Τα πτώματα δεν διαπραγματεύονται

Η αδυναμία – ή απροθυμία – της κυβέρνησης να διαπραγματευθεί στο προχθεσινό Eurogroup και να παραμείνει ένας απλός και σιωπηλός θεατής δεν εκπλήσσει: 

από την κυβέρνηση Παπανδρέου έως την κυβέρνηση Σαμαρά η στάση είναι πανομοιότυπη.

Στην πραγματικότητα εκφράζει όχι μόνο αυτό που περιγράφουμε ως πλήρη υποταγή στα κέφια των δανειστών, αλλά και την αδυναμία για την οποία μιλάμε εδώ και πάρα πολύ καιρό: καμιά διαπραγμάτευση δεν μπορεί να υπάρξει εκ μέρους της όποιας ελληνικής κυβέρνησης αν δεν υπάρχει συγκεκριμένο σχέδιο με καθορισμένους στόχους.

Τέτοιο σχέδιο και τέτοιοι στόχοι δεν υπάρχουν διότι οι ελληνικές πολιτικές δυνάμεις κατά τεκμήριο δεν διαθέτουν...
● ούτε επαρκή γνώση της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας
● ούτε θεωρητικό οπλοστάσιο και πολιτικό - επιστημονικό δυναμικό επαρκές για τη διαμόρφωση σχεδίων και στόχων
● ούτε στελέχη ικανά να αναμορφώσουν το κράτος και να προσανατολίσουν την οικονομία και τους θεσμούς στην πάταξη του παρασιτισμού και την παραγωγική αναδιάρθρωση
● ούτε όραμα για το πώς θέλουν την Ελλάδα
● ούτε, τέλος, τη βούληση να αποκτήσουν τα παραπάνω όπλα και να τα χρησιμοποιήσουν για τον σκοπό της σωτηρίας και της ανόρθωσης της χώρας.
Κατά κανόνα αρκούνται στη διαχείριση ενός διαπιστωμένα καταστροφικού μοντέλου κατανάλωσης, το οποίο στην πραγματικότητα δεν καταναλώνει αγαθά παραγόμενα από τη χώρα, αλλά τις ίδιες τις σάρκες της. Με αναπόφευκτη κατάληξη τη σημερινή χρεοκοπία.
Ας δούμε, για παράδειγμα, πώς εννοεί η κυβέρνηση Σαμαρά την ανάπτυξη: ως παραχώρηση δημόσιων – όχι απλώς κρατικών, αλλά κρίσιμων για το δημόσιο συμφέρον – υποδομών, υλικών και άυλων αγαθών και πλουτοπαραγωγικών πηγών σε ιδιώτες προς εμπορική εκμετάλλευση. Αλλά και ως οικονομική, εργασιακή και ασφαλιστική συντριβή της ελληνικής κοινωνίας προκειμένου να έρθουν ξένοι επενδυτές.
Σε ποια χώρα όμως θα έρθουν αυτοί οι περίφημοι επενδυτές;
● Στην Ελλάδα που ουδείς γνωρίζει αν αύριο θα είναι, έστω, συντεταγμένη ή αν θα έχει παραδοθεί σε ένα χάος βίας;
● Στην Ελλάδα που κανείς δεν ξέρει ποιο νόμισμα θα έχει σε μερικούς μήνες;
● Στην Ελλάδα των πεινασμένων Ελλήνων, με κατεστραμμένη κάθε δυνατότητα κατανάλωσης αγαθών και υπηρεσιών;
● Στην Ελλάδα που, όσο και αν την εξαθλιώσεις, πάντα θα υπάρχει κάποια ακόμη πιο εξαθλιωμένη και φθηνότερη ως χώρα παραγωγής;
● Στην Ελλάδα των εγκληματικών νεοναζιστικών συμμοριών;
● Στην Ελλάδα που γίνεται αποθήκη εξαθλιωμένων μεταναστών επειδή η υπόλοιπη Ευρώπη τους στοιβάζει εδώ για να μην περάσουν στο εσωτερικό της;
Ας θυμηθούμε τι έγινε στη Βουλγαρία, η οποία βρίσκεται κάμποσα στάδια αποδιάρθρωσης... μπροστά από εμάς: κλαίνε με μαύρο δάκρυ για τους επενδυτές που ποτέ δεν πάτησαν το πόδι τους εκεί, με αποτέλεσμα οι Βούλγαροι να είναι ένας από τους ευρωπαϊκούς λαούς με τη μεγαλύτερη φτώχεια και μετανάστευση.
Κατ’ αναλογίαν ποιος θα πατήσει στην Ελλάδα ως πραγματικός επενδυτής κι όχι ως τυχάρπαστος κερδοσκόπος και ως πτωματοφάγος απατεώνας, απ’ αυτούς που ξεκοκαλίζουν τις σάρκες των ανέκκλητα χρεοκοπημένων χωρών;
Πώς να επενδύσεις στα σοβαρά σε μια χώρα με θεσμούς υπό κατάρρευση, με πλήρως διαλυμένη οικονομία, με προχωρημένη κοινωνική αποδιάρθρωση, με τεράστια διαρροή επιστημονικού και εργατικού δυναμικού, μια χώρα ευθέως απειλούμενη με ανθρωπιστική καταστροφή;

