Γιατί δολοφονήθηκε ο Ρώσος πρέσβης στην Τουρκία;

Η δολοφονία του Ρώσου πρέσβη στην Άγκυρα της Τουρκίας προχθές αποτελεί κορυφαίο γεγονός, όπως και να το δει κανείς. 

Φυσικά η δυτική προπαγάνδα από τα ΜΜΕ φρόντισε να το επισκιάσει με την προβολή της εγκληματικής ενέργειας στο Βερολίνο λίγες ώρες αργότερα, όπου μια νταλίκα κυριολεκτικά θέρισε - κατά το πρότυπο της Νίκαιας στη Γαλλία φέτος τον Ιούλιο - το συνωστισμένο πλήθος στην κεντρική χριστουγεννιάτικη αγορά της πόλης.

12 νεκροί και 48 τραυματίες με το δράστη άφαντο. 

Το Χαλιφάτο ανέλαβε την ευθύνη και οι αξιωματούχοι της Γερμανίας κάνουν δηλώσεις για "κατάσταση πολέμου", όπου εκτός όλων των άλλων περιλαμβάνεται και αληθινό πογκρόμ εναντίον μεταναστών και προσφύγων προκειμένου να τους εκτοπίσουν διαμέσου των ρυθμίσεων του Δουβλίνου στην Ελλάδα κι όπου αλλού μπορούν.

Την ίδια ώρα οι Γερμανοί δηλώνουν έτοιμοι να πλήξουν το Χαλιφάτο ως μέτρο ανταπόδοσης του πλήγματος στο έδαφός τους. 

Πού θέλουν να πλήξουν το Χαλιφάτο; 

Στο έδαφος της Συρίας πρώτα και κύρια. Κρατήστε το αυτό.

Όσο για τον Ρώσο πρέσβη, δεν υπήρξε κανενός είδους αναταραχή στη Δύση. Δεν ίδρωσε κανενός το αφτί. Ούτε που ένοιαξε κανέναν στην ΕΕ και τις ΗΠΑ. Σκεφτείτε μόνο να ήταν Δυτικός διπλωμάτης, ή πολύ περισσότερο Αμερικανός, το τι θα γινόταν. Θυμηθείτε τι έγινε όταν δολοφονήθηκε ο Αμερικανός πρέσβης στη Βεγγάζη τον Σεπτέμβρη του 2012 από ένοπλες συμμορίες που το ΝΑΤΟ, οι ΗΠΑ και η ΕΕ εξόπλισαν για να ανατρέψουν τον Καντάφι στη Λιβύη. Και θυμηθείτε ότι ο Αμερικανός διπλωμάτης καριέρας βρισκόταν σε εμπόλεμη ζώνη.

Άλλωστε για τους Δυτικούς οι νεκροί στο Βερολίνο έχουν μεγαλύτερη αξία από την εν ψυχρώ δολοφονία ενός παλαίμαχου και ασήμαντου για τη παγκόσμια πολιτική διπλωμάτη και μάλιστα της "κακιάς αρκούδας" από το Βορρά. Έτσι είναι. Η αξία της ανθρώπινης ζωής ανατιμάται όσο πιο βαθιά βρίσκεται κανείς στον ευρωατλαντικό χώρο κι όσο πιο στενά συνδέεται με τα συμφέροντα των μεγάλων της Δύσης. Αυτό μας έλειπε, να θεωρούν όλους τους ανθρώπους ίσους και όμοιους.

Όσο διαφορετικά κι αν είναι τα συγκεκριμένα περιστατικά - και όντως είναι - συνδέονται επί της ουσίας. 

Και ο συνδετικός κρίκος τους είναι η επικράτηση του Συριακού Αραβικού Στρατού στο Χαλέπι. 

Η νίκη αυτή της Συρίας στερεί από την αποκαλούμενη "ένοπλη αντιπολίτευση" - όπως έχει βαφτιστεί από τα αφεντικά της στη Δύση - την πρωτεύουσά της. Το Χαλέπι είναι η πιο σημαντική πόλη της Συρίας μετά τη Δαμασκό κι όσο την κρατούσαν οι μισθοφόροι της Δύσης είχαν τη δυνατότητα να εμφανίζονται ως "αντιπολίτευση" στο καθεστώς Άσαντ. Όπως ακριβώς συνέβη με την Βεγγάζη την εποχή της εκστρατείας του ΝΑΤΟ και της ΕΕ για την ανατροπή του καθεστώτος Καντάφι στη Λιβύη.

