Εν όψει της Εθνικής Συνδιάσκεψης του ΠΑΣΟΚ αλλά και ενόψει της ετήσιας εμφάνισης του πρωθυπουργού στη ΔΕΘ, συμπάσχουμε, συναισθανόμαστε…, θρηνούμε ξεμαρλούκωτες και ξεμαρλούκωτοι, την απώλεια της ψυχικής ισορροπίας, της εργασιακής επάρκειας και της συνήθους ιδεόρροιας του μέσου, ανώνυμου, πρωθυπουργικού λογογράφου…
Μόλις εχθές το βράδυ, ενεθυμήθημεν ότι ο Αύγουστος τελειώνει κι έρχεται ο Σεπτέμβρης… ο μήνας ο σκληρός.
Τότε ήταν…
που αναδύθηκε από το πανταχού παρόν υποσυνείδητό μας το απόφθεγμα του Μαρκ Τουέην: « Μην πείτε στη μητέρα μου ότι ασχολούμαι με την πολιτική. Νομίζει ότι είμαι πιανίστας σε μπουρδέλο…».
Διότι θα είναι άμετρος κι ανείπωτος ο πόνος της μάνας του ανθρώπου που έχει επιφορτιστεί με το καθήκον της συγγραφής των πρωθυπουργικών αληθοφανομπουρδών. Ότι υπάρχουν λεφτά, το έχει πει. Ότι δεν υπάρχουν λεφτά, το έχει κι αυτό πει. Ότι δε θα πτωχεύσουμε το έχει πει.
Ότι πτωχεύουμε επιλεκτικά κι αυτό το έχει πει. Ότι το ΠΑΣΟΚ απεργάζεται ένα δίκαιο, αξιοκρατικό, ορθολογικό σύστημα, το έχει πει. Ότι η Πενία τέχνας κατεργάζεται κι αυτό το έχει πει… Το θέμα είναι ότι πέρασε ο καιρός, πέντε μέρες κοσκίνισε, πέντε μέρες ξανακοσκίνισε, δε ζύμωσε τίποτα κι όλοι αρχίσαμε να βλέπουμε τα πράγματα ως έχουν, ασχέτως του τι ακούμε…
Υπάρχει ωστόσο και αισιόδοξο μήνυμα. Το απευθύνουμε αποφθεγματικώς στους απανταχού ανέργους αλλά και στις αφεντομουτσουνάρες μας, δεδομένου ότι τη σήμερον ημέρα, είμαστε όλοι δυνάμει άνεργοι…: « Είναι καλύτερα να μην κάνεις καμία δουλειά παρά να έχεις να κάνεις τη βρόμικη δουλειά…»
Εσείς, αγαπητοί άνεργοι, που έχετε αυγατίσει και κοντεύετε να καβαντζάρετε το 18%, αύριο το πρωί μπορείτε να μείνετε στο κρεβάτι ως αργά, απολαμβάνοντας το κονσέρτο για ένα στόμαχο, ένα ώπα ήπαρ λέω και ένα μασούρι έντερα… Ο λογογράφος του πρωθυπουργού όμως δεν ημπορεί, δε δύναται να κοιμηθεί… Έχει να γράψει τα άγραφα, να συνθέσει τα αποσυνθεμένα, να τραγουδήσει τα φάλτσα… Υπάρχουν και χειρότερα λοιπόν και θα φανούν αργότερα…
Νάστε καλά. Κι εγώ νόμιζα ότι εγώ είμαι σε δύσκολη θέση. Σιγά το πράμα. Επειδή έχω απλήρωτα φως, νερό, τηλέφωνο κ.λ.π. Σκεφτείτε να έπρεπε να γράψω τους λόγους του κι εγώ και να δικαιολογήσω τα αδικαιολόγητα. Και δεν είναι τίποτε άλλο αλλά όταν το στομάχι γουργουρίζει η φαντασία στερεύει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι η πλατεια περιμενει
ΑπάντησηΔιαγραφή