Το χρώμα του χρήματος γεννά αχρωματοψία

Στην εποχή του σύγχρονου καπιταλιστικού σκηνικού, όπου η διάθλαση στο τοπίο των αξιών είναι σχεδόν μόνιμο σκηνικό, η ταυτότητα λειτουργίας του καλλιτέχνη ως ενεργού πολίτη στο κοινωνικό γίγνεσθαι περνάει από πολλά κύματα.

Και ενίοτε διασώζεται, ενίοτε όμως η τρικυμία τον οδηγεί σε δύσκολα βυθίσματα.

Καθίσταται λοιπόν πολύ σημαντικό να ...
εξασκείται κανείς στο να αναγνωρίζει ποια είναι τα σημαντικά χρώματα που συνθέτουν τη δική του δημιουργική παλέτα, να απαγγέλλει συχνά εν είδει προσευχής εκείνα τα οποία θεωρεί αξίες, ώστε να μη χάνει την πυξίδα που θα τον οδηγεί μετά από τι άπειρες παλινδρομήσεις.

Αντιλαμβάνομαι τη δημιουργική λειτουργία του καλλιτέχνη ως απόλυτα συνυφασμένη με την κοινωνία. Αρχικά ούτως ή άλλως από εκεί αντλείται η έμπνευση, αλλά ως εκ τούτου οφείλουμε διπλά να επιστρέφουμε εκεί στην κοινωνία το προϊόν της όποιας πνευματικής ή άλλης δημιουργικής εργασίας, όπως οφείλουμε επίσης σε κάθε επικοινωνία να προσπαθούμε να δούμε, να βρούμε και, αν γίνεται, να δείξουμε τα φωτεινά εκείνα μονοπάτια που απομπλέκουν από τα αδιέξοδα.

Θεωρώ ότι έχουμε όλοι ανάγκη, και ως δημιουργοί και ως αποδέκτες, να ενισχύουμε την αισιόδοξη πλευρά και τη δημιουργική πλευρά του καθένα, κάθε μέρα. Να μην παραδιδόμαστε στην απελπισία και, το σημαντικότερο, να μην πέφτουμε στις καλοστημένες παγίδες του εμπορίου της τέχνης του τύπου «Ό,τι δεν έχει απήχηση εμπορική δεν είναι καλό, ό,τι έχει είναι»... ώστε να μην ποζάρουμε στις επιταγές του ταμείου.

Αλλά να σκύβουμε με σεβασμό και άοκνη προσπάθεια σε ό,τι συντελεί στην ουσία της ανθρώπινης ύπαρξης. Βρίσκω πολύ επικίνδυνη όλη αυτήν τη στροφή και την αντίστοιχη πόζα στο ταμείο που υπάρχει σε αρκετές τέχνες και ειδικά στο σίτεμα και διαθλά κάθε ουσία, όπως επίσης εξ ίσου επικίνδυνη και την υμνολογία της παραβατικότητας και την κυκλική και αέναη αναπαραγωγή της ως εκείνη που δημιουργεί τα νέα ήθη.

Η ζωή είναι αλλού, έχει χρώματα φυσικά που δεν αποτυπώνονται στο τυπογραφείο ούτε στα χαρτονομίσματα Αυτή η προσήλωση στο χρώμα του χρήματος γεννά αχρωματοψία και βρίσκεται στη ρίζα των κρίσεων, όχι μόνο των οικονομικών, αλλά και των ηθικών .Έχουμε τόσο φτωχύνει το περιεχόμενο των αφηγήσεών μας για να ποζάρουμε στο χρήμα ή στο άλλο βασίλειο του «παραβατικού περιθωρίου» που κατακτά με ρυθμούς το λάιφ-στάιλ. Ας ξαναζωγραφίσουμε με ξυλομπογιές της αθωότητας ό,τι έχει απομείνει και ό,τι μπορούμε να αντλήσουμε από τη μνήμη.

Τέτοιες δημιουργίες μπορεί να έχουν αντοχή, τα αλλά που στολίζονται τώρα με εφήμερες επιτυχίες και οικονομικά νούμερα μάλλον θα πνιγούν στο εφήμερο κοστούμι τους, και εδώ που τα λέμε ευτυχώς.
Το Ποντικι