Στα λιμάνια ...και στα κάγκελα

Τι άλλο άραγε εκτός από απολύσεις ναυτικών μπορεί να φέρει η άρση του καμποτάζ;

Τι είναι αυτό που απαιτούν δηλαδή οι άνθρωποι του τουρισμού ή οι αγρότες που υποτίθεται πως στρέφονται εναντίον της Απεργίας των ναυτεργατών αφήνοντας να ουρλιάζουν για λογαριασμό τους κόρακες που καμιά σχέση δεν έχουν με τα δικά τους συμφέροντα, προσδοκίες και οράματα; 

Ποιοι είναι αυτοί;

 Μα η κυρια σύζυγος εφοπλιστού Μπακογιάννη ή η κ.Κεφαλογιάννη που χρόνια υπηρέτησε οικογενειακά τα ίδια συμφέροντα ή ο ΣΚΑΙ, ο ΑΝΤ1, το ΜΕGA, το STAR που όλως τυχαίως είναι όλα συμφερόντων εφοπλιστών -Αλαφούζου, Κυριακού, Βαρδινογιάννη, και των άλλων παιδιών- ή των κολλητών τους εργολάβων και υπερπλουσίων Ελλήνων που τρέμουν όχι για το ψωμί και το αύριο των παιδιών τους όπως εσύ, εγώ, οι αγρότες και οι ναυτεργάτες, αλλά για το αν θα μειωθούν τα δισεκατομμύρια των συσσωρευμένων κερδών τους.

Τρέμουν για τον άπειρο πλούτο που έτσι κι αλλιώς αφου αποσύρεται από την κυκλοφορία και συσσωρεύεται και επομένως δεν επανεπενδύεται όπως τα δικά μας ψωροευρώ που πάνε για τις πρώτες ανάγκες, βγαίνοντας από την κυκλοφορία χτυπάει ακόμη περισσότερο την ήδη παραπαίουσα οικονομία της "πατρίδας".

Τι ζητάνε λοιπόν;

Να κάνουν πίσω οι ναυτεργάτες -'η όποιος άλλος παλεύει- και να αναγνωρίσουν οτι η δική τους απόλυση δεν έχει σημασία;

Οτι τα δικά τους παιδιά πρέπει να θυσιαστούν για το καλό άλλων παιδιών και το 'καλό της πατρίδας" των Αλαφούζων;

 Οτι η δική τους ανεργία και εξαθλίωση πάει χαλάλι αφού θα βοηθήσει τους οικονομικούς δείκτες;

 Οτι η δική τους ζωή είναι δεύτερης κατηγορίας;

 Και ύστερα να πανε και να το εξηγήσουν στα παδιά τους με σκυφτα κεφάλια;

Λένε οτι δε γίνεταια αλλιώς, αλλο ένα δε γίνεται  αλλιώς...Δε γίνεται λέει να μείνει στη θέση του το ΝΑΤ γιατί πια η αναλογία είναι περίπου 16.500 εργαζόμενοι με 72000 συνταξιούχους! Ναι αλλά αυτοί οι άνθρωποι πλήρωσαν μέχρι δεκάρα τις εισφορές τους ενώ οι ουρλιάζοντες εφοπλιστές και οι συν αυτοίς απαλλάχτηκαν νομίμως για να πανηγυρίζουν για τα δηλητηριώδη κέρδη τους.

Ναι αλλά αυτή η κακή αναλογία δεν οφείλεται στο ότι γέρασαν οι ναυτες και δε γεννιούνται άλλοι αλλά γιατί σιγά-σιγά ξεκληρίστηκαν από απολύσεις και οι 100000 εργαζόμενοι έγιναν 17000 αφού δόθηκε το "δικαίωμα" να αντικατασταθούν από άλλους φθηνότερους χωρίς κανένα δικαίωμα.

