Υπάρχουν ακόμη αφελείς;
Υπάρχει μήπως κανείς που δεν αντιλαμβάνεται τι ακριβώς επιδιώκουν και πού οδηγούν τα πράγματα όλοι όσοι θέλουν να κόψουν στη μέση τις αποζημιώσεις απολύσεων και ταυτόχρονα να θεσμοθετήσουν τον (διά βίου) κατώτατο μισθό;
Τρέφει κανείς αυταπάτες για τον ρόλο της κυβέρνησης (των τριών);
Πιστεύει κανείς τις μάχες που λένε ότι δίνουν με τους επόπτες;
Ποιο είναι το ζητούμενο;
Η «ανταγωνιστικότητα»! Τι σημαίνει ανταγωνιστικότητα;
Παραγωγή με το ελάχιστο κόστος. Πώς επιτυγχάνεται κάτι τέτοιο;
Με επενδύσεις σε τεχνολογίες, οργάνωση και εκμηδένιση του εργασιακού κόστους. Αυτή ακριβώς είναι η διακηρυγμένη επιδίωξη των πιστωτών και των εγχώριων (πολιτικών και άλλων) τοποτηρητών τους, η οποία κρύβεται πίσω από τον κωδικό «ανταγωνιστικότητα».
Το πώς αναζητούν την ελληνική ανταγωνιστικότητα οι ξένοι και εγχώριοι σωτήρες όλοι το γνωρίζουν πια:
κόβουν το εισόδημα,
δημιουργούν ανεργία και στρατιές ανέργων,
διαμορφώνουν μισθούς Κίνας.
Όσο για την οργάνωση και τις επενδύσεις...
Αυτές, όταν και αν έρθουν, θα συναντήσουν μια κατεστραμμένη κοινωνία, έναν απεγνωσμένο στρατό ανέργων, μια ζούγκλα υπερ-αποδοτικότητας. Η ανταγωνιστικότητα θα εξασφαλιστεί με το μισθολογικό ξεροκόμματο, με τη μηδαμινή ασφαλιστική κάλυψη, με την επικράτηση της ζούγκλας.
Από ιστορικής άποψης, δεν είναι μακριά η εποχή της του δεκαεξάωρου, της απάνθρωπης παιδικής εργασίας, του εργοδότη - απόλυτου αφέντη.
Ήδη θεσμοθετείται η ευέλικτη εργασία (όσο θέλει το αφεντικό, όποτε θέλει, όπως θέλει και για όσο θέλει). Ήδη οι εργαζόμενοι... απαλλάσσονται από τα βάρη των συλλογικών συμβάσεων και... ελεύθεροι «διαπραγματεύονται».
Ποιος ακόμη τρώει το παραμύθι της νεοφιλελεύθερης εξέλιξης προς ένα δικαιότερο και πιο ορθολογικό κόσμο;
Δημήτρης Μυς
πηγη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Υβριστικά σχόλια δεν δημοσιεύονται...Επίσης χρησιμοποιήστε ελληνική γραφή για να αναρτηθούν τα σχόλιά σας.