Όταν ο Μάρξ συναντά ένα στριπτιτζάδικο...

Αλήθεια έχετε αναρωτηθεί, τι μας έχει αφήσει ως κληρονομιά ο κομμουνισμός υπαρκτός και ανύπαρκτος (καλύτερα βάλτε εδώ θεωρητικός) σε επίπεδο συνείδησης;

Πολλά που είτε τα καταλαβαίνουμε, είτε όχι, όπως η έννοια των καθολικών κοινωνικών δικαιωμάτων (κρίμα που δεν ισχύει το ίδιο και για τις υποχρεώσεις),εργασιακά προνόμια (εδώ μάλιστα αλλά σε μια ανταγωνιστική κοινωνία αυτά πάνε περίπατο), όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι (ναι εμένα μου λες, πάντα κάποιοι θα είναι πιο ίσοι από τους άλλους που θα’λεγε και ο Όργουελ τόσο στην πάλαι ποτέ ΕΣΣΔ , όσο και στις ΗΠΑ),  ας βάλουμε όμως μια τελεία γιατί το θέμα αυτό είναι τεράστιο, εν εξελίξει και δεν γουστάρω να χαρακτηρίζω κάτι τόσο μεγάλο με 1-2 ατάκες.

Η ουσία είναι ότι το θετικό πνεύμα του κομμουνισμού έστω και αν δεν εφαρμόστηκε, άφησε τα ιδεολογικά του στίγματα στο συλλογικό ασυνείδητο και παραμένουν εκεί για όποιον ενδιαφέρεται να ασχοληθεί με ένα μεγάλο κοινωνικό-πολιτικό-ιδεολογικό-ρεύμα και τι είπε, πώς τα εφάρμοσε και τι άφησε εν τέλει  ως παρακαταθήκη.

Καλά ως εδώ, το στριπτιζάδικο όμως που κολλάει;

Κολλάει, αρκεί πρώτα να αναφέρω και μια έννοια που έμαθα στο Πάντειο, αυτή του αναστοχασμού. Αναστοχασμός απέναντι στο παρελθόν είναι, να το αφουγκράζεσαι, να το μελετάς, να το ψηλαφείς και να μετουσιώνεις στο παρόν εκείνα τα στοιχεία που χρειάζεσαι, δηλαδή να κάνεις κομμάτι του εαυτού σου το χτες προσαρμοσμένο στις απαιτήσεις του σήμερα.

Αντίθετη έννοια είναι ας πούμε η νεωτερικότητα που θέλει να μεταφέρει αυτούσιο το «αγνό», εξιδανικευμένο και μυθοποιημένο παρελθόν στο σήμερα. Αυτό κάνανε και κάνουν διαχρονικά όλα τα απολυταρχικά καθεστώτα και αυτό κάνει και η κορυφαία δύναμη αλλοίωσης συνειδήσεων η διαφήμιση όπου παίρνει τις παραδοσιακές αξίες και τις κάνει …στο βουνό οι γιαγιάδες πλέκουν, κουτσομπολεύουν και ετοιμάζονται να πάνε εσπερινό και τσουπ να τα σουπερ ντουπερ κινητά και να μιλάνε μάγκικα με τον εγγονό στο Λονδίνο-αν το σκεφτείτε θα δείτε ότι οι πλείστες διαφημίσεις χτυπάνε στο θυμικό και στη μεταφορά του παρελθόντος στο σήμερα.

Στις περιπτώσεις όπου η παράδοση γίνεται νεωτερικό πρόταγμα, μιλάμε για φολκλόρ.

Αρκετα με το Παντειακό μπλαμπλα, στον αναστοχασμό λέμε ναι (που θα’λεγε και ο Λουκιανός) και να μια πολύ καλή περίπτωση του, και ζητώ προκαταβολικά συγνώμη από τον φίλο μου Φώτη (κόκκινος μέχρι το κόκκαλο άρρωστος ΚΚΕς και γαύρος μαζί) και από τους καθηγητές μου στο Πάντειο που σίγουρα θα φρίξουν που βρίσκω αναστοχασμό μέσα από ένα στριπτιτζάδικο.

