Η αφήγηση της Όφφα από την Συρία.
Με λένε Όφφα Χαλίλ Μοχάμαντ και γεννήθηκα στο Χαλέπι της Συρίας από πατέρα Κούρδο και μάνα Σύρια, δώδεκα αδέρφια ήμασταν. Από μικρή μου άρεσε να ζωγραφίζω κι έτσι όταν τέλειωσα τη βασική εκπαίδευση άρχισα να παρακολουθώ μαθήματα στη σχολή Καλών Τεχνών, στο Πανεπιστήμιο.
Μέναμε στο ίδιο σπίτι με την αδερφή μου την Τζιχάντ, εγώ, μετά τη σχολή, μαγείρευα, έκανα δουλειές γιατί εκείνη από το πρωί ως το βράδυ ήταν στο Νοσοκομείο Παίδων, δούλευε σαν νοσοκόμα κι αυτό το έκανε μέχρι το Νοέμβρη του 14 που οι ΙΣΙΣ έριξαν βόμβα στο νοσοκομείο. Σκοτώθηκαν τέσσερις φίλοι της μπροστά στα μάτια της, το κτίριο έπεσε.
Μέναμε, βλέπεις, στο Shabh Maksoud, μια περιοχή που την ήθελαν, χτύπησαν σχολείο, σκότωσαν παιδιά, 100 ρουκέτες σε μια μέρα, αφήσαμε το σπίτι μας γρήγορα, χωρίς τα ρούχα μας, τα κινητά, τα χαρτιά, τους πίνακες, τα εργαλεία μου.
Ο φόβος του θανάτου σε κάνει να.. μην σκέφτεσαι απλά θέλεις να σωθείς, να μην βλέπεις, να μην ακούς. Για δυό μήνες μας φιλοξένησε η άλλη αδερφή μας στο Ashrafiya, στο Χαλέπι. Τολμηρή η Τζιχάν, ξαναγύρισε στη γειτονιά να πάρει τα χρήματα της αλλά όσα είχε και δεν είχε της τα έκλεψαν οι στρατιώτες με την απειλή μαχαιριού, δίπλα της είχαν κρεμάσει σεντόνια και πίσω από τα σεντόνια γινόταν σφαγή.
Μετά φύγαμε από την πόλη, πήγαμε στο χωριό που έμενε ο πατέρας, στο Χαραζάν. Φλεβάρης του ’15 ήταν όταν σκότωσαν τον ανιψιό μου τον Χαλίλ, 24 χρονών, πατέρας ενός βρέφους. Η αδερφή μου, η μάνα του ήταν στο Ιράκ με τα άλλα της παιδιά, δεν τον πρόλαβε μα σαν ήρθε άρχισε να σκάβει με τα χέρια της το χώμα, να βγάλει το γιό της έξω. Από τότε θαρρώ πως αρρώστησε. Καρκίνος, είπαν. Έφυγε πρώτη για την Ελλάδα, το εγγόνι της το πήρε η μάνα του κι εξαφανίστηκαν, πήγαν Γερμανία, το όνειρο της ήταν να τους συναντήσει. Έμειναν 6 μήνες Ειδωμένη, εκείνη, η μικρή της κόρη η Όφφα, δυό έφηβοι γιοί και μια κόρη παντρεμένη. Στην Αθήνα γέννησε η ανιψιά μου όταν τους κατέβασαν και τους έβαλαν σε σπίτι, ο καρκίνος μεγάλωσε κι η αδερφή μου έπρεπε να μπει στο νοσοκομείο.
Μας άρεσε στο Χαραζάν, πηγαίναμε στα βουνά, μαζεύαμε χόρτα, μα ο πατέρας μετά το θάνατο της μάνας ξαναπαντρεύτηκε, έκανε άλλη οικογένεια, φύγαμε και πήραμε μαζί τον Ματζίτ, τον πιο μικρό μας αδερφό, τον χαϊδεμένο της μάνας μας. Δυό μέρες για να φτάσουμε Τουρκία, μείναμε για λίγο στο Viran Shehar, φτάσαμε Σμύρνη, Τσεσμέ κι από κει Χίο.
7 Αυγούστου του ’16 κι άμα βλέπεις για πρώτη φορά θάλασσα τρομάζεις, ένα μέτρο ανέβαινε πάνω η βάρκα και ξανάπεφτε, έκλαιγα από τον φόβο μου, η Τζιχάν κρατούσε σφιχτά στην αγκαλιά της δυό ξένα μωρά, έκλαιγε βουβά. Η αδερφή μας μας περίμενε να πάμε κοντά της, τα παιδιά της ήταν φοβισμένα, η αρρώστια προχωρούσε.
Στη Χίο, το ξέρεις το καμπ της Σούδας, εκεί μείναμε όμως κάθε βράδυ πηγαίναμε στο λιμάνι, μπας και μπούμε στο πλοίο, να προλάβουμε την αδερφή μας ζωντανή, η Τζιχάν είναι νοσοκόμα, μας χρειαζόταν. Ώσπου ένα βράδυ ένας κύριος με είδε να κλαίω, μεγάλος άνθρωπος, Έλληνας, Χιώτης, με ρώτησε τι έχω, του είπα, μας βοήθησε να φύγουμε, μείναμε στο πλευρό της αδερφής μας για μια βδομάδα στο νοσοκομείο, μετά κάποια οργάνωση τους βοήθησε κι έφυγαν για το Μπορντώ κι εμείς ξαναγυρίσαμε Χίο. Εκεί πέθανε η αδερφή μας, μια δυό βδομάδες μετά.
Η μικρή η Όφφα, όταν μιλάμε στο τηλέφωνο κλαίει, δεν έχω κανέναν λέει, τα αδέρφια με αφήνουν μόνη, ο πατέρας είναι στη Συρία, η μάνα μου με εγκατέλειψε, πέθανε κι εσείς είσαστε μακριά, σας μισώ. Προσπαθώ να την παρηγορήσω, να της πω πως θα πάμε να την βρούμε, να ζήσουμε μαζί μα κι αυτό δεν ξέρω αν είναι αλήθεια. Η πρώτη αίτηση ασύλου βγήκε αρνητική, κάναμε ένσταση και περιμένουμε. Φοβηθήκαμε πολύ όταν μας έριξαν πέτρες από ψηλά στη Σούδα, είπαμε οι Έλληνες είναι φασίστες, σαν αυτούς στο Χαλέπι, αλλά ευτυχώς κάναμε φίλους εδώ, δεν είναι όλοι οι Έλληνες φασίστες.
Κοίτα, αυτό ήταν το δωμάτιο μου στο Χαλέπι, κοίτα τους πίνακες μου, αυτά ήταν τα παιδιά μου, δες τα γλυπτά που έκανα, έφτιαχνα καλούπια πρώτα από πηλό. Θέλουμε να πάμε Γαλλία, η ανιψιά μας είναι μόνη της. Δεν θέλουμε να πάμε πίσω, τα κατάστρεψαν όλα, δεν έχουμε σπίτι, κινδυνεύουμε, η Τουρκία δεν είναι ασφαλής χώρα για μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Υβριστικά σχόλια δεν δημοσιεύονται...Επίσης χρησιμοποιήστε ελληνική γραφή για να αναρτηθούν τα σχόλιά σας.