Με την επιτυχή έκβαση του PSI ανά χείρας, τα κόμματα του Μνημονίου μπορούν απερίσπαστα να χαράξουν τις εκλογικές τους στρατηγικές εξαπολύοντας εκστρατεία αφενός καθησυχασμού της κοινής γνώμης και αφετέρου καλλιέργειας της προσδοκίας ότι, μια και πιάσαμε τον περίφημο πάτο, μπορεί τώρα να ξεκινήσει η αργή και οδυνηρή ανάδυση στον αφρό.
Φυσικά θα αποκρύψουν επιμελώς ότι αυτό που πατήσαμε δεν είναι ο πάτος, αλλά απλώς τα απόβλητα του PSI.
Θα εξωραΐσουν το γεγονός ότι η αντιπαροχή για την κρατικοποίηση του χρέους από τους εταίρους στην Ε.Ε. είναι η αποικιοποίηση της χώρας.
Ότι ακόμη και μετά το κούρεμα το χρέος θα παραμείνει για αρκετά χρόνια μη διαχειρίσιμο. Και ότι η διατήρηση του status quo της ελεγχόμενης χρεωκοπίας εντός ευρώ (προς το παρόν) θα απαιτεί διαρκώς μέτρα επί μέτρων σε βάρος της εξουθενωμένης κοινωνίας.
Ακόμη,
λοιπόν, κι αν για κάποιο μικρό διάστημα η κοινωνία παραμείνει σε κατάσταση ανήσυχης αναμονής, η από πολλούς προβλεπόμενη κοινωνική έκρηξη είναι μεν χρονικά απροσδιόριστη, αλλά αναπόφευκτη.
Στον βαθμό που η ανεργία συνεχίσει την προέλασή της με τους σημερινούς ρυθμούς και η ύφεση συνεχιστεί, όπερ και το πιθανότερο, η κοινωνική έρημος που διαμορφώνεται θα γίνει ταυτόχρονα κοινωνική πυριτιδαποθήκη.
Τα κόμματα του Μνημονίου, με τον Σαμαρά στο κυνήγι της αυτοδυναμίας και τον Βενιζέλο πιθανότερο διάδοχο σε ένα πρόθυμο για συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, αντιλαμβάνονται πολύ καλά πως η σιωπή και η ανοχή της κοινωνίας είναι προσωρινές. Και οχυρώνονται πίσω από τη λογική του οδυνηρού πλην σωτήριου μονόδρομου του νέου Μνημονίου και των ταπεινωτικών όρων που επιβάλλει η τρόικα.
Χωρίς στην ουσία να προκληθούν, επιτίθενται στην Αριστερά.
Την επικρίνουν ως δύναμη οπισθοδρόμησης και συνένοχη σε όλα τα δεινά της μεταπολιτευτικής Ελλάδας. Την παρουσιάζουν περίπου ως το βαθύ κράτος της χώρας.
Προπομπός αυτής της επίθεσης υπήρξε ο λιποτάκτης του μνημονιακού στρατού ΛΑΟΣ, που ανέσυρε τα περί «κομμουνιστικής απειλής» επιχειρήματα, ενώ στη σχετική προπαγάνδα έχουν προσχωρήσει όλες οι φίλιες μνημονιακές δυνάμεις, ακόμη και δυνάμεις που ακροβατούν ανάμεσα στην αντιμνημονιακή και τη φιλομνημονιακή ρητορεία ή στελέχη της ΔΗΜΑΡ που υιοθετούν με κυνισμό τα περί «Αριστεράς της εξαθλίωσης».
Ουσιαστικά το αστικό πολιτικό μπλοκ και οι ετερόκλητοι δορυφόροι του επαναχαράσσουν μια διαχωριστική γραμμή που είχε σχεδόν σβηστεί στα χρόνια της συμφιλιωτικής «επίθεσης», με βαρύγδουπες διαπιστώσεις ακόμη και από τους ηγέτες της Ν.Δ. ή του ΠΑΣΟΚ ότι η διάκριση Δεξιάς – Αριστεράς είναι παρωχημένη και χωρίς περιεχόμενο.
