε έναν σχεδιασμό, ο οποίος θα του επέτρεπε να γίνει ο "επιλογέας" του Πατριάρχη Ιερουσαλήμ. "Μεγαλεία" Πάπα ονειρευόταν. Αυτό όμως είναι παγίδα. Γιατί; Γιατί η απροκάλυπτη ανάμειξη της ελληνικής εκκλησίας σε μια διαδικασία την οποία οι Ισραηλινοί την αντιλαμβάνονται ως υπόθεση μείζονος εθνικής σημασίας για το κράτος τους, είναι βέβαιο ότι θα δημιουργούσε πρόβλημα.

Είναι βέβαιο πως, όταν για λόγους εθνικούς παρεμβαίνεις σε ζητήματα τα οποία κάποιοι άλλοι τα αντιλαμβάνονται ως δικά τους εθνικά προβλήματα, τους δίνεις το άλλοθι να επέμβουν. Όταν αυτοί σε παρασέρνουν στη χρήση παράνομων μέσων για να επιτύχεις το στόχο σου, είναι βέβαιο ότι το κάνουν εκ του πονηρού. Όταν αυτοί οι ίδιοι σου εξασφαλίζουν "πλάτες", για να υπηρετήσεις τα εθνικά σου συμφέροντα μέσα στο δικό τους κράτους, είναι βέβαιο ότι δεν το κάνουν από αφέλεια. Έγινε δηλαδή και πάλι αυτό που εξ' αρχής βόλευε τους Εβραίους. Αυτό που εξ' αρχής επεδίωκαν. Αυτό είναι πάντα το "αποτύπωμά" τους. Με έναν "βραχίονα" ερέθισαν το δεξιό παρακράτος και στη συνέχεια εκμεταλ­λεύτηκαν τις απόλυτα προβλέψιμες αντιδράσεις του.

Η παρέμβαση της Εκκλησίας της Ελλάδας στην εκλογή του Πατριάρχη ήταν μαθηματικά βέβαιο ότι θα έθετε υπό την εβραϊκή ομηρία τον οποιονδήποτε θα εκλεγόταν σ' αυτήν τη θέση. Δεν έχει σημασία πόσο επιτυχής ή ανεπιτυχής θα ήταν αυτή η παρέμβαση. Σημασία έχει ότι έγινε παρέμβαση με παράνομα μέσα και από παράνομους εξωεκκλησιαστικούς ανθρώπους και αυτό έδινε στους Εβραίους τη δυνατότητα να εκβιάζουν τον οποιονδήποτε επωφελήθηκε από αυτήν. Με τη "βοήθεια" της εκκλησίας της Ελλάδας εκλέχθηκε ο Πατριάρχης Ιερουσαλήμ και αυτό τον έθεσε υπό την ομηρία των Εβραίων. Τον έκανε θύμα ενός εκβιασμού, που στόχο είχε τόσο τον έλεγχο του ιδίου όσο και της περιουσίας την οποία διαχειριζόταν.

Τα πάντα είχαν γίνει με τον τελειότερο τρόπο. Άνθρωποι των Αμερικανών έλεγχαν τα πάντα στην Ελλάδα και οι Εβραίοι άρπαξαν ό,τι τους ενδιέφερε. Η ηγεσία της Ελλάδας βρισκόταν στα χέρια των δικών τους ανθρώπων και το Ισραήλ είχε στα χέρια του έναν "όμηρο", τον οποίο μπορούσε να τον εκβιάζει και σταδιακά να τους παραχωρεί περιουσία. Η ηλιθιότητα του δεξιού παρακράτους και πάλι θα τάιζε τους λακέδες των Αμερικανών. Ο γιος του Παπανδρέου ήταν ηγέτης του ΠΑΣΟΚ και η κόρη του αποστάτη ετοιμαζόταν να κάνει το ίδιο και μάλιστα με τον ίδιο τρόπο. Η μόνη από την ΝΔ, που ζήλεψε τη "συμμετοχική δημοκρατία".

Όλα θα ήταν τέλεια και θα βρισκόμασταν υπό τον "ζυγό" των λακέδων των ΗΠΑ για άλλα τριάντα χρόνια τουλάχιστον. Τους "ηθοποιούς" τους διαδέχθηκαν τα φυσικά παιδιά τους και όλα ήταν κάτω από τον έλεγχο αυτών που σχεδίασαν την κατάσταση. Η "παράσταση" θα εξακολου­θούσε να παίζεται από τον ίδιο "θίασο" πάνω στην ίδια "σκηνή" και με το ίδιο "σενάριο". Η ακρο­δεξιά με τα ανέκδοτα του Αρχιεπισκόπου είχε εξασφαλίσει την επιβίωσή της και στην νέα κατάσταση και η προκλητική στάση του θα επέτρεπε και πάλι στους πονηρούς ψευδο­σοσια­λιστές τη λεηλασία της Αριστεράς.

Όμως, η Ελλάδα δεν είναι μόνη της στον κόσμο. Επηρεάζεται από τις διεθνείς εξελίξεις. Σ' αυτό το διάστημα είχαν αλλάξει άρδην οι συσχετισμοί δυνάμεων στην παγκόσμια "σκακιέρα". Ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός είχε αρχίσει να δείχνει σημάδια "κόπωσης" και ήταν θέμα χρόνου ν' αρχίσει να υποχωρεί. Οι εξελίξεις ήταν τεράστιες και ήταν βέβαιο ότι τα "απόνερά" τους θα ανατάρασσαν το ελληνικό κράτος. Ποιες ήταν αυτές οι εξελίξεις; Η ολική επαναφορά της Ευρώ­πης. Η επανεμφάνιση ενός παραδοσιακού γίγαντα της παγκόσμιας πολιτικής και της διπλωμα­τίας. Αυτός ο γίγαντας, όπως ήταν φυσικό, άρχισε να μεριμνά για την ισχυροποίησή του. Ήταν βέβαιο ότι θ' ασχοληθεί με την Ελλάδα, εφόσον ανήκει στην "αυλή" του.

Αποτελούσε λοιπόν για την ΕΕ ζήτημα στρατηγικής σημασίας να ελέγξει το "θέατρο" που ονομαζόταν ελληνική πολιτική σκηνή. Ήταν εκ των άνευ γι' αυτούς να επιβάλουν τους δικούς τους "ηθοποιούς" σε μια "παράσταση" που στην πραγματικότητα δεν θα άλλαζε "σενάριο". Οι αμερικανόφιλοι "ηθοποιοί" τούς ενδιέφερε ν' αντικατασταθούν και όχι ν' αλλάξει η ιδιαίτερα πετυχημένη "σκηνή" στο αποδεδειγμένα καλό "σενάριο". Άρα τους ενδιέφερε να εξαφανίσουν όλους τους λακέδες των ΗΠΑ, οι οποίοι έδεναν την Ελλάδα στο αμερικανικό "άρμα". Τότε άρχισαν τα δικά τους παιχνίδια.

Το πρώτο και βασικό που πέτυχαν ήταν το μπλοκάρισμα της διαδοχής στη ΝΔ. Στήριξαν τον Καραμανλή κι απέκλεισαν τη Ντόρα, που ονειρευόταν "συμμετοχικές διαδικασίες". Τη Ντόρα, που από νωρίς την είχαν "προειδοποιήσει" με τον πιο άκομψο και προκλητικό τρόπο ότι δεν την αντέχουν. Τη δήμαρχο Αθηναίων, την οποία δεν την προσκάλεσαν στις επίσημες τελετές της Συνόδου Κορυφής της Αθήνας. Τον Μητσοτάκη με την περούκα και το ψευδώνυμο Μπακο­γιάννη. Στη θέση της, ως ιδιοκτήτη της ΝΔ, θα στήριζαν τον "δικό" τους Καραμανλή. Σε μια περίοδο όπου η Γαλλία είναι αυτή η οποία "ρυθμίζει" την κατάσταση, ο Καραμανλής είχε το απόλυτο πλεονέκτημα, εφόσον τον θεωρούν άνθρωπο εμπιστοσύνης. Τον θεωρούν τον "δικό" τους άνθρωπο στην Ελλάδα. Ο θείος του ήταν προσωπικός φίλος με μια από τις μεγαλύτερες μορφές της γαλλικής πολιτικής σκηνής. Αυτόν που ανέλαβε την ευθύνη για το ευρωπαϊκό Σύνταγμα.

