Είναι να τον λυπάσαι, έτσι πεσμένο στα τέσσερα....

Κάποιες φορές τον βλέπεις και είναι να τον λυπάσαι, έτσι πεσμένο στα τέσσερα, όπως κατά δήλωσή του, αρέσκεται.

Άλλες πάλι φορές παρασύρεσαι από αυτήν την αδυναμία σου να ερμηνεύσεις την συμπεριφορά του, την απίστευτη αδιαφορία του για την υστεροφημία του και σκέφτεσαι ότι κάποιοι ασφαλώς τον κρατάνε από τους γεννητικούς αδένες για τις βρομιές που έχει κάνει στο παρελθόν. 
Άγνωστο τι βρομιές, αλλά πάντως βρομιές - κι έτσι τον χρησιμοποιούν αυτοί οι ελεεινοί, ως υποχείριό τους.

Ακόμα χειρότερα, όταν κυλιέσαι ακόμα βαθύτερα στον βούρκο της συνωμοσιολογίας και σκέφτεσαι ότι οι επίλεκτοι από την Διεθνή των οικονομικών δολοφόνων, τον έχουν κάνει να έχει λερωθεί επάνω του, από τον φόβο του, ο καημένος.

Είναι κι οι άλλες φορές, όλο και συχνότερα καταλήγεις στην τελευταία αυτή εκδοχή, που πιθανολογείς ότι ο άνθρωπος αυτός είναι για τα σίδερα!

Ο λόγος, ασφαλώς, για το θλιβερό ανθρωπάριο που ...
με την ψήφο μας χρίσαμε πριν δυόμιση χρόνια πρωθυπουργό της Ελλάδας.

Όποια, όμως, κι αν είναι η ρίζα του προβλήματος, το πρόβλημα καθεαυτό, παραμένει και δεν είναι άλλο από αυτόν τον διαβόητο Εφιάλτη του 21ου αιώνα που ηγεμονεύει, μαζί με την απρεπή κουστωδία των "υπουργών" και των συμβουλατόρων του, τις ζωές μας.

Εφιάλτης, ακριβώς όπως ο κοντοχωριανός του πρόγονος - και γράψε το σε παρακαλώ όπως στο λέω! Διότι έτσι θα σημειωθεί στο περιθώριο των σελίδων της Ιστορίας, το όνομά αυτού του εξωμότη που παριστάνει ετούτες τις ζοφερές ώρες τον πρωθυπουργό της χώρας μας, θεσμοθετώντας την καταλήστευση, ως ο χειρότερος κακοποιός γενίτσαρος ή ο πιο αναίσχυντος τυχοδιώκτης.

Είναι ντροπή, σου λέω που τον ανεχόμαστε, αυτόν και τον εσμό των αχαρακτήριστων που μας κυβερνάνε, αποδεικνύοντας κάθε μέρα ότι είναι ικανοί για τα τρισχειρότερα!

Το μόνο που πρέπει να μας εκπλήσσει πια, είναι αυτός ο ιδιότυπος μιθριδατισμός μας. Αυτή η έλλειψη συγκίνησης μας, αυτή η αδυναμία αντίδρασης μας, απέναντι στη συμμορία των αναίσχυντων που ζεσταίνοντας τα ελικόπτερα , κάνουν καθώς φαίνεται, την τελευταία μεγάλη τους αρπαχτή!

Και σου επαναλαμβάνω, ότι πρέπει κάτι να κάνομε, επιτέλους! Να σηκωθούμε από τους καναπέδες μας∙ κάτι τέλος πάντων, να βγούμε στους δρόμους, ξέρω 'γω; Κάτι!

Πόσες φορές σου έχω περιγράψει το όνειρό μου για εκείνην τη μαγική βραδιά, που όλοι μαζί ταυτόχρονα, θα κλείσουμε, λέει, τους δέκτες των τηλεοράσεών μας, εκεί, κάπου λίγο πριν αρχίσει το δελτίο των οχτώ - όλοι μαζί, σιωπηλοί, χωρίς συνεννόηση αναμεταξύ μας, χωρίς καθοδήγηση από κανέναν. Κάτι όνειρα όμως, ε; Κι όλοι μαζί να βγούμε, λέει, στους δρόμους σιωπηλοί. Ούτε σημαίες ούτε νταούλια ούτε ταμπούρλα. Ούτε φωνές ούτε συνθήματα. Μόνο σιωπηλοί και μονιασμένοι, να κατέβομε και να πλημμυρίσομε τις πλατείες των χωριών και των πόλεών μας τεθλιμμένοι∙ για ν' ανάψομε από ένα κερί όλοι μας στη μνήμη της κάθε μιας και για τον κάθε έναν από όλους αυτούς που "έφυγαν" για πάντα, που τους έχει ήδη καταπιεί η κρίση.

Γι’ αυτούς που τέλεψαν επειδή τα φάρμακα τους ήταν πολύ ακριβά πια, για να τα πληρώνουν.

Για εκείνον τον άνεργο μουσικό, θα τον θυμάσαι, που πήδηξε, αφού έσπρωξε πριν από αυτόν την κατάκοιτη μάνα του, στο κενό.

Για τον παππούλη που η ψυχή του έφυγε μέσα από την πλατεία Συντάγματος ή για τον άλλο που έπεσε κάτω από το τρένο –οριστική στάση «Ακρόπολη».

Μακριά η λίστα των απόντων από αυτό το βραδινό προσκλητήριο. Ένα κερί στο χέρι ο καθένας μας, να καίει για όλους τους νεκρούς, άσημους και διάσημους, δηλωμένους και αδήλωτους, όλους τους νεκρούς του αποτυχημένου μνημονίου της "διάσωσής" μας.

Κι έτσι σιωπηλοί να βροντοφωνάξομε, ναι, σιωπηλοί, όπως στο λέω, να βροντοφωνάξομε: «Φτάνει πια!»

Και να έχει φτάσει, πια… Αμήν!

my-pillow-book