....της Αθήνας (ή οι αλλεπάλληλοι βιασμοί μιας όμορφης πόλης)
Οι όμορφες πόλεις δεν καίγονται.
Οι πραγματικά όμορφες πόλεις αναγεννιούνται από τις στάχτες τους...
Οι παλιές ευρωπαϊκές πόλεις είναι όμορφες, αλλά, όταν τις επισκέπτεσαι, φτουράνε για τρεις, το πολύ τέσσερις μέρες. Μετά αρχίζουν να σε καταθλίβουν.
Ακόμα και οι πιο γοητευτικές, όπως η Μπριζ, ακόμα και οι πιο ενδιαφέρουσες, όπως η Φλωρεντία.
Έρχεται το απόγευμα της τέταρτης μέρας και την ώρα που πίνεις έναν από τους πιο ωραίους καφέδες της ζωής σου σε ένα υπέροχο καλντερίμι με θέα ένα παραμυθένιο ποτάμι, το μόνο που μπορείς να σκεφτείς είναι πώς διάολο την παλεύουν οι άνθρωποι που ζουν σ΄ αυτές τις όμορφες πόλεις, πώς είναι να γεννιέσαι, να μεγαλώνεις και να πεθαίνεις σε ένα μέρος που το έφτιαξαν κάποιοι άλλοι εκατοντάδες χρόνια πριν, χωρίς εσύ να έχεις το παραμικρό δικαίωμα παρέμβασης σ΄ αυτό, χωρίς να μπορείς να αλλάξεις ούτε ένα πλακάκι από το πεζοδρόμιο ή να στήσεις ένα μνημείο για τους ήρωες της δικής σου εποχής.
Αυτές οι πόλεις είναι βαλσαμωμένες.
Κάποια στιγμή ...
κάποιος τους έβγαλε τα σωθικά για να μη σαπίσουν και να μη βρομίσουν ποτέ και τις άφησε εκεί να στέκονται απαράλλαχτες στο βάθος των αιώνων.
Ο αναπόφευκτος συνειρμός έχει να κάνει με τους ανθρώπους που τις κατοικούν.
Άραγε θα έχουν ποτέ την ευκαιρία να γεννήσουν κάτι δικό τους, έστω για να δουν αν μπορεί να σταθεί δίπλα σ΄ αυτό που γέννησαν οι πρόγονοί τους;
Η Αθήνα είναι η πιο παλιά ευρωπαϊκή πόλη. Και δεν είναι απλώς παλιά, είναι αρχαία. Και παρ΄ ότι διαθέτει κάποια μεμονωμένα σημεία τόσο όμορφα, που σου έρχεται να βάλεις τα κλάματα, σε γενικές γραμμές είναι άσχημη/Ισως γιατί κανένας δε διανοήθηκε να τη γιατρέψει.
Αντίθετα, οι περισσότεροι προσπάθησαν με το μακιγιάζ να κρύψουν το σάπιο της οργανισμό, με αποτέλεσμα η αποφορά να απλώνεται σήμερα στο κέντρο και στις συνοικίες της.
Το περίεργο είναι πως ο καθένας ερμηνεύει τη μυρωδιά αυτή κατά το δοκούν.
Η πόλη σε προκαλεί να ιη φλερτάρεις, να σχετιστείς μαζί της.
Αν παρεξηγήσει το κάλεσμα της και το μυαλό σου φτάνει μόνο μέχρι εκεί που φτάνει το χέρι σου, είναι πολύ εύκολο να ασελγήσεις πάνω της - οι σπασμένες βιτρίνες, οι βανδαλισμένοι τοίχοι και οι καμένες στέγες των (λιγοστών πλέον) νεοκλασικών κτιρίων και η ξεμπαζωμένη Πλατεία Συντάγματος μαρτυρούν τους αλλεπάλληλους βιασμούς που έχει υποστεί η πόλη εξαιτίας τέτοιων παρεξηγημένων και παρεξηγήσιμων προθέσεων.
Αν, όμως, είσαι πραγματικά ικανός και πραγματικά άξιος, η πόλη θα σου επιτρέψει να της κάνεις έρωτα. Να τη βοηθήσεις να γεννήσετε μαζί κάτι καινούριο, κάτι που θα την πάει παραπέρα και που θα το κουβαλάει μαζί της όταν εσύ πια θα έχεις φύγει κι εκείνη θα συνεχίζει να γεννοβολάει τα παιδιά άλλων. Η Αθήνα είναι μια πόλη που σ΄ αφήνει να την κατακτήσεις ή που -τουλάχιστον- σου αφήνει τα περιθώρια να πιστεύεις ότι μπορείς να την κατακτήσεις.
