«Για τη φασολάδα του αθλητή»…

Διατροφικά...

Από τα ζάπινγκ που κάνω στη τηλεόραση  αποκομίζω γενικά την εντύπωση  ότι δυο θέματα υπερέχουν όλων ...

– το  ένα είναι οι «μπηχτές» εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ , 

το άλλο οι συνταγές φαγητών από διάφορους «συνταγο-λόγιους»…

Το ένα θέμα είναι εμετικό, το άλλο  προκαλεί  λιγούρα και...σιελόρροια ,  ιδιαίτερα όταν συνδυάζεται  με καλοτραβηγμένα  πλάνα. 

Πάντως   η εμετική διάθεση ελάχιστα συμψηφίζεται από τη γαστριμαργική , δεδομένου ότι και οι δυο εκτυλίσσονται μέσα σε ένα  σκηνικό ανέχειας :  όπου η τροφή εκφεύγει της αρμοδιότητας των καλοζωϊστών  και γίνεται κοινωνικό ζήτημα …

Έχω κοντινές και μακρινές αναμνήσεις από τις διακυμάνσεις στη σχέση τροφής και  Έλληνα. 

Οι αστειότερες όλων αφορούν τις αυτοσχέδιες παραστάσεις που έδιναν    κάποιοι  παλαιστές της δεκαετίας  του 60 - σαν τον γνωστό Σαμψών -   σπάζοντας αλυσσίδες και γενικά  δείχνοντας τη δύναμή τους. Το αστείο έγκειται στο ότι μετά τη παράσταση,  περιφερόταν  καπέλο  για τη συλλογή χρημάτων  συνοδευόμενο από την έκκληση : «Για τη φασολάδα του αθλητή»…

Στη μεταπολεμική περίοδο η φασολάδα αφενός και το «λιτοδίαιτον του Έλληνος» αφετέρου,  ήταν εθνικές ορίζουσες, αν και δεν απουσίαζε η αναφορά σε ένα χρυσό αιώνα  της αφθονίας  - « που σέρναν τα σκυλιά με τα λουκάνικα» - σύμφωνα με το  τραγούδι.  

Οι μορφωμένοι της εποχής αναφέρονταν στα  «στερητικά σύνδρομα» της μετακατοχικής περιόδου,  όμως στα  Πανεπιστήμια οι φοιτητές των Οικονομικών Σχολών  εξοικειώνονταν με τη σχέση της φθίνουσας διατροφικής δαπάνης ως προς  το συνολικό εισόδημα, στη πορεία της οικονομικής ανάπτυξης…

Τελικά τα πράγματα ήλθαν εκεί που ήλθαν :

 Έπειτα από μια  περίοδο διατροφικής ευωχίας , με τη κυριαρχία των   περιαστικών ταβερνοχώρων  για τους πιο μπανάλ  -    και με τις   γευστικές περιπλανήσεις στα πιο εξεζητημένα εστιατόρια για τους  γευσιγνώστες (μόνο εστιατόριο λαπωνικής κουζίνας δεν άνοιξε στην Αθήνα ! ) φτάσαμε εκεί που φτάσαμε :  

Να συλλέγονται μακαρόνια και ρύζια  για την υποστήριξη ανθρώπων που  κινδυνεύουν να πεινάσουν….

Ζούμε πλέον  μια γενικότερη, παραγωγική,  καταναλωτική, αλλά   και ιδεολογική «σύμπτυξη» - που είναι το αντίθετο της «ανάπυξης».  Ζούμε τον παραγκωνισμό  σημαντικών διατροφικών προταγμάτων  – όπως είναι το Ιπποκρατικό γνωμικό «Η τροφή είναι το φάρμακό σου». 

Κινδυνεύουμε να ξεχάσουμε το κίνημα slow food – της  ποιοτικής «αργοφαγίας» ως αντίθετης  στη λογική της ευτελούς προχειροφαγίας των «ταχυφαγείων».

Ζούμε την ύφεση πλανητικής κλίμακας συλλογισμών  – όπως αυτών που συνέδεαν την κρεοφαγία του πρώτου κόσμου με την υποταγή των τριτοκοσμικών και την καταστροφή ζωτικών φυσικών τους πόρων. 

Σήμερα θα μας ήταν αδιανόητη  μια  κίνηση διαμαρτυρίας  όπως αυτή των «Φίλων της Γης»  της δεκαετίας του 80 : 

 Σχετικά με  τις εκχερσώσεις των τροπικών δασών για τη δημιουργία βοσκοτόπων, την εκτροφή βοοειδών  -   και τελικά  τη προσφορά  χάμπουργκερ στα φαγάδικα της Βόρειας Αμερικής…..