Εξακολουθώ να μην καταλαβαίνω. Γιατί να δεχτείς να μπλέξεις το όνομά σου με όλη αυτή τη βρωμιά που ακολουθά αυτούς με τους οποίους δέχτηκες να πολιτευτείς?

 Κι από μια ειρωνία της τύχης και φέτος είναι χρονιά Ολυμπιακών Αγώνων.

 Ωστόσο αυτή τη φορά δε νομίζω να πάρεις μετάλλιο…

Κι εσύ τέκνον Πύρρε!

Καλοκαίρι 1992. Φούρκα Χαλκιδικής. Στο εξοχικό.

 Εγώ, πιτσιρίκι 6 χρονών. Ούτε ήξερα ακόμα από Ολυμπιακούς Αγώνες, ή από «αρασέ» και «ζετέ».

 Επειδή όμως οι γονείς θέλαν να δουν τον έναν απ’τους ελάχιστους αθλητές που στέλναμε τότε στους αγώνες, κάθισα κι εγώ μαζί τους.

 Και θυμάμαι ακόμα πως χοροπηδούσαμε με την αδερφή μου πάνω στους καναπέδες γι’αυτό το μετάλλιο.

 Κι εκείνο το ωραίο σου χαμόγελο, ζεστό. Και πώς έμαθα πολύ γρήγορα τι είναι το αρασέ και το ζετέ, και τ’όνομά σου, και τους αντιπάλους σου, για να μπορώ να παρακολουθώ σωστά τους επόμενους αγώνες.

Καλοκαίρι 1996. 10 χρονών.

Στο χωριό στις Σέρρες, μαζί με τον παππού, που πολύ «τον άρεζε» να βλέπει οοοολα τα αθλητικά event. Κι η οικογένεια μαζεμένη. Αυτή τη φορά δε σε βλέπω κατά τύχη.

 Εχω ψάξει το πρόγραμμα, το χω ελέγξει και διπλοελέγξει, μη τυχόν και χάσουμε τον αγώνα. Περιμένουμε. Και μας επιβεβαιώνεις. «Κάτσε κάτω απ’τη μπάρα», και χρυσό μετάλλιο, και χειροκροτήματα, και χαρές και πανηγύρια.

Σεπτέμβριος 2000. 14 χρονών. Θεσσαλονίκη αυτή τη φορά. Ήταν κι οι αγώνες στο Σίδνευ, διαφορά ώρας και άκυρα ωράρια αλλά δεν είχε σημασία :

 τον Πύρρο δεν τον χάναμε με τίποτα.

Κι έχουμε μάθει όλες τις λεπτομέρειες πια: τα χαστουκάκια του Ιακώβου πριν βγείς, το βλοσυρό ύφος στην αρχή λόγω άγχους, το φίλο σου το Γερμανό, που δε σταύρωσε ποτέ χρυσό ο καημένος όσο σε είχε αντίπαλο.

Κι εκεί μας κάνεις μια στραβή. Παγώνω. Και στο τέλος πάλι τα καταφέρνεις. Και «λιοντάρι» σε αποκαλεί ο εκφωνητής κι η φωνή του τρέμει. Κι εγώ κλαίω κι η μαμά μου χαϊδεύει τα μαλλιά, χαμογελά και μου λέει «συγκινήθηκες πουλάκι μου?»

 Ναι συγκινήθηκα. Η μάλλον εσύ με συγκίνησες.

Καλοκαίρι 2004. 18 χρονών. Θεσσαλονίκη ξανά. Για πρώτη φορά δε θα ..

σε δώ με την οικογένεια, αλλά με φίλους.

 Βλέπεις τελειώσαμε το σχολείο, ξεμπερδέψαμε με τις πανελλήνιες και χαιρόμαστε ήδη την ανεξαρτησία μας. Και είμαστε μαζεμένοι σ’ένα καφέ και περιμένουμε τον αγώνα.

