Νίκος Σπ. Ζέρβας, Τελειόφοιτος του τμήματος ’’Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης’’ του Παν. Αθηνών
Την περασμένη Παρασκευή γίναμε μάρτυρες ενός ακόμη επεισοδίου του κυβερνητικού σίριαλ, που παίζεται στη χώρα μας τον τελευταίο ενάμισι χρόνο.
Πρωταγωνιστές, μα φυσικά ο Γιώργος, μαζί με τα πρωτοπαλίκαρά του, σε σχέση με τη λήψη ή μη της κοινοβουλευτικής εμπιστοσύνης και τη μετέπειτα, θεωρητικά, δημιουργία κυβέρνησης εθνικής σωτηρίας.
Δευτεραγωνιστής και αυτή τη φορά ο Αντώνης, ο οποίος προσμένει πως και πως εδώ και μερικούς μήνες τον πολιτικό «θάνατο» του πρώτου, ούτως ώστε ο ίδιος μαζί με τους κοινωνικώς φιλελεύθερους -κατά τα λεγόμενά του- υπασπιστές του, να αναλάβουν τα ηνία της εξουσίας. Guest stars της παράστασης, προερχόμενοι μάλιστα εξ’ Ευρώπης η Frau Merkel ,ο νάρκισσος Νικολά, ο κομπλεξικός Σόϊμπλε και μερικοί άλλοι.
Στο θέατρο αυτό, όμως, του παραλόγου συμμετέχουν και πολλοί κομπάρσοι (μεταξύ άλλων και οι βουλευτές των δύο μεγαλύτερων κομμάτων), απ’ τους οποίους, βέβαια, ξεχωρίζει ένας.
Ο αρχικομπάρσος της καχεκτικής μας δημοκρατίας των τελευταίων 25 ετών, ο οποίος δεν είναι άλλος απ’ τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.
Απ’ το πολύ μακρινό 1875 έχει θεσπιστεί με πρωτοβουλία του Χαρίλαου Τρικούπη η αρχή της δεδηλωμένης. Βάσει αυτής ο εκάστοτε μονάρχης-βασιλιάς όφειλε να διορίζει την κυβέρνηση, που κατέχει τη δεδηλωμένη εμπιστοσύνη της Βουλής, ώστε να μην προβαίνει σε αυθαίρετες καθαιρέσεις κυβερνήσεων, εάν οι πολιτικές αυτών ήσαν αντίθετες με τη θέλησή του.
Έναν αιώνα αργότερα, το ...
1975, όταν η 3η Ελληνική Δημοκρατία βρισκόταν στα σπάργανα, τη συγκεκριμένη αρχή, την αρχή του κοινοβουλευτισμού οφείλει στο εξής να σέβεται και ο εκάστοτε Πρόεδρος της Δημοκρατίας.
Ωστόσο, το Σύνταγμα του 1975 πρόσθετε ορισμένες ’’υπερεξουσίες’’ στον Πρόεδρο, όπως την πρόωρη διάλυση του Κοινοβουλίου, στην περίπτωση ύπαρξης δυσαρμονίας της σύνθεσής του με τη βούληση του εκλογικού σώματος, καθώς επίσης και την κύρωση των νόμων.
Στην επόμενη, όμως, συνταγματική αναθεώρηση ο Ανδρέας Παπανδρέου αφαίρεσε τις συγκεκριμένες αρμοδιότητες απ’ τον Π.τ.Δ., αφήνοντάς του μεν τον αξιότιμο ρόλο του ρυθμιστή του πολιτεύματός μας, καθιστώντας τον δε ως ένα αναγκαίο, αλλά συνάμα άφωνο και άβουλο θεσμικό όργανο. Η παραπάνω σύντομη ιστορική αναδρομή θα μπορούσε, εν μέρει, να δικαιολογήσει την ένοχη σιωπή, που κρατά ο Πρόεδρος στις κρίσιμες για το μέλλον της πατρίδας μας μέρες, που διανύουμε.
