Είναι η πράσινη οικονομία, ηλίθιε!

Τα «πράσινα ανθρωπάκια»

Τον τελευταίο καιρό, οι συμβατικοί πολιτικοί µας µάς αποκαλύπτουν ότι διαθέτουν µια περίεργη θεσμική µνήµη η οποία αρέσκεται σε εµµονές και εκφράζεται µε λοιδορίες.

 Και αυτά τα δοµικά χαρακτηριστικά έχουν βρει πεδίον δόξης λαµπρό στην ακραία οικονοµική και πολιτική κρίση που διέπει τη χώρα.


 Για παράδειγμα, στο µέγα ζητούµενο, στο θέµα της ανάπτυξης, η «θεσµική µνήµη» ανασύρει εικόνες - προβάλλοντάς τες ως το όραμα του µέλλοντός µας - από τη δεκαετία του ’60 και του ’70, λες και έχει μικρό σκληρό δίσκο και δεν µπορεί να επεξεργαστεί άλλα δεδομένα.

Στη συνέχεια, οι εµµονές και οι λοιδορίες που την...
ακολουθούν, αποθεώνουν συστηµατικά επιλεγµένα στερεότυπα, που στην πραγµατικότητα ούτε τα ίδια γνωρίζουν ότι ζουν και βασιλεύουν ακόµα στην πλειοψηφία των εκπροσώπων της κεντρικής πολιτικής σκηνής.

 Και ένα από τα στερεότυπα που χρησιµοποιούν και πάλι στο µέγα θέµα της ανάπτυξης, είναι ότι τα «πράσινα ανθρωπάκια», οι ακραίοι, οι υποστηρικτές του new green deal , δεν είναι τίποτε άλλο από φυσιολάτρες και γραφικοί, «οικολόγοι» εκτός πραγματικότητας µε περιορισμένες γνώσεις και χωρίς καµία ευθύνη.
 Κάπως έτσι, στο όνομα της σπαρασσόμενης οικονομίας, απαρχαιωμένες πολιτικές απόψεις µετουσιώνονται σε νόμους του κράτους και µας πηγαίνουν ακόμα πιο πίσω, σε ένα παρελθόν θλιβερό και χωρίς προοπτική.

Για παράδειγμα, οι νόµοι για το fast track , για την τουριστική κατοικία, για την περιβαλλοντική αδειοδότηση και για τη νοµιµοποίηση των αυθαιρέτων.
 Οι στρατηγικές επιλογές για ισόβιο «γάµο» µε τον λιγνίτη, η εµµονή στο πετρέλαιο, η αποθέωση της τεχνολογίας της καύσης των απορριµµάτων.
Πολιτικές επιλογές που φλερτάρουν µε ένα είδος ανάπτυξης ξεπερασµένο, που επί της ουσίας απλώς δίνει συγχωροχάρτια σε κάθε µορφή ανοµίας και πεδίο δράσης στους οπαδούς της «αρπαχτής».
Με ένα είδος ανάπτυξης που δεν ξέρει - για να το πούµε απλά και λαϊκά - πού θέλει να οδηγήσει τη χώρα, πώς θέλει να τη δει να µεταλλάσσεται µες στα επόµενα χρόνια, και µε προοπτική δεκαετιών. Είναι ένα µοντέλο που απλώς αποτυπώνει το flat line της «µακαρίτισσας»…

 Γιατί, παραφράζοντας τη µνηµειώδη, πλέον, φράση του Τζέιµς Κάρβιλ, στρατηγού της καµπάνιας του Κλίντον το 1992, θα λέγαµε: «Είναι η πράσινη οικονοµία, ηλίθιε!»


Τα «πράσινα ανθρωπάκια»


Η φράση, υπερφίαλη, δηλώνει έλλειψη χιούμορ, αφού χρησιμοποιείται κατά κόρον από τους «πεφωτισμένους» που έχουν απαντήσεις για όλους και για όλα, υιοθετώντας το απαραίτητο ύφος που - φαντάζομαι - προβάρουν ουκ ολίγες φορές στον καθρέφτη. Μόνο που τα «πράσινα ανθρωπάκια» θέτουν ορισµένα ζητήµατα και αποκαλύπτουν ότι οι επιλογές της ανάπτυξης της χώρας µάς βάζουν «µμέσα», οδηγώντας µας ακόμα πιο κάτω στο βαρέλι. Για παράδειγμα, πρόσφατα, ακτιβιστές της Greenpeace «έκαψαν» συμβολικά τα χρήματα των Ελλήνων φορολογουµένων, αντιδρώντας στις επικίνδυνες επιλογές του υπουργού ΠΕΚΑ, Γιώργου Παπακωνσταντίνου, για την ενέργεια, το περιβάλλον, την οικονομία, θέτοντας ταυτοχρόνως 3 ζητήματα µε οικονομικούς όρους:

♦ Λιγνίτης
Σήµερα, µόνο από τη χρήση λιγνίτη για την ηλεκτροπαραγωγή, η ελληνική κοινωνία ζηµιώνεται έως και κατά 7,38 δισ. ευρώ ετησίως, ως αποτέλεσµα των επιπτώσεών του στο κλίµα, το περιβάλλον και την υγεία των τοπικών κοινωνιών!

