Τότε που πύρωνε ο καλοκαιριάτικος ήλιος, αυτός περνούσε τρέχοντας σχεδόν κι έλεγε πότε να δροσίσει, να κάτσει επιτέλους στο παγκάκι, να ονειρευτεί...
Δρόσισε, ήρθε το φθινόπωρο, κι αυτός περνούσε τρέχοντας πάλι, κι έλεγε πως, καλύτερα το χειμώνα να 'ρθει, τότε που όλα παγώνουν και σωπαίνουν, να κάτσει στο παγκάκι, να ονειρευτεί...
Πάγωσε ο καιρός,
έπιασε να χιονίζει κι αυτός έτρεχε ακόμα, πώς να καθίσει στο βρεγμένο παγκάκι να ονειρευτεί μέσα στον παγωμένο αέρα, καλύτερα να περιμένει την άνοιξη...
Ήρθε κι η άνοιξη κι αυτός ακόμα έτρεχε... αλλά δεν είχε άλλη δικαιολογία, ήταν η ώρα πια να κάτσει στο παγκάκι, να ονειρευτεί, μέσα στη φύση που έδινε τον πιο γλυκό κι ελπιδοφόρο εαυτό της...
Κοντοστάθηκε λοιπόν δίπλα του, πρόσεξε τις χαραγματιές στο ξύλο, μύρισε το άρωμα των δέντρων κι αποφάσισε στα γρήγορα, πριν μετανιώσει, πως δεν ήταν στον χαρακτήρα του να κάθεται στα παγκάκια και να ονειρεύεται, είχε κιόλας αργήσει...
Από εκείνη την ημέρα το δρομολόγιο άλλαξε, δεν ξαναπέρασε ποτέ από κει, μάταια τα όνειρα, αποφάνθηκε.
Ιωάννα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Υβριστικά σχόλια δεν δημοσιεύονται...Επίσης χρησιμοποιήστε ελληνική γραφή για να αναρτηθούν τα σχόλιά σας.