Θα δύνατο κανείς να ισχυριστεί, πως ο άνθρωπος αυτός δεν διαθέτει τις συνταγματικές αρμοδιότητες να επεμβαίνει, έστω και μέσω του λόγου του, όταν οι περιστάσεις το απαιτούν, όπως η παρούσα, με την ανθελληνική εφαρμοζόμενη κυβερνητική πολιτική. Απ’ την άλλη, όμως, αδικαιολόγητη κρίνεται η παθητική στάση, που τηρεί απέναντι στις εκκλήσεις που δέχεται εκ’ δεξιών και εξ’ αριστερών του -παρά το γεγονός, ότι οι ιδεολογίες αυτές, πέραν της κομμουνιστικής που επιθυμεί να γυρίσει η Ελλάδα 90 χρόνια πίσω, έχουν πλέον πεθάνει!-. Εκκλήσεις προερχόμενες από πολιτικούς αρχηγούς, όπως εκείνες του Γιώργου Καρατζαφέρη, του ’’Νέστορα’’ της πολιτικής Φώτη Κουβέλη, του Γιάννη Δημαρά και του Αλέξη Τσίπρα. Εκκλήσεις, επίσης, από ανθρώπους του πνεύματος και του πολιτισμού, όπως του Μίκη Θεοδωράκη, του κορυφαίου συνταγματολόγου Γιώργου Κασιμάτη, καθώς και εκείνη του εθνικού μας αγωνιστή Μανώλη Γλέζου.
Παρά τις κατά καιρούς δημόσιες τοποθετήσεις των προαναφερθέντων ανθρώπων, προοριζόμενες προς τον κύριο Παπούλια, ώστε να αναλάβει και ο ίδιος κάποια στιγμή τις ευθύνες του, δυστυχώς «φωνή βοώντος εν τη ερήμω»!
Μόνο μ’ αυτήν την κλασσική έκφραση δύναται να χαρακτηριστεί η σύγχρονη σκληρή πραγματικότητα σε σχέση με την ανάληψη πρωτοβουλιών απ’ το Πρόεδρο της Δημοκρατίας μας. Αντί να ανέλθει απ’ τις κλίνες του μεγάρου του και να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, προτιμά να παραμένει άπραγος, αλλά και πιόνι των εντολοδόχων κυβερνώντων μας. Μάλιστα, πιόνι! Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα για τον συγκεκριμένο χαρακτηρισμό αποτελεί η υπογραφή του στο καταστροφικό για την πατρίδα μας Μνημόνιο. Αντί να αναπέμψει το ψηφισμένο απ’ τη Βουλή νομοσχέδιο, τον Μάϊο του 2010 για λόγους αντισυνταγματικότηας, για την αντικατάστασή του, όπως του παράσχει τη δυνατότητα αυτή το άρθρο 42 του Συντάγματός μας, εκείνος αντιθέτως προέβη στην έκδοσή του.
Παρά το ισχυρό επιχείρημα, που κατείχε, της μη ψήφισής του, δηλαδή, απ’ τα 3/5 του Κοινοβουλίου, που απαιτεί το Σύνταγμα στο άρθρο 28 παρ.2 για την κύρωση μιας διεθνούς συμφωνίας, αυτός αφειδώς το υπέγραψε. Κύρωσε, δηλαδή, με την τότε υπογραφή του την εκχώρηση της εθνικής μας κυριαρχίας και την μετατροπή του ελληνικού λαού σε γιουσουφάκι της Μέρκελ, του Ρομπάϊ και της Λαγκάρντ. Ωστόσο, για να μη του προσάψουμε κάθε ευθύνη, οφείλουμε να παραδεχθούμε, ότι πιθανώς ο σεβαστός Κάρολος να μην είχε λάβει το μάθημά του, όταν ήταν παιδί απ’ τον πατέρα του ή τους υπόλοιπους άρρενες συγγενείς του.Ότι, δηλαδή, «την υπογραφή μας και το πέος μας οφείλουμε να προσέχουμε που τα βάζουμε»!
