Η ταπείνωση αυτής της χώρας πια, ξεπερνά ακόμα και την περίοδο της..Τουρκοκρατίας.

Χατζηπαπαριές, της αστοιχείωτης Δεξιάς 

Η αυτού εξοχότης η Δεξιά!
Μια παράταξη μακράν του Πολιτισμού.
Με την αισθητική της να οριοθετείται ανάμεσα σε Δάκη και Δελφινάριο! Ανίκανη κι απαίδευτη.

Το ιστορικό της, θλιβερό. 
Παραπέμπει στις πιο σκοτεινές δράσεις της ιστορίας: Βιβλία στην πυρά, λογοκρισία που κινήθηκε στο πεδίο του ευτράπελου έως και του φαιδρού. Διαμαρτυρίες υστερικών, να κραδαίνουν το σύμβολο του μαρτυρίου ως…ρομφαία. Εθνικής εξάρσεως συγκεντρώσεις γραφικού επιθεωρησιακού περιεχομένου. Στην ουσία της, έχει εγκολπωθεί διαχρονικά το σύνθημα «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών». 

Και τώρα, ιδού ξανά:
Με αφορμή μια παράσταση στο Εθνικό, που περιέχει αποσπάσματα από το βιβλίο του Σάββα Ξηρού, εθίγη η…πολιτιστική της ευαισθησία!

Αρχικά, θα μπορούσε κανείς να συστήσει στους θερμόαιμους αστοιχείωτους να παραμείνουν μακριά από το θέατρο. Το θέατρο αφορά πρώτα τους δημιουργούς, μετά τους κριτικούς και τελευταία το κοινό. Οι μπάτσοι κι οι αυτόκλητοι γραφικοί δικαστές, καλά θα κάνουν να κρατούν αποστάσεις γιατί αλλιώς άλλο δεν πετυχαίνουν από το να επιβεβαιώνουν πανηγυρικά τον ορισμό του γελοίου.

Παρακάτω:
Ποιος είπε στον κάθε αστοιχείωτο ότι ο κρατούμενος δεν έχει δικαίωμα έκφρασης και δημιουργίας, που ξεπερνούν τα δέκα τετραγωνικά του κελιού του; 

Μήπως δεν υπάρχουν κρατούμενοι, που με σπίρτα φτιάχνουν εξαιρετικές μινιατούρες και τις εκθέτουν, ή τις πωλούν;

Μήπως δεν υπάρχουν άλλοι που σκαλίζουν το ξύλο και φτιάχνουν μικρά αριστουργήματα; (Εγώ έχω ακόμα ένα σκαλιστό οργανάκι που μου έκανε δώρο ο Κοεμτζής).

 Μήπως δεν υπάρχουν άλλοι που ασχολούνται με την εικονογραφία;
Ο Πασπαράκης, ο συγχωρεμένος, ένας σπουδαίος αγιογράφος, έφτιαξε όσο ήταν στη φυλακή, θαυμάσιες αγιογραφίες που τις πούλησε. Με την ίδια λογική, κάποιος μπορεί να γράψει στίχους για τη γκόμενα που φαντασιώνεται, διήγημα,θεατρικό έργο, νουβέλα κι ο,τι γουστάρει. Κι εγώ, αν είμαι σκηνοθέτης (όπως ο άλλος αγοράζει μια εικόνα από έναν κρατούμενο), είμαι ελεύθερος να ανεβάσω στη σκηνή το κείμενο ενός κρατούμενου.

Ποιος θα μου το απαγορεύσει; 
Ο Χατζηνικολάου που έχει εκφράσει τον αμέριστο θαυμασμό του για την… οσκαρικής ερμηνείας, ευειδή και καλλίπυγο Μακρυπούλια; Και ο οποίος (πόσο απαράδεκτο για δημοσιογράφο) υπαγορεύει σε βουλευτές να καταθέσουν ερώτηση!

