ο βιασμος της ελληνικης γλωσσας.....

Εξ αρχής ο Χριστιανισμός βρέθηκε αντιμέτωπος με τον ιδεολογικό κίνδυνο, που αντιπροσώπευε η Ελληνική Γλώσσα για την επιβολή του, οπότε προέκυψε το δίλημμα να την εξαφανίσει (όπως έκανε με τις Επιστήμες, τη Φιλοσοφία, τις Τέχνες κ.λπ.) ή να την χρησιμοποιήσει εξ ανάγκης, λόγω του γεγονότος, ότι ήταν η διεθνής γλώσσα της εποχής και συνεπώς η μόνη, με την οποία θα μπορούσε να πετύχει τον εξουσιαστικό σκοπό του. Τελικά απέκλινε προς το δεύτερο σκέλος του διλήμματος, αλλά η μανιώδης επίθεση για την «απονοημάτισή» της, που ακολούθησε, δεν έχει προηγούμενο στην ιστορία του σκοταδισμού.

πηγη "http://freeinquiry.gr"

«Διότι ξέρει (ο Παύλος) να χρησιμοποιεί τις λέξεις, όπως τον βολεύει και να προσαρμόζει στη δική του λογική τις σημασίες των λέξεων, ακόμη και στις περιπτώσεις, που η καθιερωμένη χρήση των λέξεων οδηγεί σε άλλες σημασίες» μας διαβεβαιώνει ο Γρηγόριος, επίσκοπος Νύσσης παραδεχόμενος έτσι την αδίστακτη πρακτική της διαστρέβλωσης εννοιών, που γενεές ανθρώπων επί χιλιετίες είχαν αγωνιστεί, για να τις κατακτήσουν, να τις διατυπώσουν έλλογα και να τις καθιερώσουν εννοιολογικά στις συνειδήσεις των πολιτισμένων ανθρώπων.



Μετά την ολοκληρωτική επικράτηση του Βυζαντινού Μεσαίωνα, το 787 μ.Χ., στην επισημότερη Οικουμενική Σύνοδο («Ζ΄ εν Νικαία») το πρόβλημα πάνω απʼ όλα της Ελληνικής Γλώσσας ανησυχούσε και απασχόλησε τους συνέδρους αρχιερείς, οι οποίοι αποφάνθηκαν:



- «Σ΄ αυτούς που διαβάζουν τα Ελληνικά μαθήματα και όχι για (γραμματική) εκπαίδευση εκπαιδευόμενους, αλλά και δεχόμενους τις έννοιές τους... ανάθεμα τρεις φορές.»



- «Σ΄ αυτούς που δέχονται και παραδίδουν τις μάταιες (=πρωτογενείς) ελληνικές έννοιες των λέξεων («ρήματα»)... ανάθεμα τρεις φορές.» (Βλ. Τα υβριστικά κατά των Ελλήνων επίσημα κείμενα της Ορθοδοξίας, βιβλίο, το οποίο μπορείτε να κατεβάσετε δωρεάν από την Ενότητα ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΒΙΒΛΙΑ ΔΩΡΕΑΝ).



[ Οι αποφάσεις αυτές του Βυζαντινού Μεσαίωνα εφαρμόζονται μέχρι σήμερα στο ακέραιο από το Υπουργείο Παιδείας διά Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων, το οποίο επιβάλλει την «γραμματική» διδασκαλία των Αρχαίων Ελληνικών και αδιαφορεί τελείως για την ανάδειξη της υψηλής σκέψης, που εμπεριέχεται στα έργα των κλασικών. Το ίδιο ισχύει και στις Φιλοσοφικές Σχολές των πανεπιστημίων, από τις οποίες παρέχεται μία δήθεν Κλασική Παιδεία, που παράγει γραμματοδιδασκάλους και σε καμμία περίπτωση φιλολόγους, με το τόσο μεγάλο ειδικό βάρος που φέρει ο τίτλος αυτός.]



* * *



Χιλιάδες λέξεις κατάντησαν στη χριστιανική εποχή αγνώριστες νοηματικά, πραγματικές παγίδες της σκέψης, που οδηγούν στη μεταφυσική και μυστικιστική παράνοια του ασιατικού δογματισμού – μια παράνοια, που αποτελούσε κάτι το απόλυτα ασυμβίβαστο με τη φιλοσοφική σκέψη.



Χιλιάδες παραδείγματα της επικίνδυνης αυτής αλλοίωσης του Λόγου και του νου θα μπορούσε να επικαλεσθεί κανείς. Ένα ας αναφερθεί εδώ, που τα λέγει όλα, η λέξη πίστη: η προχριστιανική σημασία της, ουσιαστική και κοινωνική, ήταν «εμπιστοσύνη σε πρόσωπο η πράγμα»· η χριστιανική εξαλλαγή της, εξουσιαστική και μεταφυσική, είναι: πίστη στο μεταφυσικό φάντασμα, πίστη στο Γιαχβέ. Η παγίδευση του ανθρώπου επί του προκειμένου είναι δόλια, δουλοποιητική, εξουσιαστική, εκμηδενιστική για τον Ορθό Λόγο.


α