Η ιστορία του ψευδοεθίμου της μεταφοράς του "φωτός" από τα Ιεροσόλυμα

 

Σύμφωνα με όσα αναφέρει το ΒΗΜΑ, θα πάει και φέτος ένα αεροπλάνο της Aegean στο Ισραήλ και θα φροντίσουν οι Ισραηλινοί σε συνεργασία με το Πατριαρχείο να μπει το «άγιο φως» στο αεροπλάνο. Η υποδοχή στην Αθήνα θα γίνει «βεβαίως» με τιμές αρχηγού κράτους, ενώ έχει προγραμματιστεί άλλα αεροπλάνα της Aegean να το μεταφέρουν σε άλλες πόλεις.

Δεν με ενδιαφέρει πώς ανάβει το καντήλι στην Ιερουσαλήμ. Αν ανάβει με αναπτήρα, με σπίρτο ή αν κατεβαίνει κατευθείαν από τους ουρανούς πλαισιωμένο από αγγέλους και περιστέρια, αν σχίζεται το παραπέτασμα του ναού και βγαίνουν οι νεκροί από τα μνήματα να το χαζέψουν και να πιούν καφέ. Καρφί δεν μου καίγεται.

Αυτό που με πειράζει είναι η λέξη... «βεβαίως», στο «βεβαίως με τιμές αρχηγού κράτους». Γιατί βεβαίως; Πώς βεβαίως; Από πού κι ως πού βεβαίως; Τι το αυτονόητο έχει η εξευτελιστική αυτή διαδικασία; Ούτε έθιμο είναι ούτε παράδοση. 

Ας θυμηθούμε την ιστορία του ψευδοεθίμου της μεταφοράς της καντήλας από τα Ιεροσόλυμα. Κυκλοφορεί στο διαδίκτυο αλλά πολλοί δεν το έχουν δει κι έχουν ξεχάσει πώς άρχισε το καραγκιοζιλίκι:

1988: Επί "σοσιαλιστικής" κυβερνήσεως ΠΑΣΟΚ, η πρώην αεροσυνοδός και ασκούσα πλέον ατύπως χρέη... πρωθυπουργού Δήμητρα Λιάνη Παπανδρέου, παρακινημένη από τους πνευματικούς της (διάφορες χαρτομάντισσες και τον αρχιμανδρίτη Τιμόθεο Ηλιάκη), καθώς και τον ταξιδιωτικό πράκτορα με ειδικότητα τον θρησκευτικό τουρισμό Ιάκωβο Οικονομίδη, επιβάλλουν στην τότε Ολυμπιακή Αεροπορία να μεταφέρει αυθημερόν αεροπορικώς με Boeing το "Άγιο Φως" από την Ιερουσαλήμ. 

Μέχρι τότε, το "Άγιο Φως" άναβε από το τοπικό καντήλι με χρήση σπίρτων ή αναπτήρα, το δε "αυθεντικό" της Ιερουσαλήμ έφθανε κατόπιν εορτής, μία εβδομάδα μετά, με καράβι.

1990: Ο απερχόμενος πρόεδρος της Δημοκρατίας Χρήστος Σαρτζετάκης επιβάλλει στα Υπουργεία Εξωτερικών και Αμύνης να οργανώνουν, να πληρώνουν όλα τα έξοδα και να υποδέχονται "πλαισιωμένο από σχηματισμό μαχητικών υπό την ευθύνη του Τομέα Ειδικών Επιχειρήσεων" το "Άγιο Φως" με τιμές αρχηγού κράτους, στο δε Υπουργείο Αμύνης να το διανέμει εν συνεχεία στις ανά την επικράτεια Μητροπόλεις με περαιτέρω κρατική οικονομική επιβάρυνση.

2001: Ο αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος παρουσιάζει την μόλις 13ετή αεροπορική μεταφορά, και την μόλις 11ετή υποδοχή με τιμές αρχηγού κράτους, ως δήθεν... απαράβατη "ελληνοχριστιανική παράδοση", και

2017: Αριστεροί βουλευτές που είχαν ήδη υποδεχθεί με τιμές αρχηγού κράτους την... "Αγία Ζώνη", εγείρουν ξαφνικά ενστάσεις λόγω της υποτιθέμενης... "παγανιστικής" φύσης της αεροπορικής μεταφοράς. Θρησκόληπτοι δεξιοί και ακροδεξιοί ουρλιάζουν ενάντια στον παγανισμό τους και η Ένωση Αστυνομικών Υπάλληλων Ελλάδος δηλώνει έτοιμη να αναλάβει αυτή τα έξοδα της μεταφοράς.

Και ρωτάω τώρα εγώ: 

Γνωρίζοντας πως όλο αυτό το τζουμ-ταρατατζούμ με το καντήλι από το Ισραήλ στο οποίο αποδίδονται τιμές από το ελληνικό και δήθεν κοσμικό κράτος το άρχισε η ερωμένη του Αντρέα Παπανδρέου το 1988, πώς είναι απαράβατη «ελληνοχριστιανική παράδοση»; 

Πόθεν αυτό το «βεβαίως» που χρησιμοποιεί το ΒΗΜΑ; 

Έχουμε φτάσει στο άκρον άωτον της ξεφτίλας ή είναι μακριά το ταβάνι ακόμα;

Jean Efpraxiadis