Και φυσικά η άρση του καμποτάζ θα χειροτερέψει αυτή την αναλογία και θα εξαφανίσει και τους μισθούς όσων απόμειναν και τις συντάξεις αλλά και τους ίδιους.

Ρωτάς ακόμη τι είναι το καμποτάζ; Θες να μάθεις τις λεπτομέρειες; Ε λοιπόν δεν σου χρειάζεται αυτή η λεπτομέρεια. Κοίταξε μόνο ποιοί στηρίζουν την άρση του καμποτάζ και θα καταλάβεις. Ειναι οι ίδιοι που μας εφεραν εδώ.

 Αυτοί που πανηγύρισαν τα μνημόνια και τα PSI  και τις διάφορες "απελευθερώσεις", αυτοί που άνοιγαν ανακουφισμένοι σαμπάνιες στα κότερα την ώρα που εσύ κόλλαγες το πρόσωπό σου στο τζάμι απελπισμένος.

Ειναι όμως μόνο οι ναυτεργάτες;

Και οι χαλυβουργοί;

 Οι δικηγόροι;

 Οι απλήρωτοι του Νοσοκομείου Σωτηρία και οι τόσοι άλλοι απλήρωτοι; 

Ολοι οι άνεργοι που βλέπουν να απλώνεται σα χολέρα η ανεργία;

 Όλος αυτός ο κόσμος που κοιμάται και ξυπνάει με ένα σφίξιμο στο στομαχι πως έρχεται όπου νάναι κι η σειρά του; 

Όλοι αυτοί που μετράνε κάθε μέρα τις δεκάρες τους και τρομαζουν την ώρα που προσθέτουν λογαριασμούς και χαράτσια που έγιναν βουνό κι είναι απλήρωτα;

 Κι όλα αυτά την ώρα που η Μπακογιάννη, Κεφαλογιάννη, Βαρδινογιαννη και σία ανταλάσσουν χλιδή, διακρίσεις, ψεύτικα ανταγωνιστικά χαμόγελα και βραβεία για την προσφορά τους σε μας ...τους αθλιους και άχρηστους που δεν τα καταφέραμε όπως εκείνοι οι ικανοί και άριστοι.

Ειπαμε ξανά πως μόνο ένα πράγμα μπορεί να σταματήσει αυτή τη λάβα που κυλάει.
Η συγκρότησή μας σε λαό.

 Η συγκρότηση σε μια ενωμένη γροθιά δηλαδή που θα τραντάξει το απαίσιο πρόσωπο αυτού του σιχαμερού συστήματος και που θα αποτελείται απο τις μικρες γροθιές όλων μας, όποιο κι αν είναι το προσωρινό κόστος.

 Ας σταματήσουμε επιτέλους να κάνουμε ουρά για να υπογράψουμε τη θανατική μας καταδίκη πιστεύοντας ό,τι ξεφτιλίκι μας πουλάει η τηλεόραση. Ας κοιτάξουμε λίγα μέτρα μόνο πιο μπροστά. Ας κοιτάξουμε στα μάτια ο ένας τον άλλον κι ας δούμε πόσο μοιάζουμε. Κι ας ορκιστούμε πως δεν θα πουληθούμε για ένα τίποτα. Πως θα σκεφτούμε ξανά τι σημαίνει αλληλεγγύη σε αυτούς που δεν έχουν αύριο κι όχι "αλληλεγγύη" σε εκείνους που ούτε ξέρουν ουτε θέλουν να μάθουν τι σημαίνει αγώνας και μαζικη παλη.

Αυτή η κρίση δε θα κρατήσει για πάντα. Το θέμα είναι τι θα αφήσει πίσω της όταν κάποτε περάσει.
Κι αυτό θα είναι ή πτώματα εργαζόμενων και δικαιωμάτων σε μιά άγρια "μη κοινωνία" MAD MAX και μια χώρα διαλυμλενη και νεκρή ή επιτέλους χώρος ελεύθερος και φως  ενός καινούργιου κόσμου.