Γιατί στήνει το πανηγύρι της ψήφου εμπιστοσύνης η κυβέρνηση;
Όλοι συμφωνούν:
Για να μαζέψει τα στρατά της, πράσινα, γαλάζια και μεικτά, που το έχουν ρίξει στο προεκλογικό σορολόπ.
Για να επαναφέρει στην τάξη όσους σηκώνουν μπαϊράκι, ή βγάζουν γλώσσα, μπροστά στην κοινωνική αγανάκτηση και την επερχόμενη ήττα.
Και να μπορέσει έτσι, με στοιχειώδη κοινοβουλευτική συνοχή, να μας ..
φορτώσει όσα βάρη ακόμα έχει δεσμευτεί να μας φορτώσει. Μέχρι το Φεβρουάριο.
Προσπαθεί να λύσει ένα οξύτατο εσωτερικό της πρόβλημα εν ολίγοις. Συνήθως λέγεται ότι μια κυβέρνηση τελειώνει όταν από τα κάτω δεν θέλουν και από τα πάνω δεν μπορούν. Οι εκατόν πενήντα και κάτι βουλευτές της κυβερνητικής πλειοψηφίας έφτασαν όμως ακόμα πιο χαμηλά. Όχι μόνο δεν μπορούν, αλλά και πολλοί από αυτούς δεν θέλουν πια. Βαρυγκωμούν. Διαμαρτύρονται. Λοξοκοιτάζουν προς την έξοδο. Δηλώνουν ασθενείς στη δασκάλα για να απουσιάσουν από τα δύσκολα.
Αυτή την άραχλη κατάσταση προσπαθούν να αλλάξουν ο Σαμαράς κι ο Βενιζέλος. Το ερώτημα όμως είναι τι σόι αλλαγή παράγει μια τέτοια ψήφος εμπιστοσύνης. Τι σόι πειθαρχία παράγει ο βούρδουλας. Τι σόι πολεμικό πνεύμα παράγει ο εκβιασμός των στρατηγών εις βάρος των φαντάρων τους. Οι οποίοι καλούνται για άλλη μια φορά να σταθούν προσοχή σε μια διαδικασία που έχει σκοπό να τους επαναφέρει στην προτεραία κατάσταση: Να υπογράφουν ό, τι τους βάζουν μπροστά τους δηλαδή.
Εκτός όμως από τα κυβερνητικά στρατά και τη σχέση τους με το καζάνι του Μαξίμου, υπάρχει και η κοινωνία. Φαντάζονται οι αυτουργοί της ψήφου εμπιστοσύνης ότι θα κερδίσουν έστω και έναν κόκκο από την εμπιστοσύνη της επιδεικνύοντας τις κομμένες κεφαλές των βουλευτών τους; Υπολογίζουν ότι θα συγκινηθούν οι πολίτες όταν δουν ότι ο Άδωνις, ο Κυριάκος, ο Ρήγας εμπιστεύονται τη δική τους κυβέρνηση; Δεν καταλαβαίνουν ότι αυτό δεν είναι ψήφος, αλλά τζίφος εμπιστοσύνης;
Φυσικά το καταλαβαίνουν. Όπως καταλαβαίνουν και ότι έτσι δίνουν μια εικόνα αστάθειας, αβεβαιότητας, νευρικής κρίσης. Μια εικόνα ντροπής για τους βουλευτές τους -πάνω το χεράκι, κάτω το χεράκι. Αλλά τέλειωσαν πια και τα κόλπα τους. Αυτό είναι το καλύτερό τους. Και η καλύτερη απόδειξη ότι έχουν τελευτήσει. Πάπαλα. Δεν θα είναι οι πρώτοι που θα απέλθουν εξάλλου με μια ψήφο εμπιστοσύνης στο χέρι...
Όλοι συμφωνούν:
Για να μαζέψει τα στρατά της, πράσινα, γαλάζια και μεικτά, που το έχουν ρίξει στο προεκλογικό σορολόπ.
Για να επαναφέρει στην τάξη όσους σηκώνουν μπαϊράκι, ή βγάζουν γλώσσα, μπροστά στην κοινωνική αγανάκτηση και την επερχόμενη ήττα.
Και να μπορέσει έτσι, με στοιχειώδη κοινοβουλευτική συνοχή, να μας ..
φορτώσει όσα βάρη ακόμα έχει δεσμευτεί να μας φορτώσει. Μέχρι το Φεβρουάριο.
Προσπαθεί να λύσει ένα οξύτατο εσωτερικό της πρόβλημα εν ολίγοις. Συνήθως λέγεται ότι μια κυβέρνηση τελειώνει όταν από τα κάτω δεν θέλουν και από τα πάνω δεν μπορούν. Οι εκατόν πενήντα και κάτι βουλευτές της κυβερνητικής πλειοψηφίας έφτασαν όμως ακόμα πιο χαμηλά. Όχι μόνο δεν μπορούν, αλλά και πολλοί από αυτούς δεν θέλουν πια. Βαρυγκωμούν. Διαμαρτύρονται. Λοξοκοιτάζουν προς την έξοδο. Δηλώνουν ασθενείς στη δασκάλα για να απουσιάσουν από τα δύσκολα.
Αυτή την άραχλη κατάσταση προσπαθούν να αλλάξουν ο Σαμαράς κι ο Βενιζέλος. Το ερώτημα όμως είναι τι σόι αλλαγή παράγει μια τέτοια ψήφος εμπιστοσύνης. Τι σόι πειθαρχία παράγει ο βούρδουλας. Τι σόι πολεμικό πνεύμα παράγει ο εκβιασμός των στρατηγών εις βάρος των φαντάρων τους. Οι οποίοι καλούνται για άλλη μια φορά να σταθούν προσοχή σε μια διαδικασία που έχει σκοπό να τους επαναφέρει στην προτεραία κατάσταση: Να υπογράφουν ό, τι τους βάζουν μπροστά τους δηλαδή.
Εκτός όμως από τα κυβερνητικά στρατά και τη σχέση τους με το καζάνι του Μαξίμου, υπάρχει και η κοινωνία. Φαντάζονται οι αυτουργοί της ψήφου εμπιστοσύνης ότι θα κερδίσουν έστω και έναν κόκκο από την εμπιστοσύνη της επιδεικνύοντας τις κομμένες κεφαλές των βουλευτών τους; Υπολογίζουν ότι θα συγκινηθούν οι πολίτες όταν δουν ότι ο Άδωνις, ο Κυριάκος, ο Ρήγας εμπιστεύονται τη δική τους κυβέρνηση; Δεν καταλαβαίνουν ότι αυτό δεν είναι ψήφος, αλλά τζίφος εμπιστοσύνης;
Φυσικά το καταλαβαίνουν. Όπως καταλαβαίνουν και ότι έτσι δίνουν μια εικόνα αστάθειας, αβεβαιότητας, νευρικής κρίσης. Μια εικόνα ντροπής για τους βουλευτές τους -πάνω το χεράκι, κάτω το χεράκι. Αλλά τέλειωσαν πια και τα κόλπα τους. Αυτό είναι το καλύτερό τους. Και η καλύτερη απόδειξη ότι έχουν τελευτήσει. Πάπαλα. Δεν θα είναι οι πρώτοι που θα απέλθουν εξάλλου με μια ψήφο εμπιστοσύνης στο χέρι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Υβριστικά σχόλια δεν δημοσιεύονται...Επίσης χρησιμοποιήστε ελληνική γραφή για να αναρτηθούν τα σχόλιά σας.