Η επιστροφή της ρητορείας τους σε στερεότυπα που θυμίζουν μετεμφυλιακή περίοδο πηγάζει βεβαίως από το δέος που εκπέμπουν οι δημοσκοπήσεις. Αλλά αποτελεί και μια έμμεση ομολογία ότι η διάκριση Δεξιάς – Αριστεράς είναι πιο ζωντανή από ποτέ, ως αποτέλεσμα της ίδιας της πολιτικής τους που καταδικάζει σε βίαιη φτωχοποίηση μια τεράστια κοινωνική πλειοψηφία.
Ωστόσο η επιλογή των ηγεσιών ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. να βάλουν απέναντί τους τα κόμματα και τις δυνάμεις της Αριστεράς δημιουργεί την εντύπωση ότι την αντιμετωπίζουν ως απειλή για το «σύστημα». Πράγμα που δεν ισχύει.
Στην πραγματικότητα έχουν απέναντί τους μιαν ακίνδυνη Αριστερά. Ακίνδυνη από πολλές απόψεις:
Πρώτον, ακόμη κι αν εκλογικά καταγράψει κάποια επιτυχία, ίσως και πρωτοφανή για τα μεταπολιτευτικά δεδομένα, η δύναμή της δεν αθροίζεται.
Το ΚΚΕ αρνείται πεισματικά και με εχθρική επιχειρηματολογία την «άθροιση».
Ο ΣΥΡΙΖΑ επιμένει στις εκκλήσεις ενότητας, αλλά ταυτόχρονα πλαγιοκοπείται από τη δημοσκοπικά ανθούσα ΔΗΜΑΡ «να εγκαταλείψει τις αμφισημίες του για τον ευρωπαϊκό του προσανατολισμό».
Η εκτός κοινοβουλίου ριζοσπαστική Αριστερά αδυνατεί ή αρνείται να δώσει στην αντικαπιταλιστική της ρητορεία πολιτικό περιεχόμενο.
Και ο πέραν της Αριστεράς ριζοσπαστικός χώρος φαντασιώνεται πως καταλύει το κράτος στο κυνηγητό με την αστυνομία.
Δεύτερον, όλες οι δυνάμεις της Αριστεράς είναι χαμένες σε προγραμματική ασάφεια και γενικότητα, λες και μια διακυβέρνηση υπέρ της λαϊκής πλειοψηφίας είτε δεν τις αφορά είτε θα ασχοληθεί, αν προκύψει, μόνο με τα μείζονα και καθόλου με τη θλιβερή καθημερινότητα των ανθρώπων.
Τρίτον, από αυτή τη σύνθεση αδυναμίας, απροθυμίας και αβουλίας προκύπτει σε τελική ανάλυση ότι η Αριστερά, εν συνόλω και κατά μόνας, δεν απειλεί ούτε τον καπιταλισμό, όπως διακηρύσσει, ούτε το σημερινό σύστημα εξουσίας, ούτε καν την παρούσα μνημονιακή δικτατορία, παρ’ ότι αυτή έχει πια μειοψηφική επιρροή στην κοινωνία.
Εν ολίγοις η αριστερά, εναντίον της οποίας εξαπολύεται επίθεση από το αστικό μπλοκ, είναι μια επικίνδυνα ακίνδυνη Αριστερά.
Το σύστημα εξουσίας το γνωρίζει αυτό. Αλλά θέλει να ηττηθούν και οι ιδέες της, που αποκτούν μια νέα επικαιρότητα καθώς εδραιώνεται ο καπιταλισμός της καταστροφής.
Όταν θα ολοκληρωθεί κι αυτή η ήττα, ας μην αναζητηθούν ευθύνες στον Καρατζαφέρη, στον Σαμαρά ή στον Βενιζέλο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Υβριστικά σχόλια δεν δημοσιεύονται...Επίσης χρησιμοποιήστε ελληνική γραφή για να αναρτηθούν τα σχόλιά σας.