Πού είναι το όραμά τους;
Είναι μακριά νυχτωμένοι όσοι πιστεύουν ότι παραδίδοντας για ευκαιριακή εκμετάλλευση το κράτος σε τυχάρπαστους και τοκογλύφους θα φέρουν... ανάπτυξη, αλλά και όσοι πιστεύουν ότι μια χώρα «αποικία χρέους», όπως μας χαρακτηρίζουν πια και διεθνή ΜΜΕ, μπορεί να επιζήσει αυτεξούσια.
Ακόμη και η Μέρκελ δηλώνει δημοσίως ότι χώρα με χρέος πάνω από το 80% ή 90% του ΑΕΠ της δεν μπορεί να είναι ανεξάρτητη. Αλλά και ότι καμιά «βοήθεια» δεν πρόκειται να δοθεί χωρίς επιτήρηση και στέρηση κυριαρχίας. «Συμπτωματικά» η ίδια αυτή κυρία αρνείται τη διαγραφή του χρέους της Ελλάδας. Κι ας ωφελήθηκε κάποτε η Γερμανία από μια ανάλογη διαδικασία «σεισάχθειας».
● Ποιο είναι λοιπόν το περίφημο αναπτυξιακό μοντέλο της συγκυβέρνησης Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ;
● Τι άλλο εννοούν ως κίνητρα για ανάπτυξη εκτός από την αποικιοποίηση και το ξεπούλημα της χώρας;
● Πού είναι τα σχέδια για την παραγωγική και όχι την κερδοσκοπική αξιοποίηση της ελληνικής γης;
● Πού είναι τα σχέδια για την ανατροπή του αρνητικού ισοζυγίου της διατροφικής επάρκειας της Ελλάδας;
● Πού είναι τα σχέδια για το ζωντάνεμα της υπαίθρου, μακριά από τη χρεοκοπημένη «μονοκαλλιέργεια» των επιδοτήσεων και του τουρισμού;
● Πού είναι τα σχέδια και τα εξειδικευμένα κίνητρα για τη σύνδεση αγροτικής παραγωγής, μεταποίησης και διάθεσης των προϊόντων;
● Πού είναι οι δημόσιες επενδύσεις, οι οποίες κατάντησαν θλιβερή υποσημείωση στον προϋπολογισμό της χώρας;
● Πού είναι τα κίνητρα για επενδύσεις και παραγωγή προϊόντων υψηλής ποιότητας και υψηλής προστιθέμενης αξίας;
● Πού είναι η στήριξη όσων επιχειρήσεων εμπνέονται και τολμούν να πάνε κόντρα στο ρεύμα – πόσο θα αντέξουν σε μια χώρα που γκρεμίζεται με τέτοιο ρυθμό;
● Ποιο είναι λοιπόν το όραμά τους;
● Μπορεί να υπάρχει όραμα σε ένα καταρρέον, υπόδουλο και αναξιοπρεπές σύστημα εξουσίας, το οποίο αρκείται στο να σέρνεται επαιτώντας δόσεις όλο και περισσότερων δανείων και προσφέροντας ως αντάλλαγμα τον εν ψυχρώ σφαγιασμό ενός ολόκληρου λαού;

Γεμάτα τα πολιτικά νεκροταφεία
Ας σοβαρευτούμε λοιπόν. Και ας δούμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη.
Ανεξάρτητα από τον βαθμό ευθύνης κάθε κοινωνικής τάξης, ομάδας ή συντεχνίας για την κατάρρευση, το πρώτο ερώτημα είναι εάν ηγεσίες – πολιτικές, επιχειρηματικές, πνευματικές – αυτού του βεληνεκούς, αυτής της ποιότητας, αυτού του προσανατολισμού είναι άξιες εμπιστοσύνης όχι μόνο για τη διαμόρφωση μεγάλων οραμάτων, αλλά ακόμη και για τη στοιχειώδη κυβερνητική διαχείριση.
Εξ άλλου είναι γεμάτα τα πολιτικά νεκροταφεία από «έτοιμους να κυβερνήσουν» και από «καταλληλότερους» πρωθυπουργούς, από τους οποίους
● άλλος κλείστηκε στο σπίτι του χωρίς να μπορεί να πει μια λέξη δημοσίως,
● άλλος βγάζει τα προς το ευ ζην διδάσκοντας πώς μπορείς να καταστρέψεις ολοσχερώς μια χώρα με μια μόνο κίνηση,
● άλλος περιφέρεται σαν πολιτικό ζόμπι και εγκαλεί όλους τους υπόλοιπους για μια καταστροφή για την οποία ο ίδιος φέρει αναλογικά το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης, αφού επί των ημερών του οι «νταβατζήδες» και η λεηλασία του κράτους γνώρισαν πρωτοφανή «άνθηση».
Ας μην εξαπατούμε τους εαυτούς μας λοιπόν. Κανείς δεν πρόκειται να επιβιώσει πολιτικά αν δεν διαμορφώσει εγκαίρως συνολική πρόταση για το πώς θα ανασυγκροτηθεί αυτή η χώρα. Και μάλιστα πρόταση όχι μόνο για όσα παρατέθηκαν παραπάνω, αλλά και για τη διεθνή θέση της Ελλάδας, για την απόκρουση εκδηλωμένων απειλών για την ακεραιότητά της.
Όποιος δεν καταφέρει να ανταποκριθεί με στοιχειώδη, έστω, επάρκεια στις απαιτήσεις μιας χώρας που χρειάζεται επειγόντως πατριωτική ηγεσία είτε θα καταρρεύσει με πάταγο είτε θα αποτελέσει πολιτική παρένθεση ανάξια μνημόνευσης στο μέλλον.
Σε καμιά περίπτωση πάντως δεν μπορούμε στα σοβαρά να μιλάμε για διαπραγμάτευση από χρεοκοπημένες ηγεσίες, χωρίς ψήγματα, έστω, εναλλακτικής πρότασης. Τα πτώματα δεν διαπραγματεύονται...

Σταύρος Χριστακόπουλος