Η τέχνη της βλακείας..

Ο Μάνος Αντώναρος γράφει στο blog του γιατί κατα τη γνώμη του τα σημερινά MME είναι αναξιόπιστα και βασικά γιατί πέφτουν από τη μιά γκάφα στην άλλη.

Χθες ήταν  Κυριακή και μάλιστα 28^η Οκτωβρίου και θέλω να σας πω μερικές ιστορίες. Άλλες παλιότερες κι άλλες εντελώς σύγχρονες… Καιρό  και διάθεση να διαβάσετε…

Κατά την προσωπική μου γνώμη οι ιστορίες αυτές έχουν σαν ηθικό δίδαγμα (πιθανότατα αυθαίρετα δικό μου) για το πώς τα ΜΜΕ κατέλυσαν… την ελευθερία του λόγου. Φαίνεται οξύμωρο, αλλά είναι αληθινό… και δεν είναι οξύμωρο, αλλά απλώς: μωρό…όχι baby… αλλά μωρός=κρετίνος.

Την συντριπτική πλειοψηφία όλων αυτων των μεγαλοδημοσιογράφων τους γνωρίζω πολύ καλά. Είναι απλό γιατί:

Είμαστε της ίδια ακριβώς γενιάς… άρα γνωριζόμαστε από τότε που όλοι/ες ξεκινήσαμε μαζί. Πιτσιρικάδες στα τέλη της δεκαετίας του ’70, από τότε που άμισθους μας «τρέχανε» στις εφημερίδες. Ολοι κι όλες μας είχαμε έναν στόχο:

Να συμπληρώσουμε 5ετία και να δώσουμε  εξετάσεις για να μπούμε στην περιώνυμη Ε.ΣΗ.Ε.Α. Να γίνουμε τακτικά μέλη… Ηταν το όνειρο.

Όταν τον ξέρεις τον άλλονε από μικρόνε, τότε τον ξέρεις καλά, γιατί ως γνωστόν οι άνθρωποι ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΟΥΝ. 

Ο τσιγγούνης παραμένει τσιγγούνης, 

ο βλάκας, βλάκας, 

ο προδοτάκος, προδοτάκος, 

ο καριόλης, καριόλης, 

ο φίλος, φιλ…. Εεεεεεεε…

αυτό είναι το μοναδικό που συχνά-πυκνά αλλάζει, επειδή είναι το μόνο (επίκτητο) που επηρρεάζεται από την εξουσία… Είτε επειδή την ασκείς, είτε επειδή την τρέμεις.

Προσωπικά είχα την τεράστια τύχη να μεγαλώσω (στην κυριολεξία) στα γόνατα, ανθρώπων που στην εποχή τους ήταν ΤΙΤΑΝΕΣ. Ποιόν να σας πρωτοπώ; Τον Αλέκο Σακελλάριο, τον Νίκο Τσιφόρο, τον Λάμπρο Κωνσταντάρα, τον Κώστα Γεωργουσόπουλο, τον Κώστα Μητρόπουλο, τον Μίκη Θεοδωράκη…

Όταν σου έχει διηγηθεί ιστορία ο Σακελλάριος ή ο Κωνσταντάρας, πόσο μπορεί να σε εντυπωσιάσει ο Τέρενς Κουίκ όταν τον πρωτοσυναντήσεις;

Για σκεφθείτε το…

Είναι σαν να συγκρίνεις την Μέριλ Στριπ με τη Μιμή Ντενίση.

Στα τόσα χρόνια στα media … γύρω στα 30… και επειδή έχω και παντελή άγνοια κινδύνου και απίστευτη περιέργεια… βρέθηκα πάντα στο κέντρο των μεγάλων αλλαγών. Τabloid,   Ιδιωτική ραδιοφωνία, Ιδιωτική τηλεόραση, internet. Eχω κάνει από όλα… ο,τι μπορεί να ονειρευθεί ένας μάχιμος δημοσιογράφος το’χω κάνει… από διευθυντάρα μέχρι να μην έχω μία. Σκεφθείτε την γκάμα.