Μετά τη συντριβή των μισθοφόρων της "ένοπλης αντιπολίτευσης" στο Χαλέπι, έχει καταρρεύσει στρατιωτικά και πολιτικά η εισβολή που επιχειρήθηκε στη Συρία το 2011 διαμέσου της Τουρκίας και του Ιράκ από ορδές μισθοφόρων εκ Δύσεως. 

Οι δυνάμεις των μισθοφόρων βρίσκονται σε άτακτη υποχώρηση και σκόρπιες σε επιμέρους θύλακες χωρίς ιδιαίτερη στρατηγική σημασία και χωρίς να μπορούν εύκολα ούτε καν να δραπετεύσουν προς Τουρκία ή Ιράκ για να ανασυγκροτηθούν.

Οι δίοδοι που εξασφάλιζαν ενισχύσεις, εφόδια και διαφυγή στους μισθοφόρους είτε έχουν κλείσει οριστικά, είτε βρίσκονται υπό το διαρκές σφυροκόπημα των δυνάμεων της νόμιμης κυβέρνησης της Συρίας. Το μόνο που μένει είναι ο Συριακός Αραβικός Στρατός να εξαπολύσει - μαζί με τους συμμάχους του - μια ευρεία συντονισμένη στρατιωτική επιχείρηση σκούπα και η εδαφική επικράτεια της Συρίας θα απελευθερωθεί ολοκληρωτικά.

Η διαφαινόμενη νίκη του πατριωτικών δυνάμεων της Συρίας εναντίον των ξένων εισβολέων έχει εξαιρετική σημασία όχι μόνο για το λαό της Συρίας, αλλά και για τους λαούς παγκόσμια. 

Από τότε που διατυπώθηκε επίσημα το νέο δόγμα ιμπεριαλιστικών πολέμων από το ΝΑΤΟ το 1998, το οποίο βασίστηκε στη λεγόμενη "μεταβεστφαλιανή εποχή", είναι η πρώτη φορά που ηττάται πολιτικά και κυρίως στρατιωτικά.

Από την εποχή της διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας διαμέσου εμφυτευμένων εσωτερικών εμφυλίων πολέμων αποσύνθεσης, που συνοδεύονταν αργά ή γρήγορα από την "ανθρωπιστική επέμβαση" των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ, του ΟΗΕ και της όποιας "συμμαχίας των προθύμων" επέτρεπε η συγκυρία, αποδείχθηκε η πιο αποτελεσματική μέθοδος διάλυσης κρατών και εθνών προς το συμφέρον της ιμπεριαλιστικής παγκοσμιοποίησης. 

Ο μεγάλος εχθρός ήταν και παραμένει το κράτος-έθνος, το συγκροτημένο κράτος με ενιαία επικράτεια και ενιαία πολιτική κοινότητα όπου ο λαός διεκδικεί την κυριαρχία του με τον άλφα ή τον βήτα τρόπο.

Για να διαλυθεί κάθε συγκροτημένο κράτος-έθνος, τα ιμπεριαλιστικά επιτελεία της Δύσης χρησιμοποίησαν κάθε είδους υπαρκτή ή ανύπαρκτη εθνοφυλετική διαίρεση, αναβίωσαν με κάθε μέσο εθνοτικούς και θρησκευτικούς μειονοτισμούς με καταγωγή από τον μεσαίωνα προκειμένου να διαλύσουν την εσωτερική συνοχή λαών και χωρών, δημιούργησαν ουσιαστικά από το μηδέν ολόκληρους σκιώδεις στρατούς τρομοκρατών και μισθοφόρων, που μπορούν να εξαπολύουν εμφυλίους σε κάθε μέρος της υφηλίου ώστε να επεμβαίνει στρατιωτικά ο ιμπεριαλισμός στο όνομα του "ανθρωπισμού". Το δόγμα αυτό από τη δεκαετία του '90 εφαρμόστηκε σε δεκάδες χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, της Αφρικής, αλλά και της Ασίας με πρώτη και κύρια τη Μέση Ανατολή.

