Μια χώρα που διοικείται από ερασιτέχνες και δειλούς παρτάκηδες είναι μια χώρα καταδικασμένη να ζήσει σε δουλεία και σε κατοχή. Να ζήσει σαν τα ανήλικα που ζουν ελπίζοντας στα φουστάνια των μανάδων τους. Είναι μια χώρα που εξευτελίζεται συλλογικά από το 1996 και δώθε διαρκώς, έχοντας εγκαταλείψει τον υπ αριθμόν ένα κανόνα ύπαρξης των κρατών:
Την υπεράσπιση της κυριαρχίας της.
Ας μην αιτιάται την Τουρκία για τα παθήματά της. Αυτή η ίδια φταίει.
Φταίει, γιατί οι κυβερνήτες της, είτε βρίσκονται στις κυβερνήσεις είτε στις καθηγητικές έδρες, διδάσκουν την προτεραιότητα του ατόμου επί της κοινωνίας, έχοντας έτσι απαξιώσει την κοινωνική και συλλογική συνείδηση. Αποθεώνοντας την ατομική. Την πάρτη.
Απαξιώνοντας την κοινωνική συνείδηση, η ζωή του ατόμου έχει γίνει πολυτιμότερη από τη ζωή της κοινωνίας. Του συνόλου. Η γειτονιά, το χωριό, η επαρχία, η Πόλη, η πατρίδα έχουν γίνει αξίες υποδεέστερες του εαυτού. Που έχει μετατραπεί σε εαυτούλη.
Η ευμάρεια και η ατομική απόλαυση αγαθών έχει γίνει η νέα πατρίδα. Και τα αγαθά με την αξία του εαυτούλη, η νέα σημαία. Όλα είναι φράγκα.
Ο νεοφιλελευθερισμός θέλει λιγότερη πατρίδα για να επιβάλει την παγκοσμιοποίηση.
Η νεοαριστερά θέλει λιγότερη πατρίδα για να επιβάλει τον οικονομικό διεθνισμό των μεροκάματων.
Ο άνθρωπος, είτε έτσι είτε αλλιώς, είναι φράγκα. Τίποτε άλλο. Και ως κοινή διαφήμιση εμφανίζεται η Ελευθερία. Τρίχες.
Η θεοποίηση της ατομικότητας βάζει τέλος στη συναίσθηση της κοινωνικότητας. Η ατομικότητα θεωρεί ότι η ζωή είναι το υψηλότερο αγαθό. Επομένως, η απώλεια της ζωής είναι που πρέπει με νύχια και με δόντια να αποτραπεί. Να εξοβελιστεί. Να εξορκιστεί. Να λοιδορηθεί. Να αγιοποιηθεί. Αυτό ζούμε.
Η κοινωνικότητα θεωρεί ότι η ζωή της κοινωνίας είναι το υψηλότερο αγαθό. Και η ατομική ζωή είναι αναλώσιμη στην ανάγκη να ζήσει το σύνολο. Ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ζώο. Αγελαίο. Από την κοινωνία εξαρτά την ύπαρξή του. Αυτή είναι η σημαντικότερη άμυνά του για να επιβιώσει στη φύση. Καθένας είναι υπηρέτης του εαυτού του, αλλά πρώτιστα, υπηρέτης του κοινωνικού συνόλου.
Στη χώρα που εμφανίστηκε η άμεση δημοκρατία, η ατομικότητα ήταν ύβρις.
Η ιδιώτευση ήταν (και είναι) επιζήμια για το σύνολο. Ήταν και είναι διαλυτικό στοιχείο του συνόλου. Στην Αθήνα, που έχουν τάχα για παράδειγμα δημοκρατίας οι δεξιούληδες και οι αριστερούληδες της Ελλάδας, καθένας μετά τα 12 ανήκε στην Πόλη. Και όχι στο μπαμπά και στη μαμά. Και υπηρετούσε θητεία από τα 15 του. Για την Πόλη. Όχι για πάρτη του.