Δικαιούμαι λοιπόν κάνω μια συγκριση μεταξύ εκείνων που με μεγάλωσαν στα γόνατά τους και εκείνων που γνωρισα στις κατά καιρούς δουλειές.

Οι μεν το΄χανε και το ξέρανε.

Οι άλλοι δεν το΄χανε και δεν το ξέρανε.

Θα σας πω ένα απλό παράδειγμα:

200 φορές ρώτησα τον Αλέκο Σακελλάριο πώς μπήκε στο θέατρο και 200 φορές μου είπε διαφορετική ιστορία (που έφτιαχνε εκείνη τη στιγμή) που ηταν ΠΆΝΤΑ είτε τρομερά σοβαρή είτε τρομερά ξεκαρδιστική  και αν τον είχα ρωτήσει 1.000 φορές θα μου’χε πει 1.000 φορές διαφορετική ιστορία.

Τι να μου πει τώρα ο κύριος της «Συντέλειας»;

Πριν από καμμιά 10αριά χρόνια ένας μεγαλοδημοσιογράφος διευθυντής ειδήσεων σε τηλεοπτικό σταθμό μας έλεγε ένα βράδι πώς έβγαλε ένα ρεπορτάζ για όλους αυτούς τους μεγαλοκαρχαρίες που κτίζουν πάνω στον γιαλό… Μας έλεγε ονόματα….Ηταν τρομερά περήφανος. Και μεις μαζί του… ξαφνικά κτυπά το τηλέφωνο. Καναλάρχης. Η διευθυντάρα άρχισε να του μιλά χαλαρά… λέγοντας μας σιγανά το ονομά του… την επόμενη στιγμή πετάχτηκε όρθιος…

-Μάλιστα Αμέσως. Ναι τώρα…

Πέρασε τρέχοντας στο απέναντι πεζοδρόμιο (ήταν καλοκαίρι) και τον είδαμε να σχηματίζει ένα νούμερο στο κινητό του… Στα αυτιά μας έφτανε η φωνή του που προσπαθούσε να μην ουρλιάζει, αλλά από την άλλη ναναι απόλυτα σαφής:

-Βγάλτο  τώρα το όνομα  (Τάδε) από το ρεπορτάζ με τις βίλες… Τωρα… μην έρθω και  σας γαμήσω… Ποιος σου είπε να βάλεις αυτό το ρεπορτάζ ρε μαλάκααααα; Εγω; Θα κατέβω να σε σκίσω που λες τέτοια…

Εμ, δεν γίνεται δουλειά έτσι.

Κι όμως βασικά μόνο έτσι γίνεται δουλειά.

Η διευθυντάρα έχει ποοοοοοολλά χρόνια να οδηγήσει αυτοκίνητο με λιγότερο από 5.000 κυβικά… κι όταν ζεσταίνεται βουτάει στην πισίνα του… στα παπάρια του που έγινε ρόμπα στα μάτια μας. Και ξέρετε γιατί στα παπάρια του; Επειδή απλούστατα στην πραγματικότητα δεν μας έβλεπε… είμασταν  διάφανοι… ανύπαρκτοι.

Ανθρωποι που δεν έχουν μοντάρει ούτε  3 δευτερόλεπτα ένα πλάνο, έχουν εικαστική άποψη… Ανθρωποι που δεν μιλούν ούτε μια λέξη αγγλικά έχουν άποψη για το ήταν καλός ή όχι ο Λάρι Κινγκ. Ανθρωποι που δεν είχαν γράψει ούτε μια (εμπνευσμένη) παράγραφο σε εφημερίδα, κρίνανε τα περίφημα ON που (τελικά) αποσταθεροποίησαν τη γνώμη του ελληνικού λαού.

Η τηλεόραση είναι τέχνη. Και την τέχνη δεν επιτρέπεται να επιτρέπουμε να την μολύνουν (βιάζουν) οι άτεχνοι.