Ένα από τα τελευταία δείγματα εφαρμογής του δόγματος αυτού ήταν η επικαλούμενη "Αραβική Άνοιξη". 

Στα πλαίσιά της η κυριολεκτική διάλυση της Συρίας ήταν και παραμένει πρωτεύον στόχος. 

Κι ο λόγος είναι απλός. 

Η Συρία, πέρα από την ιδιαίτερα σημαντική γεωστρατηγική της σημασία για την πολιτική οικονομία των ενεργειακών δικτύων και αγωγών, συνιστά το πιο συγκροτημένο κράτος-έθνος των Αράβων. Στα πλαίσια της Συρίας οι εθνοτικές και θρσηκευτικές διαφορές ανάμεσα σε Αλουίτες, Δρούζους και Σουνίτες Άραβες έχουν ξεπεραστεί από την εποχή της επικράτησης του Μπαάθ στη Συρία. Οι εθνοτικές και θρησκευτικές διχόνοιες για το λαό της Συρίας ήταν και παραμένουν προϊόν και μέσον νομιμοποίησης της αποικιοκρατίας. Τίποτε περισσότερο.

Επομένως για τα επιτελεία των ΗΠΑ και της ΕΕ, μαζί και του Ισραήλ - το οποίο δέχθηκε την πρώτη και μάλιστα μεγάλη στρατιωτική ήττα από την Χεζμπολά τον Ιούλιο του 2006 - αποτελούσε ένα μεγάλο στοίχημα να διαλυθεί η Συρία σε ζώνες, ή εθνοτικά καντόνια υπό την επικυριαρχία των στρατιωτικών δυνάμεων του ΝΑΤΟ και των σιωνιστών. 

Έτσι μεθόδευσαν την εισβολή με ορδές μισθοφόρων από το έδαφος της Τουρκίας και του Ιράκ το 2011.

Ο λόγος που οι ΗΠΑ, η ΕΕ και το ΝΑΤΟ επικαλέστηκαν για να νομιμοποιήσουν την εισβολή αυτή ήταν ο αντιλαϊκός και βάναυσος χαρακτήρας του καθεστώτος Άσαντ. 

Ψευδείς ειδήσεις για χρήση χημικών εναντίον αμάχων από τον Άσαντ και για μαζικούς αδιάκριτους βομβαρδισμούς, χρησιμοποιήθηκαν για να δικαιολογήσουν - όπως και στη Λιβύη - την άμεση "ανθρωπιστική" επέμβαση του ΝΑΤΟ, των Ευρωπαίων αποικιοκρατών και των σιωνιστών του Ισραήλ στη Συρία.

Αυτή τη φορά όμως δεν μπόρεσαν να πάρουν ανάλογη απόφαση από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, όπως στην περίπτωση της Λιβύης, που θα τους έδινε το πρόσχημα της άμεσης στρατιωτικής επέμβασης. 

Το βέτο της Ρωσίας τους σταμάτησε, η οποία δεν ήθελε να χάσει τη μοναδική στρατιωτική βάση που διαθέτει στη Μεσόγειο.

Μην έχοντας το απαραίτητο πρόσχημα για να κηρύξουν "ανθρωπιστικό" πόλεμο εναντίον του Άσαντ, ξαμόλησαν το τέρας του Χαλιφάτου. Κι έτσι ένας ολόκληρος στρατός μισθοφόρων χωρίς να στηρίζεται εμφανώς σε κανένα κράτος, χωρίς γραμμές εφοδιασμού και ενισχύσεων άρχισε τη μαζική σφαγή στη Συρία. Εξοπλισμένος με όπλα διασποράς από Βρετανία κυρίως, αλλά και Γαλλία, Γερμανία και ΗΠΑ - ιδανικά για χρήση εναντίον πυκνοκατοικημένων περιοχών - μετέφεραν τις μάχες στις μικρές και μεγάλες πόλεις της Συρίας.