Το θέμα όμως είναι ο Σάββας, ο στυγνός τρομοκράτης, που δεν έχει ζητήσει ούτε μια συγγνώμη…

Δηλαδή αν ζητούσε συγνώμη, θα του το επέτρεπε ο πρώην… «κένταυρος» και οι συν αυτώ; 
Μήπως πρέπει να ζητήσουν συγγνώμη από τον κύριο Χατζηνικολάου και τους λοιπούς, όλοι οι καταραμένοι ποιητές και ζωγράφοι;

Μήπως πρέπει να πέσουν στα πόδια της πολιτιστικά ρακένδυτης δεξιάς, ο Μπωντλαίρ, που έβαλε τους επαναστάτες να πυροβολήσουν τον πατριό του; 

Ο Ρεμπό, που κατηγορήθηκε για σειρά εκτρόπων ως μέλος των ατάκτων της Κομμούνας; 

Ο Φρανσουά Βιγιόν, που μαχαίρωσε έναν κληρικό και στη συνέχεια καταδικάστηκε σε θάνατο για ληστεία; 

Ο μέγας ομοφυλόφιλος ,λιποτάκτης, λωποδύτης κι ο,τι μπορεί να φανταστεί κανείς, Ζαν Ζενέ, για τον οποίο παρενέβη ο Σαρτρ ώστε να μην εκτελεστεί η θανατική ποινή που του είχε επιβληθεί;

Πιθανόν, βέβαια, αν περνούσε από το χέρι όλων αυτών των πολιτιστικά αγράμματων, σήμερα να μην θαυμάζαμε τα έργα του Καραβάτζιο, επειδή σκότωσε τον Τομασόνι και καταδικάστηκε σε θάνατο. 

Ή ακόμα, να είχε διαγραφεί από την Ιστορία της Τέχνης, ο Μπενβενούτο Τσελίνι, επειδή διέπραξε τέσσερις δολοφονίες, για τις οποίες μάλιστα είχε πει ότι… «δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα δικαιολογημένο ατύχημα, πάνω σε μια έντονη διαφωνία»!

Ειπώθηκε ακόμα ότι το θεατρικό που ανέβασε η κυρία Πηγή Δημητρακοπούλου, είναι απόπειρα .. .«εξαγνισμού» του Ξηρού. Εκεί πια και οι βλάκες σηκώνουν τα χέρια ψηλά…

Πρώτο, διότι ο όρος «εξαγνισμός», είναι θρησκευτικής τάξεως ζήτημα, το οποίο σε καμιά περίπτωση δεν αφορά όποιον θεωρεί ότι είναι κοινωνικός επαναστάτης. Σε κάθε συγγραφέα όμως, υπάρχει πάντα η οδύνη, η αγωνία, ένας αέναος εσωτερικός αγώνας, μια διαρκής αναζήτηση δικαίωσης. Είναι στοιχεία απαραίτητα για κάθε δημιουργό. Και τέτοιες αγωνίες δεν συχνάζουν σε χρυσοποίκιλτους καμπινέδες της Εκάλης, ή σε μπαρόκ κιτς σαλόνια της Δροσιάς. Βιώνονται μέσα από προσωπικές οδύνες, έχουν τις ρίζες τους βαθιά και πέραν του κοινωνικά αποδεκτού, πάνε αντάμα με την κάθε είδους και μορφής στέρηση. Και προπάντων: Κατέχουν το τεκμήριο μιας προσωπικής ελευθερίας, πέραν από τούς κανόνες μιας ανιαρής κανονικότητας.

Η Πολιτεία και η Δικαιοσύνη λοιπόν, να κάνουν τη δουλιά τους.
Κι ο κάθε δημιουργός τη δική του. Αλίμονο, αν ο δημιουργός κατέφευγε σε…νομικό σύμβουλο, σε κάθε φάση της δημιουργίας.
Ή περίμενε τη επιβεβαίωσή του από μια…κιτς δημοσιογραφία, που διαφημίζει το τελευταίο μοντέλο της… Βόλβο και φάρμακα για την..χοληστερίνη!!!

ΥΓ. Είχε ολοκληρωθεί το άρθρο, όταν ανακοινώθηκε η…παρέμβαση της Αμερικάνικης Πρεσβείας. Στην συνέχεια αποφασίστηκε από την ηγεσία του Εθνικού να κατέβει η παράσταση. Η ανακοίνωση του Εθνικού είναι μνημείο ραγιαδισμού και κακομοιριάς. Παραφράζοντας τη γνωστή φράση του Γκαίτε αναφωνούμε: «Θεέ μου πόσο σκοτάδι»!

Η ταπείνωση αυτής της χώρας πια, ξεπερνά ακόμα και την περίοδο της..Τουρκοκρατίας.

Πηγή: Αρης Σκιαδόπουλος - "Ημεροδρόμος"