Ο καθρέφτης μιας σύγχρονης, πολιτισμένης χώρας, με αρχές, αξίες και ιδανικά, είναι η παιδεία της.
Το εκπαιδευτικό σύστημα στην Ελλάδα σε πρωτοβάθμιο, δευτεροβάθμιο και τριτοβάθμιο τομέα έχει δεχτεί ποικίλες παρεμβάσεις, τροποποιήσεις και εξακολουθεί να νοσεί σε σημείο που θα μπορούσε να παρομοιαστεί με ασθενή που βρίσκεται σε μακροχρόνια παράλυση σώματος και πνεύματος.
Από το δημοτικό σχολείο ακόμη μαθητές, γονείς, δάσκαλοι, είναι επιφορτισμένοι με την αγχωτική διαδικασία της μάθησης, της αξιολόγησης και της βαθμοθηρίας. Η αγωνία και το στρες αποτυπώνεται στα βλέμματα των μικρών παιδιών που ξεκινούν τον καθημερινό Γολγοθά με ένα βαρύ σάκο στις πλάτες τους που κουράζει το σώμα και το νου πριν ξεκινήσει η μέρα τους. Τα πολλά και διαρκώς ανανεωμένα βιβλία, τα απαραίτητα φροντιστήρια και αρκετές άλλες δραστηριότητες περιορίζουν τον πολύτιμο ελεύθερο χρόνο τους.
Στις τάξεις του γυμνασίου και του λυκείου οι υποχρεώσεις είναι αυξημένες και η πίεση για το αποτέλεσμα ακόμη πιο έντονη. Η επιτυχία και η αποτυχία είναι αυτή που δυστυχώς στη σχολική κοινότητα καθορίζουν τους καλούς και τους κακούς μαθητές. Πρέπει να διαβάσεις για να μάθεις και να καρπωθείς το άριστα. Για το άριστα όμως της ζωής, που έχει τεράστιες απαιτήσεις και ιδιαιτερότητες, οι μαθητές ενημερώνονται μόνο όταν λάβουν το απολυτήριο λυκείου και έρθουν σε προσωπική επαφή με τη σκληρή πραγματικότητα. Έως τότε μόνο επιφανειακά αντιλαμβάνονται το μέλλον τους, τόσο το ανθρώπινο, όσο και το επαγγελματικό.
Όταν επιτευχθεί η πολυπόθητη εισαγωγή στο Πανεπιστήμιο, η χαρά των παιδιών και των γονιών τους παρακάμπτει την αυξανόμενη ανεργία της εποχής μας που δεν κάνει διακρίσεις ανάμεσα στους πτυχιούχους και σ’ αυτούς που δεν κατέχουν τίτλους σπουδών. Οπωσδήποτε η προοπτική ενός πτυχιούχου διαφέρει, δυστυχώς όμως η πραγματικότητα είναι διαφορετική καθώς είναι άπειρες οι περιπτώσεις των επαγγελμάτων που ακολουθούν πολλοί κατ’ ανάγκη και όχι κατ’ επιλογή. Υπάρχουν πολλά παραδείγματα που πιστοποιούν το τραγικό αυτό αποτέλεσμα, όπως «το σουβλατζίδικο με πτυχίο» που έστησαν δύο φίλοι με τίτλους ανώτατων σπουδών, οι σερβιτόροι με πτυχίο, οι πιτσαδόροι με πτυχίο, οι οδοκαθαριστές με πτυχίο και πολλοί άλλοι πτυχιούχοι που κάνουν δουλειές άσχετες με το αντικείμενο που ειδικεύονται και έχουν επιλέξει στη ζωή τους. Βέβαιο όμως είναι ότι ανταπεξέρχονται στα παραπάνω τιμημένα και σεβαστά επαγγέλματα με απόλυτη επιτυχία και αποτελεσματικότητα.
Αναρωτήθηκε ποτέ η πολιτεία πόσους ικανούς επιστήμονες θυσιάζει στην ανεργία, στη ζητιανιά και στην απαξίωση; Πόσους αδιόριστους εκπαιδευτικούς, που αγαπάνε τα παιδιά και διψάνε για διδασκαλία, τους έχει θέσει στο περιθώριο εδώ και μια εικοσαετία με την κατάργηση της επετηρίδας και τη θέσπιση του «αξιοκρατικού» γραπτού διαγωνισμού; Δεν επιθυμεί να αντιληφθεί το μέγεθος των αξιόλογων αλλά ανενεργών πτυχιούχων που περιφέρονται επαγγελματικά για πολλές δεκαετίες χωρίς να τους δίνεται η ευκαιρία να αξιοποιήσουν τις γνώσεις τους, τη θέληση τους για προσφορά.
Η μόρφωση είναι απαραίτητη για όλους και για να κατακτηθεί επιβάλλονται και οι κατάλληλες θυσίες από όλους. Δικαίωμα στη μόρφωση έχουν όλα τα κοινωνικά στρώματα, πλούσιοι και φτωχοί. Οι βάσεις όμως της εκπαίδευσης δεν μπορούν να στηρίζονται σε μια παιδεία που μόνο δωρεάν δεν μπορεί να χαρακτηριστεί όταν οι δαπάνες που πρέπει να εκπονηθούν από μια οικογένεια υπερβαίνουν κατά πολύ τον ετήσιο προϋπολογισμό της. Συχνά γίνεται λόγος για συλλογική προσπάθεια και συνεργασία όλων των αρμόδιων φορέων, υπουργών, υφυπουργών, πανεπιστημιακών, φοιτητών, εκπαιδευτικών, γονέων και μαθητών, αλλά στην ουσία υπάρχει μεγάλη απόσταση μεταξύ λόγων και πράξεων. Επίσης, τα μεταρρυθμιστικά προγράμματα που θεσπίζονται από καρεκλοκένταυρους λάτρεις της δόξας και της εξουσίας, στερούνται μακροπρόθεσμου σχεδιασμού, με αποτέλεσμα την άμεση απόσυρση και αντικατάσταση τους. Ο φαύλος κύκλος που ακολουθεί καθίσταται αναπόφευκτος καθότι αρκετοί είναι αυτοί που αναμένουν στη σειρά για να αναλάβουν τις υποσχόμενες ηγετικές θέσεις.
Χωρίς δυναμική και ριζική αναδιάρθρωση του συστήματος, χωρίς απεμπλοκή από παγιωμένες πολιτικές και πρακτικές, με παιδεία κομματική και όχι εθνική, η μόρφωση θα αποτελεί μια καταναγκαστική διαδικασία στη ζωή των παιδιών μας που θα διαβάζουν χωρίς να μαθαίνουν, θα εισάγονται στα Πανεπιστήμια για να δημοσιεύονται τα ονόματα τους, θα σπουδάζουν για να απολαμβάνουν την όμορφη φοιτητική ζωή και μόνο ως άνεργοι πτυχιούχοι θα προβληματίζονται σοβαρά για το μέλλον τους.
Γ.Τ.
http://anemo-milos.blogspot.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Υβριστικά σχόλια δεν δημοσιεύονται...Επίσης χρησιμοποιήστε ελληνική γραφή για να αναρτηθούν τα σχόλιά σας.