Για την ΕΕ ήταν θέμα χρόνου να ξεκινήσει το "ξήλωμα" των λακέδων των ΗΠΑ και βέβαια των Εβραίων. Των Εβραίων, που βρίσκονται στο "στόχαστρο" των Γάλλων μετά την πρόσφατη προβοκατόρικη συμπεριφορά του Σαρόν εναντίον τους. Η επιλογή των προσώπων, που είτε θα "ξηλωθούν" είτε θα ευνοηθούν, ήταν το πρώτο βήμα. Οι τελευταίες εκλογές ήταν το αμέσως επόμενο βήμα της εφαρμογής των στρατηγικών επιλογών τους. Σ' αυτές τις εκλογές στήριξαν με όλα τα μέσα τον Καραμανλή και με τη νίκη του έφεραν σε δυσμενή θέση τόσο τη Ντόρα όσο και τον Γιωργάκη. Αυτή η νίκη ανάγκασε η Ντόρα να περιορίσει τις φιλοδοξίες της και έκανε δύσκολη αν όχι αδύνατη την "αποδοχή" της πατρικής κληρονομιάς της. Τα ανάλογα συνέβησαν και για την περίπτωση του Γιωργάκη. Ήταν βέβαιο ότι η νίκη Καραμανλή θα τον έφερνε σε δύσκολη θέση. Χωρίς τη δυνατότητα να μοιράζει από την "πίτα" της εξουσίας, ήταν βέβαιο ότι δεν θα μπορούσε να ελέγξει το κόμμα του. Ήταν βέβαιο ότι θα έχανε τον έλεγχο της πατρικής του κληρονομιάς.

Οι προθέσεις των Ευρωπαίων φάνηκαν με το "καλημέρα". Παραμονές των εκλογών και με το κυπριακό ζήτημα σε πλήρη εξέλιξη, ο Καραμανλής, παρά τις ασφυκτικές πιέσεις των Αμερι­κανών, δεν υποστήριξε το σχέδιο Ανάν. Το σχέδιο, το οποίο δεν συνέφερε την Ελλάδα, αλλά ταυτόχρονα δεν συνέφερε και την ΕΕ.. Από εκεί και πέρα με δικό τους άνθρωπο στην εξουσία οι Ευρωπαίοι ήταν βέβαιο ότι θα επιχειρούσαν το "ξήλωμα" του αμερικανόφιλου κατε­στη­μένου. Όμως, τα πράγματα δεν ήταν απλά. Το αντίθετο μάλιστα. Ήταν υπερβολικά δύσκο­λα. Τριάντα χρόνια στην εξουσία ήταν αυτό το κατεστημένο. Δεν ήταν εύκολο να πλησιάσουν ούτε τον Παπανδρέου ούτε τον Μητσο­τάκη. Είχαν δημιουργήσει τεράστιες άμυνες. Ως ιδιο­κτήτες κομμάτων και με δεδομένο τον κομματισμό που διέπει τον κρατικό μηχανισμό, ήταν βέβαιο ότι ήταν απρόσιτοι κι απρόσ­βλητοι. Είχαν δημιουργήσει έναν τεράστιο στρατό συμμάχων.

Η άμυνά τους στηριζόταν σε ομόκεντρους κύκλους ευνοημένων και συνενόχων, οι οποίοι ταυτίζονταν μ' αυτούς. Αυτό ήταν το κέρδος του κομματισμού για το κατεστημένο αυτό. Το σύνολο των δημοσίων υπαλλήλων και το σύνολο των μεγαλοαστών, τους οποίους οι ίδιοι δημιούργησαν, ήταν ένα τεράστιο αμυντικό "φράγμα", που δεν επέτρεπε σε κάποιον να πλη­σιάσει τα κόμματα και άρα και τους ιδιοκτήτες τους. Το ένα εκατομμύριο των "ψηφοφόρων" του Γιωργάκη ήταν ένα ισχυρό "τείχος" το οποίο δεν ήταν εύκολο να ξεπεραστεί. Οι σχέσεις αλλη­λε­ξάρτησης του Μητσοτάκη με ισχυρούς πολιτικούς και οικονομικούς παράγοντες της χώρας ήταν επίσης ένα απρόσβλητο "τείχος".

Εκ των δεδομένων λοιπόν δεν μπορούσαν να επιτεθούν από την πλευρά όπου υπήρχε η άμυνα όλων αυτών. Αν το έκαναν αυτό, θα κατέστρεφαν συνθήκες που μελλοντικά θα τους βόλευαν να υπάρχουν για τους δικούς τους ανθρώπους. Τους "πρωταγωνιστές" των Αμερι­κανών ήθελαν ν' "απολύσουν" και όχι να καταστρέψουν τη "σκηνή". Τι έκαναν; Την πιο έξυπνη κίνηση. Προσπάθησαν ν' "ανοίξουν" την άμυνά τους από την πίσω "πόρτα". Από τη μεριά την οποία οι διωκόμενοι θεωρούσαν σαν "θωρακισμένη" και απαραβίαστη και ήταν η μεριά της εκκλησίας. Γιατί τη θεωρούσαν "θωρακισμένη"; Γιατί ο οποιοσδήποτε θέλει να ελέγξει την Ελλάδα, θα πρέπει να στηριχθεί στη συνεργασία του με το ακροδεξιό παρακράτος. Γιατί η χριστιανική Ευρώπη ήταν βέβαιο ότι δεν θα επεδίωκε να καταστρέψει τον ισχυρό και προβλέ­ψιμο "πυλώνα" της εκκλησίας. Γιατί όμως έκαναν από εκείνη την πλευρά την επίθεση; Γιατί από εκείνη την πλευρά υπήρχε η "κερκόπορτα". Γιατί από εκείνη την πλευρά ήταν εύκολο να πλησιάσουν τον Γιωργάκη και τον Μητσοτάκη, χωρίς να χρειαστεί να καταστρέψουν το παραμικρό. Μια "διάρρηξη" θα έκαναν και τίποτε παραπάνω.

Η επιλογή της εκκλησίας ήταν ευφυής για πολλούς λόγους. Γιατί; Γιατί κατ' αρχήν ήταν η μόνη "πόρτα" την οποία μπορούσαν "σπάσουν" ακόμα και με τη βία, χωρίς να υπάρχει πρό­βλη­μα για την ευστάθεια του συστήματος. Για όσο διάστημα θα υπάρχουν δυστυχείς και ανώμαλοι, που παριστάνουν τους αρχιερείς και οι οποίοι δεν μπορούν να επιβιώσουν μακριά από τους "κόλπους" της, αυτή θα επιβιώνει ως σύστημα. Για όσο διάστημα θα υπάρχουν πιστοί, αυτή θα "προοδεύει". Για όσο διάστημα κάποιοι θα επενδύουν σ' αυτήν για τη "σωτηρία" τους, αυτή θα εξασφαλίζει την οικονομική ευρωστία της.

Η βίαιη επίθεση εναντίον της εκκλησίας εκτός του ότι δεν την απειλούσε ως έναν από τους απαραίτητους "πυλώνες" της εξουσίας, θα έδινε τη δυνατότητα στους Ευρωπαίους να τη "ρυθμί­σουν" με βάση τη δική τους άποψη περί των εκκλησιαστικών. Τι σημαίνει αυτό; Η βίαιη επίθεση, εκτός του γεγονότος ότι θα τους επέτρεπε να πλησιάσουν τους εχθρούς τους, θα τους έδινε τη δυνατότητα να την "στριμώξουν" στο βαθμό ν' αποδεχθεί τους όρους της ΕΕ.. Ποιοι ήταν αυτοί; Ο χωρισμός της από το κράτος. Αυτό το οποίο θεωρείται δεδομένο για την ευρω­παϊκή λογική και το οποίο δεν ίσχυε στην Ελλάδα.

Η απόδειξη αυτής της πρόθεσης των Ευρωπαίων αποκαλύπτεται και πάλι έμμεσα από τα δεδομένα. Στην προηγούμενη αναθεώρηση του Συντάγματος ο μεγαλύτερος υποστηρικτής της διατήρησης του προηγούμενου στάτους —του στενού εναγκαλισμού κράτους και εκκλησίας— ήταν ο Βαρβιτσιώτης. Ο δεξιός Βαρβιτσιώτης του στενού ελληνικού πολιτικού μικρόκοσμου. Ο Βαρβιτσιώτης όμως, ως Ευρωβουλευτής, έχει την ακριβώς αντίθετη άποψη. Προφανώς μυή­θηκε σε άλλους σχεδιασμούς και βλέπει τα πράγματα υπό ένα διαφορετικό πρίσμα. Το πρίσμα της Ευρώπης. Είναι βέβαιο λοιπόν ότι από τη στιγμή που η Ελλάδα θα παραμείνει στην Ευρώπη, θα πρέπει να ευθυγραμμιστεί με τη λογική της και άρα με την άποψή της περί διαχωρισμού εκκλησίας και κράτους.

