ΝΑΙ ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ, ΌΛΟΙ ΕΜΕΙΣ!

Αυτό που έγινε χθες δεν περιγράφεται με λόγια…
Η κτηνωδία των οργάνων καταστολής δεν περιγράφεται.

Θα κάνω μία μικρή φτωχή αποτίμηση όσων έζησα ως μάρτυρας, μαζί με 500.000 συνανθρώπους μου. 

Στην κατάμεστη Ερμού, κόσμος και με τα παιδάκια του. Κάποιοι κατέβαιναν γιατί έφαγαν τα πρώτα χημικά στην Πλατεία. Πολύς όμως ανέβαινε. 
Σκέφτομαι ότι είναι καλό αυτό γιατί θα υπάρχει ανανέωση. 
Σκεφτόμουν αφελώς. 

Διμοιρία ΜΑΤ περνάει ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ!!! φωνάζοντας και χτυπώντας. Με το που περνούν πετάνε χημικά πίσω τους! Κόσμος σπρώχνει, σπρώχνεται και λιποθυμάει. 

Δεν το πίστευα ότι θα συνέβαινε κάτι τέτοιο στην Ερμού που πριν έβλεπα πατέρα με το παιδάκι του στους ώμους. Δεν είχα φορέσει καν τη μάσκα μου γιατί δεν το περίμενα!

Πίσω μου μία κοπέλα λιποθυμούσε από τον πανικό και την αίσθηση ασφυξίας. Την κράτησα μία φορά μαζί με τον φίλο της να μην ποδοπατηθεί. Κάνουμε μερικά βήματα ακόμη κλαίγοντας και ξερνώντας, λιποθυμάει και πάλι. Την κρατάμε, προσπαθώντας να κάνουμε έναν κλοιό προστασίας από το πλήθος που άτακτα υποχωρούσε.
Την τρίτη φορά δεν άντεξα, ήμασταν μέσα στο νέφος, με τα βίας τους διέκρινα. Τους άφησα και ανάμεσα σε καρέκλες τραπέζια προχώρησα να πάρω μία ανάσα πριν τα φτυσω και ο ίδιος.

Στο επόμενο στενό μετρούσαμε απώλειες. Όλοι φώναζαν με οργή. Φώναζα πίσω ότι όλοι αυτοί οι ματατζήδες είναι γείτονές σας! ΒΡΕΙΤΕ ΤΟΥΣ και αποκαλύψτε που μένουν!

Μετά από ένα σύντομο πέρασμα από την κατάμεστη Κλαυθμώνος βρισκόμαστε Φιλελλήνων. 

Μάχες στους δρόμους με τους επίορκους μπάτσους. Δεν μιλάμε για μπάχαλα. Μιλάμε ότι και απλός κόσμος πέταγε μάρμαρα και πέτρες.
Αμαλίας, για να βρω κάτι ...φίλους και γίνεται ο χαμός πάλι από κόσμο. Όπου και να πας κόσμος. Το ΠΑΜΕ κάπου πήγαινε πάλι. Κάπου μακριά από εκεί που έπρεπε να είναι, προς Συγγρού. 
Στο ξενοδοχείο Αμαλία συναντιέμαι με τον Γιάννη. Φαινομενικά ήρεμα. 
Ένας αμερικανός/γερμανός δημοσιογράφος μέσα στον κόσμο λέει εξυπνάδες. Λέει ότι οι Έλληνες μισούν τη χώρα τους. Δεν ήμουν μπροστά να τον αρπάξω, τον άρπαξαν όμως οι άλλοι. Έτρεχαν πανικόβλητοι να μπουν στο ξενοδοχείο ενώ 2-3 εξοργισμένοι άνθρωποι τους κυνήγαγαν βρίζοντας να τους ευχαριστήσουν. 
Πανικός και δικαιολογημένος.
Φίλοι μας Γερμανοί, Γάλλοι, παγκόσμιοι επιχειρηματίες που θα έρθετε στην ΕΥΔΑΠ και ΕΥΔΑΘ και τη ΔΕΗ μας να τις «αναμορφώσετε» προς το καλύτερον (όφελός σας), έτσι θα σας γαζώσουμε. Στους δρόμους. 

Στο στενό σπάγαν τα μάρμαρα για πολεμοφόδια. πιο κάτω στη Φιλελλήνων ήταν ο γνωστός στόχος τα ΜΑΤ. Νεαροί άνθρωποι συνεπικουρούμενοι από μεγαλύτερους τους «ευχαριστούσαν» για την ασφάλεια που προδίδουν στην πόλη. Επί της Αμαλίας τώρα πάλι θόρυβος. Διμοιρία ΜΑΤ έχει σκάσει στα μετόπισθεν για να σπάσει τον κόσμο στα δύο. Δεν ήταν πολλοί, έφαγαν αρκετά μάρμαρα για να υποχωρήσουν. 

Καιρός να δοκιμάσουμε πάλι Σύνταγμα. Όλως περιέργως ελεύθερο το πεδίο. Ήμουν στο κέντρο από τις 6 και κατάφερα 3-4 ώρες μετά να φτάσω επιτέλους στο θεωρητικό πολυπόθητο σημείο. Συναντιώμαστε με μία ομάδα δικηγόρων. Κανείς δεν φοράει μάσκα. Τους λέω σε 5 λεπτά θα μας την πέσουν το νιώθω. Δυστυχώς είχα δίκιο. 