Η λέξη ιδιώτης ήταν βρισιά. Και σαν βρισιά μεταδόθηκε στα αγγλοσαξωνικά. Ως idiot. Δηλαδή ηλίθιος. Γιατί, πραγματικά πρέπει να είναι κανείς ηλίθιος που να μην καταλαβαίνει ότι η ευημερία του και η ζωή του εξαρτάται από την ευημερία της Πόλης. Δηλαδή του κράτους. Του κοινωνικού συνόλου.
Οι άνθρωποι, όμως, δεν είναι αγαθά γεννήματα και έχουν ακόμα άγρια ένστικτα αρπαγής, πλούτου, εξουσίας και χωρισμού σε βιλαέτια, κοινώς κράτη, ανά φυλές και ανά έθνη γλώσσας και θρησκείας. Και απέχουν έτη φωτός από τη συνείδηση ενός κοινού ανθρώπινου γένους που μοιράζεται τη Γνώση για να ευημερεί στον κοινό πλανήτη αντί να σκοτώνονται μεταξύ τους.
Έτσι, ζουν χωρισμένοι σε βιλαέτια που το καθένα υπερασπίζεται τον εαυτό του από την αρπαχτικότητα των γειτόνων του.
Η Ελλάδα, μ αυτά τα δεδομένα, έχει για γείτονα τον τραμπούκο της περιοχής. Και έχει να υπερασπιστεί τα βραχάκια της και τα νεράκια της και το δικαίωμα να πετάει ανενόχλητη στους δικούς της ουρανούς, έτσι όπως το απόχτησε το δικαίωμα από ποταμούς αίματος των πατεράδων και των παππούδων και των προππάπων αυτών που ζούν σήμερα εδώ.
Και ενώ έχει για γείτονα τον τραμπούκο της περιοχής, που θέλει ντε και καλά τα νεράκια της και τα βραχάκια της και τον αέρα της, και τα διεκδικεί με τα όπλα (!), η ίδια δεν κάνει τίποτε απολύτως για να υπερασπιστεί τα νεράκια και τα βραχάκια και τον αέρα της!
Οι χώρες, τα κράτη, οι φυλές, υπερασπίζονται την κυριαρχία των ορίων τους με έναν τρόπο παγκοσμίως, εδώ και 50.000 χρόνια. Με τα όπλα. Και δεν είναι τυχαίο. Όποιος εισβάλλει με βία, καταλαβαίνει μόνο από τη γλώσσα της βίας. Και εκδιώκεται μόνο με τη βία. Επιπρόσθετα, όποιος έχει όρεξη να εισβάλλει με βία φρενάρεται μόνο από το φόβο να υποστεί βία! Απλά, μπακάλικα, για παιδιά του δημοτικού.
Φαίνεται ότι οι κυβερνήτες αυτής της χώρας βρίσκονται ακόμα στο προνήπιο. Και δεν έχουν φτάσει στο δημοτικό. Γιατί, εδώ και περίπου 25 χρόνια, έχοντας από απέναντι τον τραμπούκο της περιοχής, όλο και απαξιώνουν τον μηχανισμό που έχουν τα κράτη για να υπερασπίζονται την κυριαρχία τους. Το στρατό.
Δεν τον απαξιώνουν εξοπλιστικά. Τον απαξιώνουν ιδεολογικά! Τον καλλιεργούν στη συνείδηση των πολιτών σαν καθόλου αναγκαίο. Σαν μίασμα. Και εκείνους που τον υπηρετούν, σαν φασίστες και στρατόκαυλους! Εδώ έχουμε να κάνουμε με μια μορφή σχιζοφρένειας.
Ο στρατός υπάρχει επειδή όλοι έχουν στρατό.
Και μερικοί από όλους θέλουν τα νεράκια σου, τα βραχάκια σου και τον αέρα σου. Για να τα πάρουν χρειάζονται στρατό. Επειδή έχεις στρατό. Αν δεν είχες θα στα είχαν πάρει για πλάκα.