Παραβιάζοντας δηλαδή οι Ευρωπαίοι την "πόρτα" της εκκλησίας, καταφέρνουν δύο πράγ­μα­τα ταυτόχρονα. Πρώτον, μπαίνουν μέσα στη δομή, που τους επιτρέπει να καταδιώξουν τους εχθρούς τους και δεύτερον, αποκτούν τη δυνατότητα να βάλουν τη δική τους "πόρτα" όπως βολεύει τους ίδιους και όχι τους προηγούμενους κυρίαρχους. Μάταια προσπαθεί ο Μητσοτάκης να πείσει τους Έλληνες για το πόσο επικίνδυνη είναι αυτή η αλλαγή για τη "δημοκρατία", που υπηρέτησε και ο ίδιος. Μάταια προσπαθεί να εμφανίσει σαν "μπαμπούλα" τον βατικανισμό της εκκλησίας. Γιατί το κάνει; Γιατί φοβάται αυτούς οι οποίοι "μπαίνουν" μέσα στην εκκλησία με σκοπό να τον καταδιώξουν.

Από τη στιγμή λοιπόν που οι Ευρωπαίοι επέλεξαν τη στρατηγική τους, ήταν θέμα χρόνου να ξεκινήσει η μεθόδευσή τους. Τότε ξέσπασε το σκάνδαλο με την εκκλησία. Οι συγκυρίες βοηθούσαν και ο χρόνος ήταν ο ιδανικός για να επέμβει η ΕΕ.. Η ΕΕ., που είχε γνώση των ενεργειών της Μοσάντ και της στενής συνεργασίας της με το ελληνικό ακροδεξιό παρακράτος. Τότε έμαθε ο κόσμος για τους "Γιοσάκηδες" και τους "Βαβύληδες". Τα πράγματα εδώ είναι περίπλοκα, γιατί οι στόχοι είναι πολλαπλοί. Ενώ φαίνεται σαν μια ενιαία κατάσταση, που "χτυπάει" την εκκλησία, δεν συμβαίνει αυτό. Ενώ φαίνεται ότι όλοι οι δημοσιογράφοι κινούνται προς την ίδια κατεύθυνση, αυτό δεν ισχύει. Είναι μια κατάσταση που δεν είναι ενιαία. Κοινή είναι μόνον η "πόρτα" εισόδου. Από εκεί και πέρα ο καθένας κινείται προς τη δική του κατεύθυνση, αναζητώντας τον δικό του στόχο.

Τα ονόματα δηλαδή "Γιοσάκης" και "Βαβύλης" δεν είναι μέρος ενός κοινού προβλήματος. Τα ονόματα αυτά είναι "δρόμοι", οι οποίοι είναι διαφορετικοί μεταξύ τους. "Δρόμοι", οι οποίοι οδηγούν σε διαφορετικούς στόχους. Όποιος ακολουθεί τον "δρόμο" Γιοσάκη, καταδιώκει τον Μητσοτάκη. Όποιος ακολουθεί τον "δρόμο" Βαβύλη, καταδιώκει τον Παπανδρέου. Συντο­νιστές αυτών των διαφορετικών επιθέσεων είναι οι δημοσιογράφοι Τριανταφυλλόπουλος, Τράγκας και Σπύρος Καρατζαφέρης. Ενώ φαίνεται ότι κάνουν τα ίδια πράγμα και εξαιτίας των ίδιων δεδομένων, αυτό δεν συμβαίνει. Ο καθένας έχει τον ρόλο του, ο οποίος είναι διαφορετικός από αυτόν των άλλων.

Ο πιο εύκολος ρόλος είναι αυτός του Σπύρου Καρατζαφέρη. Ποιος είναι ο ρόλος του; Να βαστά το "ίσο". Να απειλεί την εκκλησία με τις "ροζ" αποχρώσεις της, για να την διατηρεί σε θέση αδυναμίας. Ένα "ίσο" του επιπέδου της υπόθεσης του "Πρεβέζης", το οποίο αντέχει η εκκλησία, αλλά δεν παύει να την "παραλύει" και να την ακινητοποιεί. Γιατί το κάνει αυτό; Για να διατηρεί την "πόρτα" της εκκλησίας ανοιχτή, ώστε να μπουν οι άλλοι. Από εκεί και πέρα ο "αριστερόστροφος" Τριανταφυλλόπουλος θα κυνηγήσει τον "δεξιό" Μητσοτάκη, ενώ ο "δεξιόστροφος" Τράγκας θα κυνηγήσει τον "αριστερό" Παπανδρέου. Ο πρώτος θ' αναγκαστεί μέσω Αλβανίας να φτάσει στην Αθήνα, ενώ ο δεύτερος θ' αναγκαστεί μέσω Ισραήλ να φτάσει επίσης στην Αθήνα.

Θα πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά, για να καταλάβει ο αναγνώστης τι συμβαίνει σ' αυτήν την εξαιρετικά περίπλοκη κατάσταση. Ο Γιοσάκης είναι άνθρωπος του δεξιού παρακράτους. Είναι ο άνθρωπος "σύνδεσμος" της εκκλησίας με τη δικαιοσύνη. Όποιος καταδιώκει τον Γιο­σάκη, είναι βέβαιο ότι θα βρει μπροστά του τον Μητσοτάκη. Ο Μητσοτάκης είναι ο "αρχιερέας" του ακροδεξιού παρακράτους. Ελέγχει τα πάντα μέσα σ' αυτό. Από τα πρόσωπα που το στελε­χώνουν μέχρι και τα οικονομικά του. Αρκεί να σκεφτεί κάποιος ότι ο διευθυντής των οικονο­μικών υπηρεσιών της εκκλησίας και άρα του παρακράτους είναι το δεξί "χέρι" του Μητσοτάκη. Ο Πυλαρινός, που μόλις βλέπει τηλεοπτική κάμερα φροντίζει να εξαφανίζεται. Γιατί όμως ο Μητσοτάκης είναι ο "αρχιερέας" του παρακράτους; Γιατί έχει σχέσεις αλληλεξάρτησης μ' αυτό. Αυτό τον κάνει εξαιρετικά πολύτιμο για τους ιμπεριαλιστές, γιατί αυτός συνδέει το παρακράτος με τους Αμερικανούς. Αυτός συνδέει τον "πυλώνα" της εκκλησίας μ' αυτούς που ελέγχουν το ελληνικό κράτος. Ο Μητσοτάκης χρωστάει στο παρακράτος και το ίδιο συμβαίνει κι αντίστροφα.

Το παρακράτος ήταν αυτό το οποίο τον έσωσε μετά την αποστασία και τον φυγάδευσε στο εξωτερικό. Το παρακράτος ήταν αυτό το οποίο του εξασφάλισε προστασία στο Παρίσι. Το παρακράτος ήταν αυτό το οποίο τον έφερε με ασφάλεια πίσω στην Ελλάδα πριν πέσει η Χούντα. Το παρακράτος ήταν αυτό το οποίο τον "φυλάκισε" στα Χανιά. Το παρακράτος ήταν αυτό το οποίο τον "συμπεριέλαβε" ανάμεσα στα θύματα της δικής του Χούντας. Το παρακράτος ήταν αυτό το οποίο τον "αμνήστευσε" κατά την περίοδο της μεταπολίτευσης. Το παρακράτος ήταν αυτό το οποίο τον "βόλεψε" μέσα στη ΝΔ. Το παρακράτος ήταν αυτό το οποίο του έδωσε την ηγεσία μέσα σ' αυτήν. Το παρακράτος ήταν αυτό το οποίο εξέλεξε τα παιδιά του βουλευτές. Γι' αυτόν τον λόγο ο "κεντρώος" Μητσοτάκης έχει καλές σχέσεις με τον ακροδεξιό Χριστό­δουλο, τους ακροδεξιούς δικαστικούς και βέβαια με τον ακροδεξιό Γιώργο Καρατζαφέρη.

Αυτά είναι τα χρέη του Μητσοτάκη απέναντι στο παρακράτος της ακροδεξιάς. Συμβαίνει όμως και το αντίστροφο. Το παρακράτος χρωστάει στον Μητσοτάκη. Ο Μητσοτάκης ήταν αυτός ο οποίος έδωσε την εξουσία στη Χούντα, όταν το παρακράτος κινδύνευε σοβαρά από την Ένωση Κέντρου. Αυτός εξασφάλισε τη "δίκη" του Παπανδρέου, που ως συνεργάτης του παρα­κράτους έπρεπε να προστατευτεί. Αυτός ήταν που προστάτευσε τον φυσικό ηγέτη της ακρο­δεξιάς από τον "θάνατο". Αυτός μερίμνησε για τη μερική "επιστροφή" του τέως στην Ελλάδα. Αυτός μερίμνησε για την περιουσία του. Αυτός "χρεώνει" τη δημοκρατική Δεξιά με τα όσα συμφέρουν την άκρα Δεξιά και τον "συμπαίκτη" της, που είναι το ΠΑΣΟΚ.