Ξεχνάτε όμως εσείς οι 30ρηδες ότι την εποχή που αποκτούσατε άποψη για τα πράγματα, το πινέλο της συγκεκριμένης τέχνης το κρατούσε η Ρούλα Κορομηλά. Δίπλα της ανδρώθηκε ένα τέρας… Οι ξυπόλητοι βάλανε γούνες και οι αγάμητοι βούλιαξαν τη Μύκονο. Δεν είπα να πήξουμε στον Χατζιδάκι, αλλά από τον να μην τον ακούσουμε ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΦΟΡΑ είναι εντελώς άλλο πράγμα.

Τον Κωνσταντίνο Μπογδάνο (αυτόν που ισοπέδωσε ο Γ.Γ. της Χ.Α. και μετα χοροπήδησε πάνω στο πτώμα του) δεν τον γνωρίζω. Για να σας είμαι απόλυτα ειλικρινής αγνοούσα την ύπαρξη του για δυο απλούς λόγους: Όταν ακούω ραδιόφωνο ακούω ΜΟΝΟ μουσική και δεν βλέπω τηλεόραση. Δεν είχα ιδέα λοιπόν.

Διαβάζω λοιπόν για την περίφημη συνέντευξη και βέβαια την βλέπω στο Youtube. Εκανα pause στα 5 λεπτά. Εψαξα το βιογραφικό του. Ηθελα να δω αν αυτό που φανταζόμουν ήταν και πραγματικό:

«Κωνσταντίνος Μπογδάνος.Γεννήθηκε το 1979. Θρέμμα της Πλατείας Αμερικής, μέλος της εφηβικής μπάντας 2CV, τριτοδεσμίτης της Σχολής Μωραΐτη και αριστούχος του τμήματος Επικοινωνίας και ΜΜΕ του Παντείου, σπούδασε αναλυτική φιλοσοφία σε μεταπτυχιακό επίπεδο στο King'sCollegeτου Πανεπιστημίου του Λονδίνου. Εργάστηκε στο Λονδίνο ως σύμβουλος επικοινωνίας και businessdevelopmentστην Ευρωπαϊκή Τράπεζα Ανασυγκρότησης και Ανάπτυξης, ενώ παρακολούθησε μαθήματα μακρο-οικονομικών στο LondonBusinessSchool. Eπέστρεψε, πήγε φαντάρος και πλέον, ως δημοσιογράφος, κάνει ραδιόφωνο και αρθρογραφεί. Αγαπά τη μουσική, την ποίηση και τις αθλοπαιδιές.»

Γραμμένο για να τραβήξει το ενδιαφέρον του περίφημου «νεανικού κοινού» Μόνο που δεν πρόσεξε ότι εννοούσε του δικου ΤΟΥ (συνομήλικου) κοινού. Θρέμα της Πλατείας Αμερικής; Τι νόημα έχει αυτό; Ξέρω γω…νάλεγε των Εξαρχείων, Πειραιώτης είχε άλλη σημειολογική σημασία… αλλά της Πλατείας Αμερικής… κι εγώ είμαι θρέμα της Καλλιθέας, που στα περίφημα τζογαδόρικα καφενεία της έμαθα να παίζω χαρτιά, αλλά δεν το κάνω θέμα στα βιογραφικά μου… το πλ. Αμερικής όμως είναι προχό. Και είχε και γκρουπάκι που επαιζε (υποθέτω) στο σχολείο του που ήταν ο «Μωραϊτης»… Καλώστονεεεεεεεεεε ..

Φλώρος δλδ. Φλούμπης…πώς το λένε…

Με πατέντα. trade mark

Γι’ αυτό έλεγε «παρακαλώ» κάτι σαν “be my guest” κάθε φορά που ο καλεσμένος τους του έλεγε, «έ, αφησε με ντε να σου πω αυτό που θέλω»… «Παρακαλώ.»

Θα λεγε ποτέ «παρακαλώ» π.χ. ο μακαρίτης ο Κακαουνάκης;

Μα τι είχε συμβεί και αυτό το παιδί βρέθηκε να βάλει το κεφάλι του κάτω από τη λαιμητόμο;

Είναι inside problem.