♦ Καύση Απορριµµάτων
Η προώθηση της καύσης απορριµµάτων - που παραπλανητικά επιδοτείται ως πράσινη ενέργεια - είναι ευθέως ανταγωνιστική µε τη λύση της ανακύκλωσης, θέτοντας σε κίνδυνο τη δηµόσια υγεία λόγω έκλυσης διοξινών. Επιπλέον, έχει πολλαπλάσιο κόστος και αναµένεται να οδηγήσει σε αύξηση των δημοτικών τελών κατά 30 -100%. ∆ηµιουργεί δε µόνο µία θέση εργασίας, ανά 10 χιλιάδες τόνους απορριµµάτων, τη στιγμή που ένα ορθολογικό σύστημα διαχείρισης δημιουργεί 25 - 300 θέσεις απασχόλησης!

♦ Πετρέλαιο
Το ΥΠΕΚΑ, αντί να προωθεί πολιτικές απεξάρτησης της ελληνικής οικονομίας από το πετρέλαιο, ετοιµάζεται να παραχωρήσει τις ελληνικές θάλασσες σε πετρελαϊκές εταιρείες, αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις τόσο στον τουρισμό όσο και στις κοινωνίες της παράκτιας και νησιωτικής Ελλάδας. Το κόστος μιας μεγάλης διαρροής θα υπερβαίνει το σύνολο των προσδοκώμενων εσόδων, ενώ η καταστροφή του περιβάλλοντος και του βιοτικού επιπέδου θα είναι μη αναστρέψιμη. Επιπλέον, η αύξηση της παραγωγής πετρελαίου ενισχύει το φαινόμενο του θερμοκηπίου, την ώρα που το δυνητικό κόστος των κλιματικών αλλαγών για τη χώρα μας εκτιμάται στα 701 δισ. ευρώ – σύμφωνα με την πρόσφατη έκθεση της Τράπεζας της Ελλάδος.

Αυθαίρετα
Τη σκυτάλη πήραν οι Οικολόγοι Πράσινοι, οι οποίοι, με την έναρξη της συζήτησης για τη νομιμοποίηση των αυθαιρέτων στη Βουλή, κάλεσαν εις μάτην τους βουλευτές να μην ψηφίσουν τις «Κατσιγιάννειες» ρυθμίσεις, προβάλλοντας επιπροσθέτως – εκτός από περιβαλλοντικά ζητήματα – προβλήματα ισονομίας, ισοπολιτείας και οικονομικά επιχειρήματα. Γιατί, σε μία χώρα που βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού, σε μία χώρα που νέοι φόροι και περικοπές εξανεμίζουν τους οικογενειακούς προϋπολογισμούς, το να κάνεις «δωράκι» εκατομμυρίων ευρώ στους παράνομους αποτελεί, επιεικώς, σχήμα οξύμωρο… Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των Οικολόγων Πράσινων: «Ένα ποσοστό 40% των νέων φόρων και περικοπών που επιβάλλονται με το Μεσοπρόθεσμο, προορίζονται να αντισταθμίσουν
τα περισσότερα από 10 δισ. ευρώ νομοθετημένα πρόστιμα, που χαρίζουν τα κόμματα εξουσίας στα χειρότερα τμήματα της εκλογικής τους πελατείας, και αναπληρώνονται με επιπλέον φόρους και περικοπές για το σύνολο της κοινωνίας. Είναι αδιανόητο να χαρίζονται 10 δισ. προστίμων, την ίδια στιγμή που επιβάλλονται νέοι φόροι στο σύνολο της κοινωνίας, κι ενώ διαπιστώνεται πλήρης δημοσιονομικός εκτροχιασμός».
Είναι σίγουρο ότι οι συμβατικοί πολιτικοί μας απαξιούν ακόμα και να διαβάσουν τις ανακοινώσεις των ενοχλητικών και «κολλημένων» περιβαλλοντικών οργανώσεων και πράσινων κομμάτων. Και όταν διατυπώνουν οικονομικές ενστάσεις, τους θεωρούν σκιτζήδες, με αόρατο εκτόπισμα, για να κάνουν συζήτηση επί ίσοις όροις.
Φαντάζομαι, να μην έχουν την ίδια άποψη και για τους επιστήμονες που με πρωτοβουλία της Τραπέζης της Ελλάδος συγκρότησαν Επιτροπή Μελέτης των Επιπτώσεων της Κλιματικής Αλλαγής. Μία Μελέτη χιλιάδων σελίδων, στην οποία αποκαλύπτεται ότι η χώρα όχι μόνο θα φαλιρίσει, αλλά και θα καταστραφεί, εάν δεν ληφθούν μέτρα ανάσχεσης της αλλαγής του κλίματος. Και αυτά τα μέτρα δεν έχουν καμιά σχέση. Ίσα ίσα, φέρνουν τα αντίθετα αποτελέσματα, με το δείγμα γραφής που έχουμε δει μέχρι σήμερα στο δομημένο περιβάλλον, στην επιλογή της ενεργειακής στρατηγικής και τη διατήρηση της βιοποικιλότητας.

Της Βάλιας Μπαζού