Τα χημικά ήταν από παντού! Ο κόσμος έλεγε ήρεμα, ήρεμα, αλλά ήξερα ότι το νέφος δεν είχε φτάσει ακόμη. Με το άγχος της ασφυξίας πάλι ο κόσμος κατέβαινε τα σκαλιά. Προσωπικά τράβηξα τον φίλο μου και πήγαμε στο πλάι στα κάγκελα. Πέσαμε επάνω στους ματατζήδες. Αφού άδειασε η σκάλα, μέσα από την ομίχλη κατεβήκαμε και εμείς να μην τις αρπάξουμε από τους θρασύδειλους. 

Βεβαίως αυτό δεν έφτανε. Οι επίορκοι έριχναν χημικά μέσα στην πλατεία στον κόσμο αφ’ υψηλού! Την κάνουμε προς Μ. Βρετανία και Πανεπιστημίου. Λάθος. Τα ΜΑΤ έπαιζαν πετροπόλεμο εκεί με τους «μπαχαλάκηδες». Τώρα ποιος είναι το μπάχαλο πλέον το απαντάει για τον εαυτό του. Μία μολότοφ σκάει στα μάτ και στην είσοδο του Μετρό πέφτει κρότου λάμψης στο πόδι μου. Όχι δίπλα, επάνω στο πόδι μου
Προχωράμε πιο κάτω. Στο Νομισματικό Μουσείο έχουν γράψει απ’έξω, ΌΧΙ ΑΛΛΟ ΣΩΣΙΜΟ! Εκεί έγινε και το καλύτερο. Ακουγόταν ένας συνεχόμενος θόρυβος. Τί είναι αυτό; 

Χαριτολογώντας λέω οι ερπύστριες των τανκ!

Κουκουλοφόροι χτύπαγαν τις προστατευτικές γρίλιες των τραπεζών ρυθμικά. Μόνο που δεν ήταν μόνο αυτοί. Σε λίγο ΌΛΟΙ, ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΠΟΛΙΤΕΣ χωρίς μάσκες, χωρίς κουκούλες χτύπαγαν τις λαμαρίνες των τραπεζών και των πολυεθνικών ρυθμικά με χέρια και πόδια, σφυρίζοντας και φωνάζοντας! Ο πολεμικός θόρυβος αντιχούσε σε όλο το κέντρο και στη Βουλή! 

Ο δρόμος γεμάτος οδοφράγματα. Πυροσβεστικά προσπαθούσαν να σβήσουν τις φλόγες από κτίρια, ενώ ΜΑΤ ήταν στην είσοδο του Πανεπιστημίου. «Μπείτε μέσα αγράμματοι να μάθετε ανάγνωση, γουρούνια!» φώναζε ο κόσμος στους μπρουτζόβλαχους ταγματασφαλίτες. 
Πιο κάτω προς Ομόνοια και άλλες πυρκαγιές. Κουκουλοφόροι έσπαγαν ένα ενεχυροδανειστήριο, από αυτά που ρουφούν το αίμα του κόσμου. Φωνάζαμε μαζί με άλλους, ΣΠΑΣΤΕ ΤΟ! 

Πιο δίπλα πλιάτσικο σε μαγαζί με σπαθιά και αεροβόλα! Αρκετά από τα αιχμηρά αντικείμενα βρήκαν τον δρόμο τους προς τα επερχόμενα ΜΑΤ. Στην πλατεία σκάει βόμβα. Όχι μολότοφ, κάτι μεγαλύτερο. 

Αφού ξεπροβοδίσαμε κάποιους την κάνουμε για Σύνταγμα μέσα από την βομβαρδισμένη πόλη. Περνάμε μέσα από τα ΜΑΤ, χωρίς να φοράμε μάσκες. Ήταν καταβεβλημένοι. Κάποιος από τους μπάτσους έλεγε ότι πωρώθηκε και πέταγε πέτρες πίσω. Σκέφτομαι, αυτά τα κουτορνίθια, καταλαβαίνουν τι θα πάθουν όταν θα πάρει όλος ο κόσμος τη δικαιοσύνη στα χέρια του; Εμείς περνούσαμε μέσα από τις διατάξεις τους και ήταν αφύλαχτοι σαν κότες έξω απ’ το κοτέτσι. 

Σύνταγμα πλέον 11+ και ο κόσμος αρκετά πιο λίγος. Κάποιος παίζει τρομπέτα τον εθνικό ύμνο. Όχι πετυχημένα. Κάμερα τον πλησιάζει και αυτός γυρνάει και λέει το Θεϊκό, «μήπως θέλεις να σου παίξω και το Strangers in the Night»?

Tα ΜΑΤ (με τις μπλε όχι τις πράσινες στολές) παρατεταγμένα μπροστά από τη βουλή. Γυναίκες τους φωνάζουν ότι θα τους καθαρίσουν. Ένας τύπος λες και κάνει επιθεώρηση λόχου, περνάει από μπροστά τους πάνω κάτω και τους βρίζει, ενώ φωνάζει «τραβέλια μέσα!» 

«ούτε 20, ούτε 15, ούτε καν 10 ευρώ. Τζάμπα τραβέλια μέσα, και ένα μ@νί η Καϊλή.» 
Στο πεζοδρόμιο στο ραδιόφωνο ακούμε την ψηφοφορία. 
Ο Πετσάλνικος ρωτάει, «είναι κανείς που δεν άκουσε το όνομά του;»

ΝΑΙ ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ, ΌΛΟΙ ΕΜΕΙΣ!

Α.Κ.