Προφανώς είναι γοητευτικός συνομιλητής, trendy (σταράκια παπούτσια), έχει τρόπους (Μωραϊτης), και πολλές θεωρητικές γνώσεις (σπουδές), τίγκα στην αυτοπεποίθηση και λιγάαααααακι πιο κουτός από όσο (πολύ) έξυπνος είναι… δυστυχώς αυτό το λιγάααααααααααακι σε κάνει από έξυπνο, εξαιρετικά επικίνδυνο (βασικά για τον ίδιο σου τον εαυτό).

Το να κάνεις ζωντανή εκπομπή με τον Γ.Γ. της Χ.Α. που είναι διαβασμένος, τροπαιούχος, ατακαδόρος αλλά πάνω από όλα α-δί-στα-κτος και φυσικά σε έχει «κόψει» πόσο φλώρος είσαι στα πρώτα 3 δευτερόλεπτα του «χαίρω πολύ»… είναι σαν να πιστεύεις ότι ενώ δεν ξέρεις ιππασία, πως θα πας στο ροντέο και θα κάτσεις κανένα ημίωρο στην πλάτη του καβλωμένοι ταύρου.

Αυτό ακριβώς έκανε ο Μπογδάνος.

Και στα παπάρια μας ο Μπογδάνος και το δημοσιογραφικό του κουφάρι. Το θέμα είναι ότι ο καλεσμένος του μας πέρασε πολλά μηνύματα… ναι… ναι… κι εγώ έπιασα τον εαυτό μου να του δίνει δίκιο. Ούτε που περνάει ποτέ από το μυαλό του φλώρου πόσα παιδια εμπνεύστηκαν  από τον καλεσμένο του;

Μα γιατί αυτό το παιδί βρέθηκε με αυτην την εκπομπή φιλέτο σε ένα τόσο μεγάλο δίκτυο;  

Για τον ίδιο λόγο που βρέθηκε και ο ανόητος στην ΕΡΤ κι έκοψε το ομοφυλοφιλικό φιλί στο αριστούργημα… επειδή παραμύθιασε τους «αόρατους»… όχι υποχρεωτικά τους καναλάρχες… 

Ποιοι άνθρωποι παραμυθιάζονται; Μα μόνο αυτοί που δεν γνωρίζουν και ειδικά αυτοί που νομίζουν ότι ξέρουν… 

Η ελληνική τηλεόραση (και επιμένω σ αυτην επειδή αυτην χρησιμοποιησαν όλα αυτά τα καθάρματα για να φτάσουμε εδώ που φτάσαμε) είναι ασφυκτικά γεμάτη από ανθρώπους που «είδαν φως και μπήκαν».

Διεθνώς δεν νοείται εκπομπή , ειδήσεις, πρόγραμμα κ.λ.π. που μην έχει απόλυτο άρχοντα έναν ικανότατο executive producer. Ό,τι λέει αυτος είναι ΝΟΜΟΣ. Ακόμα κι αν απέναντι του είναι ο Νίκος Χατζηνικολάου. Στην Ελλάδα δεν υπάρχει. Αυτος που κάνει την εκπομπή διατάσει.

Ο Μπογδάνος και η ομάδα του κάνανε το εξής εγκληματικό λάθος. Μελέτησαν τι θα πει και θα κάνει ο Μπογδάνος, αδιαφορώντας για τον καλεσμένο. Και εκείνος τον έριξε νοκ ντάουν από το πρωτο δευτερόλεπτο. Πήρε τη θέση του επιτιθέμενου (που είναι και το φυσικό του) και του χάρισε τη θέση του αμυνόμενου (που επισης είναι η φυσική του)…

Και ενώ εκείνος περίμενε βοήθεια από το ακουστικό… φυσικά δεν υπήρχε plan B… το ακουστικό το μόνο που το ενδιέφερε ήταν να σωθεί ο ΣΚΑΙ… γιατί; Μα επειδή δεν υπήρχε έμπειρος executiveproducer.

