Ωστόσο, αυτή τη φορά, η εκμάθηση είναι επώδυνη γιατί δεν είναι πλέον θεωρητική, αλλά αφορά την ίδια μας τη ζωή: Η τσέπη μας αδειάζει, οι δουλειές μας χάνονται, το μέλλον μας υποθηκεύεται δίχως αντίκρισμα. Αυτή τη φορά, ακόμα και στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας, τα πράγματα είναι σοβαρά.
Γι’ αυτό, βρισκόμαστε μπροστά στο εξής παράδοξο για τις συνήθειες του Έλληνα: μοιάζει να μην έχει πια την ενοχλητικά επιπόλαιη και βιαστική κρίση του πάνω στα προβλήματα που ενσκήπτουν ή, μάλλον, για να το διατυπώσω ακριβέστερα, μοιάζει να απεμπόλησε εκείνα τα χαρακτηριστικά τού ξερόλα που τον έκαναν άμεσα αυθεντία οικονομολόγο, χειρουργό, συνταγματολόγο, σεισμολόγο, αστροναύτη – αν το καλούσε η περίσταση.
Ο Έλληνας μοιάζει να είναι ...
προβληματισμένος και σιωπηλός. Έχω την εντύπωση ότι για πρώτη φορά, μετά την πολύβουη και πολύξερη μεταπολίτευση, δεν φλυαρεί ανοήτως και ακατάσχετα, αλλά επιτέλους ακούει και προβληματίζεται προτού ανοίξει το στόμα του.
Μια άλλη συνέπεια της κρίσης είναι η δοκιμασία του πολιτικού μας συστήματος, το οποίο, όσο κι αν φαίνεται ότι δεν το αγγίζει τίποτα, δεν θα γλιτώσει το πέρασμα από τα καβδιανά δίκρανα της λαϊκής κρίσης ή και οργής.
Πέρασε ένας χρόνος μνημονίου και συνεχών ελέγχων από την τρόικα δημιουργώντας ένα κλίμα εθνικής μελαγχολίας και μια αίσθηση αδιεξόδου, δίχως ωστόσο να μας καταστήσει στο ελάχιστο σοφότερους πάνω στους λόγους για τους οποίους φτάσαμε σε αυτό το σημείο, αν έπρεπε ή όχι να καταφύγουμε στο μνημόνιο, αν μπορούσαμε να κάνουμε διαφορετικά, ποιες τέλος πάντων εφικτές και σοβαρές λύσεις είχαμε ως χώρα για να αντιμετωπίσουμε τα χάλια μας. Σ’ αυτό το ευμετάβλητο τοπίο όλα ανατρέπονται· μισθοί, συντάξεις, εργασιακές σχέσεις...
Δημιουργείται πλέον μια ασφυκτική και έκρυθμη ατμόσφαιρα στις σχέσεις κράτους - πολίτη μέσα από μια σειρά σαρωτικών αλλαγών· το μόνο που μένει σταθερό και πεισματικά αμετάβλητο είναι το πολιτικό μας σύστημα. Αυτό δηλαδή που φέρει ολοκληρωτικά την ευθύνη της διακυβέρνησης της χώρας, και αυτό που οφείλει να δώσει μια λύση στο αδιέξοδό της.
Αντί αυτού, τα κόμματα του Κοινοβουλίου δεν δείχνουν στο σύνολό τους την παραμικρή διάθεση να αλλάξουν τακτική. Με δυο λόγια, να απεμπολήσουν όλα εκείνα τα κομματικά χαρακτηριστικά που λειτουργούν σε βάρος της δημοκρατίας, της δικαιοσύνης, της ευνομίας, της αξιοκρατίας, και εν τέλει της κοινωνίας. Τα παρακολουθούμε με έκπληξη και κατάπληξη να παραμένουν προκλητικά αμετακίνητα, προσηλωμένα στις παθογένειές τους, στις αγκυλώσεις τους, στην προάσπιση του κόμματος έναντι της πατρίδας.
Σε αυτές τις κρίσιμες στιγμές που είμαστε εκ των πραγμάτων μπροστά σε τεράστια, πραγματικά και δυσεπίλυτα προβλήματα, το σύνολο του πολιτικού μας συστήματος φαίνεται όχι μόνο εγκληματικά ανεπαρκές, αλλά και προκλητικά περιχαρακωμένο στον αυτισμό του.
Από εκεί που - λογικά - η κοινωνία θα περίμενε μια ουσιαστική συμβολή, έχουμε μια κατακερματισμένη Αριστερά, της οποίας η μεγάλη πλειοψηφία αποτελεί το παγκόσμιο παράδοξο να είναι σταλινική και να το διαλαλεί με τιμή και δόξα!... Το δε ελάχιστο υπόλοιπό της αρκείται σε επαναστατικές αταξίες παιδικού σταθμού.
Από την άλλη, η Δεξιά, παρά το γεγονός ότι αλλάζει ονόματα και σήματα για να απεμπολήσει το χυδαίο της παρελθόν με τους χίτες, τους ταγματασφαλίτες, τους τραμπούκους και τους χουντικούς, παραμένει αμετανόητη και απόλυτα προσηλωμένη σε αυτό, παρά τις συντριπτικές εξελίξεις της κοινωνίας. Δείγμα της σεμνής και ταπεινής της διακυβέρνησης λάβαμε πρόσφατα...
Επίσης η ακροδεξιά της παρωνυχίδα αρκείται σε επιδόσεις σουρεαλιστικών ποιητικών σχολιασμών της πολιτικής ζωής με - επιλεγμένα - γραφικούς εκπροσώπους.
Τέλος, οι σοσιαλδημοκράτες, οι πλέον εκσυγχρονισμένοι διαχειριστές της εξουσίας, προσπαθούν να μας πείσουν ότι είναι οι καλύτεροι, όταν καταφέρνουν να επιβληθούν στην ανθρώπινη αδυναμία τους να μη δημιουργούν τεράστια σκάνδαλα!
xenofonb@gmail.com
Ποντικι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Υβριστικά σχόλια δεν δημοσιεύονται...Επίσης χρησιμοποιήστε ελληνική γραφή για να αναρτηθούν τα σχόλιά σας.