Γιατί απειλεί τον Μητσοτάκη ο "δρόμος" Γιοσάκη; Γιατί εκεί υπάρχουν άνομες σχέσεις μεταξύ υποκόσμου και δικαστικών. Όπου όμως υπάρχουν τέτοιες σχέσεις, υπάρχει και χρήμα. Υπάρχει πολύ και "βρώμικο" χρήμα. Κάποιοι με τη βοήθεια του Μητσοτάκη και των κολλητών του στη δικαστική εξουσία "ξέπλεναν" παράνομο χρήμα. Αυτό το χρήμα μπορεί να συνδέσει τον Μητσοτάκη με το παρακράτος και να τον "κάψει". Ο δρόμος προς την Αλβανία είναι υποχρεω­τικός, γιατί εκεί ο Μητσοτάκης κατά τη διάρκεια της πρωθυπουργίας του έβαλε το ελληνικό κράτος να "παίξει" παιχνίδια, τα οποία θα την μετέτρεπαν σε "πλυντήριο" του "βρώμικου" ελλη­νικού χρήμα­τος. Εκείνου του σχεδιασμού "αντιπαροχή" είναι τα εκατομμύρια των Αλβανών μετανα­στών στην Ελλάδα. Εκεί ο Μητσοτάκης δημιούργησε συνθήκες διαφθοράς, που φτάνουν μέχρι τον Φάτος Νάνο. Τι σημαίνει αυτό;

Ο Τριανταφυλλόπουλος θα πρέπει να βρει μέσω των ιδιοκτητών των "φρουτακιών" τους διεφθαρμένους δικαστές. Αυτούς, που τους επέτρεψαν να γίνουν μεγιστάνες με τα "μηχανάκια" της δυστυχίας. Από εκεί θ' ακολουθήσει όλους αυτούς τους "επιχειρηματίες" και θα πάει στην Αλβανία, όπου θα τους βρει σίγουρα να παίζουν "εθνικιστικά" παρακρατικά παιχνίδια. Αν συμβεί αυτό, εύκολα θα επιστρέψει στην Αθήνα και στο "ιερατείο" του παρακράτους και άρα στον ίδιο τον Μητσοτάκη. Θα ψάξει να βρει πώς οι Έλληνες κακοποιοί στην Ελλάδα πηγαίνουν σαν "επενδυτές" στην Αλβανία και επιστρέφοντας μετατρέπονται σε εθνοσωτήρες.

Αυτό είναι που ενδιαφέρει σ' αυτήν την περίπτωση. Κάποιοι παρακρατικοί έχουν στήσει ολόκληρο μηχανισμό στην Αλβανία με τη σύμφωνη γνώμη του αντίστοιχου αλβανικού παρα­κράτους. Με εικονικές επενδύσεις φτιάχνουν εταιρείες "φαντάσματα", οι οποίες βγάζουν τερά­στια "κέρδη" από τις ανύπαρκτες δραστηριότητές τους. "Κέρδη" που "βεβαιώνονται" και άρα νομιμοποιούνται από το επίσημο αλβανικό κράτος. Από αυτά τα "κέρδη" εισπράττει και το διε­φθαρμένο παρακράτος της Αλβανίας το "μερίδιό" του. Αυτά τα "κέρδη" δεν είναι τίποτε άλλο παρά τα κλεμ­μένα χρήματα από τα "φρουτάκια" και τα "ναρκοδολάρια" . Μέχρι και "βρώμικα" χρήματα από την απάτη του χρηματιστηρίου έγιναν "καθαρά" μέσω Αλβανίας.

Γιατί γίνεται όλη αυτή η διαδρομή; Γιατί τα κλεμμένα χρήματα των Ελλήνων μέσα στην Ελλάδα "ξεπλένονται" στην Αλβανία και στη συνέχεια εμφανίζονται σαν "κέρδος" εθνικού ιμπερια­λισμού. Εμφανίζονται σαν "κέρδη" των ελληνικών "επενδύσεων" στα Βαλκάνια, που ωφελούν τα εθνικά μας συμφέροντα. Εκεί θα ψάξει ο δημοσιογράφος. Θα ψάξει να βρει ποιος τους κατευθύνει όλους αυτούς. Εκεί θα δει πώς αυτό το υποτιθέμενο ιμπεριαλιστικό "κέρδος" εις βάρος αλλοεθνών γίνεται χρηματοδότηση υπέρ συγκεκριμένων ηγετών των μεγάλων κομ­μάτων. Πώς αυτό το "κέρδος" μετατρέπεται σε δωρεές "καμπαναριών" στην εκκλησία και άρα σε δωρεές υπέρ του παρακράτους.

Με τον τρόπο αυτόν "ξηλώνεται" ο Μητσοτάκης. Ο κουμπουροφόρος γκάγκστερ της ελληνι­κής πολιτικής σκηνής. Ο "καρκίνος" της ελληνικής δημοκρατίας. Ο αποστάτης, που μας οδήγη­σε στη Χούντα. Το ελεεινό σκουπίδι της πολιτικής, που έγινε μεγιστάνας από την προδοσία και τη διαφθορά. Είναι θέμα χρόνου ν' αποδειχθεί ότι όλοι σχεδόν οι επίορκοι δικαστές είναι δικές του επιλογές. Είναι θέμα χρόνου ν' αποδειχθεί ότι αυτός ήταν το μέσον γνωριμίας του άσχετου Χριστόδουλου από τον Βόλο με τους "Γιοσάκηδες" και τους επίορκους δικαστές των Αθηνών. Πώς θα μπορούσε ένας μητροπολίτης της επαρχίας να εξασφαλίσει σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα τόσες "υψηλές" γνωριμίες στην πρωτεύουσα;

Είναι θέμα χρόνου ν' αποδειχθεί ότι ο "κεντρώος" Μητσοτάκης έλαβε τα περισσότερα "δώρα" από το ακροδεξιό παρακράτος. "Δώρα", που δεν περιορίζονται σε χρήματα, αλλά και σε ψήφους και σε τιμαλφή. Ο Αρχιεπίσκοπος του έδωσε χιλιάδες ψήφους, για να εξασφαλίσει τη βουλευτική ασυλία ο κληρονόμος του Κυριάκος. Ο αρχαιοκάπηλος Γιοσάκης είναι βέβαιο ότι "δώρισε" αρχαία ευρήματα στον γνωστό "συλλέκτη" αρχαίων Μητσοτάκη. Ο "συντονιστής" Γιοσάκης είναι βέβαιο ότι προστάτευσε "εκλεκτούς" του Μητσοτάκη από τη "δαγκάνα" της δικαιοσύνης. Φασισμός, νεποτισμός, διαπλοκή, διαφθορά και αρχαιοκαπηλία είναι η άποψη του "κεντρώου" Μητσοτάκη περί εξουσίας. Ούτε η φυλακή δεν αντέχει τη "βρώμα" του.

Τα αντίστοιχα συμβαίνουν και με τον "δρόμο" Βαβύλη. Όποιος ακολουθήσει τον "δρόμο" αυτόν, θα πέσει πάνω στον Παπανδρέου. Γιατί; Γιατί ο Βαβύλης θεωρητικά είχε να φέρει εις πέρας μια παράνομη εθνική "αποστολή" στο Ισραήλ. Μια "αποστολή", που γινόταν για λογαρια­σμό του ελληνικού ακροδεξιού παρακράτους. Μια παράνομη εθνική "αποστολή", που εκ των δεδομένων θα στρεφόταν εναντίον του κυρίαρχου κράτους στο οποίο θα ασκούνταν και άρα εναντίον του κράτους του Ισραήλ. Αν ψάξεις όμως να βρεις πώς θα μπορούσε να επιτύχει αυτήν τη θεωρητικά εθνικιστική και άρα αντιεβραϊκή "αποστολή", θα πέσεις πάνω στη Μοσάντ και στο Γιωργάκη.

