«Παρακαλώ, δώστε μου μια δουλειά, έστω και με ελάχιστα χρήματα. Θέλω να γίνω δούλος»

Συνεχίζονται οι αυτοκτονίες στη χώρα μας, όπως συνεχίζονται και οι απολύσεις. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι αναζητούν εργασία και διαπιστώνουν πως είναι περιττοί. Δεν τους χρειάζεται πια κανείς.

Άνθρωποι που μέχρι χτες μάχονταν ενάντια στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο αναζητούν εναγωνίως κάποιον να τους…εκμεταλλευτεί.

Υπάρχει λοιπόν κάτι χειρότερο από το να σε εκμεταλλεύονται: 

να μην θέλει να σε εκμεταλλευτεί κανείς.

«Παρακαλώ, δώστε μου μια δουλειά. Ας με εκμεταλλευτεί κάποιος».

Είναι τραγικό να διαπιστώνεις πως είσαι περιττός και πως δεν υπάρχει κανείς να σε εκμεταλλευτεί.

Από την άλλη, είναι φοβερή ικανοποίηση για την οικονομική εξουσία -την αληθινή εξουσία δηλαδή- να βλέπει να σέρνονται εκλιπαρώντας στα πόδια της άνθρωποι που μέχρι χτες ...αγωνίζονταν για τα δικαιώματά τους.

«Παρακαλώ, δώστε μου μια δουλειά, έστω και με ελάχιστα χρήματα. Θέλω να γίνω δούλος»

«Λυπάμαι, είστε περιττός»

«Και τι θα κάνω;»

«Δεν ξέρουμε, ούτε και μας νοιάζει. Αυτοκτονήστε, κρυφτείτε, εξαθλιωθείτε αλλά -το κυριότερο- εξαφανιστείτε από μπροστά μας»

Οι εξαθλιωμένοι πληθαίνουν διαρκώς αλλά κανείς δεν παίρνει το θάρρος να πει πως δουλειές δεν πρόκειται να υπάρξουν.

Πολιτικοί υπόσχονται αόριστα νέες θέσεις εργασίας -ενώ ξέρουν πως δεν πρόκειται να υπάρξουν- και κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να «κρύψουν» τους άνεργους. Στατιστικά τρικ και νέοι όροι που παρουσιάζουν τους άνεργους ως εργαζόμενους.

Και μένει κρυφή και μια άλλη πραγματικότητα: οι πολιτικοί είναι διακοσμητικοί. Είμαστε στα χέρια των αγορών. Τους ανήκουμε.

Βέβαια, έχουν μια χρησιμότητα οι άνεργοι και οι εξαθλιωμένοι: συμβάλλουν στο να μένουν φρόνιμοι και φοβισμένοι οι δούλοι που κατάφεραν να έχουν μια δουλειά.

Το καλύτερο απ’ όλα είναι πως οι άνεργοι κατηγορούνται επειδή δεν έχουν δουλειά. Αν και όλοι ξέρουν πως δουλειές δεν υπάρχουν και δεν πρόκειται να υπάρξουν.

Και άνεργος, και ένοχος. Αφού δεν κερδίζουμε από σένα, είσαι περιττός. Περισσεύεις. Είσαι ένα λάθος. Δεν έπρεπε να γεννηθείς.

Και οι περισσότεροι άνεργοι το δέχονται. Νιώθουν ένοχοι επειδή είναι άνεργοι.

Αυτός που βρίσκεται χωρίς δουλειά αμφισβητείται και βάλλεται από όλους -και από τον εαυτό του- αλλά ο γόνος πλούσιας οικογένειας που δεν θα εργαστεί ποτέ στη ζωή του και κοπροσκυλιάζει πλουσιοπάροχα όλη μέρα δεν αμφισβητείται από κανέναν και δεν νιώθει καμία ενοχή.

Πώς φτάσαμε ως εδώ; 

Αποδεχόμενοι ως δεδομένα αυτά που έπρεπε να αμφισβητήσουμε. Αν αποδεχτείς ότι ο άνθρωπος είναι μια οικονομική ύπαρξη -και έχει λόγο να ζει μόνο αν προσφέρει κέρδος-, όλα αυτά μοιάζουν λογικά. Ο άνθρωπος, όμως, δεν έρχεται στη ζωή με οικονομικούς όρους. Ο άνθρωπος είναι κάτι πολύ πιο σημαντικό.

Και τώρα τι θα κάνουμε; 

Τουμπεκί. Έτσι κάνουν όλοι. Σε όλον τον κόσμο. Εμείς, άλλωστε, ψηφίσαμε πριν δυο εβδομάδες και αποφασίσαμε πως εκατοντάδες χιλιάδες συνάνθρωποί μας είναι περιττοί. Αυτό ψηφίσαμε. Αντί να ψηφίσουμε για τους ανθρώπους, ψηφίσαμε για να καθησυχάσουμε τις αγορές.

Οπότε, αφήστε τις κλάψες για αυτούς που αυτοκτονούν και αυτούς που έχουν εξαθλιωθεί. Παραδεχτείτε πως σας δίνουν και μια κρυφή ικανοποίηση. Μπορεί να είστε δούλος αλλά δεν είστε στη θέση τους. Ακόμα.

Είναι υπέροχο πως οι αγορές -δια των εκπροσώπων τους- ζητάνε από τους άνεργους και τους εξαθλιωμένους να καταδικάσουν τη βία. Αν και αυτοί υφίστανται καθημερινά την πιο άγρια βία, με κίνδυνο -πολλές φορές- ακόμα και τη ζωή τους.

Η βία που πρέπει να καταδικαστεί αλλά κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να την καταδικάσει είναι η βία της αδιαφορίας.

Η βία της αδιαφορίας.

pitsirikos