Η ουκρανική κρίση αιφνιδίασε τη Δύση , μια Δύση με ηγεσία κάτω του μετρίου. Ας δούμε, όμως, μερικά δεδομένα σχετικά με την ουκρανική κρίση.
Πρώτον, δεν υπάρχει αμερικανική στρατιωτική δυνατότητα, η οποία θα μπορούσε να «πείσει» τον Πούτιν να παραδώσει την Κριμαία. Αν και η Ρωσία απέχει σε ισχύ από την πάλαι ποτέ Σοβιετική Ένωση, εντούτοις παραμένει εξαιρετικά ισχυρή και αυτό ο Λευκός Οίκος το γνωρίζει καλά. Παράλληλα, «παίζει» ουσιαστικά εντός έδρας. Η Ρωσία, σύμφωνα με Αμερικανό σχολιαστή, είναι μια από τις λίγες χώρες του κόσμου, που δεν μπορεί να πιεστεί, ακόμα και...
αν εμφανιστεί στις ακτές της μια αμερικανική ομάδα μάχης αεροπλανοφόρου.
Δεύτερον, είναι αποκλειστικά στη διακριτική ευχέρεια της Μόσχας να παραδώσει ή να ενσωματώσει την Κριμαία, αναλόγως των ανταλλαγμάτων που θα λάβει ή δεν θα λάβει. Τα περίοικονομικών κυρώσεων, ειδικά από την εξαρτημένη από το ρωσικό φυσικό αέριο ΕΕ, είναι τουλάχιστον αστεία.
Το ζητούμενο λοιπόν για τη Δύση, θα ήταν ίσως η προσπάθεια κατανόησης των λόγων που εξανάγκασαν τον Πούτιν να αναλάβει δράση. Ποιος ήταν εν ολίγοις, ο αντικειμενικός σκοπός της όλης ενέργειας.
Μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης και τη δημιουργία της ανεξάρτητης Ουκρανίας, η Ρωσία διατήρησε, κατόπιν ειδικής συμφωνίας, τις ναυτικές της βάσεις στη χερσόνησο της Κριμαίας, μέσω των οποίων ασκεί έλεγχο στον ζωτική σημασία για την ίδια, θαλάσσιο χώρο της Μαύρης Θάλασσας– για την έξοδο στην οποία η Ρωσία αγωνίζεται, από την εποχή που ο Μέγας Πέτρος ήταν έφηβος (το 1690) και δεν προτίθεται να παραδώσει τον έλεγχό της σε οποιονδήποτε άλλον, της Τουρκίας περιλαμβανομένης.
Και λέμε της Τουρκίας διότι τυχόν ρωσικός αποκλεισμός από την Μαύρη Θάλασσα, εκ των πραγμάτων θα είχε ως συνέπεια την επέκταση της τουρκικής ζώνης επιρροής στην περιοχή,όπως διδάσκει η ιστορία.
Η πρώτη ρωσική απόπειρα εξόδου την Αζοφική, ήταν αμυντικού χαρακτήρα και έγιναν από τον τσάρο Ιβάν τον Τρομερό, στα μέσα περίπου του 16ου αιώνα, με σκοπό τη προστασία της Μόσχας από τους Τατάρους, οι οποίοι, ως σύμμαχοι των Οθωμανών, εκτελούσαν μεγάλης κλίμακας επιδρομές, φτάνοντας, ακόμα και καταλαμβάνοντας, τη Μόσχα.
Στους επόμενους αιώνες η Ρωσία δεν ήταν σε θέση να διεκδικήσει την έξοδό της στη Μαύρη Θάλασσα, η οποία αποτελούσε οθωμανική λίμνη. Η πρώτη απόπειρα του Μεγάλου Πέτρου, ευοδώθηκε, προσωρινά, το 1696, με την κατάληψη οπό τους Ρώσους του Αζόφ και την απόκτηση πρόσβασης στη Μαύρη Θάλασσα, μέσω της Αζοφικής. Αμέσως μετά, ο Μ. Πέτρος ίδρυσε την πρώτη ρωσική ναυτική βάση στην περιοχή, η οποία ήταν επιχειρησιακή το 1698.
Το 1711 οι Ρώσοι έχασαν το Αζόφ και τη ναυτική τους βάση, αλλά δεν σταμάτησαν ποτέ να προσβλέπουν στην επιστροφή τους. Κατά τον Ρωσοτουρκικό Πόλεμο του 1735-39 οι Ρώσοι, για πρώτη φορά, κατάφεραν να πατήσουν πόδι στην Κριμαία.
Η ήττα των Τούρκων στον επόμενο Ρωσοτουρκικό Πόλεμο του 1768-74, ο οποίος έληξε με τη Συνθήκη του Κιουτσούκ Καϊναρτζί, είχε ως αποτέλεσμα το Ταταρικό κράτος (χανάτο) της Κριμαίας, να περάσει «υπό την προστασία» της Ρωσίας. Απόπειρα των Τατάρων, το 1783, να αποτινάξουν τη ρωσική προστασία, είχε ως αποτέλεσμα την κατάληψη και ενσωμάτωση της Κριμαίας στη Ρωσική Αυτοκρατορία.
Από τότε, η κυριαρχία των Ρώσων στην Κριμαία χάθηκε μόνο το 1942-44, από τους Γερμανούς του Χίτλερ και τώρα επιχειρήθηκε έμμεσα… από τους Γερμανούς της Μέρκελ. Πέραν όμως του ελέγχου της Κριμαίας, η Ρωσία έχει ξεκαθαρίσει και η Δύση – κυρίως οι ΗΠΑ – είχε ατύπως έστω αποδεχτεί, ότι δεν θα επέτρεπε επεμβάσεις στην «παλιά της γειτονιά». Το απέδειξε άλλωστε απέναντι στον ολίγον φαιδρό Σακασβίλι.
Η «λαϊκή εξέγερση» της Ουκρανίας, είναι δεδομένο ότι υπήρξε ελεγχόμενη – κατά την ταπεινή μας άποψη δεν υπήρξε ποτέ στην ιστορία, γνήσια λαϊκή εξέγερση μεγάλης κλίμακας, ούτε καν η Γαλλική Επανάσταση. Πριν, αλλά και κατά τη διάρκειά της ουκρανικής εξέγερσης, «ηγέτες» των Ουκρανών εξεγερμένων είχαν επαφές με τη Γερμανία και φαίνεται πως στον ένα ή τον άλλο βαθμό, πήραν την «ευλογία» του Βερολίνου.
Οι ΗΠΑ από την πλευρά τους, ίσως τελικά να «έπαιξαν» αυτό το χαρτί, στοχεύοντας εν τέλει στη διάσπαση των ισχυρών δεσμών Μόσχας – Βερολίνου. Για τον Πούτιν λοιπόν, η διατήρηση στην καλύτερη περίπτωση των ναυτικών του βάσεων στην Κριμαία, αν όχι ολόκληρης της χερσονήσου, είναι το ζητούμενο, το οποίο θα είναι δεδομένο ότι θα διασφαλίσει με κάθε, μα με κάθε τρόπο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Υβριστικά σχόλια δεν δημοσιεύονται...Επίσης χρησιμοποιήστε ελληνική γραφή για να αναρτηθούν τα σχόλιά σας.