Ζήτησε το επίσημο ελληνικό κράτος πληροφορίες από το Ισραήλ για το εάν βρίσκεται εκεί κάποιος Έλληνας πολίτης και με ποιο όνομα βρίσκεται εκεί και το Ισραήλ δήλωσε άγνοια, "πετώντας" ένα μικρό όνομα. Κάποιος έμενε για πολλούς μήνες στο "King David", το οποίο είναι το πιο πολυτελές και άρα το πιο προστατευμένο ξενοδοχείο του Ισραήλ και η Μοσάντ δεν γνώριζε την ταυτότητά του. Ούτε καν την ταυτότητα που έδωσε στη ρεσεψιόν. Η Μοσάντ, η οποία γνωρίζει ανά πάσα στιγμή ποιος μπαίνει και ποιος βγαίνει στα ξένα κράτη, δεν γνώριζε ποιος ήταν μέσα στο Ισραήλ. Το Ισραήλ δεν γνώριζε ότι κάποιος Έλληνας πολίτης με πλαστό διαβατήριο λειτουργούσε μέσα στην επικράτειά του εις βάρος των συμφερόντων του. Είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό; Το Ισραήλ, μέσω της Μοσάντ, γνωρίζει όχι μόνον ποιοι βρίσκονται ανά πάσα στιγμή μέσα σ' αυτό, αλλά και πότε πηγαίνουν στην τουαλέτα. Με πλαστό διαβατήριο δεν μπορεί να μπει μέσα στο Ισραήλ ούτε ο ίδιος ο Θεός.

Το ακόμα πιο αστείο είναι ότι η υπόθεση Βαβύλη δεν ήταν δύσκολη υπόθεση ν' αντιμετω­πιστεί, όχι για ένα κράτος με την υποδομή του Ισραήλ, αλλά ακόμα και για μια "Μπανανία" όπως η Ελλάδα. Ακόμα και η Ελλάδα με τους "διάτρητους" μηχανισμούς ασφαλείας ήταν εύκολο ν' αντιμετωπίσει μια τέτοια κατάσταση. Αποκλείεται δηλαδή ακόμα και η θεωρητική πιθανότητα να μην γνώριζε η Μοσάντ το πραγματικό όνομά του. Γιατί; Γιατί ο Βαβύλης ήταν προμηθευτής του ελληνικού δημοσίου με ισραηλινά προϊόντα στρατιωτικής υφής. Είναι δυνατόν οι Ισραηλινοί να συνάψουν την οποιαδήποτε συμφωνία συνεργασίας με κάποιον τον οποίο δεν γνωρίζουν; Επιπλέον ο Βαβύλης είχε στις δουλειές του Εβραίο συνέταιρο και ήταν παντρεμένος με Εβραία.

Είναι δυνατόν το Ισραήλ που φοβάται τα πάντα και αντιμετωπίζει τους πάντες σαν εχθρούς να μην γνωρίζει τον Βαβύλη; Άρα τι συνέβη και δεν τον γνώριζε, όταν λειτουργούσε εις "βάρος" του στην Ιερουσαλήμ; Αυτό το οποίο συνέβη ήταν το εξής: Ο Βαβύλης ήταν καθαρά πράκτορας της Μοσάντ και γι' αυτόν τον λόγο τον κάλυπτε η κυβέρνηση του Ισραήλ. Την ελληνική "απο­στο­λή" υψίστης εθνικής σημασίας στο Ισραήλ την είχε αναλάβει πράκτορας της Μοσάντ. Άνθρωπος, που υπηρετούσε τα ισραηλινά συμφέροντα με πολλούς και διάφορους τρόπους.

Κατάλαβε ο αναγνώστης τι έγινε; Με "εντολή" της Αρχιεπισκοπής πήγε ο πράκτορας της Μοσάντ για να "βοηθήσει" τον Ειρηναίο, τον οποίο "επέλεξε" ο Αρχιεπίσκοπος. Οι Εβραίοι, μόλις αντιλήφθηκαν ότι δεν μπορούν να διορίσουν ως Πατριάρχη έναν δικό τους άνθρωπο, αποφάσισαν να "κάψουν" την επιλογή αυτών των οποίων μπορούσαν. Βλέποντας ότι υπάρχει αντίδραση από την ελληνική πλευρά στις επιλογές τους, αποφάσισαν να μεθοδεύσουν μια συνωμοσία, η οποία θα ακύρωνε την επιλογή της Αθήνας. "Στήριξαν" με παράνομα μέσα την επιλογή της Αθήνας, για να την "κάψουν". "Ενθαρρύνθηκε" ο πράκτορας από τη Μοσάντ, για να χρησιμο­ποι­ή­σει παράνομα μέσα στην "αποστολή" του. Διευκολύνθηκε από τη Μοσάντ να χρησιμοποιήσει παράνομα μέσα εναντίον του συνυποψήφιου του σημερινού Πατριάρχη. Γιατί; Για να πάει στη συνέχεια στο Ανώτατο Δικαστήριο του Ισραήλ και με την ένορκη ομολογία των παρανομιών του να προσφέρει στοιχεία στο Ισραήλ, ώστε να εκβιάζει αυτόν που υποτίθεται βοήθησε ο "άγνωστος" για τη Μοσάντ Έλληνας κακοποιός.

Εξαιτίας των στοιχείων που πρόσφερε ο Βαβύλης στο Ισραήλ, σήμερα ο Πατριάρχης των Ιεροσολύμων είναι "όμηρος" των Εβραίων. Ό,τι θέλουν του ζητάνε, εφόσον είχε γνώση των παρανομιών που διαπράχθηκαν για την εκλογή του. Των παρανομιών, που ο Πατριάρχης νόμιζε ότι είναι ελληνική "υπόθεση", εφόσον είχε την ψευδή εντύπωση ότι συνεργαζόταν με "εκλεκτό" της Αρχιεπισκοπής Αθηνών. Είχε την ψευδή εντύπωση ότι στη χειρότερη περίπτωση συνεργαζόταν με έναν πράκτορα της ΕΥΠ. Είναι δεδομένο δηλαδή ότι οι ένορκες καταθέσεις του Βαβύλη, που εκθέτουν τον Πατριάρχη, δεν έγιναν για οικονομικούς λόγους. Δεν έγιναν επειδή δεν πληρώθηκε ο κακοποιός ή επειδή μάλωσε με τον Πατριάρχη. Αυτά όλα ήταν για τη δημιουργία ψευδών εντυπώσεων, που θα είχαν ως στόχο να περιπλέξουν την κατάσταση. Ήταν εξ αρχής αποφασισμένο να τον "βοηθήσει" ο Βαβύλης, ώστε στη συνέχεια να μπορεί να τον "εκθέσει". Να τον "εκθέσει" σε σημείο που να τον κάνει εκβιάσιμο από το κράτος του Ισραήλ.

Απ' όλη αυτήν τη δραστηριότητα τι συμπέρασμα βγάζουμε; Ότι ήταν μια κλασική επιχείρηση των Εβραίων. Όπως και στις άλλες περιπτώσεις έτσι και σ' αυτήν εμφανίζεται πάλι το "αποτύπωμα" της Μοσάντ. Γνωρίζοντας οι Εβραίοι την ηλιθιότητα του ενοίκου της Αρχιεπι­σκοπής και τα ένστικτα του ακροδεξιού παρακράτους, τι έκαναν; Τον "ερέθισαν", για να υπηρε­τήσει τα εθνικά συμφέροντα με τον ηλίθιο τρόπο που τα αντιλαμβάνεται ένας ακροδεξιός και του προσέφεραν ως "μέσον" έναν πράκτορα της Μοσάντ. "Ερέθισαν" αυτόν τον οποίο γνώριζαν ότι χρησιμοποιεί όλα τα "μέσα" και δεν σέβεται τους νόμους του ελληνικού κράτους. Για ηλιθιό­τητα κατηγορούμε τον Αρχιεπίσκοπο και όχι για προδοσία. Για ηλιθιότητα, που, όταν συνδυά­ζεται με μια υψηλή θέση, μπορεί να έχει τις ίδιες συνέπειες με την προδοσία.