Τι κρίμα… όλα όσα του διδαξαν ακριβά σχολεία και πανεπιστήμια δεν μπορούσαν να βοηθήσουν… φυσικά ούτε η πλ. Αμερικής… ενω αν ήσουν από το Κερατσίνι ή από τον Δενδροπόταμο, αδελφέ, κάτι (ίσως) θα μπορούσε να γίνει…

Και τώρα;

Ποιος θαναι ο επόμενος καλεσμένος σου για να ρεφάρεις;

Μη μου πεις κανένας πολιτικός της σειράς γιατί θα γελάσει κάθε πικραμένη μυγδαλιά…

Εχω μια πρόταση: Προσπάθησε μια αποκλειστική με την Βίκυ Σταμάτη. Να σε παραδεχθώ… πρόσεξε μόνο γιατί ούτε αυτή είναι του Μωραϊτη και μπορεί να σου φέρει καμμιά Hermesστο κεφάλι;

Live εκπομπή με τον Γ.Γ. της Χ.Α. και τον ευγενικό μοντέρνο νέο;

Ποιος το σκέφτηκε;

Αυτός θέλει εκτέλεση κ. Αλαφούζε μου κι όχι ο δράστης-θύμα. (Κάπως έτσι είναι και με τον Παναθηναϊκό, αλλά δεν είναι της στιγμής)

Σύμφωνοι… αλλά αυτό τι σχέση έχει με το τέρας που δημιουργησε η Ρούλα Κορομηλά ; Μα ο περίφημος χαζοχαρούμενος «Φάνης» που τρόμαξε με την εξυπνάδα του την Λιάνα Κανέλη, εξέλιξη των χαζοχαρούμενων της Ρούλας είναι… 

Ακριβώς ο ίδιος… που θεωρησε ότι έχει το ταλέντο της «Ελληνοφρένειας» ή των «Α.Μ.Α.Ν»… και έγινε αυτό που έγινε.

Η Λιάνα ξέρει να κλαίει ΑΛΗΘΙΝΑ στην τηλεόραση. 

Όταν όμως θέλει μπορεί και να μην κλαίει. Το εννοώ θετικά. Ξέρει να κρατά τον εαυτο της το ίδιο καλά όπως με το να τον αφήνει ελεύθερο. 

Γι’ αυτο είναι σπουδαία. Αυτή την φορά έκλαψε. Θα μπορούσε να το’χε κάνει γαργάρα… δηλαδή να μην μπει στο σουντιο… να βρει μια δικαιολογία και να φύγει και μετα να ατους καταγγείλει ή όχι… εκείνη επέλεξε να κλαίει… και ήξερε πολύ καλά τι έκανε… δεν έκλαιγε όπως κλάιει η αδελφή που βρίσκει την αδελφή της μετα από 70 χρόνια στο «Πάμε Πακέτο»… 

Η Κανέλη εκλαιγε (επιμένω) αληθινά και ταυτόχρονα έδινε μια γερή καρπαζιά όχι μόνο στην βλακεία των media, αλλά και στην Χ.Α.

Και για μια ακόμη φορά λείπει ο ικανός άνθρωπος στο controlroomνα βοηθήσει την Πόπη Τσαπανίδου, που βρέθηκε προ εκπλήξεως και άρχισε να λέει όλα αυτά που έριχναν λάδι στη φωτιά που είχε ανάψει η Κανέλη.

Φτάνοντας να πει το αμίμητο: "Μην τους συνερίζεσαι Λιάνα μου, άνδρες είναι»

Μα τι θα μπορούσε να κάνει;

Είναι απλό. Να σηκωθεί από τη θέση της να την αγκαλιάσει, να της δώσει ένα φιλί (σαν αυτά που δίνουμε σε ανθρώπους που κλαίνε) και να της ψιθυρίσει «συγγνώμη»…

Η ίδια η Κανέλη, η ο Λάμπρος Κωνσταντάρας θα το’χε κάνει. Όχι όμως η Τσαπανίδου που αφέθηκε επίσης απροστάτευτη.

Τη Λιάνα Κανέλη δεν την συναγωνίζεσαι στο μπλά-μπλά  και μάλιστα on air… της κάνεις κάτι που δεν έχει υπολογίσει. κι αυτο μπορεί ναναι μόνο κάτι ανθρώπινιο, συγκινησιακό.

