Να "νοιώσουν" το δικό μας αύριο!
Τη μέρα που οι άνθρωποι βγήκαν στους δρόμους, οι πολιτικοί ξέθαψαν τις ιδεολογίες τους, όπως οι Ινδιάνοι το έκαναν με το τσεκούρι του πολέμου. Τις ιδεολογίες εκείνες που είχαν ενστερνιστεί παλιά, πολύ παλιά αλλά που ξέχασαν στο πέρασμα του χρόνου. Σοσιαλιστές και κομμουνιστές, αριστεροί, δεξιοί και κεντρώοι, ένα συνονθύλευμα απόψεων και σκέψεων, μέσα από συνδικαλιστικές δράσεις, φόρα, αγώνες λαϊκής κυριαρχίας. Το κεφάλαιο κατά του εργατικού προσωπικού, αγώνας ταξικός για την καταπολέμηση του κεφαλαίου και κάπου στο βάθος η Ελλάδα ανήκει (;) στους Έλληνες. Και άλλα τέτοια τσιτάτα με τα οποία μεγαλώσαμε από το Πολυτεχνείο και έπειτα...
Από το '81 έχουν περάσει 30 χρόνια. Η γενιά μου, ..που πλησιάζει τα 40, μεγάλωσε μεταξύ του "Ο ήλιος ο πράσινος, ο ήλιος που ανατέλλει" και "Ζήτω η Ελλάδα, ζήτω η θρησκεία, ζήτω η Νέα Δημοκρατία". Μεγάλωσε ανάμεσα σε νάιλον σημαίες και κλάξον, με την Αλλαγή σε κάθε στόμα, με τον Μπιρσίμ να παραδίδει μαθήματα σκηνοθεσίας πολιτικής συγκέντρωσης στον Στίβεν Σπίλμπεργκ.
Ένας λαός διψασμένος να ζήσει περισσότερα, αναδυόμενος από μια μαυρίλα χρόνων, από πείνες, διώξεις και πόλεμο, από χούντα και το κυριότερο, από διχασμό!
Παράπονο δεν έχουμε πάντως. Αυτός ο διχασμός μας ακολουθεί παντού και πάντα. Με καφενεία γαλάζια και πράσινα. Με αδέρφια να μην μιλάνε μεταξύ τους. Με χίτες και κομουνιστές. Έτσι μεγαλώσαμε εμείς. Οι στοιχειωδώς έξυπνοι, τα άφησαν μια και καλή πίσω. Οι κουτοπόνηροι γίνανε μέλος ενός σώματος που λέγεται κομματικός μηχανισμός. Και σιγά, σιγά αυτό το σώμα αγκιστρώθηκε πάνω στο σώμα της Ελλάδας και μεταλλάχθηκε σε καρκίνο που την κατατρώει ακόμα και σήμερα, τούτη την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές.
Προχθές είδα ένα συνδικαλιστή στο Σύνταγμα. Από εκείνους που τους έτρεφε χρόνια τώρα ο καρκίνος. Εναν τύπο που δεν ξέρει τι έχει. Και όμως, βγήκε να διαμαρτυρηθεί. Φυσικά και είναι μονάδα ανάμεσα στις χιλιάδες εκείνων που αναζήτησαν καλύτερο αύριο, όντας καθισμένοι στις πλατείες.
Και μιας και μιλάμε για το αύριο, φτάνουμε στην ουσία. Ποιο είναι το αύριο που θέλουμε; Το έχουμε σκεφτεί; Ποιος θα το διαμορφώσει; Ποια είναι τα στοιχεία εκείνα που θα μας κάνουν να αφήσουμε τους δρόμους και τις πλατείες και να γυρίσουμε σπίτια μας ικανοποιημένοι; Το κυριότερο...
Γνωρίζουμε πως να διαχειριστούμε το αύριο;
Γιατί αν ο στόχος είναι η επιστροφή στις πιστωτικές κάρτες, στα SUV, στις διακοπές των 100 ευρώ τη βραδιά και στις βλαχοπίστες των μπουζουκιών 7 μέρες την εβδομάδα, τότε λυπάμαι αλλά δεν καταλάβαμε τίποτε από ότι συνέβη. Και επειδή ως λαός είμαστε επιρρεπείς στη λήθη (και είναι πολλά τα παραδείγματα στη νεότερη ιστορία μας) πολύ φοβάμαι πως μόλις αλλάξει κάπως - προς το καλύτερο - ο τρόπος ζωής μας, θα κάνουμε και πάλι τα ίδια λάθη. Και θα επιβεβαιωθεί έτσι ο χρόνος που απλά κύκλους κάνει.