Στόχος των επιτελείων που τροφοδοτούσαν τις ορδές του Χαλιφάτου και των υπολοίπων με μισθοφόρους, εφόδια, όπλα, πυρομαχικά, κοκ, ήταν να εφαρμοστεί πολιτική γενοκτονίας εναντίον του λαού της Συρίας. 

Την ίδια περίοδο και χωρίς κανένα λόγο, που να βασίζεται στο δίκαιο, οι χώρες της ΕΕ και φυσικά οι ΗΠΑ διακόπτουν τις διπλωματικές σχέσεις με την επίσημη κυβέρνηση της Συρίας και κλείνουν τις πρεσβείες της. 

Η Ελλάδα ήταν μια από τις πρώτες που εφάρμοσε την πολιτική αυτή.

Και σαν να μην έφτανε αυτή η προσπάθεια διπλωματικού και πολιτικού αποκλεισμού της νόμιμης κυβέρνησης της Συρίας, η οποία είχε υποστεί εισβολή ξένων δυνάμεων, προχωρούν και σε κυρώσεις εναντίον της. Έτσι βασικά είδη, όπως φάρμακα και τρόφιμα, απαγορεύονται να διακινηθούν από τις χώρες της ΕΕ προς τη Συρία. Μόνο και μόνο για να επιδεινώσουν την κατάσταση του λαού της Συρίας και να μεγαλώσει ο αριθμός των θυμάτων του πολέμου κυρίως ανάμεσα στους αμάχους.

Το ξαναλέμε για να νιώσουμε την πρέπουσα εθνική υπερηφάνεια ως Έλληνες. Η επίσημη Ελλάδα από την εποχή των Σαμαροβενιζέλων έως σήμερα έχει πρωτοστατήσει στην επιχείρηση γενοκτονίας και διάλυσης στη Συρία.

Το αποτέλεσμα; 

Πάνω από 220 χιλιάδες οι νεκροί. 

Πάνω από 7,6 εκατομμύρια οι εκτοπισμένοι στο εσωτερικό της Συρίας. 

Και πάνω από 4 εκατομμύρια οι πρόσφυγες στα γειτονικά κράτη (Τουρκία, Λίβανος, Ιορδανία και Ιράκ). Σύνολο πάνω από 12,2 εκατομμύρια εκ των οποίων 5,6 εκατομμύρια παιδιά χρειάζονται ανθρωπιστική στήριξη και βοήθεια. Σε ένα σύνολο πληθυσμού που ανερχόταν σύμφωνα με την τελευταία απογραφή του 2014 σε λίγο πάνω από 17 εκατομμύρια ανθρώπους.

Η κατάσταση αυτή προκλήθηκε όχι ως φυσική συνέπεια του πολέμου, αλλά ως αποτέλεσμα μιας σκόπιμης εκστρατείας των μισθοφόρων εναντίον του πληθυσμού στη Συρία. Ο βίαιος εκτοπισμός εκατομμυρίων ήταν το όπλο των εισβολέων προκειμένου να επιβάλλουν τον διαμελισμό της Συρίας σε ζώνες υπό των έλεγχο ένοπλων συμμοριών και φυλάρχων, όπως συνέβη στη Λιβύη. Επίσης ο εκτοπισμός και η μαζική σφαγή κλόνισαν τις δυνάμεις των ενόπλων δυνάμεων της Συρίας. Λιγόστεψαν δραστικά οι εφεδρείες και οι δυνατότητες στρατολόγησης για την υπεράσπιση της πατρίδας.

Ωστόσο, ο λαός της Συρίας παρά το τρομακτικό πλήγμα έδωσε μαθήματα σε όλους μας εθνικής συνοχής και πατριωτισμού. Το σύνολο σχεδόν των υπαρκτών πολιτικών δυνάμεων της Συρίας συγκρότησαν μια πατριωτική συμμαχία για την υπεράσπιση της πατρίδας από την εισβολή. Στη συμμαχία αυτή εντάχθηκαν ακόμη και δυνάμεις, που έχουν υποστεί διώξεις από το καθεστώς Άσαντ. Όπως π.χ. οι κομμουνιστές, αλλά και διάφοροι φιλελεύθεροι δημοκράτες.