Μάλιστα στριπτιτζάδικο και συγκεκριμένα το περί ου ο λόγος Lust Lady (Λάγνα Γυναίκα-πιασάρικος τίτλος δε μπορείς να πεις) και για όσους ξεκίνησαν ήδη για εκεί κάντε κράτει μάγκες (και μαγκίτισσες είναι της μόδας τελευταία) γιατί αυτό δεν βρίσκεται στη Συγγρού αλλά στην Avenue-κάτι, στο Σαν Φραντσίσκο των ΗΠΑ.

Εκεί τώρα τι έγινε; Μια ωραία πρωία όλες οι εργαζόμενες σκάσανε 400.000 πράσινα (αυτά με τον Μπαρμπα Σαμ απάνω) και (κοίτα να δεις φίλε μου τι σου κάνουν τα φιλοδωρήματα) το αγοράσανε το μαγαζί. Αυτό ήταν μόνο η αρχή καθώς δεν το παίξανε μπόσηδες και οι «πιο ίσες» να ρίξουνε στην εκμετάλλα τις φτωχότερες, ποσώς, όλες συμμετέχουν ισότιμα στην ιδιοκτησία και όλες οι αποφάσεις λαμβάνονται δημοκρατικά και μέσω ψηφοφορίας.

Γιατί να μη γίνεται το ίδιο και στο δικό μας (το μας καλύπτει τα πάντα μας);

Έχει και συνέχεια το πράγμα, λοιπόν το πιστεύετε ή όχι η πρώτη κίνηση των στρίπερς ήταν να «λύσουν» λίγο τον σφιχτό κορσέ των κανόνων αναφορικά με την εμφάνιση τους. Σύμφωνα με τη νέα απόφαση οι εργαζόμενες δεν οφείλουν να διατηρούν το κορμί τους (και το βάρος τους) σε συγκεκριμένο επίπεδο, ενώ πλέον προσλαμβάνονται γυναίκες με κάθε λογής σωματότυπο. Σωστές! Όχι στα ανορεκτικά μοντέλα, όχι και στις ανορεκτικές στρίπερ.

Ακόμη πιο ωραίο είναι το γεγονός ότι επίσης κατήργησαν τη νόρμα που τους απαγόρευε να έχουν όσα (και όπου) τατουάζ θέλουν, καθώς επίσης και την ύπαρξη λίστας που υπαγόρευε το πρέπον χρώμα στα μαλλιά. Στην τελική ο κάθε καλλιτέχνης μπορεί να ντύνεται(ή να γδύνεται το ίδιο κάνει), να κουρεύεται και να βγαίνει όπως θέλει (πόσο να κάνουν άραγε τα εισιτήρια για Σαν Φραντσίσκο;), όσο για τα γυναικεία τατουάζ, δηλώνω αμετανόητος λάτρης.

Και επειδή δε γίνεται αριστερό κίνημα χωρίς επαναστατικότητα, να μια καινοτομία στο εν λόγω χώρο, σύμφωνα με τα νέα δεδομένα του Lusty Lady στο κλαμπ έχουν τη δυνατότητα να εργαστούν και πιο τροφαντές γυναίκες, που το σώμα τους υπερβαίνει το στερεότυπο της στρίπερ-τι λέγαμε πάνω για τις ανορεκτικές;

Και κομμουνισμός χωρίς θεωρητική προσέγγιση και διάβασμα, θυμίζει μακαρόνια χωρίς τυρί, τα κορίτσια αποδείχτηκαν και ατσίδες, καθώς οι νέες ιδιοκτήτριες ξεκίνησαν εντατικά μαθήματα διοίκησης επιχειρήσεων και η επιλογή τους μετά από τη μελέτη, ήταν να λειτουργήσουν εναλλακτικά και προπαντός δημοκρατικά. Δηλαδή κατάλαβαν ότι έπρεπε να ανοίξουν τα στραβά τους, να διαβάσουν 5 πράγματα και μετά να πάνε στην πράξη, πραγματικά υποκλίνομαι!

