Το μακελειό δεν θα ξεκινήσει σαν μια πορεία προς την ελευθερία, αλλά σαν μια σφαγή μεταξύ μας για το ποιος θα φάει ποιον για να επιβιώσει.

ΕΙΧΑΜΕ ΚΑΙ ΚΑΤΙ ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ...

Ταγιεράκι, μαλλί κόκκαλο από τη λακ, γύρω στα 55-58?, διηγείται τα "βάσανα".

-Κι έτσι προχωράμε Καίτη μου. 

Πουλήσαμε δυο χωράφια, είχαμε και καμιά σαρανταριά χιλιάδες στην άκρη και κάτι γίνεται.

-Η κόρη είναι ακόμα στη Νομαρχία?

-Βέβαια, και πριν γίνουν όλα αυτά, ευτυχώς που είχαμε βάλει και το Δημητράκη στο Υπουργείο και τη γλυτώσαμε. 

Δεν παραπονιέμαι. 

Τρεις μισθοί πέφτουν στο σπίτι, θα πάρω και το εφάπαξ τώρα και τη σύνταξη, εντάξει δεν είναι όπως πριν τρία χρόνια αλλά μπροστά στο χάλι που έχουν άλλοι, μη παραπονιόμαστε και πέσει και φωτιά να μας κάψει.... Και τα σπίτια τους έχουν τα παιδιά και το κατιτί....

Αυτό το κατιτι... λέξη φετίχ. 

Το ελληνικό θαύμα των δυο υπαλλήλων με τέσσερα σπίτια, ένα εξοχικό, τρία αυτοκίνητα, πενήντα χιλιάδες καταθέσεις, τέσσερις τηλεοράσεις, τέσσερα κινητά, και γυαλιστερές βρύσες γύρω από τη χέστρα. 

Αυτό το κατιτίς... 

των νοικοκύρηδων (όπως λέει κι ο Αλέξης) που έχουν τις άκρες τους ακόμα, για να μπορούν να ρίχνουν τη ματιά τους στα πρωινάδικα και μεσημεριανάδικα κουτσομπολιά, που διαλέγουν μπουμπουνιέρες για την Αννούλα, αυτοκίνητο για το Δημητράκη, γαλοπούλα τα Χριστούγεννα και λάδι από το χωριό για να λαδώνει το αντεράκι....

Είναι οι οικογένειες με τέσσερις μισθούς απέναντι σ΄εκείνους με τον κανένα. 

Η ζωούλα εκείνων με το κάτι στην άκρη απέναντι στη ζωή εκείνων που δεν έχουν πια ούτε μέση, ούτε άκρη, ούτε τέλος...
Είναι το τόσο % που θα φάμε πάλι στη μούρη όταν θα βάλουν τα κυριακάτικα και θα πάνε να ψηφίσουν όπως έκαναν και το περασμένο καλοκαίρι. 

Δεν είναι κοπάδια με πρόβατα. 

Είναι κότες στο κοτέτσι. 

Κότες που κάνουν ακόμα αυγά κι έχουν κι ένα κόκορα να τις τακτοποιεί. 

Τα πρόβατα βελάζουν στα σφαγεία, οι κότες κακαρίζουν μονότονα κι εκνευριστικά, και τα αρπαχτικά φέρνουν βόλτες ανενόχλητα. 

Να πέσει φωτιά να σας κάψει αν παραπονεθείτε κοτούλες. 

Στην Ελλάδα των δυο εκατομμυρίων ανέργων, του ενός εκατομμυρίου σκλάβων, και των μερικών εκατοντάδων χιλιάδων άχρηστων που περιφέρουν ακόμα την ύπαρξή τους στο δόξασοι ο θεός κι η Παναγιά που δεν είμαστε σαν τους άλλους.

Όσο βλέπετε ακόμα να περιφέρονται μαλλιά με μπόλικη λακ, αυτοκίνητα που φρακάρουν τους δρόμους, ουρές στις αλυσίδες των εκπτώσεων,  γάμους με φρουφρου κι αρώματα, βαφτίσια με μπουμπουνιέρες με δωράκι και κηδείες με ακριβά φέρετρα, δεν θα γίνει κιχ....

Όσο για κάποιους μνημόνιο σημαίνει πεινάω  και για κάποιους άλλους περιόρισα λίγο τα φιλέτα και τις τσιπούρες το μνημόνιο θα είναι εδώ ενωμένο δυνατό.....

Θα είναι ένας αχταρμάς από φωνές διαμαρτυρίας ανακατεμένες με λίγο Σουλεΐμάν τον Μεγαλοπρεπή, συσσίτια για τους άστεγους και διαγωνισμούς μαγειρικής στα χαζοκάναλα, ουρές που θα στενάζουν για τις δόσεις στην εφορία, στη ΔΕΗ και στις τράπεζες κι ουρές που θα ψάχνουν συνολάκια στις εκπτώσεις, παιδιά που θα φεύγουν στο εξωτερικό για να βρουν μια καλύτερη τύχη και παιδιά που θα φεύγουν διακοπές για τη Μύκονο. 