Κι αυτό ακριβώς είναι που τη διαφοροποιεί από τις σύγχρονες ευρωπαϊκές πόλεις: η αίσθηση της μητρόπολης που, όσα χρόνια κι αν περάσουν, δεν μπαίνει στην εμμηνόπαυση. Το μητρικό της φίλτρο συνεχίζει να είναι ενεργό.
Η ραχοκοκαλιά της μπορεί να έχει ροκανιστεί βάναυσα, αλλά οι αδένες της παραμένουν ζεστοί και σφριγηλοί. Ίσως γιατί έχει περάσει τόσο πολλά, που έχει μάθει να επιβιώνει ενστικτωδώς.
Τα καλύτερά της, πάντως, τα πέρασε πολύ πριν εμφανιστούν οι δήμαρχοι και τα δημοτικά συμβούλια, όταν την ευθύνη, την έγνοια και τη φροντίδα της τις είχε επωμιστεί ο Δήμος - το σύνολο των πολιτών και των κατοίκων της.Η Αθήνα τότε ήταν τόσο όμορφη όσο αποδεικνύει ο λόφος της Ακρόπολης. Και τόσο ζωντανή, ώστε ακόμα και σήμερα να αρνείται πεισματικά να πεθάνει.
Με βάση τις αποδεδειγμένες αντοχές της, μπορούμε να υποθέσουμε με ασφάλεια ότι θα επιζήσει και μετά από μας. Αυτό που πρέπει να αποφασίσουμε είναι το πώς θα μας θυμάται. Προς το παρόν, είμαστε ο Δήμος που όχι μόνο την πλήγωσε, αλλά και ανέχτηκε να ζει ανάμεσα στις πληγές.
Επιλέξαμε να είμαστε οι βιαστές της. Για τόσο μεγάλο διάστημα, που μάλλον δε θα μας δώσει το δικαίωμα να την αποκαταστήσουμε. Προλαβαίνουμε, πάντως, να επουλώσουμε κάποιες από τις πληγές και να την παραδώσουμε λίγο πιο γοητευτική στους επόμενους, με την ελπίδα ότι θα αποδειχτούν πιο άξιοι.
[Αναδημοσίευση από το τεύχος Απριλίου Νο196 του περιοδικού ΄Playboy΄ - Πηγή: capital.gr]
defencenet.gr
Οι πραγματικά όμορφες πόλεις αναγεννιούνται από τις στάχτες τους...
Οι παλιές ευρωπαϊκές πόλεις είναι όμορφες, αλλά, όταν τις επισκέπτεσαι, φτουράνε για τρεις, το πολύ τέσσερις μέρες. Μετά αρχίζουν να σε καταθλίβουν.
Ακόμα και οι πιο γοητευτικές, όπως η Μπριζ, ακόμα και οι πιο ενδιαφέρουσες, όπως η Φλωρεντία.
Έρχεται το απόγευμα της τέταρτης μέρας και την ώρα που πίνεις έναν από τους πιο ωραίους καφέδες της ζωής σου σε ένα υπέροχο καλντερίμι με θέα ένα παραμυθένιο ποτάμι, το μόνο που μπορείς να σκεφτείς είναι πώς διάολο την παλεύουν οι άνθρωποι που ζουν σ΄ αυτές τις όμορφες πόλεις, πώς είναι να γεννιέσαι, να μεγαλώνεις και να πεθαίνεις σε ένα μέρος που το έφτιαξαν κάποιοι άλλοι εκατοντάδες χρόνια πριν, χωρίς εσύ να έχεις το παραμικρό δικαίωμα παρέμβασης σ΄ αυτό, χωρίς να μπορείς να αλλάξεις ούτε ένα πλακάκι από το πεζοδρόμιο ή να στήσεις ένα μνημείο για τους ήρωες της δικής σου εποχής.
Αυτές οι πόλεις είναι βαλσαμωμένες.
Κάποια στιγμή ...
κάποιος τους έβγαλε τα σωθικά για να μη σαπίσουν και να μη βρομίσουν ποτέ και τις άφησε εκεί να στέκονται απαράλλαχτες στο βάθος των αιώνων.
Ο αναπόφευκτος συνειρμός έχει να κάνει με τους ανθρώπους που τις κατοικούν.
Άραγε θα έχουν ποτέ την ευκαιρία να γεννήσουν κάτι δικό τους, έστω για να δουν αν μπορεί να σταθεί δίπλα σ΄ αυτό που γέννησαν οι πρόγονοί τους;
Η Αθήνα είναι η πιο παλιά ευρωπαϊκή πόλη. Και δεν είναι απλώς παλιά, είναι αρχαία. Και παρ΄ ότι διαθέτει κάποια μεμονωμένα σημεία τόσο όμορφα, που σου έρχεται να βάλεις τα κλάματα, σε γενικές γραμμές είναι άσχημη/Ισως γιατί κανένας δε διανοήθηκε να τη γιατρέψει.