Η Ελλάδα έχει στρατό, αλλά δεν έχει αξιωματικούς και στρατιώτες! Και δεν τους έχει, γιατί τον στρατό δεν τον έχει για να υπερασπίζεται την κυριαρχία της χώρας. Τον έχει γιατί έτσι συνηθίζεται. Αν τον είχε για να υπερασπίζεται την κυριαρχία της χώρας θα ήταν άλλος στρατός.
Οι αξιωματικοί δεν θα επιλέγονταν από τα κόμματα ανάλογα με το αν είναι αρεστοί και βολικοί, αλλά ανάλογα με τα προσόντα τους. Και θα αξιολογούνταν έτσι μέχρι να αποστρατευτούν. Και οι στρατιώτες δεν θα υπηρετούσαν εκεί που αποφάσιζε το »δόντι», αλλά εκεί που είχε ανάγκη το κοινωνικό σύνολο. Η πατρίδα. Το κυριότερο: Θα εκπαιδεύονταν για πόλεμο κι όχι για να περάσει η θητεία! Επειδή στο στρατό πας για να εκπαιδευτείς για περίπτωση πολέμου. Αλλιώς γιατί να πας. Για να χάσεις ένα- δυό χρόνια και να χάσει και το κοινωνικό σύνολο δυό δυνατά εργατικά χέρια;
Στην Ελλάδα αυτά τα αυτονόητα είναι άγνωστα.
Οι κυβερνήσεις έχουν ουσιαστικά καταργήσει το στράτευμα, που δεν εκπαιδεύεται όσο και όπως απαιτούν οι συνθήκες ενός πολέμου, αλλά περνάει την ώρα του από κεκτημένη ταχύτητα. Με εξαίρεση λίγες επίλεκτες μονάδες, που δεν φτάνουν ούτε για ζήτω.
Εγώ δεν θέλω στρατούς και πολέμους. Στα παλιά του τα παπούτσια ο γείτονας και η διεθνής ανθρωπότητα τι θέλω και τι δεν θέλω, που ζει με νοοτροπία σπηλαίων. Εγώ ζω, όμως, σ αυτό το περιβάλλον. Και είμαι 10 εκατομμύρια άνθρωποι. Γαλουχημένοι από τις κυβερνήσεις τους και τους δασκάλους τους να θεωρούν τις ζωούλες τους και τις ζωούλες των κανακαραίων τους πολυτιμότερες από τη ζωή και την ελευθερία και την ανεξαρτησία του συνόλου. Έτσι, μια κοινωνία ολόκληρη είναι πρόθυμη να ζήσει σαν δούλα και υποτελής, προκειμένου να μην πληρώσει κανένα τίμημα ελευθερίας, ανεξαρτησίας και αξιοπρέπειας.
Μεγάλη μερίδα του ελληνικού λαού είναι ποτισμένη μ αυτή τη νοοτροπία.
Οι φαντάροι δε σβήνουν φωτιές μην πάθει τίποτε ο κανακάρης.
Δεν στρώνουν δρόμους γιατί δεν κάνει ο κανακάρης να σκάβει και μάλιστα απλήρωτος!
Δεν εκχιονίζουν μην και πάθουν τίποτε κρυοπαγήματα τα τρυφερά του χεράκια.
Και δεν είναι έτοιμοι να πολεμήσουν, γιατί μπορεί και να σκοτωθούν!
Πού ακούστηκε να σκοτωθείς για την πατρίδα!
Αμ, δεν είναι για την πατρίδα!
Είναι για τα μεγάλα συμφέροντα που θα σκοτωθεί ο κανακάρης.
Να πάει ο γιός του Λάτση να σκοτωθεί.
Ο ελληνάκος που χέζεται από το φόβο του να κατέβει σε μια διαδήλωση και που ανέχεται αδιαμαρτύρητα εδώ και 8 χρόνια- και κυρίως τα 3 τελευταία- κάθε διαπόμπευση, κάθε σφαλιάρα και κάθε κλοπή από τους κυβερνήτες του, απόχτησε και επαναστατική συνείδηση ξαφνικά!