Το αποτέλεσμα αυτής της ηλιθιότητας είναι αυτό το οποίο βλέπουμε σήμερα και είναι τραγικό. Ο Πατριάρχης των Ιεροσολύμων είναι όμηρος των Ισραηλινών. Δεν μπορεί ν' αντι­δράσει σε καμία απαίτησή τους, γιατί απλούστατα εκβιάζεται. Εκβιάζεται ακόμα και με απώλεια της θέσης του. Εκβιάζεται με αληθή στοιχεία, που εκτός των άλλων τον εκθέτουν απέναντι στο ποίμνιό του και στην Αγιοταφική Αδελφότητα. Γιατί εκβιάζεται; Γιατί απλούστατα το κράτος του Ισραήλ —δια νόμου δικού του— κρατά το δικαίωμα να άρει ανά πάσα στιγμή την αναγνώριση του Πατριάρχη. Έχει το δικαίωμα να το κάνει, αν "κρίνει" ότι υπάρχουν πληρο­φορίες εις βάρος του και οι οποίες αποδεικνύουν είτε ότι απειλεί το "κύρος" της θέσης του είτε την ασφάλεια του Ισραήλ. Σήμερα έχει τη δυνατότητα να το κάνει, εφόσον έχει τις "καταθέσεις" του Βαβύλη και του Τριανταφυλλάκη. Τις "καταθέσεις" περί της εκλογικής διαδικασίας, που θέτουν υπό αμφι­σβήτηση το πρόσωπο του Πατριάρχη. Τις "καταθέσεις" περί επιστολών προς τον Αραφάτ, που θέτουν θέμα ασφάλειας για το Ισραήλ. Αυτές οι "καταθέσεις" δίνουν στο Ισραήλ τη δυνατότητα να εκβιάζει τον Πατριάρχη. Αυτές οι "καταθέσεις" ήταν το ζητούμενο απ' όλη τη μεθόδευση.

Υπό αυτό το καθεστώς πίεσης ο Πατριάρχης είναι αδύνατον να μην ενδώσει σε οποια­δήποτε απαίτηση του Ισραήλ. Μάθαμε ότι οι Ισραηλινοί "προσημείωσαν" την ακίνητη περιουσία του Πατριαρχείου και δέσμευσαν το σύνολο των καταθέσεών του. Ποιος θ' αντιδράσει; Αυτός για τον οποίο έχουν πληροφορίες οι Εβραίοι εις βάρος του και μπορούν ανά πάσα στιγμή να άρουν την αναγνώρισή του; Πώς θα δρομολογήσει ο Πατριάρχης την περίπτωσή του στα διεθνή δικαστήρια; Μέχρι να ολοκληρώσει τις χρονοβόρες διαδικασίες που απαιτούνται γι' αυτού του είδους τις αντιδράσεις, πιθανόν να μην είναι Πατριάρχης.

Όλα αυτά είναι "στημένα" από την εγκληματική οργάνωση που παριστάνει το κράτος και ονομάζεται Ισραήλ. Την περιουσία του Πατριαρχείου την προσημείωσαν με βάση κάποια τεχνητά χρέη απέναντι σε μια εταιρεία που σύντομα θ' αποδειχθεί ότι είναι εταιρεία της Μοσάντ. Μια εταιρεία, που με τη βοήθεια του ισραηλινού κράτους εξειδικεύεται στο ν' αρπάζει κεφάλαιο που ενδιαφέρει το κράτος του Ισραήλ. Μια εταιρεία, στην οποία συμμετέχουν πράκτορες της Μοσάντ και κυβερνητικοί του Ισραήλ. Το σημαντικό είναι ότι μέσω αυτών των πιέσεων είναι θέμα χρόνου οι Εβραίοι να οδηγήσουν το Πατριαρχείο στην "ασφυξία" και να πάρουν ό,τι εξ' αρχής είχαν ως στόχο. Να πάρουν την περιουσία του. Με τις παράνομες μεθοδεύσεις τους να το οδηγήσουν σε σημείο να "ξεπουλήσει". Όλα αυτά τα κατάφεραν χάρη στον πράκτορα Βαβύλη. Τον προδότη Βαβύλη.

Με όσα αναφέραμε μέχρι εδώ, "φτάσαμε" στο Ισραήλ. Το θέμα είναι πώς γυρνάμε πίσω στην Ελλάδα, ώστε να πλησιάσουμε τον Γιωργάκη. Το λεπτό σημείο εδώ είναι το εξής: Για να στρατολογήσει έναν ξένο η Μοσάντ, θα πρέπει να τον ελέγχει. Να τον ελέγχει απόλυτα. Θα πρέπει να μπορεί να τον εκβιάζει, αλλά και να μπορεί να τον "ταΐζει". Ο Βαβύλης ήταν εύκολο να εκβιαστεί με την απειλή της κατάδοσης, εφόσον εκκρεμούσε εις βάρος του ένταλμα της ιντερπόλ και μπορούσε να συλληφθεί ανά πάσα στιγμή. Ταυτόχρονα "έτρωγε" από τους Εβραίους, εφόσον του έδιναν την αντιπροσωπεία δικών τους προϊόντων, καθώς και Εβραίο συνέταιρο που γνώριζε τη δουλειά, εν αντιθέσει προς τον ίδιο που ήταν άσχετος.

Οι Εβραίοι εκβίαζαν τον Βαβύλη τόσο με την απειλή της κατάδοσής του στην αστυνομία όσο και με την απειλή της οικονομικής καταστροφής. Μπορούσαν να τον "καρφώσουν" σ' αυτήν όπως μπορούσαν και να σταματήσουν την εμπορική συνεργασία τους μ' αυτόν. Τον εκβίαζαν όπως εκβιάζει η κάθε ξένη δύναμη τους κατασκόπους της μέσα σε μια ξένη χώρα.

Το περίεργο εδώ είναι το εξής: Οι Εβραίοι μπορούσαν να τον εκβιάζουν με κατάδοση ή οικονομική καταστροφή, αλλά, αν τα πράγματα ήταν απλά, δεν θα μπορούσαν να τον χρησιμο­ποιήσουν για τίποτε παραπάνω από μια κατασκοπευτική δραστηριότητα μέσα στην Ελλάδα. Ήταν ξένοι σε μια ξένη χώρα και τα προβλήματα του πράκτορά τους με τις ελληνικές διωκτικές αρχές δεν θα μπορούσαν να τα παρακάμψουν, ώστε να πολλαπλασιάσουν τις δυνατότητές του. Ο Βαβύλης, ως απλός κατάσκοπος μιας ξένης δύναμης, δεν θα μπορούσε να κινείται με άνεση ούτε στην Ελλάδα ούτε στο εξωτερικό χωρίς άνωθεν προστασία. Η κινητικότητά του όμως μας αποκαλύπτει ότι οι Εβραίοι όχι μόνον δεν τον κατέδιδαν, αλλά του παρείχαν προστασία. Υψηλή προστασία, την οποία μπορούσε να του παράσχει μόνον το ίδιο το ελληνικό κράτος.

Άρα τι αναζητούμε; Τις σχέσεις των Εβραίων με το ίδιο το ελληνικό κράτος. Αναζητούμε το "πώς" και το "γιατί" αυτοί οι ξένοι έχουν τη δυνατότητα να αναγκάζουν το ελληνικό κράτος να διευκολύνει τους πράκτορές τους. Να φτάνει αυτό το κράτος μέχρι του σημείου να βάζει πράκτορες της ΕΥΠ να προστατεύουν τους κατασκόπους της Μοσάντ. Άρα πού θα πρέπει να ψάξουμε για τις "άκρες" των Εβραίων, όταν αναζητούμε την προστασία που παρείχαν στο συγκεκριμένο πρόσωπο; Στο υπουργείο Δημόσιας Τάξης και στο υπουργείο Δικαιοσύνης. Αυτοί ήταν υπεύθυνοι για τη δυνατότητα του Βαβύλη να μπορεί να κινείται στην Ελλάδα ανενόχλητος και να μπορεί να ταξιδεύει στο εξωτερικό.

