Ο Τύπος περνάει κρίση. Ηθική, κυκλοφοριακή, υπαρξιακή, φυσικά και οικονομική καθώς οι διαφημίσεις επιδίδονται σε ένα άγριο πάρτι με ξέφρενο χορό.
Τον χορό τουΖαλόγγου!
Απ’ όλες τις κρίσεις η πρώτη είναι η πιο απειλητική: η ηθική. Όχι για την τσέπη μας, αλλά για την ψυχή μας. Στο κάτω κάτω για την άδεια τσέπη (που όλο περισσότερο και όλο σε περισσότερους αδειάζει), υπάρχουν και οι τολμηρές λύσεις. Μιαν από αυτές μου αποκάλυψε πριν από λίγες μέρες απολυμένος συνάδελφος που είχα καιρό να δω:
«Επειδή πρέπει να ζήσω, δουλεύω σε μπαρ και μια φορά τη εβδομάδα πάω σε εφημερίδα για το συμπλήρωμα».
Σήμερα τα Μέσα ενημέρωσης κερδίζουν σε αισθητική, σε σχεδιασμό, σε σελίδες, αλλά χάνουν σε δημοσιογραφική αντίληψη. Κάποια γίνονται ελλειμματικά και σε ηθική. Και δεν μιλάω μόνο για τον γραπτό Τύπο. Μιλάω για τον κλάδο, για τις εκδόσεις, για τα ηλεκτρονικά Μέσα. Για την αδιαφορία ή τον φόβο. Για την απλή στοίχιση πίσω από ηγέτες ή την απροκάλυπτη υποταγή. Για τον διαχωρισμό των κάστανων σε κρύα και σε καυτά. Τα δεύτερα πολλοί από εμάς δεν τα βγάζουν, τα αφήνουν πάνω στη φωτιά για να γίνουν στάχτη στη μνήμη.
Σύμφωνοι, μεγάλο θέμα έπιασα και δεν καλύπτεται σε 330 λέξεις. Γι’ αυτό θα κλείσω μια δυο λόγια για νέους δημοσιογράφους, δανεικά από τον Σαρτρ:«Παιδί μου, να φοβάσαι! Κάνει καλό στην εξουσία…»
Διον. Βραϊμάκης
(Δημοσιεύτηκε στη Live Sport του Σαββάτου)