Για το χατήρι του κανακάρη του και της βολής του. Όποια κι αν είναι. Αρκεί να συνεχίσει να ζει όπως το έμαθαν οι κυβερνήτες του εδώ και κάτι χρόνια: Σκυμμένος. Σκυμμένος στην ασφάλεια του σκυμμένου. Του εαυτούλη του. Χωρίς καμιά κοινωνικότητα. Φιλοτομαριστής.
Από απέναντι ο γείτονας ορμάει σε ελληνικά νησιά, πετάει σε διαδρόμους που ελέγχει άλλος, επιτίθεται σε πλοία, αιχμαλωτίζει αξιωματικούς και δεν παίρνει καμιά απάντηση. Κανένα φρένο. Δρα ανενόχλητος!
Ο ανενόχλητος αποθρασύνεται. Από εκείνον που χουφτώνει τη γυναίκα σου μέχρι εκείνον που χουφτώνει τη χώρα σου. Αυτό το ξέρει και το τελευταίο χαμίνι του δρόμου, αλλά δεν το ξέρουν οι κυβερνήτες από την εποχή του Σημίτη και δώθε. Βαφτίσαμε τη δειλία «ψυχραιμία» και εκλογίκευση και πάμε.
Οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν έχουν κανένα σχέδιο αντιμετώπισης της Τουρκίας ή του Άγιου Μαυρίκιου. Ζουν χαλλλλαρά και μετράνε αναδρομικά, καρέκλες, συντάξιμα, μεταθέσεις και, μερικοί, μίζες. Όπως και ο στρατός.
Ο ελληνικός στρατός δεν έχει κανένα σοβαρό ΔΙΑΡΚΕΣ επιχειρησιακό σχέδιο αντιμετώπισης της Τουρκίας. Αν είχε, οι τουρκικές κανονιοφόροι θα είχαν βυθιστεί στα Ίμια και ταυτόχρονα κανένα νησάκι δεν θα είχε πέσει στα χέρια των γειτόνων. Ούτε τα Ίμια θα ήταν αμφισβητούμενα. Οι Έλληνες αξιωματικοί θα είχαν πολεμήσει στον Έβρο για να μην πιαστούν και οι μονάδες εκεί θα είχαν πάρει μέρος αποτελεσματικά, αντί να κοιμούνται. Τα τουρκικά μαχητικά θα το σκεφτόντουσαν τρείς φορές πριν μπουν στον ελληνικό εναέριο χώρο οπουδήποτε. Και η Τουρκία θα σεβόταν. Όπως και οι «σύμμαχοι». Γιατί τώρα δε σέβεται κανένας. Και κανένας δεν σεβότανε ποτέ κανέναν που δεν υπερασπιζόταν τον εαυτό του.
Αλλά, στην Ελλάδα κυριαρχεί η αγάπη για τη ζωούλα κι όχι η αγάπη για της ζωή όλων μας. Έτσι διδάσκει η κυρίαρχη νοοτροπία των δειλών κυβερνητών. Που διαφθείρουν αμαθείς πολίτες και τους κάνουν σαν τα μούτρα τους για να διαιωνίζουν το είδος τους.
Έτσι, έχουμε ένα γκρίζο Αιγαίο, και δυο αξιωματικούς αιχμάλωτους να διαπομπεύονται απέναντι. Και μια κυβερνητική ηγεσία να τρέχει να παρακαλάει ξένες κατουρημένες ποδιές να μεσολαβήσουν για να σωθούν τα παιδάκια μας. Με τον υπουργό Άμυνας να δηλώνει ότι το θέμα είναι της ΕΕ και του ΝΑΤΟ! Και τον πρωθυπουργό να καλεί τον ΟΗΕ!
Θόδωρε Κολοκοτρώνη και Καραϊσκάκη και Σολωμέ και Τερτσέτη και Πλαστήρα και Κατσημήτρο και Γλέζο και Αυξεντίου. Συγχωρέστε μας για την κατάντια μας.
Γ. Παπαδόπουλος- Τετράδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Υβριστικά σχόλια δεν δημοσιεύονται...Επίσης χρησιμοποιήστε ελληνική γραφή για να αναρτηθούν τα σχόλιά σας.