Η μεγαλοσύνη της φτώχειας

Jean Valjean: Γιατί κλαις; Cosette: Επειδή είμαστε φτωχοί. Jean Valjean: Και γιατί σε πειράζει; Cosette: Γιατί τα όνειρα είναι ακριβά… Jean Valjean: Δεν έχεις ανάγκη από όνειρα. Cosette: Γιατί; Οι άλλοι δεν έχουν; Jean Valjean: Όσοι έχουν μείνει με αυτά. Τα όνειρα τα  έφτιαξε η κοινωνία και τα δίνει για να μη ζητάμε τίποτα. Cosette: Μα δεν ζητώ τίποτα! Jean Valjean: Αυτό είναι το πρόβλημα. Cosette: Η ελεημοσύνη; Jean Valjean: Όχι, πρέπει να διεκδικείς! Cosette: Τι πράγμα; Jean Valjean: Τα δικαιώματά σου. Cosette: Μα δεν είχα ποτέ… Jean Valjean: Τώρα είμαι εδώ. Cosette: Θα μου δώσεις δικαιώματα; Jean Valjean: Όχι. Cosette: Ε, τότε; Jean Valjean: Θα σε βοηθήσω για να τα πάρεις. Cosette: Και ποιο πρέπει να πάρω; Jean Valjean: Το δικαίωμα της ζωής. Cosette: Μα το έχω αυτό. Jean Valjean: Όχι ακόμα. Cosette: Γιατί; Jean Valjean: Δεν μπορούν να σου επιβάλλουν μια άθλια  ζωή! Cosette: Κι όμως δεν έχω άλλη. Jean Valjean: Τώρα μαζί μου θα έχεις άλλη. Cosette: Είσαι πλούσιος; Jean Valjean: Όχι. Cosette: Και τότε πώς θα με βοηθήσεις; Jean Valjean: Και οι Άθλιοι βοηθούν. Cosette: Πώς είναι δυνατόν; Jean Valjean: Λόγω της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Cosette: Αφού δεν έχουν τίποτα. Jean Valjean: Δεν έχουν τίποτα από αυτά που αγοράζονται.  Έχουν όμως τα άλλα. Cosette: Και θα μου τα πουλήσουν; Jean Valjean: Όχι θα τα μοιραστούν μαζί σου. Cosette: Έτσι θα κάνεις κι εσύ; Jean Valjean: Ναι. Cosette: Θα μου δώσεις από το ψωμί σου; Θα το  μοιραστούμε; Jean Valjean: Όχι. Αυτό είναι όλο για σένα. Cosette: Κι εσύ; Jean Valjean: Εγώ; Cosette: Ναι εσύ! Jean Valjean: Εγώ έχω εσένα. Cosette: Πώς μ’ έχεις; Jean Valjean: Είμαι υπεύθυνος για σένα. Cosette: Κι εγώ; Jean Valjean: Είσαι ελεύθερη. Cosette: Είμαι ελεύθερη μόνο μαζί σου. Jean Valjean: Τότε θα είμαι πάντα κοντά σου. Cosette: Αλλά θέλω να τρως κι εσύ μαζί μου!

Ν. Λυγερός