Τώρα όσον αφορά στο αστειάκι… τι να πω… το χιούμορ είναι ελεύθερο σπορ…

Όλα έχουν την αξία τους και όλα είναι μια αλυσίδα… δεν έχει σημασία αν ο κρίκος είναι μικρός ή μεγάλος. Αν δεν μπορείς να κοντρολάρεις την μπάλα μέχρι τα 15-16 σου, δεν θα μάθεις ποτέ… αλλά ακόμα κι αν «μάθεις» ποτέ δεν θα μπορείς να το κάνεις όταν η μπάλα καίει. Συμφωνοι;

Ετσι φτάσαμε σήμερα να τολμούν δημοσιογράφοι ,που μπαίνουν κάθε μέρα σπίτι μας, το ένα εξάμηνο να’ναι με την τρόϊκα και το άλλο όχι και τούμπαλιν.

Να μας έχουν κάνει πλύση εγκεφάλου δημοσιογράφοι που ΔΕΝ ρωτάνε  (ούτε καν στα αθλητικά), αλλά μόνο σχολιάζουν (είναι κοινό μυστικό ότι τα δελτία ειδήσεων έχουν σενάριο και μάλιστα αυστηρό...γι' αυτο έχουν και super για κάτι που ΘΑ πει αυτος που μιλά)… κάτι μου λέει ότι αργότερα βάζουν το video και την παίζουν. Όχι, όλοι μαζί… κατά μόνας.

Ούτε τον Κώστα Βαξεβάνη των γνωρίζω. Ζητημα είναι να τον έχω δει μισή φορά κι αυτή στο Ταμείο Υγείας μας, που’χα πάει προσφάτως για εξετάσεις. Θαυμάζω τους ρεπόρτερ ερευνητές, αλλά βασικά κρατώ μικρά καλάθια μαζί τους.  

Στην προκειμένη περίπτωση όμως με την λίστα (που τη δημοσίευσε) έκανε το αυτονόητο… αλλά ακόμα και αν διαφωνεί κανείς με την δημοσιοποίηση η όχι αυτό είναι θέμα εκείνου που το σκέφτεται κι όχι του δημοσιογράφου…πόσο πολύ που με  τη συγκεκριμενη λίστα μας παίζανε κανονικά με τη νοημοσύνη μας. "Μου την έδωσαν, δεν την είδα, την είδα λίγο, την έδωσα στο γραφείο, την έκανα USB,  δεν ξέρω που είναι…"

Αμέσως αυτή η λίστα πρέπει να δημοσιευθεί όπως και ναχει… όχι επειδή υποχρεωτικά είναι αποδεικτικό στοιχείο, αλλά επειδή η ίδια η λίστα είναι ειδηση.

Και δεν βρέθηκε ένας δημοσιογράφος να πει του Παπακωνσταντίνου και του Βενιζέλου:

-Ψιτ τέρμα η μαλακία. Πού είναι το cd;

Αλλά απλά σχολιάζουν… και μας περνάνε το δόλωμα… ότι γίνεται της πουτάνας με τις λίστες…και υπάρχουν καμμιά 30αριά… αρα αποδυναμώνεται η συγκεριμένη λίστα…. Αρα τι αξία έχει… κ.λ.π.

-Σύμφωνοι… To cd πού είναι;

Και ο Βαξεβάνης δημοσιοποιεί τη λίστα.

Δεν είμαι νομικός για να γνωρίζω αν έκανε μαλακία ή όχι… έκανε όμως δημοσιογραφία… 

Δεν έχω τόσο πρόβλημα με τα λάθος ρεπορτάζ…. Με τα καθόλου ρεπορτάζ έχω ΜΕΓΑΛΟ πρόβλημα.

Χρόνια Πολλά… Πολύ φοβάμαι ότι στην επόμενη παρέλαση θα παρελάσει μόνο η Αεροπορία (όχι τα πεζοπόρα τμήματα).

YΓ. Δημοσιογραφώ ΜΟΝΟ εδώ στο gazzetta. Kαι υπολογος είμαι μόνο σ' αυτούς που μου επιτρέπουν να γράφω ό,τι σκέφτομαι και σε σας που με διαβάζετε. Ολοι οι υπόλοιποι με αφήνουν παγερά αδιάφορο.