Πόσο τυφλός μπορεί να είσαι;…(Ένα θαυμάσιο βίντεο!)

Πόσο τυφλός θα εξακολουθεί να είναι κάποιος μέσα στον υπνωτισμένο μικρόκοσμό του;
Πόσο ανίκανος μπορεί να είναι κάποιος να νιώσει; να ακούσει; 

να δει τι συμβαίνει έξω απ’αυτόν; να κινηθεί; 

Και να αποτελέσει μέρος ενός γίγνεσθαι που ανατρέπει εκ θεμελίων τον παλιό κόσμο…
Για να ξαναχτιστεί με νέα δομικά υλικά.

Ο Ένοικος… 

Ποιες είναι οι προτεραιότητες στη ζωή του σύγχρονου Δυτικού ανθρώπου των μεγαλουπόλεων και του φρενήρους ρυθμού ζωής; Τι χρειάζεται για να νιώσει ευτυχισμένος; Ολοκληρωμένος σαν άνθρωπος;
Να κερδίζει πάντα η ομάδα του στο αγαπημένο του άθλημα, λες κι έτσι θα αναβαθμιστεί η ίδια η ζωή η δικιά του και της οικογένειάς του;
Να κερδίσει το λόττο για να κάνει πραγματικότητα όλα εκείνα που πάντα ήθελε αλλά του έλειπε το ρευστό για να ενεργοποιηθούν; Και ποια ειν’αυτά; Πολυτέλειες, χλιδή, καταναλωτισμός μέχρι τελικής πτώσης, ταξίδια; Τα τελευταία πάντως μπορούν να πραγματοποιηθούν και χωρίς πολλά ή ελάχιστα χρήματα και τρόποι υπάρχουν γι’αυτό αν υπάρχουν και ανάλογες οπτικές και διαθέσεις να εξερευνήσεις ολάκερο τον κόσμο!
(Δείτε κι αυτά:  Δύναται επιβίωση χωρίς χρήματα;   και Ο άνθρωπος που ζει χωρίς χρήματα και The Ultimate Guide to Traveling Without Money  κι αυτό το βίντεο: Travelling without money)

Πολλά άλλα θα μπορούσαν να αναφερθούν, ίσως μια μεγάλη λίστα , “φιλοδοξιών”, “αγαθών” και “αναγκών”. Κατά πόσο όμως πραγματικών και ουσιαστικών; Ώστε να εξαφανίσουν το κενό που νιώθουν όλο και περισσότεροι άνθρωποι να ρουφάει την ενέργειά τους και να τους αφήνει στεγνούς και άδειους;
Συχνότατα παρά τα επιφανειακά χαμόγελα για το φαίνεσθαι. ΑΛΛΑ ΤΟ ΦΑΙΝΕΣΘΑΙ ΟΥΔΕΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΕΧΕΙ ΜΕ ΤΟ ΓΙΓΝΕΣΘΑΙ! Λες και η πλειοφηφία των ανθρώπων έχει παγιδευτεί μέσα σε ένα ψυχοφθόρο ατέρμονο παιχνίδι ρόλων, που όμως δεν έχουν καμιά σχέση με την ουσία του εαυτού τους…Κάτι σαν μόνιμος μουντός συλλογικός εφιάλτης, που αντικατέστησε την πραγματικότητα της εγρήγορσης!
Τι συμβαίνει;
Ως πότε θα στέλνουν οι άνθρωποι τον εαυτό τους στο εκτελεστικό απόσπασμα της κενότητας και της αυταπάτης για χάρη του φαίνεσθαι; Ποιο είναι το τίμημα της “ενσωμάτωσης”, του πόθου της “αποδοχής”; Κι από ποιους κι απέναντι σε ποιους; στην κοινωνία; Μα η ποιότητα των μελών της προσδιορίζει και την ποιότητα της κοινωνίας που συνθέτουν. “Για τα μάτια του κόσμου σε παράτησα φως μου” που λέει κι ένα καθ’όλα ρεαλιστικό “λαϊκό άσμα”. Κι αν αυτή η κοινωνία αποτελεί μια κενόδοξη κι άψυχη φυλακή…επιβάλλεται η διαφοροποίηση χωρίς δεύτερη σκέψη. Μέχρι ως αυτό το -υπέροχο και γεμάτο υποσχέσεις για περιπέτειες και υπερβάσεις επίπεδο- που οι υπνωτισμένοι στις συχνότητες της απώλειας κάθε ίχνους ατομικής υπόστασης αποκαλούν περιθωριοποίηση.

Το αφουγκράζομαι, το βλέπω! Όλο και περισσότεροι άνθρωποι αισθάνονται να τους αντιπροσωπεύει το “περιθώριο” της “κανονικότητας”. Και να τους εμπνέει το κάλεσμα που ξεκινάει από μέσα, για μια άλλης ποιότητας ζωή και συνειδητότητας πραγματικότητα…

Και δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά για το ανθρώπινο ον από το έμπρακτο ενδιαφέρον και την άδολη αλληλεγγύη-προσφορά στον άλλο. Και ο άλλος αποτελεί τη θλιβερά συντριπτική πλειοψηφία ενός πλανήτη όπου κάθε μορφή μάστιγας και δυστυχίας αποτελεί τον κανόνα και τη διαρκή απόδειξη ότι αυτός ο κόσμος ΔΕΝ είναι κομμένος και ραμμένος στα μέτρα του ανθρώπινου πλάσματος. Είτε ζει σαν λαθραία σκιά στα γκέτο και τις παραγκουπόλεις μέσα ή δίπλα στις σύγχρονες μεγαλουπόλεις. Είτε εξοντώνεται από κάποιο εμφύλιο ή τοπικό πόλεμο σε κάποια “τριτοκοσμική περιοχή”, ως συνήθως με την ανοχή ή την παρακίνηση της πολιτισμένης Δύσης και των πολυεθνικών εταιρειών της, τους χειρότερους λωποδύτες του πλούτου των λαών. Είτε, κάπου στην Ασία, την Αφρική ή όπου αλλού-πλέον και στην Ελλάδα σιγά σιγά- λιμοκτονεί από την ασιτία ή σβήνει από αρρώστιες που είναι ιάσιμες στον “πολιτισμένο κόσμο” με την πρόσβαση σε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.

Αν δεν ανοίξουμε τα μάτια μας τώρα πότε επιτέλους θα το κάνουμε; Όταν θα καταντούμε όλο και περισσότερο άψυχες κι άβουλες τραγελαφικές μαριονέτες παρά ανθρώπινα όντα;
Και γιατί θα πρέπει να συνεχίσει να υπάρχει ένας τέτοιος κόσμος;

http://paganeli.wordpress.com/