Επίσης, πιθανώς να επιθυμούσε να σεβαστεί την ντροπιαστική «συνθήκη» του πολιτεύματός μας, βάσει της οποίας ο Π.τ.Δ., παρόλο που προβλέπεται συνταγματικώς, εντούτοις, δεν αναπέμπει ποτέ νομοσχέδιο ψηφισμένο απ’ τους αντιπροσώπους του ελληνικού λαού(*1). Απ’ την άλλη όμως, είναι ανήκουστο το γεγονός να μη συγκινείται από την βαναύσως ασκούμενη -και παράλληλα κατευθυνόμενη- κυβερνητική πολιτική, η οποία μαστίζει σε καθημερινή βάση τη μεγαλύτερη μερίδα των πολιτών της χώρας μας.
Αντί να κινήσει τις διαδικασίες, ώστε -θέτοντάς το λαϊκά- να τους μαζέψει όλους σ’ ένα τραπέζι, να τα βάλουν κάτω και με δική του πρωτοβουλία να τα βρουν για τη σωτηρία της πατρίδος μας, για εκείνον πέρα βρέχει! Θα μου πείτε, «μα η προεδρευόμενη κοινοβουλευτική-αντιπροσωπευτική δημοκρατία μας δεν του παραχωρεί αντίστοιχη ιδιότητα». Ζούμε όμως πράγματι σε μια περίοδο δημοκρατίας;
Αν όντως ζούμε, τότε θα έπρεπε κατά τον πατέρα του φιλελευθερισμού John Locke, και σύμφωνα με τα γραφόμενα του λέκτορα της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, κύριου Γιώργου Στείρη, «όταν μια κυβέρνηση αναλαμβάνει δράσεις, που δεν τις είχε εκθέσει κατά την προεκλογική περίοδο, τότε παύει να έχει τη λαϊκή εντολή, τη νομιμοποίησή της, έχοντας καταλύσει το συμβόλαιο που σύνηψε με τον λαό»(*2).
Συμβαίνει κάτι αντίστοιχο στην υποτιθέμενη αντιπροσωπευτική δημοκρατία μας; Ασφαλώς και όχι! Αντιθέτως, τα όσα συμβαίνουν αντιπροσωπεύουν τόσο μια κυβερνητική δικτατορία, η οποία με πραξικοπιματικές πρακτικές εισάγει εν μία νυκτί στο ελληνικό Κοινοβούλιο προς κατοχύρωση, νομοσχέδια που σκαλίζουν την ταφόπλακα όλων των εντίμων πολιτών, όσο και μια δημοκρατορία, μια κατ’ επίφαση δημοκρατία, που αδυνατεί να περιορίσει την αχαλίνωτη όρεξη των λύκων της αγοράς(*3).
Αυτά, λοιπόν, οφείλει να σκεφθεί ο αξιοσέβαστος Πρόεδρός μας, με μια δόση αυτοκριτικής, και εάν, βεβαίως, διέθετε το περίσσιο πολιτικό θάρρος, θα υπέγραφε αμέσως την παραίτησή του -αφού δεν το πράνουν κάποιοι άλλοι-! Όπως αντιλαμβάνεστε, οι ευθύνες για την τραγική κατάσταση της χώρας μας (οικονομική, κοινωνική, ηθική), που βιώνουμε όλοι μας, πέραν των πολιτικών, βαραίνουν και τον ίδιο τον Πρόεδρο της 3ης Ελληνικής Δημοκρατίας. Τόσο το πρόσωπο, ως προς την αβουλία που παρουσιάζει, όσο και τον ίδιο το θεσμό, ως προς τη νοθρότητα που κουβαλά.
Γι’ αυτό τον λόγο, απαραίτητη και αναπόφευκτη κρίνεται μια συνταγματική αναθεώρηση, η οποία θα αποσκοπούσε στην αποκατάσταση της πραγματικής ουσίας της δημοκρατίας, που όλοι μας επιθυμούμε!
Εχεις δει αλβανο να ενδιαφερεται για το καλο της Ελλαδος? Οχι. Ε λοιπον τι περιμενεις απο τον "προεδρο"
ΑπάντησηΔιαγραφή