Οι αγανακτισμένοι εξαφανίστηκαν γιατί έχουν μοιραστεί πλέον σε δυο κατηγορίες, σ΄εκείνους που έχουν μετατραπεί από αγανακτισμένους σε "μου έχει γυρίσει το μάτι ανάποδα" και σ΄εκείνους που σκέφτηκαν πως καλό είναι να συμμαζευτούν και να φυλάξουν τις "άκρες" τους...

Ω είμαστε ένα υπόδειγμα ξεπεσμένου κράτους με τα όλα του. 

Και τους άρχοντες που έχουν σκάσει στο φαΐ από τη βούτα, και τους μίζερους με τις άκρες που φυλάνε το κωλαράκι τους σαν τα μάτια τους και τους αδύναμους να τα κάνουν όλα ρημαδιό δυστυχισμένους που έχουν περιοριστεί στα παρακάλια ή στα χάπια. 

Κι ανάμεσα σε όλους αυτούς ομάδες που προσπαθούν να μαζέψουν "ενορίτες" για ένα υψηλότερο σκοπό, όπως πατρίδα, ελευθερία, αξιοπρέπεια, τιμωρία των ενόχων και άλλα τέτοια, οι οποίες ξεκινάνε με μεγάλα λόγια και μετά από λίγο καταλήγουν λέσχη διαμαρτυρόμενων χωρίς αποτέλεσμα....

Η κυβέρνηση έχει πάρει το δρεπάνι και θερίζει όπου βρει, η αντιπολίτευση κάνει το καθήκον της με συλλογή από όχι και παρόν στις συνεδριάσεις του Κοινοβουλίου, όπου πρέπει οι κυρίες να μη ντύνονται με ταγιεράκια των επτά χιλιάδων γιατί εκνευρίζουν τους πεινασμένους, κι οι ξένοι σκέφτονται πως έχουν να κάνουν πολλά επάνω μας ακόμα αφού έχουμε το στομάχι να τα αντέξουμε....

και μη πούμε αλλιώς γιατί φωτιά θα πέσει να μας κάψει....

Ήμαρτον. 

Το μεγαλύτερο βέβαια αγκάθι δεν είναι γιατί εκείνοι με το κατιτίς δεν κάνουν τίποτα. Γιατί είναι ευνόητος ο λόγος. 

Τη βγάζουν, ακόμα, καθαρή και μπορούν να συνεχίσουν να περιφέρουν το άδειο κουφάρι τους καλοντυμένο και νοικοκυρεμένο. 

Το αγκάθι είναι γιατί εκείνοι που τους έχει γυρίσει το μάτι ανάποδα συνεχίζουν να κοιτάνε αλλήθωρα. Κι εδώ η απάντηση ίσως είναι απλή. 

Να πάνε που και να κάνουν τι? 

Να ενωθούν όλοι μαζί κάτω από ποια στέγη? 

Αφού όλα τα μαντριά είναι ξεσκέπαστα, χάσκουν από παντού. 

Δεν έχει κανείς πια εμπιστοσύνη κι ελπίδα ούτε στον εαυτό του. 

Με τι κοινό όραμα να βαδίσουν οι χιλιάδες σφαγιασμένοι από τα μνημόνια του αίσχους? 

Τι κοινό όραμα μπορούν να έχουν πολίτες που μέχρι πριν λίγο καιρό δεν είχαν κανένα άλλο όραμα εκτός από τα υποκοριστικά τους που έπρεπε να ικανοποιήσουν?

Δεν γίνεται κανείς πολεμιστής από τη μια μέρα στην άλλη. 

Δεν ξεσηκώνεται ο σκλάβος αν δεν περάσουν δυο τρεις γενιές με το χαλκά στο πόδι. 

Δεν μπαίνουν σαν από θαύμα μέσα μας αξίες που είχαμε πετάξει στο σκουπιδοτενεκέ μαζί με τα παϊδάκια που περίσσεψαν....

Αν ήταν τόσο απλό, δεν θα ήταν παραδείγματα οι πράξεις ηρωισμού αλλά συνήθεια. 

Δεν θα είχε η ιστορία λίγες σελίδες που να λάμπουν κι όλες τις άλλες να ζέχνουν από τη βρώμα 

Δεν θα χρειαζόταν να λέμε ο Λεωνίδας, ο Κολοκοτρώνης, ο ήρωας του 40 κλπ, θα ήμασταν ελεύθεροι και χωρίς μνημόνια αν η ιστορία γραφόταν με τα λόγια και τη καλή θέληση των ελάχιστων.

Δυστυχώς η ζωή μας δεν καθορίζεται από τους λίγους ήρωες αλλά από τους πολλούς εφιάλτες.

  Τους εφιάλτες του προσωπικούς μας και του γείτονα.

Στη περίπτωση της Ελλάδας των μνημονίων πιστεύω (μπορεί και να κάνω λάθος) πως το μακελειό δεν θα ξεκινήσει σαν μια πορεία προς την ελευθερία, αλλά σαν μια σφαγή μεταξύ μας για το ποιος θα φάει ποιον για να επιβιώσει.  

Εύχομαι να κάνω λάθος και να αποδειχτεί πως είμαστε λαός ηρώων και όχι κανιβάλων.

πηγη