 Και είμαστε από πριν βέβαιοι ότι θα σειστεί το γήπεδο. Κι όμως αυτό που φανταζόμασταν ήταν πολύ λίγο μπροστά σ’αυτό που έγινε.

 Το χρώμα του μεταλλίου είχε τόσο μικρή σημασία. Ένα ολόκληρο στάδιο, sold out πολύ καιρό πριν τους αγώνες, μόνο για την παρτη σου. Ο κόσμος παραλληρεί. Τραγουδάει τον εθνικό ύμνο.

 Ο αθλητής από τη Γεωργία που ήταν στην πρώτη θέση χαμογελούσε αμήχανα, δεν τον άφησαν να χαρεί τη νίκη του. Εσύ στεφανωμένος. Σα γνήσιος Ολυμπιονίκης. Κι εμφανώς συγκινημένος.

 Κι ανεβάζεις τα παιδιά σου στο βάθρο τα οποία έχουν πλαντάξει στο κλάμα, μαζί με πολλούς απ’τους θεατές και τους τηλεθεατές (μέσα σ’αυτούς κι εγώ εννοείται).

 Κι είναι σαν όλος ο κόσμος να σου λέει ένα τεράστιο «ευχαριστώ» για τα μετάλλια, τη χαρά, τις στιγμές εθνικής υπερηφάνιας που του πρόσφερες όλα αυτά τα χρόνια.

  Απρίλιος 2012.

 Στη Λυόν της Γαλλίας.

 Διαβάζω και δεν πιστεύω στα μάτια μου: «Το ψηφοδέλτιο Επικρατείας του ΠΑΣΟΚ, παρουσίασε ο πρόεδρος του κινήματος, Ευάγγελος Βενιζέλος, με τον Πύρρο Δήμα να κατέχει τη θέση του επικεφαλής στο ψηφοδέλτιο»

 Περιμένω να αποδειχθεί ραδιοαρβύλα και να διαψευσθεί. Δυστυχώς όχι. Η είδηση ήταν πραγματική.

  Γιατί Πύρρο?

 Τι σου έλλειψε?

 Η δόξα?

 Την κέρδισες άφθονη και επάξια : 4 φορές Ολυμπιονίκης, τις 3 απ’αυτές χρυσός, στο ρεκόρ Γκίνες, αθλητής πρότυπο για πολλούς.

 Μήπως η αγάπη του κόσμου δεν ήταν αρκετή?

 Το πλήθος και η ζεστασιά που σε υποδεχόταν όπου πήγαινες νομίζω αποδεικνύουν το αντίθετο. Και σπάω λοιπόν το κεφάλι μου να καταλάβω τις αιτίες και δεν μπορώ να βρώ δικαιολογία γι’αυτή σου την κίνηση. Κι η ανακοίνωσή σου δε μου φτάνει.

 Εξακολουθώ να μην καταλαβαίνω. Γιατί να δεχτείς να μπλέξεις το όνομά σου με όλη αυτή τη βρωμιά που ακολουθά αυτούς με τους οποίους δέχτηκες να πολιτευτείς?

Σαν πολλά άλλα είδωλα μου φαίνεται τελικά ότι παρουσιάζεις κι εσύ συμπτώματα αυτοκαταστροφής. Μ’αυτά τα χέρια που σήκωνες κάποτε τα βάρη, και μας έκανες να νιώθουμε ότι σήκωνες και μας λίγο ψηλότερα, έδωσες μια και γκρεμοτσάκισες το ψηλότερο σκαλί του βάθρου, εκεί όπου σε είχαμε βάλει στις καρδιές μας. Κι έπεσες πια πολύ χαμηλά. Κι εσύ τέκνον Πύρρε μας απογοήτευσες…Κρίμα. Πολύ κρίμα.

ΥΓ. Κι από μια ειρωνία της τύχης και φέτος είναι χρονιά Ολυμπιακών Αγώνων. Ωστόσο αυτή τη φορά δε νομίζω να πάρεις μετάλλιο…

 mariaistoriko