ασπιρίνες για τον ελληνικό καρκίνο...παμε για ΔΝΤ...

Σήμερα, καθώς συμπληρώνονται 189 χρόνια από το ορόσημο της απελευθέρωσης του Ελληνισμού από την οθωμανική σκλαβιά, 78 χρόνια από την τελευταία πτώχευση της χώρας, η Ελλάδα, υπό το βάρος των αμαρτιών ενός σαθρού, διεφθαρμένου και καταρρέοντος πολιτικού συστήματος, είναι υποχρεωμένη να παίξει στην πιο θλιβερή πράξη της απάτης που έχει ονομαστεί «ευρωπαϊκό σχέδιο σωτηρίας» της χώρας.

Κουβαλώντας στις αδύναμες πλάτες της δεκαετίες πολιτικής ανικανότητας και διαφθοράς, η δύσμοιρη αυτή χώρα έλαχε να έχει στο τιμόνι της τον τρίτο στην Ιστορία της Παπανδρέου όχι ως ηγέτη, αλλά ως πρωταγωνιστή της πλήρους υποταγής της στον σκληρό έλεγχο των δανειστών της. Έναν έλεγχο ο οποίος, μετά κόπων και βασάνων, ίσως γίνει εφικτό να ενδυθεί τον μανδύα της «πολιτικής στήριξης» των Ευρωπαίων εταίρων της.


Με τη Γερμανία να μην υποχωρεί ούτε βήμα από τη σκληρή θέση της, με τη Γαλλία να συναινεί υποτασσόμενη στα κέφια της ισχυρότερης από τις ευρωπαϊκές χώρες, με μια σειρά άλλα ισχυρά ευρωπαϊκά κράτη να συμφωνούν πλήρως με τη Γερμανία, η Ελλάδα εξωθείται στον Καιάδα του ΔΝΤ, με όλα όσα σημαίνει η προσφυγή στις υπηρεσίες του εν λόγω Ταμείου. Με καταλύτη μάλιστα μια απερίγραπτη πολιτική οπερέτα, στη διάρκεια της οποίας η ελληνική κυβέρνηση:

1. Ζητούσε πολιτική στήριξη, αλλά όχι... λεφτά. Κάθε φορά ωστόσο που η Μέρκελ ή κάποιος τρίτος έλεγε ότι δεν μπορεί να μας δώσει χρήμα, ο Γιωργάκης απειλούσε με προσφυγή στο ΔΝΤ ακριβώς για να πάρει «φθηνότερα δάνεια», δηλαδή... λεφτά.

2. Οι Γερμανοί εξ αρχής δεν είχαν την παραμικρή διάθεση να μας «σώσουν» ρίχνοντας το πολύτιμο χρήμα τους στην καταβόθρα των ελληνικών ελλειμμάτων. Στην απειλή των Γιωργάκηδων για προσφυγή στο ΔΝΤ η απάντησή τους ήταν «ο δρόμος ανοιχτός και τα σκυλιά δεμένα». Παράλληλα άνοιγαν την προοπτική της εξόδου από την Ευρωζώνη για όσους αδυνατούν να διαχειριστούν τα οικονομικά ζητήματα του οίκου τους.

3. Οι «αγορές», πριν από τα μέτρα του Μαρτίου, ούτε καν μας δάνειζαν κι εμείς ούτε καν ζητούσαμε δανεικά για να μην βρεθούμε μπροστά σε μια επίσημη πτώχευση. Ύστερα από τα μέτρα άρχισαν να μας δανείζουν, αλλά τόσο ακριβά ώστε η ελληνική κυβέρνηση να αρχίσει τον αδιέξοδο «πόλεμο κατά των κερδοσκόπων».

Και τώρα; Τώρα λοιπόν η Ελλάδα βρίσκεται εγκλωβισμένη στην προοπτική του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, του οποίου τη μέγιστη δυνατή εμπλοκή στην κρίση χρέους της Ελλάδας υποδεικνύουν πλέον από την Τρίτη το βράδυ η Γαλλία, η Γερμανία και ο Όλι Ρεν. Η χώρα μας, παγιδευμένη στους ίδιους τους χειρισμούς της, βλέπει να την ωθούν στον δρόμο που η ίδια απειλούσε να πάρει.

