Για να "γυρίσει το παιχνίδι" πρέπει να αρχίσουν οι πολιτικά υπεύθυνοι για τη χρεωκοπία της χώρας γράψουν τα ονόματά τους πάνω στα όστρακα που περιφέρει άγραφα ο αναλφάβητος λαός.

Όστρακα και ψηφοδέλτια

 

Ακούγοντας τη δήλωση του πολιτικού ογκόλιθου Πάγκαλου ότι για να διασωθεί η Δημοκρατία χρειάζεται ένας νέος Περικλής, άρχισα να αναρωτιέμαι αν έχει δίκιο...

Ήταν πράγματι σπουδαίος ο Περικλής.

Με τη διαφορά ότι πέτυχε μια Αθήνα στα πάνω της και βρήκε λεφτά και δύναμη για να προχωρήσει το μεγάλο του έργο.
Η Ελλάδα του 2012 όμως, είναι μια χώρα στην ακριβώς αντίθετη κατάσταση.
Μια χώρα η οποία ρημάζεται από άδικα μέτρα επιλεκτικής φτωχοποίησης κοινωνικών στρωμάτων.
Μια χώρα όπου βασιλεύει η Αδικία.
Και όπου υπάρχει γενικευμένη αδικία, τότε κινδυνεύει άμεσα η Δημοκρατία.

Δημοκρατία= Ισηγορία + Ισονομία.

Και οπως γνωρίζουμε υπάρχει σχέση αναλογίας ανάμεσα στους δυο όρους μιας εξίσωσης.
Απ' τη στιγμή που ισηγορία και ισονομία καπούτ, τότε και δημοκρατία καπούτ.
Και αν η ισηγορία είναι ένα πολιτικό δικαίωμα με δυσκολία στην πραγματοποίησή του και αν δεν έχει ορατό και χειροπιαστό αποτέλεσμα, η ισονομία έχει και παραέχει.
Στη φορολογία, στη δικαστική και αστυνομική αντιμετώπιση, στη μισθολογική πολιτική, στη διαφθορά και αλλού.
Και αυτή η ρημάδα η έλλειψη Ισονομίας μάλιστα είναι πιθανότατα ο σημαντικότερος παράγοντας της ανεξέλεγκτης οργής των πολιτών ενάντια στα τεκταινομενα. Ακόμη και των ψηφοφόρων του Μνημονίου.
Όλοι (σχεδόν) ζητούν ένα πράγμα: Δικαιοσύνη.
Ο καθένας βέβαια έχει κατατάξει αλλιώς τους ενόχους στο μυαλό του, αλλά όλοι συμφωνούν στις τεράστιες (εκκούσιες ή ακούσιες) ευθύνες της πολιτικής εξουσίας για τη σημερινή κατάντια.
Όταν ο πολίτης δει πρωταγωνιστές της πολιτικής σκηνής να αυτομαστιγώνονται πολιτικά για τις ευθύνες τους στη χρεωκοπία της χώρας, τότε η έκρυθμη κατάσταση θα εξομαλυνθεί.

 

Το όστρακο του Αριστείδη

Ο Περικλής λοιπόν, συμβολίζει την πορεία μιας χώρας από την ευμάρεια στη απόλυτη δόξα.
Ο Αριστείδης όμως συμβολίζει την πολιτική γενναιότητα του πολιτικού άνδρα που, παρότι δε μετανιώνει για τις επιλογές του, φορτώνεται σις πλάτες του έστω και δυσανάλογο βάρος και σχεδόν... αυτοεξορίζεται για το καλό της Πολιτείας του.
Αναφέρομαι φυσικά στη γνωστή ανέκδοτη ιστορία του Αριστείδη με έναν αναλφάβητο συμπολίτη του που δεν τον είχε αναγνωρίσει φυσιογνωμιά και του ζήτησε να γράψει πάνω στο όστρακο το όνομα "Αριστείδης", με σκοπό την καταδίκη του σε εξορία.
Ο Αριστείδης ζήτησε να μάθει το γιατί και ο γέρος του απάντησε ότι βαρέθηκε να ακούει συνέχεια να τον λένε "δίκαιο".
Ο Αριστείδης σύμφωνα με αυτήν την παράδοση, δέχτηκε και έγραψε το όνομά του πάνω στο όστρακο και ακολούθως εξορίστηκε.

Όταν αφιερώνεις τη ζωή σου στην πολιτική, τότε την αφιερώνεις και στην πολιτεία.
Και όπως δοξάζεσαι την ώρα που αυτή μεγαλουργεί, έτσι ταπεινώνεσαι στην ώρα που αυτή καταβαραθρώνεται.
Έτσι και ο κάθε πολίτης θα σου υποκλιθεί, αν φερθείς ανιδιοτελώς ως άλλος Αριστείδης, και η Δημοκρατία θα επιβιώσει.

Όστρακα και ψηφοδέλτια

Όσο όμως οι πολιτικά υπεύθυνοι της σημερινής καταστροφής βολτάρουν στα βουλευτικά έδρανα, στα τηλεοπτικά πάνελ και στα προεκλογικά μπαλκόνια ως μετανοημένες Μαγδαληνές και ως επίδοξοι σωτήρες απ' την καταστροφή στην οποία πρωταγωνίστησαν, τόσο η Δημοκρατία θα βεβηλώνεται, θα υποδαυλίζεται και θα υποσκάπτεται και θα οδηγείται σε ακόμη επικινδυνότερα μονοπάτια.

Επομένως, το πρώτο βήμα για να "γυρίσει το παιχνίδι" είναι να αρχίσουν οι πολιτικά υπεύθυνοι για τη χρεωκοπία της χώρας γράψουν τα ονόματά τους πάνω στα όστρακα που περιφέρει άγραφα ο αναλφάβητος λαός.

Αλλά η ελληνική πολιτική ελίτ αντί να γράψει το όνομά της στα όστρακα, το γράφει στα ψηφοδέλτια. 

Και αντί να φερθεί ως Αριστείδης, φέρεται ως Αλκιβιάδης...