«Κοίτα το φεγγάρι» είπε το παιδί στον υπουργό κι εκείνος αγκάλιασε την πολυθρόνα του ...

 

«Δεν υπάρχει τίποτε το ευγενές στο να είσαι ταξικά
ανώτερος από κάποιους άλλους ανθρώπους.

Η 

πραγματική αξία είναι να είσαι ανώτερος από τον
προηγούμενο εαυτό σου.»

«Να είσαι ζητιάνος δεν είναι ντροπή,
όμως αυτό είναι το μόνο καλό, που μπορεί να πει
κανείς για την ζητιανιά.»

Ινδικές παροιμίες αφιερωμένες στον πρωθυπουργό

Ο «υπουργός» σε μια από τις περιοδείες του, θέλοντας να δείξει πόσο κοντά αισθάνεται τους ψηφοφόρους του και πόσο ανθρώπινος μπορεί να γίνει όταν θελήσει (λέμε όταν θελήσει) πήρε αγκαλιά το παιδί που ήρθε δίπλα του και το σήκωσε ψηλά.

Ο «υπουργός» καθόταν σε μια αναπαυτική πολυθρόνα. Μόλις είχε βγει και το φεγγάρι μα εκείνος δεν το κατάλαβε.

Το παιδί όμως, το πρόσεξε αμέσως. Κάρφωσε το βλέμμα πάνω του και συγχρόνως το έδειχνε με το χέρι του.

Ο «υπουργός» άφησε βιαστικά το παιδί κάτω και κάθισε πάλι στην αναπαυτική του πολυθρόνα.

Για να μπορέσει να δει κάποιος το φεγγάρι, κάνοντας απλά τον κόπο να σηκώσει το κεφάλι του και να το κοιτάξει, πρέπει να έχει όνειρα, να έχει όραμα.

Ο «υπουργός» δεν έχει ούτε όνειρα ούτε όραμα. Μόνο σχέδια έχει...

Σχέδιο Α. Σχέδιο Β. Σχέδιο Γ και πάει λέγοντας.

Όραμα δεν υπάρχει στο μυαλό του «υπουργού». Μόνο διεκπεραίωση.

Γι΄αυτό και όχι μόνο δεν επηρεάζεται ο υπουργός από τη χλεύη και την κατακραυγή του κόσμου αλλά τη θεωρεί και ως εύσημο στην πολιτική του σταδιοδρομία την οποία έχει ταυτίσει με τις επιθυμίες των λίγων και ισχυρών, καθότι ανίσχυρος ο ίδιος.

Σε αντάλλαγμα των υπηρεσιών του όλο και κάποιο αναπαυτικό θώκο θα κερδίσει.

Δεν τον «αγγίζει» η χλεύη του κόσμου τον «υπουργό» γιατί έχει χάσει προ πολλού, αν διέθετε ποτέ, τους αισθητήρες αξιοπρέπειας που χρειάζονται σε τέτοιες περιπτώσεις.

Τι κι αν εκατομμύρια πολίτες ουρλιάζουν πως έχει άδικο; Εκείνος θεωρεί πως κατέχει, δικαιωματικά ως «υπουργός» την απόλυτη αλήθεια καταφεύγοντας την ίδια στιγμή στο απόλυτο ψέμα.

Το φεγγάρι έχει χαθεί εδώ και καιρό από τον ουρανό του «υπουργού» ο οποίος έχει αντικαταστήσει το παραμύθι με το ψέμα. 

Λέει εύκολα ψέματα ενώ δεν ξέρει να πει στο παιδί ούτε ένα παραμύθι.

Τι να το κάνει λοιπόν ο «υπουργός» το παιδί στην αγκαλιά του;

Τι γυρεύει λοιπόν το παιδί στην αγκαλιά του «υπουργού» όταν εκείνος δεν μπορεί ούτε το φεγγάρι να διακρίνει στον ουρανό ακόμη και όταν έχει πανσέληνο.
Μα και το χάδι στο κεφάλι του, ψεύτικο ήταν. Το ένιωσε από την κρυάδα που διαπέρασε το μικρό του κορμί.

Χάδι ψεύτικο όπως τα ψεύτικα χαμόγελα των «ανθρώπων του υπουργού», όπως ψεύτικοι και οι ίδιοι οι «άνθρωποι του υπουργού», όλοι αυτοί που τον στηρίζουν και συνάμα στηρίζονται πάνω του.

«Κουφάλες δεν ξοφλήσαμε..» ακούγεται από μακριά ο γνωστός στίχος του τραγουδιού όλο και πιο συχνά, όλο και πιο δυνατά όλο και περισσότερο από όλους εκείνους τους «ξοφλημένους» που στέκουν, προς το παρών λίγο πιο πέρα.

Από όλους εκείνους που τόσα χρόνια δεν αντάλλαξαν το «ηθικό» με το «νόμιμο», που δεν είπαν «κοινωνική δικαιοσύνη» και έπραξαν «κοινωνική αδικία», που δεν διακήρυξαν «αξιοκρατία» και εφάρμοσαν «ρουσφέτι», που δεν υποσχέθηκαν «Σοσιαλισμό» και έφεραν «βαρβαρότητα».

Από όλους εκείνους που εξακολουθούν να βλέπουν το φεγγάρι και να λένε παραμύθια στα παιδιά και όχι ψέματα.

Καληνύχτα «υπουργέ» μου.

Πάρε αγκαλιά την πολυθρόνα σου και κοιμήσου μ’ αυτήν.
Το παιδί άφησέ το κάτω, δεν σε χρειάζεται και πρέπει να γλυτώσει από σένα
«γιατί αν γλυτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα».

Χρήστος Επαμ. Κυργιάκης