Μπερδεμένα μπούτια...

Δεν ξέρω ποιο τραγούδι άκουγε στη διαπασών, μέσα στο αυτοκίνητό του, και τον πλάκωσαν οι χρυσαυγίτες. Σε ρεπορτάζ του Έθνους, αναφέρεται πως ήταν το “Αρνιέμαι”, του Μίκη και του Καμπανέλλη, από τον δίσκο “Εχθρός λαός”, με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου και χορωδία. Ποιο μαύρο γατόνι το αναγνώρισε;

Τι πονεμένες μνήμες τού ξύπνησε; Και τι γκάμα μουσικών ακουσμάτων!

Λίγες μέρες πριν, στην εκδήλωση της Χρυσής Αυγής για τα Ίμια, ο φωτισμένος dj που είχε αναλάβει τη μουσική επιμέλεια, είχε βάλει στα ηχεία το...

ριζίτικο “Πότε θα κάνει ξαστεριά” με τον Ξυλούρη!

Αν δεν τον έχουν τσιμεντώσει πουθενά τον έρμο και δεν το ξέρουμε, και τα τελευταία του λόγια ήταν “εντάξει ρε συνέλληνες, ένα αστείο έκανα, αφού έχει χιούμορ η οργάνωση, τι, δεν έχει;”, τότε μάλλον κάποια στελεχάρα σκέφτηκε πως πρέπει με κάποιον τρόπο να αποκτήσουν κι αυτοί “πολιτισμό”. Και ο μόνος τρόπος είναι να τον κλέψουν. 

Χρειάζονται κι αυτοί κάποιες αναφορές. 

Κάτι παλιό, όμορφο και ανθρώπινο, να το κάνουν δικό τους. 

Πόσο Βάρναλη να τραγουδήσει ο Νότης!

Θα μας τον κάψουν τον εγκέφαλο. Αυτό είναι το σχέδιο, τελικά. Θα βάλουν και στο προεκλογικό τους σποτ τη Φαραντούρη να τραγουδάει  “Ποιος τη ζωή μου, ποιος την κυνηγά” και θα μας στείλουν στον ψυχίατρο. Τόσο μπερδεμένα μπούτια, ούτε σε δευτεροκλασάτες τσόντες. Δεν τους αδικώ. Συμβαίνει αυτό, να υπάρχει δηλαδή μία μικρή δυστοκία στην απόλαυση και να μη βρίσκεις κάτι να σου αξίζει όταν έχεις βάλει τόσο υψηλά standard. O ένας συνθέτης είναι κομμουνιστής, ο άλλος αδερφή, ο άλλος Εβραίος, η άλλη γυναίκα, ο άλλος σκούρος, ο άλλος άπιστος, ο άλλος έχει σκατά ωροσκόπο... 

Τι διάολο τραγουδάνε όταν μαζεύονται στα σπίτια; Τη Lily Marlene;

Γράφουν βέβαια και οι ίδιοι. Έχω ακούσει κάποιες ροκιές, από συγκροτήματα που απαρτίζονται από μέλη της οργάνωσης, σαν να ακούς οργασμούς ρακούν στο National Geographic.

Τι τα θέλετε, μωρέ, τα τραγούδια; Αφού αλλού είναι το δυνατό σας σημείο. 

Τι τρέλα είναι αυτή που σας πιάνει να μπλέκεστε με τις καλές εκδοχές του ανθρώπου;

Οδυσσέας Ιωάννου