Σε προηγούμενο ποστ έγραψα για πρόβατα που ψάχνουν τον ηγέτη τους έξω από τη στάνη. Στο χέρι μας είναι τελικά να δούμε αν είμαστε πρόβατα και πάμε όπου πάει το ρεύμα. Μια μάχη κερδήθηκε. Όταν φτάνει το ΚΚΕ να "αποδοκιμάζει" τη διαμαρτυρία επειδή οι διαμαρτυρόμενοι δεν κουνάνε κόκκινες σημαίες, αυτό είναι ΝΙΚΗ! Και όταν ο ευτραφής - υπέρ του δέοντος - αντιπρόεδρος της κυβέρνησης μιλάει για έλλειψη ιδεολογίας των συγκεντρωμένων, σημαίνει ό,τι όλο αυτό, τους "ακούμπησε".
Στο χέρι μας είναι να το "νοιώσουν" για τα καλά πλέον...
Από το '81 έχουν περάσει 30 χρόνια. Η γενιά μου, ..που πλησιάζει τα 40, μεγάλωσε μεταξύ του "Ο ήλιος ο πράσινος, ο ήλιος που ανατέλλει" και "Ζήτω η Ελλάδα, ζήτω η θρησκεία, ζήτω η Νέα Δημοκρατία". Μεγάλωσε ανάμεσα σε νάιλον σημαίες και κλάξον, με την Αλλαγή σε κάθε στόμα, με τον Μπιρσίμ να παραδίδει μαθήματα σκηνοθεσίας πολιτικής συγκέντρωσης στον Στίβεν Σπίλμπεργκ.
Ένας λαός διψασμένος να ζήσει περισσότερα, αναδυόμενος από μια μαυρίλα χρόνων, από πείνες, διώξεις και πόλεμο, από χούντα και το κυριότερο, από διχασμό!
Παράπονο δεν έχουμε πάντως. Αυτός ο διχασμός μας ακολουθεί παντού και πάντα. Με καφενεία γαλάζια και πράσινα. Με αδέρφια να μην μιλάνε μεταξύ τους. Με χίτες και κομουνιστές. Έτσι μεγαλώσαμε εμείς. Οι στοιχειωδώς έξυπνοι, τα άφησαν μια και καλή πίσω. Οι κουτοπόνηροι γίνανε μέλος ενός σώματος που λέγεται κομματικός μηχανισμός. Και σιγά, σιγά αυτό το σώμα αγκιστρώθηκε πάνω στο σώμα της Ελλάδας και μεταλλάχθηκε σε καρκίνο που την κατατρώει ακόμα και σήμερα, τούτη την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές.
Προχθές είδα ένα συνδικαλιστή στο Σύνταγμα. Από εκείνους που τους έτρεφε χρόνια τώρα ο καρκίνος. Εναν τύπο που δεν ξέρει τι έχει. Και όμως, βγήκε να διαμαρτυρηθεί. Φυσικά και είναι μονάδα ανάμεσα στις χιλιάδες εκείνων που αναζήτησαν καλύτερο αύριο, όντας καθισμένοι στις πλατείες.
Και μιας και μιλάμε για το αύριο, φτάνουμε στην ουσία. Ποιο είναι το αύριο που θέλουμε; Το έχουμε σκεφτεί; Ποιος θα το διαμορφώσει; Ποια είναι τα στοιχεία εκείνα που θα μας κάνουν να αφήσουμε τους δρόμους και τις πλατείες και να γυρίσουμε σπίτια μας ικανοποιημένοι; Το κυριότερο...
Γνωρίζουμε πως να διαχειριστούμε το αύριο;
Γιατί αν ο στόχος είναι η επιστροφή στις πιστωτικές κάρτες, στα SUV, στις διακοπές των 100 ευρώ τη βραδιά και στις βλαχοπίστες των μπουζουκιών 7 μέρες την εβδομάδα, τότε λυπάμαι αλλά δεν καταλάβαμε τίποτε από ότι συνέβη. Και επειδή ως λαός είμαστε επιρρεπείς στη λήθη (και είναι πολλά τα παραδείγματα στη νεότερη ιστορία μας) πολύ φοβάμαι πως μόλις αλλάξει κάπως - προς το καλύτερο - ο τρόπος ζωής μας, θα κάνουμε και πάλι τα ίδια λάθη. Και θα επιβεβαιωθεί έτσι ο χρόνος που απλά κύκλους κάνει.
Σε προηγούμενο ποστ έγραψα για πρόβατα που ψάχνουν τον ηγέτη τους έξω από τη στάνη. Στο χέρι μας είναι τελικά να δούμε αν είμαστε πρόβατα και πάμε όπου πάει το ρεύμα. Μια μάχη κερδήθηκε. Όταν φτάνει το ΚΚΕ να "αποδοκιμάζει" τη διαμαρτυρία επειδή οι διαμαρτυρόμενοι δεν κουνάνε κόκκινες σημαίες, αυτό είναι ΝΙΚΗ! Και όταν ο ευτραφής - υπέρ του δέοντος - αντιπρόεδρος της κυβέρνησης μιλάει για έλλειψη ιδεολογίας των συγκεντρωμένων, σημαίνει ό,τι όλο αυτό, τους "ακούμπησε".
Στο χέρι μας είναι να το "νοιώσουν" για τα καλά πλέον...
Καλος!
ΑπάντησηΔιαγραφή