Η εξομολόγηση ενός άγιου ανθρώπου....

Πάει µια φορά να εξοµολογηθεί ένας που είχε καµπανάκια δεµένα στα πόδια.

Περίεργος ο παπάς τον ρωτά:
- Τέκνον µου, γιατί φοράς καµπανάκια στα πόδια;
- Ξέρετε πάτερ, τα φοράω για να µε ακούν τα ζουζουνάκια και να φεύγουν,
για να µην τα πατήσω και τα σκοτώσω.
- Τέκνον µου, εσύ είσαι άγιος άνθρωπος, γιατί ήρθες να εξομολογηθείς; 

- Πάτερ, έχω αµαρτίες.
- Σε ακούω, τέκνον µου....
- Να, πέρσι, ήρθε η ξαδέρφη µου στο σπίτι, και κουßέντα την κουßέντα της
έδωσα µία πίπ@.
- Τέκνον µου, αµαρτία, αλλά τα καµπανάκια δείχνουν ότι έχεις καλή ψυχή.
Συχωρεµένος να είσαι.
- Δεν τέλειωσα πάτερ.... Μετά από δυο µήνες ήρθε ο ανιψιός µου σπίτι, και
πάνω στην κουßέντα, τον έßαλα κάτω και του άλλαξα τα φώτα...
- Αµαρτία µεγάλη, τέκνον µου, αλλά τα καµπανάκια σε σώζουνε. Συχωρεµένος
να είσαι.
- Μα πάτερ, δεν τελείωσα. Πριν δύο µήνες ήρθε η νύφη µου στο σπίτι, και
πάνω στην κουßέντα της τον φόρεσα. Μετά από µία ßδοµάδα ήρθε η
θεία µου, και πάνω στην κουßέντα της τον έχωσα στα ßυζιά. Και
πριν δυο µέρες... 
Πετάγεται όρθιος ο παπάς και του λέει:

- Άντε, χριστιανέ µου! Βγάλε τα καµπανάκια από τα πόδια σου και ßάλτα
στα @ρχίδι@ σου να σε ακούει ο κόσµος και να φεύγει !!!