«Στην Βρετανία του 19ου αιώνα, ο Πλάτων είχε μετατραπεί σ’ ένα είδος ειδωλολάτρη Μεσσία, του οποίου η αυθεντία ερχόταν δεύτερη μόνον, ίσως, σε σχέση με την αυθεντία της Βίβλου. Ο Frank M. Turner περιγράφει πολύ καλά αυτήν την κατάσταση στα κεφάλαια του βιβλίου του που τιτλοφορούνται χαρακτηριστικά: Ο προφητικός Πλάτων, Πλάτων ο ριζοσπαστικός μεταρρυθμιστής και Ο Πλάτων ως πατέρας του ιδεαλισμού. Μετά από αυτήν την εποχή, κατά την οποία ο Πλάτων είχε στρατολογηθεί ως προστάτης όλων των καλών σκοπών, δεν μπορεί να μας εκπλήξει το γεγονός ότι ...
ο Νίτσε τον αποκήρυξε, τόσο αυτόν, όσο και τον Σωκράτη. Οι αιτίες πάντως της νιτσεϊκής απόρριψης μοιάζουν να είναι κάπως διεστραμμένες, μια και κατά τον Νίτσε ο ορθολογισμός του Σωκράτη και του Πλάτωνος αφαίρεσαν κάθε ποίηση και κάθε μυστήριο από το αρχαϊκό ελληνικό όραμα, ενώ στην πραγματικότητα δύσκολα θα μπορούσε να θεωρήσει κανείς τον Πλάτωνα ως αρχέτυπο του ορθολογισμού. Στον 20ό αιώνα, ο Μάρτιν Χάιντεγκερ προτίμησε κι αυτός τους προσωκρατικούς φιλοσόφους από τον Πλάτωνα. Αυτή η προτίμηση είναι επίσης παράδοξη, αν σκεφτεί κανείς ότι ο Χάιντεγκερ έδωσε την υποστήριξή του στους Ναζί, ενώ ο Πλάτων κρίθηκε συχνά ως πρόδρομος του φασισμού. Πρόσφατα, η Iris Murdoch ενσωμάτωσε διακριτικά στα μυθιστορήματά της, όπου κυριαρχεί η αναζήτηση της αληθινής αγαθότητας, την επαγγελματική της μελέτη πάνω στον Πλάτωνα. Η Murdoch έχει γράψει και έναν πλατωνικό διάλογο με θέμα την Τέχνη, που παίχτηκε στο Εθνικό Θέατρο της Αγγλίας το 1980, και έναν άλλο πάνω στην Θρησκεία, που δημοσιεύθηκε το 1986 με τον τίτλο Acastos.»
Όλιβερ Τάπλιν, Ελληνικόν πυρ, μτφρ. Ε. Πατρικίου, Αθήνα (εκδ. Καστανιώτη) 1992, σ. 196.
Να μην ξεχνάμε οτι απεκαλείτο και "Αττικίζων Μωυσής", ΄Οσο για το βιβλίο "η πολιτεία του πλάτωνα,
ΑπάντησηΔιαγραφήσαφώς και είναι το απόλυτα φασιστικό κείμενο ...
ευτυχώς η πολιτεία του ήταν ιδεατή και όχι πραγματική.