Ποιοι ήταν υπουργοί εκείνη την εποχή; Μήπως υπουργός Δημόσιας Τάξης ήταν ο εκ του πουθενά ορμώμενος Χρυσοχοΐδης, που "ξεσκέπασε" τη 17 Νοέμβρη; Αυτός, που βρήκε τους δολοφόνους των πιο "ύποπτων" δολοφονιών της μεταπολίτευσης; Τους δολοφόνους, που κατά σύμπτωση έκαναν πρωθυπουργούς καί τον Παπανδρέου καί τον Μητσοτάκη; Ποιος ήταν υπουργός Δικαιοσύνης; Μήπως ο πιο κολλητός φίλος του Γιωργάκη; Ο Πετσάλνικος; Αυτός, που μεθόδευσε τη δίκη των "ευρημάτων" του Χρυσοχοΐδη; Αυτός, που ως υπουργός δημόσιας τάξης είχε κάνει τα "ολέθρια" σφάλματα που οδήγησαν τον Οτσαλάν στη σύλληψη και τον Παπανδρέου στο θώκο του υπουργείου εξωτερικών;

Αρκούσε όμως αυτή η προστασία, για να φέρει εις πέρας την "αποστολή" του; Αυτή η προ­στα­σία που περιγράψαμε αρκούσε μόνο για να "περιφέρεται" ελεύθερα μέσα στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Αυτή η προστασία δεν ήταν αρκετή για ν' αναμιχθεί στην εκλογή του Πατριάρχη. Η ελληνική πολιτεία, η οποία σαφώς έχει έννομα συμφέροντα γύρω από το ελληνικό Πατρι­αρχείο της Ιερου­σαλήμ, έχει αντιπροσώπευση στο Ισραήλ. Το Πατριαρχείο δεν είναι ξέφραγο "αμπέλι" όπου μπορεί ο καθένας να "τρυγεί", χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανέναν. Δεν μπορεί ο κάθε Έλληνας "προσκυνητής" να πηγαίνει εκεί και ν' "ανακατεύεται" σε θέματα που άπτονται άμεσα του καλώς εννοούμενου εθνικού συμφέροντος. Δεν μπορεί το ελληνικό προξε­νείο να μην γνωρίζει ποιος και για ποιον λόγο πλησιάζει τον Πατριάρχη. Δεν μπορεί το ελληνικό προξενείο να μην γνωρίζει τις παρανομίες κάποιου αγνώστου, ο οποίος παριστάνει τον αυτόκλητο "προστάτη" των εθνικών συμφερόντων.

Έλεγξε το προξενείο το ποιόν και την ταυτότητα του "μυστηριώδους" συμπατριώτη μας; Έλεγξε την αυθεντικότητα των ταξιδιωτικών εγγράφων του; Αν δεν τα έλεγξε, ποιος ευθύνεται; Ποια είναι η δουλειά του Πρόξενου στην Ιερουσαλήμ; Εδώ εμφανίζεται ο Γιωργάκης. Ο υπουργός εξωτερικών ευθύνεται για την ύποπτη και ανεύθυνη συμπεριφορά του προξενείου. Ο Βαβύλης προφανώς είχε "προστασία" από το υπουργείο Εξωτερικών. Κάποιοι υποχρέωσαν τον Πρόξενο να μην κάνει τη δουλειά του. Να μην ελέγξει τα στοιχεία της ταυτότητάς του. Να μην τον εμποδίσει, όταν παρανομούσε, για να στηρίξει την "επιλογή" της Αθήνας. Κάποιοι ανάγκα­σαν το "όργανο" του κράτους να διευκολύνει και να προστατεύσει το "όργανο" του παρα­κράτους. Τα ρεπορτάζ αποκαλύπτουν ότι ο Βαβύλης πράγματι απολάμβανε διπλωματικών προ­νο­μίων. Προνομίων, τα οποία μπορεί να προσφέρει σε κάποιον μόνον ο ίδιος ο υπουργός εξωτερικών. Τώρα αρχίζει ο αναγνώστης και σχηματίζει την πλήρη εικόνα περί της κατάστασης.

Ο Εβραίος Παπανδρέου παρείχε σε έναν πράκτορα της εβραϊκής Μοσάντ τα μέσα για να υπηρετήσει τα συμφέροντα του Ισραήλ εις βάρος των ελληνικών συμφερόντων. Πιθανόν να τον χρηματοδότησε κιόλας από τα μυστικά κονδύλια του υπουργείου εξωτερικών. Ο Εβραίος Παπανδρέου έθεσε τις υπηρεσίες του ελληνικού κράτους και τα χρήματα του ελληνικού λαού σε εξυπηρέτηση των εβραϊκών συμφερόντων εις βάρος των συμφερόντων του ελληνικού λαού. Τι σημαίνει αυτό; Εσχάτη προδοσία. Κανένα ΠΑΣΟΚ και καμία συμμετοχική δημοκρατία δεν μπορεί να τον σώσει, αν αποκαλυφθεί η κατάσταση. Αυτή η υπόθεση μάλλον θα είναι το τέλος του Εβραίου Γιωργάκη. Είτε θα εκβιαστεί και θα εγκαταλείψει "σιωπηλά" τη χώρα είτε θ' αντιδράσει και θα καταστραφεί πλήρως, χωρίς να προλάβει να σώσει τίποτε.

Κατάλαβε ο αναγνώστης τι θα πει "ξήλωμα"; Κατάλαβε γιατί αυτοί οι οποίοι το μεθοδεύουν πήγαν από την πίσω "πόρτα" και όχι απευθείας; Πώς θα μπορούσαν να επιτεθούν στους ιδιοκτήτες των κομμάτων, όταν λόγω κομματισμού υπάρχουν οι ομόκεντροι κύκλοι συμφε­ρόντων που τους προστατεύουν; Από την πίσω "πόρτα" όλα αλλάζουν και γίνονται πιο εύκολα. Παρακάμπτονται όλες οι άμυνες και μπορεί κάποιος επιλεκτικά να "ξηλώνει" όποιον θέλει, χωρίς να έρχεται σε σύγκρουση με δυνάμεις που θα μπορούσαν να τον εμποδίσουν. Με τον Γιοσάκη "ξηλώνεται" ο Μητσοτάκης και με τον Βαβύλη "ξηλώνεται" ο Γιωργάκης. Οι κύριοι λακέδες των Αμερικανών στην Ελλάδα.

Όμως, μαζί μ' αυτούς μάλλον θα "ξηλωθεί" και ο ηλίθιος της Αρχιεπισκοπής. Η επιλογή του Μπερνς. Γιατί; Γιατί θ' αποδειχθεί ότι, αυτό το οποίο δήλωνε δημοσίως ως μητροπολίτης Δημη­τριάδος, το έκανε ως Αρχιεπίσκοπος. Θα αποδειχθεί ότι δεν σεβάστηκε το Σύνταγμα. Θα αποδειχθεί ότι λόγω Γιοσάκη ανήκει σε παρακρατικές δυνάμεις, τις οποίες δεν μπορεί να ανεχθεί η δημοκρατία. Παραβίασε το Σύνταγμα, που θέλει διακριτούς τους ρόλους των εξουσιών. Θα αποδειχθεί ότι λόγω Βαβύλη είναι επικίνδυνος για την ασφάλεια του ίδιου του κράτους. Θα αποδειχθεί ότι δεν σεβάστηκε το Σύνταγμα, που θέλει τον ηγέτη της εκκλησίας να μην θέτει με τις πράξεις του σε κίνδυνο την ασφάλεια του κράτους. Αυτά είναι αρκετά για να καθαιρεθεί ο Αρχιεπίσκοπος. Ορκίζεται πίστη στο Σύνταγμα της Ελλάδας και τιμωρείται με καθαίρεση όταν το παραβιάζει και άρα όταν είναι επίορκος.

Όσο κι αν παριστάνει τον ανήξερο ο Αρχιεπίσκοπος είναι βέβαιο ότι θα "εκπαραθυρωθεί". Κάθε μέρα που περνάει εκτίθεται όλο και περισσότερο για τα ψέματά του. Δικαστές βεβαιώνουν ότι γνώριζε τον Γιοσάκη και βέβαια τον ρόλο του. Ο ίδιος ο Ειρηναίος βεβαιώνει ότι ο Βαβύλης ήταν απεσταλμένος του Αρχιεπισκόπου και άρα γνώριζε και αυτού του προσώπου τον ρόλο του. Πρόσωπα και γεγονότα επιβεβαιώνουν καθημερινά αυτά που ο Αρχιεπίσκοπος διέψευδε μετά "βδελυγμίας" τις πρώτες ημέρες που ξέσπασε το σκάνδαλο. Τόσο ψεύτης και τόσο επικίνδυνος δεν μπορεί να σταθεί όχι στην Αρχιεπισκοπή, αλλά ούτε στην κοινωνία.

Γι' αυτόν τον λόγο υπάρχουν σήμερα οι περίεργες συμπεριφορές των κομμάτων. Γι' αυτόν τον λόγο εμφανίζεται το ΠΑΣΟΚ να ανησυχεί για τις εξελίξεις στα εκκλησιαστικά θέματα. Γι' αυτόν τον λόγο ο "σοσιαλιστής" Γιωργάκης από την Κρήτη κατηγορεί τη ΝΔ ότι δεν προστατεύει την εκκλησία, η οποία "ανήκει" στον ορθόδοξο ελληνικό λαό. Ανησυχεί ο "σοσιαλιστής" για το παρακράτος της ακροδεξιάς. Ανησυχεί ο Εβραίος για το χριστεπώνυμο "ποίμνιο" της ορθο­δοξίας. Από την απέναντι πλευρά όμως υπάρχει απάθεια. Πλήρης και τελεία απάθεια. Κανένας δεν αντιδρά στις προκλήσεις του.

