Μετονομάστηκε σε Βασίλειο της Γιουγκοσλαβίας στις 3 Οκτωβρίου 1929 και στις 6 Απριλίου 1941 οι δυνάμεις του Άξονα ανέβηκαν στην Γιουγκοσλαβία και την διαμέλισαν. Το 1943 ανακηρύχθηκε η Δημοκρατική Ομοσπονδιακή Γιουγκοσλαβία από τους Γιουγκοσλάβους Παρτιζάνους. Το 1944, ο βασιλιάς τους αναγνώρισε ως νόμιμη κυβέρνηση, αλλά το Νοέμβριο του 1945 η μονολογία καταργήθηκε. Η Γιουγκοσλαβία μετονομάστηκε σε Λαϊκή Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας το 1946, όταν διαμορφώθηκε η κομμουνιστική κυβέρνηση.
Στις 2 Μαρτίου του 1945,
στην ελεύθερη Γιουγκοσλαβία εγκαταστάθηκε τριμελής αντιβασιλίας. Ως ηγέτης του Εθνικού Μετώπου ο Τίτο ανέλαβε πρωθυπουργός (7 Μαρτίου 1945). Τον Αύγουστο, κήρυξε ότι η βασιλεία είναι ασυμβίβαστη με την εθνική κυριαρχία.
Στις εκλογές (11 Νοεμβρίου του 1945), το Εθνικό Μέτωπο πήρε 6.725.000 ψήφους έναντι 707.000 αντιπολιτευσης. Η κάλπη έδωσε στον Τίτο παντοκρατορία. Η εθνική συνάντηση (29 Νοεμβρίου του 1945) κήρυξε το βασιλιά έκπτωση και ανακοίνωσε τη δημιουργία της Λαϊκής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας.
Οι ομόσπονδες χώρες ανακηρύσσονταν η Σερβία, η Κροατία, η Σλοβενία, η Βοσνία - Ερζεγοβίνη, το Μαυροβούνιο και η Μακεδονία , ένα κομμάτι γης που αφαιρέθηκε από τη Νότια Σερβία .
Με λυμένα τα «τεχνικά θέματα», οι Γιουγκοσλαβίοι έπεσαν στην οικοδόμηση του σοσιαλιστικού κράτους. Παράλληλα, ξανάβγαλε στην επιφάνεια ένα παλιό σχέδιο για σύμπραξη με τη Βουλγαρία, την Αλβανία και (αντί για την αρχικά προβλεπόμενη Ελλάδα) την Ελλάδα, «μόλις δολοφονήθηκαν οι αναστάτες». Ο ηγέτης της Βουλγαρίας, ο Δημήτρης, το συζητούσε.
Ο Στάλιν κάλεσε και τους δυο τους στη Μόσχα (Ιανουάριος 1948). Ο Δημήτριος πήγε. Ο Τίτο έστειλε τον Μιλαν Τζίλα. Το τι λέγεται μεταξύ των τριών, είναι γνωστό από το βιβλίο του Τζίλα «Συνομίσεις με τον Στάλιν».
Σύμφωνα με τα όσα ο Τζίλας γράφει, ο Στάλιν έβαλε τις φωνές τους απορρίπτοντας τα σχέδια τους για την ομοσπονδία και κατηγόρησε ότι θέλουν να υποκαταστήσουν τη Σοβιετική Ένωση.
Ο Τίτο δεν φαίνεται να έχει ιδιαίτερες δυσκολίες με τις εθνότητες και με την εθνική καθαρότητα. Τέσσερα χρόνια πριν από την επίσημη αναγνώριση της ύπαρξης «μακεδονικού έθνους» με κρατικό φορέα, είχε αναγνωρίσει και την ύπαρξη «μουσουλμανικής εθνότητας» στη Βοσνία. Μόνο που τότε δεν είχε πρόβλημα. Ήταν το 1941, όταν η Βοσνία δόθηκε στην «ανεξάρτητη» Κροατία ως αντιπαροχή για την αφαίρεση της Δαλματίας, που πήραν οι Ιταλοί. Οι επικεφαλής των μουσουλμάνων έσπευσαν να συνεργαστούν με τους Ουστάσι της Κροατίας, αλλά πολύ σύντομα ο Τίτο και οι παρτιζάνοι εγκαταστάθηκαν στη Βοσνία και δημιούργησαν ελεύθερες ζώνες.
Ο Τίτο ζήτησε την βοήθεια των μουσουλμάνων κατοίκων της περιοχής και τους υποσχέθηκε αναγνώριση ως ξεχωριστή εθνότητα. Έτσι, στη χώρα βρέθηκαν Σέρβοι, Κροάτες και ξεχωριστά οι μουσουλμάνοι.
Μέχρι τότε, το Κοσσυφοπέδιο παρέμεινε αδιάφορη σερβικό έδαφος.
Με όλα αυτά, όμως, στο παλιό βασίλειο των Σέρβων, των Κροατών και των Σλοβένων είχαν προκύψει ακόμα τρεις εθνότητες: Οι «Αλβανοφωνικοί», οι «μουσουλμάνοι» και οι «Μακεδόνες», χωρίς να λογαριάζουν οι Σέρβοι του Μαυροβουνίου. Ο ανταγωνιστής συντρόφου του Στάλιν είχε καταφέρει με τις εθνότητες της Σοβιετικής Ένωσης, πριν γίνει ηγέτης του κράτους. Ο Τίτο πίστευε πως και αυτός μπορούσε. Το πραγματικό αποτέλεσαν και οι δύο φαινομενικά ανάγλυφοι μετά το 1989, αλλά κανένας τους δεν ζούσε να το δει.
Όμως, για την Γιουγκοσλαβία του Τίτου, μια νεολαία, αφόρητη για την ώρα, ξεχώρισε στον ορίζοντα: Η ισχυρή πλέον Δυτική Γερμανία επανέλαβε την έξοδο της στη Μεσόγειο με μια τελική καταστροφή στις αρετές της ηττημένης Σερβίας: Από το 1971, η προσπάθεια της ήταν να ενισχυθούν οι εθνικές αντιθέσεις στο πλαίσιο της ομοσπονδίας.
Οι Γερμανοί δεν περιορίστηκαν στην χρηματοδότηση των εκμηδενιστικών Ουστάσι αλλά προσέγγισαν και τους «εθνικοπαθείς» της Κροατίας και τους Αλβανοφώνους στην Κοσσυφοπέδιο. Βοήθησε κι ο ίδιος ο Τίτο με το νέο σύνταγμα που απέκτησε η ομοσπονδία (21 Φεβρουαρίου 1974): Το Κοσσυφοπέδιο κηρύχθηκε ισόβιος αυτόνομος χώρος, όπως και η Βοϊβοντίνα, και ουσιαστικά έγινε νέο κράτος στο κράτος της Σερβίας.
Ο Τίτο πέθανε στις 4 Μαΐου του 1980. Η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας ξεκίνησε περίπου δέκα χρόνια αργότερα. Μετά τη διάλυση, οι δημοκρατίες της Σερβίας και του Μαυροβουνίου δημιούργησαν μια μικρότερη χώρα στην Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας (ΟΔΓ), η οποία φιλοδοξούσε να έχει την ιδιότητα του μοναδικού νόμιμου διαδόχου της ΣΟΔΓ, αλλά οι ισχυρισμοί αυτοί βρέθηκαν σε αντίθεση με τις άλλες δημοκρατίες. Τελικά, η Σερβία και η Μαυροβούνιο δέχθηκαν την γνώμη της επιτροπής για την κοινή διαδοχή.
Η ΟΚΓ μετονομάστηκε σε Ένωση Κρατών Σερβίας και Μαυροβουνίου το 2003. Η Σερβία και το Μαυροβούνιο χωρίστηκαν το 2006 και έγιναν ανεξάρτητα κράτη, ενώ το Κοσσυφοπέδιο διακήρυξε την ανεξαρτησία του το 2008.
Η πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας , σύμφωνα με τη συνταγματική της ονομασία Δημοκρατία της Μακεδονίας , είναι χώρα της νοτιοανατολικής Ευρώπης, στα κεντρικά βαλκάνια. Περιλαμβάνει συνολική έκταση 25.333 τετραγωνικών χιλιομέτρων (ξηρά: 24.856 τ.χλμ., Ύδατα: 477 τ.χλμ.). Η χώρα είναι κλεισμένη, συνορεύει με το Κοσσυφοπέδιο στα βορειοδυτικά, η Σερβία στα βόρεια, η Βουλγαρία στα ανατολικά, η Ελλάδα στα νότια και η Αλβανία στα δυτικά. Αποτελεί περίπου το βορειοδυτικό τρίτο της μεγαλύτερης γεωγραφικής περιοχής της Μακεδονίας, που περιλαμβάνει επίσης τις γειτονικές περιοχές της βόρειας Ελλάδας και μικρότερες περιοχές της νοτιοδυτικής Βουλγαρίας και της νοτιοανατολικής Αλβανίας. Η γεωγραφία της χώρας καθορίζεται πρωτίστως από βουνά, κοιλάδες και ποτάμια. Στην πρωτεύουσα και μεγαλύτερη πόλη της Σκοπιάς ζει περίπου το ένα τέταρτο των 2,06 εκατομμυρίων κατοίκων.
Η πλειοψηφία των κατοίκων είναι Σλαβομακεδόνες, ένας νότιος Σλαβικός λαός.
Οι Αλβανοί αποτελούν μια σημαντική μειοψηφία, περίπου το 35% του πληθυσμού της χώρας, ακολουθούμενη από τους Βούλγαρους , Σέρβους, Ρόμα,Έλληνες,Τούρκους και άλλες μικρότερες μειονότητες.
Η ιστορία της χώρας ανάγεται στην αρχαιότητα, αρχίζοντας με το βασίλειο της Παιονίας, το κράτος Θρακικό. Στα τέλη του 6ου αιώνα π.Χ. η περιοχή ενσωματώθηκε στην Περσική Αυτοκρατορία των Αχαιμενιδών και στη συνέχεια καταλαμβάνεται από το ελληνικό βασίλειο της Μακεδονίας το 4ο αιώνα π.Χ.
Οι Ρωμαίοι κατέλαβαν την περιοχή τον 2ο αιώνα π.Χ. και περιλήφθηκαν στην πολύ μεγαλύτερη επαρχία της Μακεδονίας, που παρέμεινε τμήμα της Ανατολικής Ρωμαικής Αυτοκρατορίας και δέχτηκε συχνές επιδρομές και συνωμοσίες σλαβικών λαών που ξεκίνησαν το 6ο αιώνα μ.Χ.
Μετά από αιώνες αντιπαράθεσης μεταξύ της Βυζαντινής και της Βουλγαρικής Αυτοκρατορίας πέρασε σταδιακά στην Οθωμανική κυριαρχία από το 14ο αιώνα. Η ιδέα της ύπαρξης χωριστού σλαβομακεδονικού κράτους γεννήθηκε αρχικά σε ένα μικρό κύκλο διανοούμενων Σλάβων της Γιουγκοσλαβίας στο 19ο και 20ο αιώνα.
Με τις Βαλκανικές Πολέμους, η γεωγραφική περιοχή της Μακεδονίας διανεμήθηκε μεταξύ Βουλγαρίας, Σερβίας και Ελλάδας, αλλά ο σλαβομακεδονικός εθνικισμός υποστηρίχθηκε από τα κομμουνιστικά κόμματα της περιοχής(και της Ελλάδας) κατά τη Μεσοπολεμία και η διάδοσή του ευνοήθηκε από τα προβλήματα που δημιούργησε η γιουγκοσλαβική διοίκηση.
Οι ρίζες του θέματος της ονομασίας αναδύονται στην εποχή του Β 'Παγκόσμιου Πολέμου, όταν ο Τίτο διαχώρισε από τη Σερβία την περιοχή που μέχρι τότε είχε καλέσει ο Vardar Banovina(δηλαδή η σημερινή πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας ) , χορηγώντας το καθεστώς του ομοσπονδιακού συνόλου της τότε νέας ομοσπονδιακής Γιουγκοσλαβίας και μετονομάστηκε αρχικά σε «Λαϊκή Δημοκρατία της Μακεδονίας» και στη συνέχεια «Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Μακεδονίας». Παράλληλα, άρχισε να καλλιεργεί την ιδέα ενός χωριστού και διακριτού «μακεδονικού εθνικού».
Κατά το Β Παγκόσμιο, στην κατεχόμενη Μακεδονία του Βαρδάρη αναπτύχθηκε ένα αντιστασιακό αντάρτικο, το οποίο μετά τον πόλεμο οδήγησε στην ίδρυση της Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας ως δημοκρατική δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας. Το 1991, με τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, η πρώην γιουγκοσλαβική δημοκρατία έγινε ανεξάρτητη χώρα με τη συνταγματική ονομασία «Δημοκρατία της Μακεδονίας».
Η περιοχή, που σήμερα παρουσιάζεται ως κρατίδιο με την ονομασία Π.Γ.Δ.Μ ή κοινώς Δημοκρατία της Σκοπιάς, καθ 'όλη τη διάρκεια της ελληνικής και της βυζαντινής εποχής όχι μόνο δεν θεωρήθηκε ως Μακεδονία αλλά ούτε ως τμήμα της, αλλά ως η οποία έχει φέρει την ονομασία « ΔΑΡΔΑΝΙΑ ».
Με αυτή την ονομασία ήταν γνωστή ήδη από τα χρόνια του Μ. Αλεξάνδρου, προχριστιανικά Ρωμαϊκά χρόνια μέχρι το μεσαίο.
Αν λοιπόν οι γείτονες ορέχουν και επιθυμούν να αποκτήσουν κάποιο ιστορικό όνομα, που εκφράζει το παρελθόν τους, την ιστορία και το χαρακτήρα τους, έχουν απλώς να δεχθούν αυτό που είχαν για περισσότερο από χιλιάδες χρόνια, πριν χάσουν την αυτοσυνείδησή τους και την ιστορική τους μνήμη και ταυτότητα.
Δεν υπήρχαν ούτε αυτοί οι αμήτορες, ούτε αγενεαλόγαινοι ούτε «αβασίστατοι», υπήρξαν και είναι (και οι πατέρες και οι μητέρες είχαν τους Δαρδανίους ή Δάρδανες, και το όνομα είχαν).
Αλλά το να θέλουν να εξαλείψουν ή να παραβλέψουν το παρελθόν, την ονομασία και την ιστορία τους και να μην θέλουν να βγουν στην επιφάνεια την πραγματική πατρογονική ονομασία τους, αλλά αντίθετα να επιδιώξουν να εξιδανικεύσουν αλλότρια ονόματα, ιστορία, παλιά, ταυτότητα και συνείδηση, αποδεικνύει ότι δεν έχουν μόνο διαβαθμίσεις από αισθήματα μειονεκτικότητας αλλά και επεκτατικές προοπτικές και μελλοντικές διεκδικήσεις έναντι της Μακεδονίας και κατ 'επέκταση προς βάρος της Ελλάδας, προκειμένου να έχουν πρόσβαση στο Αιγαίο.
Το ζήτημα του ονόματος της πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας δεν είναι απλώς μια διαφορά ιστορικών γεγονότων ή συμβόλων. Πρόκειται για τη συμπεριφορά ενός κράτους μέλους των Ηνωμένων Εθνών, της πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας, το οποίο έρχεται σε αντίθεση με τις θεμελιώδεις αρχές της διεθνούς τάξης και συγκεκριμένα με την τήρηση της καλής γειτνίασης, της κυριαρχίας και της οικογενειακής ακεραιότητας.
Υπό το πρίσμα αυτό, το ζήτημα του ονόματος είναι ένα πρόβλημα με περιφερειακή και διεθνή διάσταση, το οποίο συνίσταται στην προώθηση των εδαφικών προοπτικών της πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας, με κύριο όχημα την παραποίηση της ιστορίας και την οικειοποίηση της εθνικής, ιστορικής και πολιτιστικής κληρομιάς της Ελλάδας.
Όπως σας εξέλιξαν, πρέπει όλοι μας να καταλάβουμε ότι δεν υπάρχει κανένα περιθώριο να συμφωνήσουμε στη ονομασία της Φ.Δ.Μ. που περιέχει το όνομα ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ .
Είμαι σίγουρος ότι χαζογελάει από τον τάφο του ο Τίτο, με τις ελληνικές χειρισμούς και αναπαύεται άνετα για τη δημιουργία του.
Π. Ο Σταμάτης
* Ο Π. Ο Σταμάτης είναι συγγραφέας και αξιωματικός ΠΝ.
Πηγή: militaire.gr
Ποιος Σταματης και ποιος Γρηγορης. Κατ αρχην αν λαβουμε υποψη τα "Ελληνικα" που χρησιμοποιει, ειτε απιστευτα αγραμματος ειναι ο τυπος, ειτε ειναι καποιος που με καμια παναγια δεν μπορει να θεωρειται ΕΛΛΗΝΑΣ αλλα πιθανοτερο καποιος Σερβος που προσπαθει -ειναι αληθεια- να αποκαταστησει την ιστορικη αληθεια απο την Σερβικη σκοπια τουλαχιστον με την οποια και γενικα συμφωνω για να μην παρεξηγουμαστε , και μαλλον αρχικα το επραξε στα Σερβικα, οποτε εγινε οπως υποθετω και καποια προσπαθερια μεταφρασης κατοπιν στα "ελληνιτσκι" απο την μηχανη της Google ...και οποιον παρει ο ΧΑΡΟΣ ρε σεις! Απλα, ξαναδιαβαστε με υπομονη το ..."πονημα" (του δηθεν σταματη και δηθεν αξιωματικου του Π.Ν.) & Θαυμαστε ολες τις απιστευτες λεξιπλασιες και τους λεκτικους ακροβατισμους του, που τετοιοι δεν εχουν υπαρξει σε κανενα μεχρι τωρα κειμενο ...σε ολη την ελληνικη μπλογκοσφαιρα απο αρχης Διαδικτυου και θα καταλαβετε οτι δεν εχιε ο τυπος την παραμικρη σχεση με την γλωσσα -- κατι δλδ παρομοιο με την περιπτωση ΓΑΠ! Σε ενα παντως εχει απολυτα δικιο ο τυπος - οποιος και ναναι: Οι που... οι Γερμανοι φταινε μια ζωη για οσα συμβαινουν στο χωρο της βαλκανικης. Μια ζωη αυτοι οι γαμ... βρωμοναζι ειναι πισω απο καθε ανωμαλια στην περιοχη... και καποια στιγμη θα πληρωσουν για ολα - που θα παει.
ΑπάντησηΔιαγραφή