Δεκατέσσερις μέρες μετά την πρώτη έξοδο των Αγανακτισμένων στο Σύνταγμα και στις πλατείες όλης της χώρας το έργο «ναι, αλλά δεν έχουν συγκεκριμένα αιτήματα» εξακολουθεί να παίζεται στα ραδιόφωνα και τις τηλεοράσεις.
Από σύγχυση ορισμένοι κι εκ προθέσεως οι γνωστοί παπαγάλοι και καλοθελητές παίζουν ξανά και ξανά την ίδια κασέτα με στόχο να μειώσουν την αξία της αντίδρασης.
Πιο πονηροί ορισμένοι λένε ότι οι αγανακτισμένοι δεν ζητάνε κάτι συγκεκριμένο από την κυβέρνηση ή από το πολιτικό σύστημα της χώρας (π.χ. «να τα βρούνε» υποθέτουμε).
Ισχύει. Στην πραγματικότητα δεν ζητούν τίποτα από αυτή την κυβέρνηση, πέρα από το να φύγει. Άλλωστε το λέει και το σύνθημα «Πάρτε το μνημόνιο και φύγετε από δω». Όταν μεγάλη μερίδα του κόσμου έχει φτάσει να μιλάει για «κλέφτες» και «προδότες» και πιστεύει ότι το έγκλημα ήταν προμελετημένο, προειδοποιώντας τα μέλη της κυβέρνησης, και όχι μόνο, να φύγουν με το ελικόπτερο, τι να ζητήσει;
«Μεταρρυθμίσεις»; Από ποιους;
Από εκείνους που εκβιάζουν και απειλούν ενάμιση χρόνο τώρα; Εκτός και αν στην κυβέρνηση υπολογίζουν ότι αυτοί που σήμερα αγανακτούν, πάλι αύριο τα ίδια θα ψηφίζουν σαν να μην έχει αλλάξει τίποτα στην κοινωνία, μετά από μήνες λεηλασίας των εισοδημάτων και των αποταμιεύσεων των εργαζομένων, των συνταξιούχων, των ανέργων, κ.λπ.
Πλέον όλο και περισσότερος κόσμος αντιλαμβάνεται ότι όλο αυτό δεν έχει τελειωμό, όχι λόγω αποτυχίας αλλά επί τούτου.
Από την άλλη το ξέσπασμα, η απότομη εκδήλωση της αγανάκτησης απέναντι σε ασφυκτικές συνθήκες διαβίωσης και σε μηδενική προοπτική ευημερίας εφεξής, καθόλου δεν εξυπακούεται ότι πρέπει να συνοδεύεται με λίστα από αιτήματα ανά χείρας. Και ακόμα και αν οι Αγανακτισμένοι εξελιχθούν (τώρα ή αργότερα) σε κάτι παραπάνω από αυτό που είναι σήμερα (δηλαδή ένας κόσμος που λέει «φτάνει» και ψάχνεται), αν μορφοποιηθεί σε κίνημα με ενιαίο στόχο, αυτό αν και εφόσον θέλει να εκπροσωπεί όλη την κοινωνία – και βέβαια αν μπορέσει να υπερβεί προτεινόμενες λύσεις που δεν θα έρχονται σε ρήξη με την πολυφορεμένη δικομματική εναλλαγή - δεν μπορεί παρά να συμπυκνώνει και να θέτει ως προμετωπίδα του δυο – τρεις – πέντε στόχους που όμως δεν θα απευθύνονται στην κυβέρνηση.
Δε μιλάμε, ούτε για «τροπολογίες» στην πολιτική του μνημονίου, ούτε για Ζάππειο 2 και μικροδιαπραγματεύσεις για τη φορολογία των επιχειρήσεων, μιλάμε για συνολική αλλαγή.
Στο κάτω κάτω η κυβέρνηση πολλές φορές περήφανα μας έχει διαμηνύσει ότι δεν λογαριάζει το πολιτικό κόστος, άρα ούτε τις αντίθετες απόψεις.
Πολιτικό κόστος βέβαια έχεις όταν συνεχίζεις μια πολιτική παρόλο που χάνεις δυο τρεις μονάδες στις δημοσκοπήσεις. Όχι όταν επιμένεις (και μάλιστα σε μια πρωτόγνωρη στα μεταπολεμικά χρονικά πολιτική ξεπουλήματος) παρόλο που έχεις την πλειοψηφία της κοινωνίας απέναντί σου, όταν δηλαδή η λαϊκή εντολή έχει ακυρωθεί. Αν αγνοείς αυτό τον παράγοντα τότε δεν μιλάμε για ανάληψη του πολιτικού κόστους αλλά για αυταρχισμό το λιγότερο. Κάτι με το οποίο το σύστημα μοιάζει να συμφωνεί, πλέον ανοιχτά.
Μάρτυράς μας η εμπροσθοφυλακή του συστήματος, το «Βήμα» και η κεφαλή του αυτοπροσώπως. Γράφει ο Ψυχάρης στο φύλο της Κυριακής, σχολιάζοντας τις διερυνόμενες κοινωνικές αντιδράσεις και ειδικότερα το περιστατικό με τον αποκλεισμό της Βουλής πριν μια εβδομάδα:
«Υπό ορισμένες προϋποθέσεις μπορεί να προκληθεί τέτοια διασάλευση της τάξης που θα δικαιολογούσε έκτακτα μέτρα. Δηλαδή εκτροπή από τη συνταγματική τάξη. Αυτό θέλουν»;
Το σύστημα έχει φτάσει κιόλας στο τελευταίο δυνατό δίλημμα που μπορεί να θέσει το οποίο άλλωστε με διάφορους τρόπους έχει διατυπώσει πίσω από τις γραμμές όλο το προηγούμενο διάστημα:
Μνημόνια ή χούντα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Υβριστικά σχόλια δεν δημοσιεύονται...Επίσης χρησιμοποιήστε ελληνική γραφή για να αναρτηθούν τα σχόλιά σας.