Αντίθετα, οι περισσότεροι προσπάθησαν με το μακιγιάζ να κρύψουν το σάπιο της οργανισμό, με αποτέλεσμα η αποφορά να απλώνεται σήμερα στο κέντρο και στις συνοικίες της.
Το περίεργο είναι πως ο καθένας ερμηνεύει τη μυρωδιά αυτή κατά το δοκούν.
Η πόλη σε προκαλεί να ιη φλερτάρεις, να σχετιστείς μαζί της.
Αν παρεξηγήσει το κάλεσμα της και το μυαλό σου φτάνει μόνο μέχρι εκεί που φτάνει το χέρι σου, είναι πολύ εύκολο να ασελγήσεις πάνω της - οι σπασμένες βιτρίνες, οι βανδαλισμένοι τοίχοι και οι καμένες στέγες των (λιγοστών πλέον) νεοκλασικών κτιρίων και η ξεμπαζωμένη Πλατεία Συντάγματος μαρτυρούν τους αλλεπάλληλους βιασμούς που έχει υποστεί η πόλη εξαιτίας τέτοιων παρεξηγημένων και παρεξηγήσιμων προθέσεων.
Αν, όμως, είσαι πραγματικά ικανός και πραγματικά άξιος, η πόλη θα σου επιτρέψει να της κάνεις έρωτα. Να τη βοηθήσεις να γεννήσετε μαζί κάτι καινούριο, κάτι που θα την πάει παραπέρα και που θα το κουβαλάει μαζί της όταν εσύ πια θα έχεις φύγει κι εκείνη θα συνεχίζει να γεννοβολάει τα παιδιά άλλων. Η Αθήνα είναι μια πόλη που σ΄ αφήνει να την κατακτήσεις ή που -τουλάχιστον- σου αφήνει τα περιθώρια να πιστεύεις ότι μπορείς να την κατακτήσεις.
Κι αυτό ακριβώς είναι που τη διαφοροποιεί από τις σύγχρονες ευρωπαϊκές πόλεις: η αίσθηση της μητρόπολης που, όσα χρόνια κι αν περάσουν, δεν μπαίνει στην εμμηνόπαυση. Το μητρικό της φίλτρο συνεχίζει να είναι ενεργό.
Η ραχοκοκαλιά της μπορεί να έχει ροκανιστεί βάναυσα, αλλά οι αδένες της παραμένουν ζεστοί και σφριγηλοί. Ίσως γιατί έχει περάσει τόσο πολλά, που έχει μάθει να επιβιώνει ενστικτωδώς.
Τα καλύτερά της, πάντως, τα πέρασε πολύ πριν εμφανιστούν οι δήμαρχοι και τα δημοτικά συμβούλια, όταν την ευθύνη, την έγνοια και τη φροντίδα της τις είχε επωμιστεί ο Δήμος - το σύνολο των πολιτών και των κατοίκων της.Η Αθήνα τότε ήταν τόσο όμορφη όσο αποδεικνύει ο λόφος της Ακρόπολης. Και τόσο ζωντανή, ώστε ακόμα και σήμερα να αρνείται πεισματικά να πεθάνει.
Με βάση τις αποδεδειγμένες αντοχές της, μπορούμε να υποθέσουμε με ασφάλεια ότι θα επιζήσει και μετά από μας. Αυτό που πρέπει να αποφασίσουμε είναι το πώς θα μας θυμάται. Προς το παρόν, είμαστε ο Δήμος που όχι μόνο την πλήγωσε, αλλά και ανέχτηκε να ζει ανάμεσα στις πληγές.
Επιλέξαμε να είμαστε οι βιαστές της. Για τόσο μεγάλο διάστημα, που μάλλον δε θα μας δώσει το δικαίωμα να την αποκαταστήσουμε. Προλαβαίνουμε, πάντως, να επουλώσουμε κάποιες από τις πληγές και να την παραδώσουμε λίγο πιο γοητευτική στους επόμενους, με την ελπίδα ότι θα αποδειχτούν πιο άξιοι.
[Αναδημοσίευση από το τεύχος Απριλίου Νο196 του περιοδικού ΄Playboy΄ - Πηγή: capital.gr]
defencenet.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Υβριστικά σχόλια δεν δημοσιεύονται...Επίσης χρησιμοποιήστε ελληνική γραφή για να αναρτηθούν τα σχόλιά σας.