Ταυτόχρονα η καλλιέργεια θρησκευτικών διαιρέσεων ανάμεσα σε Αλουίτες, Σουνίτες και Δρούζους δεν βρήκε γόνιμο έδαφος στον πληθυσμό. Πάνω από τις θρησκευτικές διαφορές ήταν και παραμένει η κοινή για όλους πατρίδα, η μία και αδιαίρετη Συρία. Ενώ η επιβολή του νόμου της Σαρίας σε περιοχές υπό τον έλεγχο των μισθοφόρων του Χαλιφάτου και άλλων τζιχαδιστών προκάλεσε μεγάλη αντίθεση ακόμη και στους πιο πιστούς μουσουλμάνους.

Η προβλεπόμενη από το διεθνές δίκαιο συμμαχία που συγκρότησε μια νόμιμη κυβέρνηση ενός κυρίαρχου κράτους που δέχεται εισβολή, όπως αυτή του Άσαντ με τη Ρωσία, το Ιράν και τους Κούρδους έδωσαν την αποφασιστική υπεροχή στις πατριωτικές δυνάμεις της Συρίας για να αντιμετωπίσουν αποφασιστικά τους εισβολείς. Κάθε επιτυχία στα μέτωπα του πολέμου εναντίον των μισθοφόρων από τις δυνάμεις του Συριακού Αραβικού Στρατού και των συμμάχων του, συνιστούσε τεράστια πολιτική ήττα όλων εκείνων που ήθελαν να εμφανίσουν τον πόλεμο στη Συρία ως εμφύλιο και τους εισβολείς μισθοφόρους ως "ένοπλη αντιπολίτευση" στον Άσαντ.

Μετά την απελευθέρωση του Χαλεπιού από τις πατριωτικές δυνάμεις της Συρίας, το δόγμα του παγκόσμιου ιμπεριαλιστικού πολέμου βρίσκεται μπροστά στην πρώτη μεγάλη του στρατιωτική ήττα. 

Ο Άσσαντ δεν έχει κανένα λόγο να συρθεί σε κανένα τραπέζι διαπραγματεύσεων για να νομιμοποιήσει τους μισθοφόρους εισβολείς ως "αντιπολίτευση". 

Η μόνη απάντηση που μπορεί να υπάρξει για όλους αυτούς που αιματοκύλισαν το λαό της Συρίας για 6 ολόκληρα χρόνια είναι η ολοκληρωτική στρατιωτική εκκαθάριση. Μόνο έτσι η Συρία θα ειρηνεύσει, οι πρόσφυγες θα μπορέσουν να επιστρέψουν στις εστίες τους, η πολιτική ζωή της χώρας να ομαλοποιηθεί χωρίς ξένες επεμβάσεις και προστάτες και ο λαός να ανοικοδομήσει προς το συμφέρον του την πατρίδα που υπερασπίστηκε με το αίμα του.

Ίσως τελικά η νίκη των πατριωτικών δυνάμεων της Συρίας να αποτελέσει ένα νέο Βιετνάμ για όλους τους σύγχρονους οπαδούς της παγκοσμιοποίησης και των ιμπεριαλιστικών πολέμων. 

Όπως και να έχει θα είναι η πρώτη μεγάλη νίκη του κράτους-έθνους εναντίον του σύγχρονου ιμπεριαλισμού και των μηχανισμών του με όρους στρατιωτικούς κι αυτό σημαίνει πολλά για όλους τους λαούς που βρίσκονται υπό ξένο ζυγό ή κατοχή.

Ας διδαχθούμε λοιπόν από το παράδειγμα των πατριωτικών δυνάμεων της Συρίας. Ας διδαχθούμε από το πώς έθεσαν θρησκευτικές, ιδεολογικές και πολιτικές διαφορές στην άκρη προκειμένου να υπερασπιστούν την πατρίδα τους από τις δυνάμεις της παγκοσμιοποίησης. Ας διδαχθούμε τώρα, τώρα πριν είναι αργά. Πριν δηλαδή χρειαστεί να υπερασπιστούμε κι εμείς την πατρίδα μας υπό καθεστώς στρατιωτικής εισβολής και κατοχής.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΖΑΚΗΣ