Ένα από τα καλά του να έχεις μεγαλύτερο αδελφό κατά τέσσερα χρόνια, είναι ότι όλα τα ακατάλληλα για ανηλίκους έρχονται στα δικά σου χέρια πολύ νωρίτερα. Κάπως έτσι ανακάλυψα, δεκαετίες πριν (το ’70), στην Κέρκυρα που μεγάλωσα, τα πρώτα ερωτικά εικονογραφημένα ZAKULA, TERROR, ORIBLE.
Πίσω από τη μισάνοιχτη πόρτα του δωματίου του, τον είχα δει να κρύβει κάτι βιαστικά και ύποπτα κάτω από το στρώμα του κρεβατιού, ένα ζεστό μεσημέρι του Ιουλίου, όταν ανυποψίαστη η μητέρα μου τον φώναζε για φαγητό. Τώρα που θυμάμαι καλύτερα και εκείνος ανήλικος ήταν, φαντάζομαι τον περιπτερά της γειτονιάς να του κλείνει συνωμοτικά το μάτι την ώρα της πονηρής συναλλαγής,...
καθώς τα κόμικς αυτά απευθύνονταν σε νέους ΑΝΩ των 18.
Εκείνο το μεσημέρι ξεκίνησε η κατάστρωση του σχεδίου και δεν θα τελείωνε μέχρι την επίτευξη του στόχου: Να μπω κρυφά στο δωμάτιο με τον κρυμμένο θησαυρό και να γίνει δικός μου. Έτσι ήμουν από μικρή, ότι μου έμπαινε στο μυαλό έπρεπε να γίνει δικό μου, νόμιζα τότε πως αυτό ήταν κατόρθωμα, αγνοούσα βλέπετε πόσο επικίνδυνα πράγματα μπορεί να γεννηθούν σε ένα γυναικείο μυαλό. Το απόγευμα ήταν η πρώτη φορά που δεν ήθελα να πάω βόλτα στην πλατεία με τον αδελφό μου και τους φίλους του, με τους οποίους, σημειωτέων ήμουν με όλους τσιμπημένη. Και έτσι μπήκα στο άδυτο των εφηβικών αδύτων αγνοώντας αυθάδικα την ταμπέλα στην πόρτα που έγραφε «απαγορεύεται η είσοδος, κίνδυνος-θάνατος».
Η περιέργεια μου είχε φθάσει στο ζενίθ, η καρδιά μου πήγαινε να σπάσει. Όταν σήκωσα το στρώμα, τα είδα! Ήταν εκεί, δύο τεύχη ZAKULA, τσαλακωμένα, βρώμικα και κυρίως απαγορευμένα. Η όμορφη ξανθιά βρικόλακας με την ακόρεστη δίψα για αίμα και έρωτα... Δεν το χώραγε ο νους μου, τίποτα από ότι είχα δει μέχρι τώρα δεν είχε τέτοια σκίτσα, καμιά Μανίνα, Κατερίνα δεν σε προϊδέαζε για το πόσο μακριά φθάνει η ανθρώπινη φαντασία. Τα μεγάλα μαύρα μάτια μου, άνοιγαν διάπλατα καθώς γυρνούσα με σχεδόν βίαιη ορμή τις σελίδες. Δεν άργησα να εντοπίσω τα δυο-τρία επίμαχα σκίτσα όπου οι ερωτικές περιπτύξεις κορυφωνόταν και έκαναν τα μάγουλά μου να αναψοκοκκινίζουν. Το ξεφύλλισα γρήγορα-γρήγορα και το έβαλα ξανά στη θέση του.
Ήμουν Εύα (χωρίς Αδάμ) που μόλις είχα δαγκώσει τον απαγορευμένο καρπό και μια γλυκιά ενοχή με κατέκλυσε καθώς περίμενα την τιμωρία μου. Τίποτα βέβαια δεν έγινε, κανείς δεν κατάλαβε το παραμικρό, κι έτσι από εκείνη τη στιγμή και μετά δεν υπήρχε μέρα που να μη γυρνούσε αυτόματα το κεφάλι μου προς το δωμάτιο του αδελφού μου όταν περνούσα το διάδρομο.
Γλιστρούσα σιωπηλά μέσα όταν εκείνος έλειπε και έριχνα κλεφτές ματιές. Πότε ξεκίνησα να έχω τα «απαγορευμένα κόμικς» κάτω από το δικό μου στρώμα κρεβατιού ούτε που θυμάμαι, και πότε απόκτησαν τη θέση τους ανάμεσα στα βιβλία ιστορίας και γεωγραφίας στη σχολική τσάντα πάλι δεν κατάλαβα. Θυμάμαι όμως τις κρυφές ανταλλαγές από χακί σε χακί τσάντα, (ξέρετε αυτήν την στρατιωτική περασμένη χιαστί ), μέσα στις βρώμικες τουαλέτες του σχολείου, ή πίσω από γωνίες στον προαύλιο χώρο. Ούτε τα φυλλάδια του Ρήγα Φεραίου, δεν γνώρισαν τέτοιες δόξες στα σχολικά διαλείμματα. Από εκείνο δε το καλοκαίρι ξεκίνησε και η σχέση μου με την τέχνη της ζωγραφικής. Αστειεύομαι!
Αλλά αλήθεια τώρα, εκείνα τα κόμικς μπορεί να ήταν παρεξηγημένα, σε σχέση όμως με ότι κυκλοφορεί σήμερα μάλλον βιβλία κατηχητικού τα λες. Και μπορεί να μην τα νομιμοποιήσαμε ποτέ βάζοντας τα στη βιβλιοθήκη μας, μην ξεχνάμε όμως ότι άνοιξαν τον δρόμο για άλλους σπουδαίους δημιουργούς που ασχολήθηκαν με αυτό το είδος της ερωτικής εικονογράφησης, όπως ο Milo Manara (Το Κουμπί της), ο Guido Crepax (Η Ιστορία της Ο), ο Paolo Serpieri (Druna), ο Don Lawrence (Storm) και πάρα πολλοί ακόμη. Κόμικς που τα ψάχναμε χωρίς ντροπή, χρόνια μετά στην Αθήνα, στο βιβλιοπωλείο «Παρά πέντε» και τα κρατούσαμε με περηφάνια στα χέρια μας να φαίνονται…
*Η Ίνα Ταράντου είναι δημοσιογράφος.
πηγη
Πίσω από τη μισάνοιχτη πόρτα του δωματίου του, τον είχα δει να κρύβει κάτι βιαστικά και ύποπτα κάτω από το στρώμα του κρεβατιού, ένα ζεστό μεσημέρι του Ιουλίου, όταν ανυποψίαστη η μητέρα μου τον φώναζε για φαγητό. Τώρα που θυμάμαι καλύτερα και εκείνος ανήλικος ήταν, φαντάζομαι τον περιπτερά της γειτονιάς να του κλείνει συνωμοτικά το μάτι την ώρα της πονηρής συναλλαγής,...
καθώς τα κόμικς αυτά απευθύνονταν σε νέους ΑΝΩ των 18.
Εκείνο το μεσημέρι ξεκίνησε η κατάστρωση του σχεδίου και δεν θα τελείωνε μέχρι την επίτευξη του στόχου: Να μπω κρυφά στο δωμάτιο με τον κρυμμένο θησαυρό και να γίνει δικός μου. Έτσι ήμουν από μικρή, ότι μου έμπαινε στο μυαλό έπρεπε να γίνει δικό μου, νόμιζα τότε πως αυτό ήταν κατόρθωμα, αγνοούσα βλέπετε πόσο επικίνδυνα πράγματα μπορεί να γεννηθούν σε ένα γυναικείο μυαλό. Το απόγευμα ήταν η πρώτη φορά που δεν ήθελα να πάω βόλτα στην πλατεία με τον αδελφό μου και τους φίλους του, με τους οποίους, σημειωτέων ήμουν με όλους τσιμπημένη. Και έτσι μπήκα στο άδυτο των εφηβικών αδύτων αγνοώντας αυθάδικα την ταμπέλα στην πόρτα που έγραφε «απαγορεύεται η είσοδος, κίνδυνος-θάνατος».
Η περιέργεια μου είχε φθάσει στο ζενίθ, η καρδιά μου πήγαινε να σπάσει. Όταν σήκωσα το στρώμα, τα είδα! Ήταν εκεί, δύο τεύχη ZAKULA, τσαλακωμένα, βρώμικα και κυρίως απαγορευμένα. Η όμορφη ξανθιά βρικόλακας με την ακόρεστη δίψα για αίμα και έρωτα... Δεν το χώραγε ο νους μου, τίποτα από ότι είχα δει μέχρι τώρα δεν είχε τέτοια σκίτσα, καμιά Μανίνα, Κατερίνα δεν σε προϊδέαζε για το πόσο μακριά φθάνει η ανθρώπινη φαντασία. Τα μεγάλα μαύρα μάτια μου, άνοιγαν διάπλατα καθώς γυρνούσα με σχεδόν βίαιη ορμή τις σελίδες. Δεν άργησα να εντοπίσω τα δυο-τρία επίμαχα σκίτσα όπου οι ερωτικές περιπτύξεις κορυφωνόταν και έκαναν τα μάγουλά μου να αναψοκοκκινίζουν. Το ξεφύλλισα γρήγορα-γρήγορα και το έβαλα ξανά στη θέση του.
Ήμουν Εύα (χωρίς Αδάμ) που μόλις είχα δαγκώσει τον απαγορευμένο καρπό και μια γλυκιά ενοχή με κατέκλυσε καθώς περίμενα την τιμωρία μου. Τίποτα βέβαια δεν έγινε, κανείς δεν κατάλαβε το παραμικρό, κι έτσι από εκείνη τη στιγμή και μετά δεν υπήρχε μέρα που να μη γυρνούσε αυτόματα το κεφάλι μου προς το δωμάτιο του αδελφού μου όταν περνούσα το διάδρομο.
Γλιστρούσα σιωπηλά μέσα όταν εκείνος έλειπε και έριχνα κλεφτές ματιές. Πότε ξεκίνησα να έχω τα «απαγορευμένα κόμικς» κάτω από το δικό μου στρώμα κρεβατιού ούτε που θυμάμαι, και πότε απόκτησαν τη θέση τους ανάμεσα στα βιβλία ιστορίας και γεωγραφίας στη σχολική τσάντα πάλι δεν κατάλαβα. Θυμάμαι όμως τις κρυφές ανταλλαγές από χακί σε χακί τσάντα, (ξέρετε αυτήν την στρατιωτική περασμένη χιαστί ), μέσα στις βρώμικες τουαλέτες του σχολείου, ή πίσω από γωνίες στον προαύλιο χώρο. Ούτε τα φυλλάδια του Ρήγα Φεραίου, δεν γνώρισαν τέτοιες δόξες στα σχολικά διαλείμματα. Από εκείνο δε το καλοκαίρι ξεκίνησε και η σχέση μου με την τέχνη της ζωγραφικής. Αστειεύομαι!
Αλλά αλήθεια τώρα, εκείνα τα κόμικς μπορεί να ήταν παρεξηγημένα, σε σχέση όμως με ότι κυκλοφορεί σήμερα μάλλον βιβλία κατηχητικού τα λες. Και μπορεί να μην τα νομιμοποιήσαμε ποτέ βάζοντας τα στη βιβλιοθήκη μας, μην ξεχνάμε όμως ότι άνοιξαν τον δρόμο για άλλους σπουδαίους δημιουργούς που ασχολήθηκαν με αυτό το είδος της ερωτικής εικονογράφησης, όπως ο Milo Manara (Το Κουμπί της), ο Guido Crepax (Η Ιστορία της Ο), ο Paolo Serpieri (Druna), ο Don Lawrence (Storm) και πάρα πολλοί ακόμη. Κόμικς που τα ψάχναμε χωρίς ντροπή, χρόνια μετά στην Αθήνα, στο βιβλιοπωλείο «Παρά πέντε» και τα κρατούσαμε με περηφάνια στα χέρια μας να φαίνονται…
*Η Ίνα Ταράντου είναι δημοσιογράφος.
πηγη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Υβριστικά σχόλια δεν δημοσιεύονται...Επίσης χρησιμοποιήστε ελληνική γραφή για να αναρτηθούν τα σχόλιά σας.