«όχι δεν πέθανε ο θεός, ο άνθρωπος χρεοκόπησε»...

Όταν οι πραγματικοί άνθρωποι της Ελλάδας μίλαγαν!!!

Ο Δημήτρης Λιαντίνης (23 Ιουλίου 1942 – 1998) ήταν Έλληνας πανεπιστημιακός, φιλόσοφος και συγγραφέας. Στο ευρύ κοινό έγινε γνωστός το 1998, οπότε και η υπόθεση της εξαφάνισής του απασχόλησε την κοινή γνώμη. Τελικά η σορός του βρέθηκε το 2005 σε μία σπηλιά κοντά στην κορυφή του Ταϋγέτου.

"Τρεις είναι σήμερα οι πληγές που πεθαίνουν την Ελλάδα. Οι πολιτικοί, οι δάσκαλοι, και οι δημοσιογράφοι με όλα τα ιδιωτικά Media"Για ακόμα μια φορά, η ελληνική πραγματικότητα αναλώνεται σε σχολιασμούς, σε κριτικές, σε σκέψεις άκρως επιφανειακές. Δε ξέρει ή δε θέλει να δώσει επιχειρήματα και να εξηγήσει την κατάσταση στην οποία έχουμε οδηγηθεί. Φοβάται να κοιτάξει τον καθρέφτη και να ομολογήσει την αλήθεια. 

Πιστεύει ότι με την ομαδοποίηση και τη γενίκευση θα δώσει απαντήσεις σε μία κορεσμένη κοινωνία που έμαθε να ζητάει συνεχώς. Οι σχολιαστές της ελληνικής επικαιρότητας δεν μπορούν πλέον να μας πληροφορήσουν για αυτήν, διότι αποτέλεσαν και αυτοί με τη σειρά τους σημείο παρακμής και διαφθοράς των καιρών μας. Η νεολαία τους αντιμετωπίζει με καχυποψία. 

Αρνείται να τους ακούσει. Θέλει να βρει τους πραγματικούς λόγους και τις αιτίες, θέλει να μάθει πραγματικά τι συνέβη και να δει πως θα ορθώσει τη ζωή της από εδώ και πέρα.

Ο Δημήτρης Λιαντίνης ήταν ένας από τους νεοέλληνες φιλοσόφους με ελεύθερη σκέψη και ιδέες. Η πλειοψηφία δε μπορούσαν να τον κατανοήσουν τη δεκαετία του 1990 στην Ελλάδα. Αρκετοί τον θεωρούσαν έναν ουτοπικό φιλόσοφο. Σήμερα, όμως, δέκα τρία σχεδόν χρόνια μετά την ηθελημένη απόφαση του να εξαφανιστεί και να «φύγει» από τη ζωή, το ενδιαφέρον έχει μεγαλώσει. Ο λόγος του, οι σκέψεις του και η επιθυμία του να «φύγει» φαίνονται τόσο επίκαιρες από ποτέ. Η φράση του ...

«όχι δεν πέθανε ο θεός, ο άνθρωπος χρεοκόπησε» δίνει απάντηση σε όλα αυτά τα ερωτήματα που ταλανίζουν τους ανθρώπους και κυρίως τη νέα γενιά.

Οι περισσότεροι αναρωτιούνται. Μα πώς χρεοκόπησε ο άνθρωπος; Είναι κάτι τέτοιο δυνατόν; Και, όμως, είναι. Ο τρόπος ζωής, όπως είχε διαμορφωθεί στη νεοελληνική κοινωνία ήταν η αιτία που θα φθάναμε στη χρεοκοπία. 

Η χρεοκοπία των αξιών, της ηθικής και της σεμνότητας οδήγησαν σε ένα τέλμα το άνθρωπο. Η οικονομική χρεοκοπία είναι η συνέπεια της ανθρώπινης χρεοκοπίας. Ο Λιαντίνης έγραφε:

 «Τρεις είναι σήμερα οι πληγές που πεθαίνουν την Ελλάδα, όπως η πανούκλα εσάρωνε τη Θήβα στην εποχή του ανίδεου Οιδίποδα. Οι πολιτικοί, οι δάσκαλοι, και οι δημοσιογράφοι με όλα τα ιδιωτικά Media. Πρόκειται για τρεις ορδές συφοράς, που είναι να παλουκώνεις τη μία και να πατταλεύεις την άλλη».

Η προφητική του αναφορά τη δεκαετία του 90 για το τι πρόκειται να ακολουθήσει στην ελληνική πραγματικότητα συγκλονίζει: 

«Η τελευταία μου πράξη έχει το νόημα της διαμαρτύρησης για το κακό που ετοιμάζουμε εμείς οι ενήλικοι στις αθώες νέες γενεές που έρχουνται. Ζούμε τη ζωή μας τρώγοντας τις σάρκες τους. Ένα κακό αβυσσαλέο στη φρίκη του. Η λύπη μου γι’ αυτό το έγκλημα με σκοτώνει». 

Μια πραγματικότητα που κάποιοι δεν ήθελαν να δουν ή ακόμα και αυτή τη στιγμή αρνούνται να τη δουν. Σκέφτονταν και σκέφτονται μόνο το τώρα, πώς θα σωθούν τόσο οι ίδιοι, όσο και οι παρέες τους. Ο τρόπος για να βγει ο άνθρωπος από αυτό το αδιέξοδο αποσιωπάται.

Αν πραγματικά ο άνθρωπος θέλει να ξεχρεώσει πρέπει να κάνει ένα βήμα πρώτα προς το νου και την παιδεία. Χρειάζεται να αναζητήσει τη γνώση, την ειλικρίνεια, την τιμή, το σεβασμό, την ελεύθερη και κριτική σκέψη. Πρέπει να αναπροσδιορίσει το παρόν και το μέλλον και να ακολουθήσει τις συμβουλές που έδωσε ο Λιαντίνης προς τη γυναίκα του στο τελευταίο του γράμμα: 

«Να ζήσεις απλά, σεμνόπρεπα, και τίμια, όπως σε δίδαξα. Να θυμάσαι ότι έρχουνται χαλεποί καιροί για τις νέες γενεές. Και είναι άδικο και μεγάλο παράξενο να χαρίζεται τέτοιο το δώρο της ζωής στους ανθρώπους, και οι πλείστοι να ζούνε μέσα στη ζάλη αυτού του αστείου παραλογισμού».

Ευχαριστούμε:

Tη σελίδα των ανθρώπων που εκτιμούν και θέλουν αναδείξουν το έργο του Δ. Λιαντίνη:: http://www.liantinis.gr/