Η δημοσιογραφία είναι άρρωστη… Ας πεθάνει!

Φαντάζομαι ότι όλοι οι νέοι δημοσιογράφοι την πρώτη φορά που πέρασαν την πόρτα της ΕΣΗΕΑ, ένιωσαν το ίδιο δέος μπροστά στη ρήση του Μάγερ, ο οποίος ακόμη και σήμερα μας καλεί να πιστέψουμε ότι "η δημοσίευσις είναι η ψυχή της δικαιοσύνης". Η ΕΣΗΕΑ για τους νέους δημοσιογράφους αποτελούσε την επιβεβαίωση του ονείρου. Ένιωθες ότι ήσουν ικανός, άξιος να "καταχραστείς" κάτι από το ιστορικό της παρελθόν και ταυτόχρονα σε ενδυνάμωνε. Ένιωθες ότι γινόσουν κομμάτι μιας ισχυρής συλλογικότητας, μιας "πνευματικής Ελίτ", διάβαζες με διαφορετικό τρόπο τον Βάρναλη, τον Ξενόπουλο και τον Μυριβήλη, ανταποκρινόσουν στο αξεπέραστο χαμόγελο του... Φρέντυ Γερμανού, έβλεπες διαφορετικά τις ταινίες του Σακελάριου, τολμούσες να στρέψεις τα μάτια στο επιβλητικό περπάτημα του Λυκούργου Κομίνη και μετά από χρόνια μίλησες στον Γιάννη Ξανθούλη. Μετά από χρόνια κατάλαβες ότι η ΕΣΗΕΑ δεν είναι τίποτε περισσότερο από μία συγκυρία.  Συνειδητοποίησες ότι η δύναμή της δεν αντλείται από την ιστορία και τα δυνατά ονόματα που την υπερασπίστηκαν αλλά από τη δυνατότητα των μελών της να διεκδικούν τη συνέχεια, όχι της ΕΣΗΕΑ, όχι της αίθουσας με τις ξεθωριασμένες καρέκλες στις αποχρώσεις του θλιμμένου κυπαρισσί, όχι των συνδικαλιστών που "γεύτηκαν" σε συγκεντρώσεις τα λιπαρά 2% γιαουρτιών, όχι των κομματικών εκπροσώπων της, αλλά τη συνέχεια ενός επαγγέλματος που είναι απαραίτητο στη δημοκρατία. Η δύναμη της ΕΣΗΕΑ ήταν και παραμένει η δύναμη των μελών της. Η δυνατότητά τους να αντλούν και να μετουσιώνουν.  Να παραμένουν άυπνοι και να αναδεικνύουν, να μαθαίνουν και να ενοχλούν, να είναι η άμμος στο γρανάζι. Να αγανακτούν και να φεύγουν. Να αντιδρούν, να δημοσιεύουν και να αποτελούν την ψυχή της δικαιοσύνης. Να φοβούνται και να τρομάζουν, να διαβάζουν και να συνεργάζονται, να γίνονται δυνατοί. Μετά από χρόνια καταλαβαίνεις ότι μια δυνατή ΕΣΗΕΑ, οι μορφωμένοι και ανιδιοτελείς δημοσιογράφοι, η ισχυρή δημοσιογραφία, είναι επικίνδυνη όσο και η δικαιοσύνη. Μετά από χρόνια καταλαβαίνεις γιατί η δημοσιογραφία μετατράπηκε από πυλώνας της δημοκρατίας, σε πυλώνα συμφερόντων. Συνειδητοποιείς ότι δεν αποτελεί την τέταρτη εξουσία αλλά ένα απλό δεκανίκι της μοναδικής in god we trust εξουσίας της μετα-καπιταλιστικής εποχής μας. Συνειδητοποιείς ότι Νόμος είναι το δίκιο του ιδιοκτήτη, αλήθεια μόνο αυτό που μας συμφέρει, καλός διευθυντής ο υπάκουος και, διατηρήσιμος δημοσιογράφος ο φθηνός. Μετά από χρόνια συνειδητοποιείς ότι η δημοσιογραφία είναι άρρωστη και ίσως πρέπει να την αφήσουμε να πεθάνει, με την ελπίδα... Δεν χρειάζονται παραδείγματα για να επιχειρηματολογήσει κανείς για την κατάπτωση. Αρκεί να ανατρέξει στις απεργοσπαστικές εκπομπές του ΣΚΑΙ στις 15-12. Δεν χρειάζονται ονόματα τα ξέρουμε όλοι! Δεν χρειάζεται να αναφερθούμε στις εξαιρέσεις γιατί και αυτές τις ξέρουμε. Αυτό που ίσως χρειάζεται είναι να συνειδητοποιήσουμε ότι σήμερα μας "προσφέρεται" η δυνατότητα να ξεπεράσουμε τις αδυναμίες μας και να συν αποφασίσουμε ότι είναι κρίμα 5-10 άνθρωποι να καθορίζουν τις τύχες χιλιάδων εκατομμυρίων. ΥΓ. όπου ΕΣΗΕΑ βάλε ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ, ΠΟΕ-ΟΤΑ, ΑΔΕΔΥ, ΓΣΕΕ, ΔΣΑ, ΠΝΟ, ΠΕΜΕΝ, ΤΕΕ κλπ Κυριάκος Αργυρόπουλος