Ο αρχηγός της ΝΔ και πρωθυπουργός της χώρας κάθεται απαθής απέναντι στο "δράμα" της εκκλησίας και βέβαια στο δράμα του Γιωργάκη. Η ΝΔ έχει πληρώσει ακριβά τις ακροδεξιές πολιτικές της εκκλησίας και τα "παιχνίδια" της με το ΠΑΣΟΚ. Τριάντα χρόνια απέχει της εξουσίας, γιατί η εκκλησία σε συνεννόηση με τους "σοσιαλιστές" την "καπέλωσε". Τριάντα χρόνια είναι το "κορόιδο" και βλέπει εκκλησία και ΠΑΣΟΚ να παίζουν "πάσες" μεταξύ τους. Γιατί να επέμβει σήμερα; Δεν έχει κανέναν απολύτως λόγο να επέμβει. Ίσα-ίσα που έχει πολλούς λόγους να μην επέμβει. Έτσι θα έχει την ευκαιρία να επιβεβαιώσει για μία ακόμα φορά και την νέα "κεντρώα" ταυτότητα της ΝΔ. Την ταυτότητα που της έδωσε τη νίκη στις εκλογές. Ας πάει το ΠΑΣΟΚ προς την άκρα Δεξιά. Ας πάει ο Γιωργάκης να πιαστεί "χέρι με χέρι" με τον Γιώργο Καρατζαφέρη. Τον ακροδεξιό ιδεολογικό "αντίπαλό" του και πνευματικό "παιδί" του Μητσοτάκη.

Πρόβλημα σοβαρό για τον Καραμανλή δεν υπάρχει, ούτε ως πρωθυπουργού της χώρας ούτε ως διαχειριστή των ελληνικών συμφερόντων στο εξωτερικό. Ως πρωθυπουργός της χώρας γνωρίζει ότι το κράτος δεν κινδυνεύει ούτε από τη δικαστική ούτε από την εκκλησιαστική κρίση. Γνωρίζει ότι η δικαστική εξουσία έχει τη δυνατότητα αυτοκάθαρσης. Η πολυτιμότητά της ως θεσμού σε συνδυασμό με την ισχύ των εσωτερικών της ελεγκτικών "οργάνων" κάνουν εύκολη αυτήν την προσπάθεια. Τα ίδια γνωρίζει και για την εκκλησία. Γνωρίζει τις αντοχές της απέναντι στους "κλυδωνισμούς". Γνω­ρίζει ότι η εκκλησία θα επιβιώσει εύκολα μετά από αυτήν την κρίση. Δεν είναι ούτε η πρώτη και ούτε θα είναι και η τελευταία φορά που η Ιεραρχία θα πιαστεί με τα "βρακιά" κατεβασμένα. Πάντα επιβίωνε και πάντα θα επιβιώνει μετά από τέτοιους "κλυδω­νισμούς".

Από την άλλη πλευρά, ως διαχειριστής των εθνικών συμφερόντων, γνωρίζει ότι και αυτά είναι διασφαλισμένα. Ο "όμηρος" της Ιερουσαλήμ είναι θέμα χρόνου να παραι­τηθεί. Δεν έχει νόημα για κανέναν να παραμείνει ο "ακυρωμένος" Ειρηναίος στη θέση του. Από εκεί και πέρα η Ελλάδα είναι μέλος της ΕΕ. Η περιουσία της στην Ιερουσαλήμ είναι ταυτόχρονα και περιουσία της ΕΕ. Αν θέλει το Ισραήλ ας την πειράξει. Είναι που είναι ως κράτος στη "μαύρη λίστα" των Ευρωπαίων, θα επιβαρύνει ακόμα περισσότερο τη θέση του. Θα την επιβαρύνει, εάν αρνηθεί να δημοσιοποιήσει τα στοιχεία της δικογραφίας, που αφορούν την εκδίκαση της υπόθεσης των χρεών του Πατριαρχείου. Αν θέλει ο σιωνισμός να θέσει υπό αμφισβήτηση την αμύθητης αξίας ευρωπαϊκή περιουσία του, ας πειράξει τα ξεροχώραφα του Πατριαρχείου.

Αρνητικές συνέπειες για τα συμφέροντά του θα έχει και μέσα στο ελληνικό κράτος, αν συνεχίσει την κερδοσκοπική πολιτική του. Αν αποδειχθεί η μεθόδευση του Ισραήλ για την οικειοποίηση της ελληνικής περιουσίας μέσα στο κράτος του, μπορεί ν' αντέξει "αντίποινα" για τη δική του περιουσία μέσα στην Ελλάδα; Εταιρείες μυστικών υπηρεσιών, που μέσω του κράτους και των μηχανισμών του δημιουργούν τεράστια χρέη και οδηγούν σε συντηρητικές κατασχέσεις μπορεί να δημιουργήσει και η Ελλάδα. Είναι έτοιμος ο σιωνισμός ν' αντιμετωπίσει μια τέτοια κατάσταση εις βάρος της περιουσίας της τοπικής εβραϊκής κοινότητας;

Ας προσέξει το Ισραήλ γιατί η σημερινή περίπτωση του Πατριαρχείου μπορεί να γίνει "μπούμερανγκ" γι' αυτό. Σε λάθος καιρούς τα βάζουν με τους Έλληνες. Μπορεί οι Εβραίοι σε πρώτη φάση να πέτυχαν τους στόχους τους, αλλά αποκαλύφτηκαν. Αποκαλύφτηκαν πάγιες στρατηγικές και μεθοδεύσεις τους. Εξαιτίας αυτής της υπόθεσης μπορεί να μάθει η παγκόσμια κοινή γνώμη τι συμβαίνει μέσα στο Ισραήλ. Μπορεί να μάθει τις "εταιρείες" τους και τον ρόλο που παίζουν. Μπορεί να κατανοήσει γιατί οι Παλαιστίνιοι φτάνουν στο σημείο να προτιμούν να "ανατιναχθούν", παρά να συνυπάρξουν μ' αυτούς. Όταν τολμάς να αυθαιρετείς εις βάρος της περιουσίας ενός νομικού προσώπου του διεθνούς δικαίου, όπως το Πατριαρχείο, τι είσαι σε θέση να κάνεις εις βάρος των φτωχών Παλαιστινίων;

Αυτό είναι σήμερα το πρόβλημα για τους Εβραίους, που κινδυνεύουν με αποκαλύψεις. Το Πατριαρχείο είναι θεσμός παγκοσμίου κύρους και δεν μπορείς να παίζεις παιχνίδια κερδο­σκοπίας εις βάρος του, χωρίς να προκαλέσεις το διεθνές ενδιαφέρον και βέβαια τη διεθνή κατακραυγή. Για τέτοιες κερδο­σκοπικές μεθοδεύσεις χρεών και υποθηκών, που οδηγούν σε συντηρητικές κατασχέσεις, οι Γερμανοί έγιναν έξω φρενών προπολεμικά. Δεν τους έστειλαν για "πλάκα" στα στρατόπεδα συγκεντρώσεων. Δεν τρελάθηκαν ξαφνικά οι "κακοί" Γερμανοί απέναντι στους "καλούς" Εβραίους. Εξοργίστηκαν με τα πιο απεχθή, αδίστακτα και αδηφάγα παράσιτα του Πλανήτη.

Γι' αυτόν τον λόγο ο Καραμανλής είναι ψύχραιμος και δεν αντιδρά απέναντι σ' αυτά τα προβλήματα, που φαντάζουν μεγάλα, δυσεπίλυτα και βέβαια επείγοντα. Γι' αυτόν τον λόγο δεν τον πιέζουν οι Ευρωπαίοι ν' αντιδράσει. Μέχρι να φτάσει η υπόθεση στο τέλος της, θ' αφήνει τους αντιπάλους του να γελοιοποιούνται και να εκτίθενται ανεπανόρθωτα. Αφήνει τους ακρο­δεξιούς της εκκλησίας να εκβιάζουν το ΠΑΣΟΚ για να τους σώσει. Αφήνει τους "σοσιαλιστές" να προ­σπαθούν να σώσουν το ακροδεξιό παρακράτος. Αφήνει τον Εβραίο Γιωργάκη να προσπαθεί να "σώσει" την ορθοδοξία. Αγωνίζεται ο φουκαράς ο Γιωργάκης να κλείσει την "πόρτα" και δεν βλέπει ότι δεν έμεινε εκεί ούτε "μεντεσές".

                       Παναγιώτης Τραϊανού

Δημιουργός της θεωρίας του ΥΔΡΟΧΟΟΥ