Τώρα Κόμμα χωρίς επιτροπές, υποεπιτροπές, συνέδρια και τα σχετικά δε νοείται, έτσι δημιούργησαν και επτά υποεπιτροπές οι οποίες πραγματεύονται τα οικονομικά του μαγαζιού, το ασφαλιστικό, την αδειοδότηση, το φορολογικό, την ασφάλεια, το νομικό καθεστώς που διέπει την επιχείρηση καθώς και τις δημόσιες σχέσεις με τα ΜΜΕ. Το μάθανε καλά το μάθημα της Ιστορίας φαίνεται.

Και για να γίνουμε και πιο συγκεκριμένοι για τη λειτουργία του κόμματος, παρντόν του μαγαζιού, όλες οι προτάσεις, από το φορολογικό μέχρι την αγορά ενός χαλιού τίθενται επί τάπητος στη γενική συνέλευση. Όλοι οι εργαζόμενοι, από τις χορεύτριες, έως τους σερβιτόρους έχουν το δικαίωμα να καταθέσουν την πρόταση τους, η οποία θα τεθεί σε ψηφοφορία. Αυτές μάλιστα ρε παιδιά είναι ψηφοφορίες! Και όχι εκείνες του τύπου, «ψηφίστε ελεύθερα  Α! Παρεμπιπτόντως έχω κάτι εισιτηριάκια για ένα ταξιδάκι άνευ επιστροφής στη Σιβηρία μούρλια για όσους δεν κατάλαβαν τι ελευθερία παναπεί!» και να σου κάτι 99,8% και να σου και κάτι γκούλαγκ δια επιμορφωτικά σεμινάρια των ανεκπαίδευτων στην ονειρεμένη χειμωνιάτικη Σιβηρία.

Αλλά τα κορίτσια μας είπαν όχι και προτίμησαν μια δημοκρατία αυθεντική, άμεση και ανοιχτή.

Βέβαια όπως κάθε τι το επαναστατικό, είχε ζόρια για να ρολάρει από την αρχή, καθώς άλλο θεωρία και άλλο πράξη και ο κόσμος μας να το ξέρετε δεν σου στρώνει κόκκινα χαλιά για να πατήσεις. Οι ίδιες οι εργαζόμενες μιλώντας στο Reuters τόνισαν ότι τα πρώτα χρόνια συνάντησαν πολλές δυσκολίες, οι οποίες με τον καιρό υπερκεράστηκαν και πλέον όλα κυλούν ρολόι.

Λοιπόν και πολύ σοβαρά, αυτό είναι ένα εξαιρετικό παράδειγμα αυτοργάνωσης, αυτοδιοίκησης (καμία σχέση με την τοπική) και άμεσης δημοκρατίας και γιατί όχι και ενός μετά (γουστάρω αυτό το μετά- πριν από τις λέξεις) κομμουνισμού, μάλιστα! (συγνώμη και πάλι ρε συ Φώτη και καθηγητές του Παντείου). Τα κορίτσια του Lust Lady, με τα 400.000 αγοράσανε το δικαίωμα στην ανεξαρτησία τους, στο να μην έχουνε κανένα νταβατζή πάνω από το κεφάλι τους, στο να εργάζονται με τους δικούς τους όρους, όρια και κανόνες, ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΤΑΤΑ εκλεγμένους.

Η σούμα; Αυτή τη στιγμή ένα στριπτιτζάδικο στο Σαν Φραντσίσκο λειτουργεί πολύ πιο δημοκρατικά (άμα θες βάλε και σοσιαλιστικά-κομμουνιστικά), αυθεντικά και άμεσα (καλά από εμάς δεν το συζητώ καν) από τις περισσότερες (μην πω και όλες) χώρες στον κόσμο.

Αλήθεια η επόμενη πτήση για Σαν Φραγκίσκο πότε να είναι;

πηγη