Μάλιστα η Γερμανία, προκειμένου να συμφωνήσει ώστε να διαμορφωθεί ένας «κουμπαράς» από τις ευρωπαϊκές χώρες για την Ελλάδα, ο οποίος ωστόσο θα χρησιμοποιηθεί μόνο σε περίπτωση έσχατης ανάγκης, θέτει τρεις βασικές προϋποθέσεις ώστε να βάλουμε το δάχτυλο στο βάζο με το μέλι:

* Την αδυναμία της Ελλάδας να δανειστεί. Να βρεθεί δηλαδή μπροστά στην επίσημη πτώχευση.

* Να συμμετάσχει στο «πακέτο βοήθειας» το ΔΝΤ, ενδεχομένως μάλιστα και πριν ανοίξει ο όποιος ευρω-κουμπαράς, ώστε η Μέρκελ να καταφέρει να διαχειριστεί και στο εσωτερικό της πολιτικό πεδίο το ελληνικό θέμα, το οποίο αποτελεί αγκάθι εν όψει τοπικών εκλογικών αναμετρήσεων.

* Η Ελλάδα να εφαρμόσει ακόμη σκληρότερα μέτρα, τα οποία ωστόσο σίγουρα θα χρειαστεί να λάβει με την εμπλοκή του ΔΝΤ. Ίσως όχι από την πρώτη μέρα, αλλά σίγουρα όχι σε μεγάλο βάθος χρόνου.

Αυταπάτες...

Ωστόσο όλα αυτά δεν αποτελούν παρά ασπιρίνες για τον ελληνικό καρκίνο. Κι αυτό διότι καμιά από τις διαγραφόμενες προοπτικές λελογισμένης χρηματοδότησης δεν δίνει βαθιά ανάσα στη χώρα. Η όποια επιτυχής δανειοδότηση ενδεχομένως δίνει τη δυνατότητα στην κυβέρνηση να διαχειριστεί και ταμιακά και πολιτικά την κατάσταση για κάποιο διάστημα, αλλά δεν δίνει ούτως ή άλλως λύση. Συνεχίζουν άλλωστε να παραμονεύουν:

* Η ανάγκη πολύ μεγαλύτερου δανεισμού το φθινόπωρο, εν όψει του οποίου θα χρειαστούν πρόσθετα μέτρα στο εσωτερικό της χώρας, ανεξάρτητα από τον βαθμό κηδεμονίας που θα αναλάβουν οι Ευρωπαίοι και το ΔΝΤ.

* Η απειλή της ύφεσης λόγω των παλιών, αλλά και των όποιων νέων μέτρων, καθώς ο ρυθμός υποχώρησης των αναπτυξιακών μεγεθών θα παίξει κι αυτός τον ρόλο του στη μεγέθυνση του χρέους και του ελλείμματος.

Εξ άλλου οι αριθμοί είναι αμείλικτοι και δεν χωρούν πολιτική διαχείριση ούτε παιχνίδια εντυπώσεων. Ακόμη κι αν καρποφορούσε η απαίτηση Γαλλίας και Ισπανίας για τη διεξαγωγή έκτακτης συνάντησης των 16 χωρών - μελών της Ευρωζώνης πριν από τη σύνοδο κορυφής των 27 μελών της Ε.Ε., τίποτε δεν θα μπορούσε να αντιστρέψει την κατάσταση...

Δεδομένου ότι και οι δύο αυτές χώρες ενδέχεται το αμέσως επόμενο διάστημα να αντιμετωπίσουν προβλήματα πιστοληπτικής υποβάθμισης και κερδοσκοπικών πιέσεων, είναι προφανές το ενδιαφέρον τους για την ύπαρξη και λειτουργία ενός μηχανισμού μείωσης των πιέσεων προς τις οικονομίες τους. Ας μην έχουμε όμως αυταπάτες: Γερμανοί, Γάλλοι και Όλι Ρεν είναι σαφέστατοι: ο δρόμος της Ελλάδας περνάει υποχρεωτικά από το ΔΝΤ – και μάλιστα με διαρκώς αυξανόμενο τον ρόλο του φονέα των χωρών που προστρέχουν σ’ αυτόν.
ΠΗΓΗ..http://anemogastri.blogspot.com