Σ’ εσένα υπέροχε τρελέ!

Σ’ εσένα υπέροχε τρελέ!

Που δεν σπατάλησες τα νιάτα σου υπηρετώντας τη λογική....

Που γέμισες με όνειρα το νου και την καρδιά σου και τα άκουσες και τ’ αγάπησες
και γι’ αυτά πολέμησες και έκλαψες και γέλασες και μαζί τους μεγάλωσες.

Σ’ εσένα τον υπέροχο τρελό, που είπες τόσες καλημέρες στις τρεις το μεσημέρι
και τόσες καληνύχτες όταν ξημέρωνε ο ήλιος.

Που γλέντησες έτσι όπως οι λίγοι ξέρουν
και δούλεψες τόσο πολύ, όσο λίγοι μπορούν.

Που σεβάστηκες, κι άκουσες, κι έμαθες,
κι έπειτα τόλμησες να γίνεις διαφορετικός. Να μη γίνεις οπαδός.

Σ’ εσένα που δεν μέτρησες ποτέ με το γραμμάριο και το υποδεκάμετρο,
ούτε τα συναισθήματα ούτε τα υπάρχοντά σου,
αλλά γενναιόδωρα τα πρόσφερες χωρίς να κρατάς σημειώσεις για χρωστούμενα.

Σ’ εσένα που ξέρεις πως η ζωή, πότε σου χαμογελάει,
και πότε δοκιμάζει τις αντοχές σου.

Κι αυτό είναι το παιχνίδι.

Σ’ εσένα μοναδικέ τρελέ που δε διστάζεις, παρόλο που φοβάσαι,
να παίζεις με πάθος το παιχνίδι, γιατί έμαθες πια πως έτσι, εσύ, ο ταξιδευτής αυτού του χρόνου, γίνεσαι θαυματοποιός και μάγος της ζωής σου.

Σ’ εσένα ο θαυμασμός
και η αγάπη μου.

Βένα Καλογήρου